"Είχε όλα τα στοιχεία του μεγάλου δημιουργού. Τάκης. Ήταν ανασφαλής, ήταν πάντα σε σύγκρουση με τις ανασφάλειες του, με τις ανεπάρκειες του, με τον εαυτό του. Ήξερε, αυτό που λέμε αφαίρεση, αυτό που λέμε ότι για να γράψεις πρέπει να σβήνεις. Το ήξερε πάρα πολύ καλά το παιχνίδι, έσβηνε, έβαζε στην άκρη πράγματα περιττά κι εγώ νομίζω ότι αυτό ήταν το μέγα χάρισμα του.
Ήταν ένας δημιουργός που δεν ήταν εφησυχασμένος, που πάντα αμφισβητούσε τον εαυτό του και πολλές φορές μάλιστα πάρα πολύ άγρια. Όλες αυτές οι ανασφάλειες, ήταν στην ουσία υπαρξιακές αγωνίες επάνω στο αποτέλεσμα της τέχνης του και εκεί ήταν και το μέγεθος του Τάκη του Χορν."
Ο σπουδαίος Γιώργος Μιχαλακόπουλος, για τον Δημήτρη Χορν. Στέκομαι στην αφαίρεση. Ότι πιο δύσκολο στην τέχνη και ότι πιο ευφυές. Ότι πιο σύνθετο και πιο απλό μαζί. Πέρα από τους μύθους και το ίδιο το παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας με τα είδωλα-εσοδα, πίσω από όλα αυτά, υπάρχουν οι άνθρωποι.
Αν προσεγγίσει κάποιος στοιχειωδώς σοβαρά τον Elvis για παράδειγμα, δεν μπορεί παρά να σταθεί στον απόλυτα καθοριστικό για τον ίδιο θάνατο της μητέρας του, μια απώλεια που στην ουσία ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει, ή να τοποθετήσει μέσα του αν θέλετε σε ένα πιο ρεαλιστικό, ώριμο, επίπεδο. Σε κάτι που να πονάει λιγότερο, για να το πω με πιο απλά λόγια. Έτσι, υπάρχει η πριν και η μετά εποχή για τον Elvis, τον παντοτινό βασιλιά του Rock & Roll.
Ας μην ξεχνάμε πως μπαίνοντας στα στούντιο της Sun Records του δαιμόνιου Sam Phillips, αρχικά αυτό που περισσότερο ήθελε, ήταν να ηχογραφήσει ένα τραγούδι για αυτήν, τη μητερα του, σαν ένα δώρο για τη γιορτή της. Αυτή του η πρόθεση, αυτή η αφορμή ίσως αν το θέλετε, ήταν ακριβώς το πρώτο του βήμα προς τον ορίζοντα του πεπρωμένου του. Και αν υπάρχει όντως κάποια μοίρα κάπου, αυτή δεν είναι άλλη από την 'εντολή' του εσωτερικού μας ρυθμού, της απόκρυφης προσωπικής μας αρμονίας, αυτό δηλαδή που τελικά ονομάζουμε μοιραίο με ένα τρόπο, από την στιγμή που ξεκινά να διαμορφώνει μπροστά μας μια μοναδική νέα πραγματικότητα. Από το πρώτο του βήμα στα στούντιο της Sun, μέχρι το πρώτο του βήμα στο πλάι της γυναίκας του, έως το τελευταίο του βήμα επάνω στη σκηνή, η μορφή της, με χίλιους δυο τρόπους ήταν στην ουσία πάντα εκεί. Σαν μια βαθιά ανάγκη για επιβράβευση κι αποδοχή, σαν κάτι που έμεινε μισό, ακόμα ίσως και σαν μια σκιά ανάμεσα στον ίδιο και στη σχέση του με κάθε γυναίκα που πέρασε με έναν ουσιαστικό τρόπο από τη ζωή του.
Οι μοναδικοί Residents τα περιέγραψαν άλλωστε όλα αυτά πιστεύω με έναν πολύ εύστοχο τρόπο, στο αριστουργηματικό τους άλμπουμ 'The King and I'. Είπα πριν, πως κρατάω την αφαίρεση... Όπου κι αν ψάξουμε, όσες οπτικές κι αν γυρέψουμε, θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Όταν μιλάμε για τον Elvis, όταν μιλάμε για τον Johnny Cash (που άλλωστε με αφορμή το 'νέο' του άλμπουμ γραφώ τώρα αυτές τις γραμμές) μιλάμε για την αφαίρεση.
Και η αφαίρεση αυτή, πέρα από το ταλέντο, περά από την ενστικτώδη ικανότητα του να πετάς όλα αυτά που κρύβουν τη θεά, την ουσία, την αποκάλυψη μιας ιδανικής γυμνής αντανάκλασης με θέα το άπειρο, δηλαδή την ίδια την ψυχή. Απαιτεί και κάτι ακόμα… Μια μεγάλη προσωπική ανάγκη, που τελικά προκύπτει μέσα από μια αντίστοιχα καταλυτική απώλεια... Αυτό είναι που γεννάει το 'ξυράφι' και διώχνει έτσι κάθε τι άχρηστο και περιττό, σε μια σχεδόν αυτόματη άσκηση αυτοσυντήρησης. Γιατί τελικά φαίνεται πως όσο πιο βαθύ είναι το τραύμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία για καθαρό ουρανό και βαθιές ανάσες... Ο Johnny Cash, με έναν τρόπο, έζησε για πάντα μαζί με τον αδελφό του...'Ain't no grave... anyway.'
Ήταν ένας δημιουργός που δεν ήταν εφησυχασμένος, που πάντα αμφισβητούσε τον εαυτό του και πολλές φορές μάλιστα πάρα πολύ άγρια. Όλες αυτές οι ανασφάλειες, ήταν στην ουσία υπαρξιακές αγωνίες επάνω στο αποτέλεσμα της τέχνης του και εκεί ήταν και το μέγεθος του Τάκη του Χορν."
Ο σπουδαίος Γιώργος Μιχαλακόπουλος, για τον Δημήτρη Χορν. Στέκομαι στην αφαίρεση. Ότι πιο δύσκολο στην τέχνη και ότι πιο ευφυές. Ότι πιο σύνθετο και πιο απλό μαζί. Πέρα από τους μύθους και το ίδιο το παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας με τα είδωλα-εσοδα, πίσω από όλα αυτά, υπάρχουν οι άνθρωποι.
Αν προσεγγίσει κάποιος στοιχειωδώς σοβαρά τον Elvis για παράδειγμα, δεν μπορεί παρά να σταθεί στον απόλυτα καθοριστικό για τον ίδιο θάνατο της μητέρας του, μια απώλεια που στην ουσία ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει, ή να τοποθετήσει μέσα του αν θέλετε σε ένα πιο ρεαλιστικό, ώριμο, επίπεδο. Σε κάτι που να πονάει λιγότερο, για να το πω με πιο απλά λόγια. Έτσι, υπάρχει η πριν και η μετά εποχή για τον Elvis, τον παντοτινό βασιλιά του Rock & Roll.
Ας μην ξεχνάμε πως μπαίνοντας στα στούντιο της Sun Records του δαιμόνιου Sam Phillips, αρχικά αυτό που περισσότερο ήθελε, ήταν να ηχογραφήσει ένα τραγούδι για αυτήν, τη μητερα του, σαν ένα δώρο για τη γιορτή της. Αυτή του η πρόθεση, αυτή η αφορμή ίσως αν το θέλετε, ήταν ακριβώς το πρώτο του βήμα προς τον ορίζοντα του πεπρωμένου του. Και αν υπάρχει όντως κάποια μοίρα κάπου, αυτή δεν είναι άλλη από την 'εντολή' του εσωτερικού μας ρυθμού, της απόκρυφης προσωπικής μας αρμονίας, αυτό δηλαδή που τελικά ονομάζουμε μοιραίο με ένα τρόπο, από την στιγμή που ξεκινά να διαμορφώνει μπροστά μας μια μοναδική νέα πραγματικότητα. Από το πρώτο του βήμα στα στούντιο της Sun, μέχρι το πρώτο του βήμα στο πλάι της γυναίκας του, έως το τελευταίο του βήμα επάνω στη σκηνή, η μορφή της, με χίλιους δυο τρόπους ήταν στην ουσία πάντα εκεί. Σαν μια βαθιά ανάγκη για επιβράβευση κι αποδοχή, σαν κάτι που έμεινε μισό, ακόμα ίσως και σαν μια σκιά ανάμεσα στον ίδιο και στη σχέση του με κάθε γυναίκα που πέρασε με έναν ουσιαστικό τρόπο από τη ζωή του.
Οι μοναδικοί Residents τα περιέγραψαν άλλωστε όλα αυτά πιστεύω με έναν πολύ εύστοχο τρόπο, στο αριστουργηματικό τους άλμπουμ 'The King and I'. Είπα πριν, πως κρατάω την αφαίρεση... Όπου κι αν ψάξουμε, όσες οπτικές κι αν γυρέψουμε, θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Όταν μιλάμε για τον Elvis, όταν μιλάμε για τον Johnny Cash (που άλλωστε με αφορμή το 'νέο' του άλμπουμ γραφώ τώρα αυτές τις γραμμές) μιλάμε για την αφαίρεση.
Και η αφαίρεση αυτή, πέρα από το ταλέντο, περά από την ενστικτώδη ικανότητα του να πετάς όλα αυτά που κρύβουν τη θεά, την ουσία, την αποκάλυψη μιας ιδανικής γυμνής αντανάκλασης με θέα το άπειρο, δηλαδή την ίδια την ψυχή. Απαιτεί και κάτι ακόμα… Μια μεγάλη προσωπική ανάγκη, που τελικά προκύπτει μέσα από μια αντίστοιχα καταλυτική απώλεια... Αυτό είναι που γεννάει το 'ξυράφι' και διώχνει έτσι κάθε τι άχρηστο και περιττό, σε μια σχεδόν αυτόματη άσκηση αυτοσυντήρησης. Γιατί τελικά φαίνεται πως όσο πιο βαθύ είναι το τραύμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία για καθαρό ουρανό και βαθιές ανάσες... Ο Johnny Cash, με έναν τρόπο, έζησε για πάντα μαζί με τον αδελφό του...'Ain't no grave... anyway.'