Την Παρασκευή 27 Μαρτίου παρακολουθήσαμε τη συναυλία των The Twilight Sad στο Gebäude 9 της Κολωνίας. Και αφού σας σερβίραμε ορισμένες φωτογραφίες από τη βραδιά, σας καταθέτουμε και τα σχόλιά μας για την εμφάνιση των Σκωτσέζων στο ξεκίνημα της ευρωπαϊκής τους περιοδείας που θα τους φέρει και στο Plisskën Festival 2015.
[γράφει η Παρασκευή Τόμα]
Παρότι ο χώρος που κινούνται οι Twilight Sad ή για να το θέσω καλύτερα η τάση που έχουν μουσικά -γιατί για post rock μάλλον mainstream χαρακτηρίζονται- δε με αντιπροσωπεύει ιδιαίτερα, ο περσινός δίσκος τους ανήκε σε εκείνους που μου άρεσαν και άκουσα περισσότερο από κάποιους άλλους. Ο λόγος μάλλον είναι η όμορφη φωνή του Graham και η εκφραστικότητά του.
Έτσι, όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της συναυλίας δε χρειάστηκε πολύς κόπος να πειστώ. Ευκαιρία και για μια μικρή εκδρομή και για μία ακόμη μικρή μουσική εμπειρία. Ομολογώ ότι άλλους δίσκους δεν έχω ακούσει κι έτσι ξεκινούσα για άγνωστα νερά. Χωρίς τον έντονο ενθουσιασμό του φαν μεν, με ευχάριστη αγωνία δε για αυτό που με περίμενε. Ο χώρος, αν μη τι άλλο, τους ταίριαζε: χωρίς να γνωρίζω τι είναι στην πραγματικότητα, μάλλον για αυτοδιαχειριζόμενη κατάληψη οικοδομικού τετραγώνου μού έμοιασε, που ως στόχο έχει την υπεράσπιση του πολιτισμού. Προσωπικά, μου αρκεί η εντύπωση που μου έδωσε. Δε με ενδιαφέρει να μάθω κάτι περισσότερο. Ο κόσμος λιγοστός (άντε να ήμασταν καμιά 300 ψυχές εκεί μέσα) περίμενε πίσω από μια μαύρη κουρτίνα τη στιγμή που θα ανοίξει για να βρεθούν μπροστά στην σκηνή. Όπως κι έγινε. Υποστηρικτικό συγκρότημα δεν υπήρχε. Εδώ που τα λέμε, με 16 ευρώ τι απαιτήσεις να έχουμε; Στηθήκαμε μπροστά στη σκηνή και περιμέναμε να βγουν οι Twilight Sad. Για καμιά ωρίτσα περίπου, αλλά αυτό οφειλόταν στην άφιξή μας αρκετά νωρίτερα. Είχαμε όμως τη δυνατότητα εν τω μεταξύ να απολαύσουμε μια δροσερή μπύρα.
Στις 21:30 βγήκαν στην σκηνή, μας καλωσόρισαν και ξεκίνησε το μουσικό τους ταξίδι διάρκειας μίας ώρας και δεκατριών τραγουδιών. Τα πρώτα δύο κομμάτια ήταν τα πρώτα δύο του τελευταίου τους δίσκου με την ίδια ακριβώς σειρά και προκάλεσαν κύματα ενθουσιασμού στο κοινό. Συνέχισαν σχεδόν ασταμάτητα να παίζουν το ένα μετά το άλλο, σπάζοντας τη ροή σπάνια με κανά δυο κουβέντες, ενώ ο James Graham ζώντας στο δικό του μυθικό κόσμο μάλωνε τον ίδιο του τον εαυτό παλεύοντας διαρκώς με τους δαίμονες του και ξορκίζοντάς τους με άφθονο ιδρώτα. Από τα videos τον είχα για φλώρο (συγγνώμη για το λαϊκισμό) αλλά τελικά αποδείχθηκε αλάνι κι ας είχε χωρίστρα. Κράτησε για πάνω από μια ώρα την προσοχή μου αμείωτη χωρίς να βαρεθώ. Του βγάζω το καπέλο.
Δυστυχώς encore δεν είχε. Ο νταμαρογερμαναράς μάς διέλυσε αν-ησύχους, μα τελικά δε μας ενόχλησε και τόσο, αφού η μπάντα αναμείχθηκε με το κοινό πίνοντας μαζί μας στο μπαράκι (κατ' ευφημισμόν πάντα) μπύρες, υπογράφοντας δίσκους και συνομιλώντας με τον κόσμο. Ο James ειδικά τούς χαιρετούσε όλους με χειραψίες, ενίοτε αγκαλιές, αλλά πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο ευγνωμοσύνης για τον κάθε ένα που βρισκόταν εκεί. Τα μάτια του τα έλεγαν όλα.
Μπράβο στα παιδιά! Και σε όσους έχετε ενδοιασμούς, ένα σας προτείνω: μην τους χάσετε στο Plisskën!
[γράφει ο Ορέστης Καζασίδης]
Όταν πριν από κάμποσους μήνες άκουσα τις πρώτες νότες του "Last January" ήξερα ότι ήθελα όσο τίποτα άλλο να δω τους Twilight Sad ζωντανά το συντομότερο δυνατό. Δόθηκε η ευκαιρία, έστω κι αν έπρεπε να περιμένω υπομονετικά αρκετό καιρό με το εισιτήριο εκτυπωμένο μέχρι να έρθει η στιγμή. Κάτι τέτοιες συναυλίες δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν. Υπάρχει μια φοβερή ανυπομονησία που κατά κανόνα αυξάνει κατακόρυφα τις προσδοκίες με προφανή τον κίνδυνο της απογοήτευσης. Δεν ήταν όμως μια από εκείνες τις φορές. Παράλληλα, ο χρόνος που μεσολάβησε μού έδωσε την ευκαιρία να μπω πιο ολοκληρωμένα και συνειδητά στον κόσμο των Twilight Sad. Έναν κόσμο ενδεχομένως κάπως θορυβώδη και δυσπρόσιτο εκ πρώτης, αλλά στην ουσία του ιδιαίτερα μελωδικό και γοητευτικό.
Παρά την αναμονή και τη σχετικά μικρή διάρκεια της συναυλίας, οι Σκωτσέζοι απέδειξαν και ζωντανά ότι έχουν στόφα μεγάλου συγκροτήματος. Ενδεχομένως να μη γίνουν ποτέ headliners σε κάποιο φεστιβάλ (γιατί να είναι αυτός ο στόχος άλλωστε;), αλλά μπορούν να σε μαγνητίσουν και να σε γεμίσουν εικόνες και ήχους να πάρεις μαζί σου όταν πια οι μουσικές και τα χειροκροτήματα σωπάσουν.
Το πρόγραμμα κύλησε ιδιαίτερα δεμένο, με τα κομμάτια σε μια πολύ ταιριαστή ακολουθία. Η μερίδα του λέοντος άνηκε προφανώς στον πιο πρόσφατο δίσκο τους "Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave", τον οποίο -με την αντικειμενικότητα που με χαρακτηρίζει!- θεωρώ έναν από τους κορυφαίους δίσκους των τελευταίων ετών. Ακούσαμε ακόμα μεμονωμένα κομμάτια από όλες τις προηγούμενες δουλειές τους. Κορυφαία στιγμή ήταν, ως αναμενόταν, η εισαγωγή με τα "There's a Girl in the Corner" και "Last January", ενώ ιδιαίτερα θερμή υπήρξε η υποδοχή των "I Became a Prostitute" και "Alphabet". Η μουσική απόδοση υπήρξε εξαιρετική, ίσως αυτό που λένε επαγγελματική, μιας και οι 4 μουσικοί είχαν αποκλειστικό σκοπό να υφάνουν το χαλί στο οποίο θα έχτιζε ο Graham την ιστορία της βραδιάς. Ως εκ τούτου, η αλληλεπίδρασή τους με το κοινό υπήρξε μηδαμινή. Από την άλλη, βρισκόταν ο James Graham. Όταν τον πρωτοβλέπεις επί σκηνής έχεις την αίσθηση ότι κοπιάρει τον Ian Curtis. Όσο εξελίσσεται η βραδιά διαπιστώνεις ότι πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Το ζει στην ολότητά του. Έχει όση ενέργεια, δοτικότητα και όσον αυθορμητισμό χρειάζεται για να κλωτσήσει κάθε υπόνοια μιζέριας μπορεί να παρεισφρήσει σε μια συναυλία με "δύσκολες μουσικές και στενάχωρους στίχους". Τα φωνητικά μόνο καταπληκτικά μπορώ να τα χαρακτηρίσω, καθώς ξεπέρασαν κατά πολύ τα ήδη εξαιρετικά των στούντιο εκτελέσεων. Το επιβεβαίωσα την αμέσως επόμενη ημέρα, αφού πέρασα και το Σάββατο υπό την επίδραση των Twilight Sad.
Η συναυλία αποδείχθηκε απρόσμενα εξωστρεφής. Δεν ένιωθες ότι κλεινόταν ο καθένας στον κόσμο του, όπως ίσως υπαγορεύουν ορισμένοι στίχοι, παρά ότι πραγματικά μοιραζόμασταν όλοι μια συλλογική εμπειρία. Το γερμανικό κοινό μπορεί να μην ήταν πολύ, αλλά ήταν όπως (σχεδόν) πάντα άψογο. Με σεβασμό στους καλλιτέχνες και τους υπόλοιπους παρισταμένους και τάξη στην είσοδο και την έξοδο. Και επειδή σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνει παίρνεις (λέμε τώρα...), στο τέλος της βραδιάς ο James Graham μάς χάρισε την παρουσία και το χαμόγελό του στο merchandise υπογράφοντας δίσκους και μπλουζάκια και κάνοντας αγκαλιές με τους μεγαλύτερους σε ηλικίας φανατικούς -απ' ό,τι φάνηκε- θαυμαστές τους.
Συχνά μετά από μια συναυλία, ειδικά από μία πλήρως επιτυχημένη, έχω ένα αίσθημα πληρότητας που με εμποδίζει για κάποιον καιρό να ξανακούσω ή να κάνω σκέψεις για να ξαναδώ τον καλλιτέχνη. Δεν είναι όμως μια από εκείνες τις φορές. Αδημονώ ήδη για την επόμενη συνάντησή μου με τους Twilight Sad!
Setlist: There's a Girl in the Corner / Last January / That Summer, at Home I Had Become the Invisible Boy / Drown So I Can Watch / I Became a Prostitute / Reflection of the Television / It Never Was the Same / Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave / Leave the House / Alphabet / I Could Give You All That You Don't Want / Nil / Cold Days From the Birdhouse / And She Would Darken the Memory
Υ.Γ.: Συχνά μεμψιμοιρούμε, ότι και καλά γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή, ότι πάει, δεν υπάρχουν σήμερα ενδιαφέρουσες μουσικές, ότι τι καλά που θα είναι όταν εφεύρουν επιτέλους τη χρονοκάψουλα και κάνουμε βόλτες στο Woodstock και το Manchester, παρακολουθούμε τους Clash και τους Joy Division στα πρώτα τους βήματα. Φτάνει πια. Υπάρχει μουσική εκεί έξω που αξίζει να ακουστεί! Και ακόμα περισσότερο, υπάρχουν μουσικοί και συγκροτήματα εκεί έξω που αξίζουν να ακουστούν, που ξεκινούν χαϊδεύοντας το αισθητήριο της ακοής για να φτάσουν να μιλήσουν στην καρδιά μας. Και ναι, οι Twilight Sad είναι τρανό παράδειγμα!
[γράφει η Παρασκευή Τόμα]
Παρότι ο χώρος που κινούνται οι Twilight Sad ή για να το θέσω καλύτερα η τάση που έχουν μουσικά -γιατί για post rock μάλλον mainstream χαρακτηρίζονται- δε με αντιπροσωπεύει ιδιαίτερα, ο περσινός δίσκος τους ανήκε σε εκείνους που μου άρεσαν και άκουσα περισσότερο από κάποιους άλλους. Ο λόγος μάλλον είναι η όμορφη φωνή του Graham και η εκφραστικότητά του.
Έτσι, όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της συναυλίας δε χρειάστηκε πολύς κόπος να πειστώ. Ευκαιρία και για μια μικρή εκδρομή και για μία ακόμη μικρή μουσική εμπειρία. Ομολογώ ότι άλλους δίσκους δεν έχω ακούσει κι έτσι ξεκινούσα για άγνωστα νερά. Χωρίς τον έντονο ενθουσιασμό του φαν μεν, με ευχάριστη αγωνία δε για αυτό που με περίμενε. Ο χώρος, αν μη τι άλλο, τους ταίριαζε: χωρίς να γνωρίζω τι είναι στην πραγματικότητα, μάλλον για αυτοδιαχειριζόμενη κατάληψη οικοδομικού τετραγώνου μού έμοιασε, που ως στόχο έχει την υπεράσπιση του πολιτισμού. Προσωπικά, μου αρκεί η εντύπωση που μου έδωσε. Δε με ενδιαφέρει να μάθω κάτι περισσότερο. Ο κόσμος λιγοστός (άντε να ήμασταν καμιά 300 ψυχές εκεί μέσα) περίμενε πίσω από μια μαύρη κουρτίνα τη στιγμή που θα ανοίξει για να βρεθούν μπροστά στην σκηνή. Όπως κι έγινε. Υποστηρικτικό συγκρότημα δεν υπήρχε. Εδώ που τα λέμε, με 16 ευρώ τι απαιτήσεις να έχουμε; Στηθήκαμε μπροστά στη σκηνή και περιμέναμε να βγουν οι Twilight Sad. Για καμιά ωρίτσα περίπου, αλλά αυτό οφειλόταν στην άφιξή μας αρκετά νωρίτερα. Είχαμε όμως τη δυνατότητα εν τω μεταξύ να απολαύσουμε μια δροσερή μπύρα.
Στις 21:30 βγήκαν στην σκηνή, μας καλωσόρισαν και ξεκίνησε το μουσικό τους ταξίδι διάρκειας μίας ώρας και δεκατριών τραγουδιών. Τα πρώτα δύο κομμάτια ήταν τα πρώτα δύο του τελευταίου τους δίσκου με την ίδια ακριβώς σειρά και προκάλεσαν κύματα ενθουσιασμού στο κοινό. Συνέχισαν σχεδόν ασταμάτητα να παίζουν το ένα μετά το άλλο, σπάζοντας τη ροή σπάνια με κανά δυο κουβέντες, ενώ ο James Graham ζώντας στο δικό του μυθικό κόσμο μάλωνε τον ίδιο του τον εαυτό παλεύοντας διαρκώς με τους δαίμονες του και ξορκίζοντάς τους με άφθονο ιδρώτα. Από τα videos τον είχα για φλώρο (συγγνώμη για το λαϊκισμό) αλλά τελικά αποδείχθηκε αλάνι κι ας είχε χωρίστρα. Κράτησε για πάνω από μια ώρα την προσοχή μου αμείωτη χωρίς να βαρεθώ. Του βγάζω το καπέλο.
Δυστυχώς encore δεν είχε. Ο νταμαρογερμαναράς μάς διέλυσε αν-ησύχους, μα τελικά δε μας ενόχλησε και τόσο, αφού η μπάντα αναμείχθηκε με το κοινό πίνοντας μαζί μας στο μπαράκι (κατ' ευφημισμόν πάντα) μπύρες, υπογράφοντας δίσκους και συνομιλώντας με τον κόσμο. Ο James ειδικά τούς χαιρετούσε όλους με χειραψίες, ενίοτε αγκαλιές, αλλά πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο ευγνωμοσύνης για τον κάθε ένα που βρισκόταν εκεί. Τα μάτια του τα έλεγαν όλα.
Μπράβο στα παιδιά! Και σε όσους έχετε ενδοιασμούς, ένα σας προτείνω: μην τους χάσετε στο Plisskën!
[γράφει ο Ορέστης Καζασίδης]
Όταν πριν από κάμποσους μήνες άκουσα τις πρώτες νότες του "Last January" ήξερα ότι ήθελα όσο τίποτα άλλο να δω τους Twilight Sad ζωντανά το συντομότερο δυνατό. Δόθηκε η ευκαιρία, έστω κι αν έπρεπε να περιμένω υπομονετικά αρκετό καιρό με το εισιτήριο εκτυπωμένο μέχρι να έρθει η στιγμή. Κάτι τέτοιες συναυλίες δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν. Υπάρχει μια φοβερή ανυπομονησία που κατά κανόνα αυξάνει κατακόρυφα τις προσδοκίες με προφανή τον κίνδυνο της απογοήτευσης. Δεν ήταν όμως μια από εκείνες τις φορές. Παράλληλα, ο χρόνος που μεσολάβησε μού έδωσε την ευκαιρία να μπω πιο ολοκληρωμένα και συνειδητά στον κόσμο των Twilight Sad. Έναν κόσμο ενδεχομένως κάπως θορυβώδη και δυσπρόσιτο εκ πρώτης, αλλά στην ουσία του ιδιαίτερα μελωδικό και γοητευτικό.
Παρά την αναμονή και τη σχετικά μικρή διάρκεια της συναυλίας, οι Σκωτσέζοι απέδειξαν και ζωντανά ότι έχουν στόφα μεγάλου συγκροτήματος. Ενδεχομένως να μη γίνουν ποτέ headliners σε κάποιο φεστιβάλ (γιατί να είναι αυτός ο στόχος άλλωστε;), αλλά μπορούν να σε μαγνητίσουν και να σε γεμίσουν εικόνες και ήχους να πάρεις μαζί σου όταν πια οι μουσικές και τα χειροκροτήματα σωπάσουν.
Το πρόγραμμα κύλησε ιδιαίτερα δεμένο, με τα κομμάτια σε μια πολύ ταιριαστή ακολουθία. Η μερίδα του λέοντος άνηκε προφανώς στον πιο πρόσφατο δίσκο τους "Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave", τον οποίο -με την αντικειμενικότητα που με χαρακτηρίζει!- θεωρώ έναν από τους κορυφαίους δίσκους των τελευταίων ετών. Ακούσαμε ακόμα μεμονωμένα κομμάτια από όλες τις προηγούμενες δουλειές τους. Κορυφαία στιγμή ήταν, ως αναμενόταν, η εισαγωγή με τα "There's a Girl in the Corner" και "Last January", ενώ ιδιαίτερα θερμή υπήρξε η υποδοχή των "I Became a Prostitute" και "Alphabet". Η μουσική απόδοση υπήρξε εξαιρετική, ίσως αυτό που λένε επαγγελματική, μιας και οι 4 μουσικοί είχαν αποκλειστικό σκοπό να υφάνουν το χαλί στο οποίο θα έχτιζε ο Graham την ιστορία της βραδιάς. Ως εκ τούτου, η αλληλεπίδρασή τους με το κοινό υπήρξε μηδαμινή. Από την άλλη, βρισκόταν ο James Graham. Όταν τον πρωτοβλέπεις επί σκηνής έχεις την αίσθηση ότι κοπιάρει τον Ian Curtis. Όσο εξελίσσεται η βραδιά διαπιστώνεις ότι πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Το ζει στην ολότητά του. Έχει όση ενέργεια, δοτικότητα και όσον αυθορμητισμό χρειάζεται για να κλωτσήσει κάθε υπόνοια μιζέριας μπορεί να παρεισφρήσει σε μια συναυλία με "δύσκολες μουσικές και στενάχωρους στίχους". Τα φωνητικά μόνο καταπληκτικά μπορώ να τα χαρακτηρίσω, καθώς ξεπέρασαν κατά πολύ τα ήδη εξαιρετικά των στούντιο εκτελέσεων. Το επιβεβαίωσα την αμέσως επόμενη ημέρα, αφού πέρασα και το Σάββατο υπό την επίδραση των Twilight Sad.
Η συναυλία αποδείχθηκε απρόσμενα εξωστρεφής. Δεν ένιωθες ότι κλεινόταν ο καθένας στον κόσμο του, όπως ίσως υπαγορεύουν ορισμένοι στίχοι, παρά ότι πραγματικά μοιραζόμασταν όλοι μια συλλογική εμπειρία. Το γερμανικό κοινό μπορεί να μην ήταν πολύ, αλλά ήταν όπως (σχεδόν) πάντα άψογο. Με σεβασμό στους καλλιτέχνες και τους υπόλοιπους παρισταμένους και τάξη στην είσοδο και την έξοδο. Και επειδή σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνει παίρνεις (λέμε τώρα...), στο τέλος της βραδιάς ο James Graham μάς χάρισε την παρουσία και το χαμόγελό του στο merchandise υπογράφοντας δίσκους και μπλουζάκια και κάνοντας αγκαλιές με τους μεγαλύτερους σε ηλικίας φανατικούς -απ' ό,τι φάνηκε- θαυμαστές τους.
Συχνά μετά από μια συναυλία, ειδικά από μία πλήρως επιτυχημένη, έχω ένα αίσθημα πληρότητας που με εμποδίζει για κάποιον καιρό να ξανακούσω ή να κάνω σκέψεις για να ξαναδώ τον καλλιτέχνη. Δεν είναι όμως μια από εκείνες τις φορές. Αδημονώ ήδη για την επόμενη συνάντησή μου με τους Twilight Sad!
Setlist: There's a Girl in the Corner / Last January / That Summer, at Home I Had Become the Invisible Boy / Drown So I Can Watch / I Became a Prostitute / Reflection of the Television / It Never Was the Same / Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave / Leave the House / Alphabet / I Could Give You All That You Don't Want / Nil / Cold Days From the Birdhouse / And She Would Darken the Memory
Υ.Γ.: Συχνά μεμψιμοιρούμε, ότι και καλά γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή, ότι πάει, δεν υπάρχουν σήμερα ενδιαφέρουσες μουσικές, ότι τι καλά που θα είναι όταν εφεύρουν επιτέλους τη χρονοκάψουλα και κάνουμε βόλτες στο Woodstock και το Manchester, παρακολουθούμε τους Clash και τους Joy Division στα πρώτα τους βήματα. Φτάνει πια. Υπάρχει μουσική εκεί έξω που αξίζει να ακουστεί! Και ακόμα περισσότερο, υπάρχουν μουσικοί και συγκροτήματα εκεί έξω που αξίζουν να ακουστούν, που ξεκινούν χαϊδεύοντας το αισθητήριο της ακοής για να φτάσουν να μιλήσουν στην καρδιά μας. Και ναι, οι Twilight Sad είναι τρανό παράδειγμα!