Ο βιολιστής στη Στέγη, σε σκηνοθεσία Rob Ruggiero
στο Θέατρο Badminton
Ο Βιολιστής στη Στέγη ήταν το πρώτο μιούζικαλ στην ιστορία του Broadway που ξεπέρασε τις 3000 συνεχείς παραστάσεις. Με 3.242 για την ακρίβεια παραστάσεις ήταν για πολλά χρόνια το μακροβιότερο μιούζικαλ του Broadway. Τη μουσική έχει συνθέσει ο Jerry Bock, τους στίχους ο Sheldon Harnick και το κείμενο ο Joseph Stein, βασισμένο σε ιστορίες του συγγραφέα Sholem Aleichem (1859-1916). Το μιούζικαλ απέσπασε 9 βραβεία «Tony» από 10 υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων της Σκηνοθεσίας και της Χορογραφίας του σπουδαίου Jerome Robbins. Το 1971 ο «Βιολιστής» έγινε ταινία και κέρδισε οκτώ υποψηφιότητες Όσκαρ, με πρωταγωνιστή τον Chaim Topol, αντί για τον Zero Mostel που το είχε κάνει επιτυχία στο Broadway. Η οικεία, σε εμάς τους Έλληνες, ιστορία του φιλόσοφου - γαλατά Τεβιέ με τις πέντε κόρες, την λαχτάρα για ζωή, την αγάπη για την οικογένεια και τους συγχωριανούς, τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση, την πίστη στις παραδόσεις και την αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην παράδοση και την αλλαγή, την πίστη και την πραγματικότητα, πλέκουν τον καμβά της ιστορίας του μιούζικαλ, με μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια των τελευταίων 50 χρόνων: «If I Were a Rich Man», «Sunrise, Sunset», «Tradition», «Matchmaker».
Σιρανό ντε Μπερζεράκ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα
στο θέατρο Pantheon
Ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ, ήρωας ποιητής αλλά και πρωταγωνιστής της φετινής θεατρικής χρονιάς, επιστρέφει στη σκηνή του Πάνθεον για 15 μόνο παραστάσεις. Ο Γιάννης Κακλέας καταπιάστηκε με αυτό το κείμενο που μιλά για τη διαφορετικότητα, την ομορφιά και την ασχήμια, την καλοσύνη και την κακία, για την αυτοθυσία, αλλά κυρίως για την αληθινή αγάπη δουλεύοντας πάνω στην έξοχη μετάφραση της Λουΐζας Μητσάκου. Παρίσι 1897. Ο Εντμόν Ροστάν εμπνέεται από τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ, Γάλλο θεατρικό συγγραφέα που ξεχώριζε για το περίκομψο, εύθυμο ύφος και τις παράξενες αφηγήσεις του περί φανταστικών ταξιδιών, και γράφει μια έξοχη ηρωική κωμωδία. Ο Σιρανό και η Ρωξάνη, η Ρωξάνη και ο Κριστιάν, ο Ντε Γκις και ο πόλεμος… Μια ιστορία για την ανίκητη ομορφιά της ψυχής.
Βυσσινόκηπος, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου
στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
«Σε αυτήν τη ζωή ή θα λυγίσεις ή θα σπάσεις» αναλογίζεται ο Νίκος Καραθάνος, διαβάζοντας τον τσεχοφικό Βυσσινόκηπο. Ο χαρισματικός σκηνοθέτης και ηθοποιός, μετά την καλλιτεχνική επιτυχία της Γκόλφως του Σπ. Περεσιάδη και του Δεκαήμερου του Βοκάκιου, αναμετριέται με ένα εμβληματικό έργο του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Κύκνειο άσμα του Τσέχοφ, ο Βυσσινόκηπος (1904) είναι ένα έργο αποχαιρετισμού, ένα έργο για το τέλος μιας εποχής. Ο κόσμος αλλάζει και σε αυτό το μεταίχμιο ο συγγραφέας στήνει μια γιορτή της απώλειας. Ο υπέροχος βυσσινόκηπος βγαίνει στο σφυρί, οι ιδιοκτήτες του, αρνούμενοι να αποδεχτούν την αλλαγή, δεν κάνουν τίποτα για να τον σώσουν, η ανευθυνότητα και οι αυταπάτες κυριαρχούν, η χρεοκοπία έρχεται.
ΒΕLLEΛΕΝ, του Δημήτρη Φοινίτση, σε σκηνοθεσία του ίδιου
στο Από Μηχανής Θέατρο
Κυνηγημένη από την κρίση, όχι του Πάρι αλλά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Ωραία Ελένη καταφεύγει σε ευημερούσες οικονομίες της Δύσης προσφέροντας επί χρήμασι την -ακόμη σφύζουσα από ηδονή- σάρκα της. Υιοθετώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Belleλen» χορεύει pole dance και υπόσχεται στιγμές άκρατου πάθους στα έκπληκτα μάτια που τη θωπεύουν. Ιδιαίτερα λαλίστατη εξηγεί πως βρέθηκε στην αλλοδαπή, τη λατρεία που τρέφει στην Αφροδίτη (αν και θεραπαινίδα στο ναό της Αρτέμιδος), εξυμνεί τη μεγαλύτερη ιστορία αγάπης στην ελληνική μυθολογία ανάμεσα σ’ αυτήν και τον Πάρι και καταριέται τον πανάσχημο Μενέλαο αποκαλύπτοντας πως την απέκτησε με προξενιό. Η κόρη του Διός ομιλεί, εξ ανάγκης, την αγγλική∙ φρικτά τουριστικά. Κύριο μέλημά της να κατακτήσει την απόλυτη προσοχή των απανταχού μισοκοιμισμένων ανδρών που διασκεδάζει. Να τους κάνει να δουν τον άνθρωπο και όχι το κορμί, να (απ)ελευθερώσει ένα κομμάτι της ψυχής της ύστερα από αιώνες αφόρητης σιωπής. Ένας μονόλογος που αποκαθιστά τη μυθολογική αλήθεια, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τον Ευριπίδη.