Είναι δύσκολο να μιλήσεις για τον Dylan και είναι δύσκολο, γιατί μοιάζει απλοϊκά εύκολο... Τολμώ να πω ότι μαζί με τον Neil Young και τον Van Morrison, συγκροτούν πλέον την 'Αγία τριάδα', από μια εποχή που σιγά σιγά (και βιολογικά) χάνεται...
Επίσης, την ίδια στιγμή... ΔΕΝ θυμάμαι ποτέ τον BOB DYLAN να ηχεί πιο επίκαιρος (και ταυτόχρονα διαχρονικός) σαν αξία, από ότι στις μέρες μας. Τώρα...να ξεκινήσουμε να λέμε για το ότι πρόκειται για την πιο επιδραστικη περσονα των τελευταίων 50 ετών ίσως..; Μα, υπάρχει στα αλήθεια κάποιος που δεν το γνωρίζει ή έστω δεν το υποψιάζεται; Δεν νομίζω...
Θα μιλήσω λοιπόν για τον 'δικο μου' Dylan, γιατί αυτο,ειναι ισως το σημαντικοτερο που ο κορυφαιος και ιδιοφυης κυριος Zimmerman (Robert Allen Zimmerman το αληθινο ονομα του θειου Bob*) πετυχε τελικα...να μας χαρίσει έναν DYLAN για τον καθένα. Ξέρω πολύ καλά τι λέω. Ο ήχος του ακόμα και η τόσο αναγνωρίσιμη ερμηνεία του, η χροιά του, είναι ένα τόσο πολύ προσωπικό κομμάτι για τον καθένα μας, που τελικά, αν και το ίδιο είναι διαφορετικό...κι αυτό είναι γνώρισμα των ΑΠΟΛΥΤΑ κορυφαίων..
Σε λίγες μέρες θα τον δούμε στην Αθήνα, στην τελευταία μας ίσως ευκαιρία για μια συνάντηση μαζί του...και με αυτή την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ αφορμή, θα πω απλά και μόνο, ελάχιστες από τις στιγμές που ΕΓΩ κράτησα πιο δυνατά μέσα μου, από μια τέτοια σπουδαία διαδρομή...
Θυμάμαι λοιπόν τον STEVE WYNN (επιστρέφει με νέα δουλεία και θα έχουμε και μια συνέντευξη του εδώ..)των Dream Syndicate να μου λέει πως 'κάθε φορά που τον βλέπω επάνω στη σκηνή, βλέπω έναν άλλον (!) Dylan. Θα είμαι πάντα εκεί σε κάθε του live, 'rain or shine'... Τον 'βλέπω' να επιλέγει τραγούδια για το απίστευτο ραδιοφωνικό του show, θυμίζοντας μας για ΑΚΟΜΗ μια φορά (και με ένα διαφορετικό τρόπο..) το πόσο αξεπέραστα μεγάλος είναι... Τον ακούω να μουρμουρίζει 'If you ever go to Houston' (από το πιο πρόσφατο album του 'Together through life') και σκέφτομαι αν και με ποιο τρόπο, αυτός ο άνθρωπος μπορεί τελικά να έχει την όποια ηλικία.. καθώς ο χρόνος, μοιάζει απλά να τον 'υπακούει' πλέον και να ταξιδεύουν μαζί και ΟΧΙ ξέχωρα, όχι 'απέναντι'...
Κρατάω στα χέρια μου το εξώφυλλο του 'Βlonde on Blonde' και..απλα το κοιτάζω....Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσα να σκέφτομαι, να γράφω, ή να λέω για τον Dylan, που μοιάζουν ατελείωτα. Μα ακόμη πιο σωστά, ΕΙΝΑΙ ατελείωτα, ακριβώς όπως τα συναισθήματα και τα όνειρα που μας διηγείται εδώ και δεκαετίες με συντροφιά τον δαίμονα του. Δεν ξέρω αν ποτέ αυτός ο άνθρωπος υπήρξε ευτυχισμένος, ούτε και ξέρω αν μπορούμε να τον προσεγγίσουμε αληθινά και ΒΑΘΙΑ με ανάλογους όρους... Αυτό που φαίνεται να μοιάζει πιο πιθανό, είναι να μην γνωρίζει και ο ίδιος και ίσως και να μην τον ενδιαφέρει πια...
Αυτό που ξέρω, είναι πως γεννήθηκε για να λειτουργεί πέρα από σχήματα και όρους με τα οποία η 'φτωχή' μας καθημερινότητα πορεύεται για πολλά χρόνια, γιατί η καθημερινότητα του Dylan, είναι ήδη παρελθόν πριν συμβεί... Και όσοι τον ακούνε, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέω. Όσο για τους υπόλοιπους ας τρέξουν να τον δουν και θα καταλάβουν...
Επίσης, την ίδια στιγμή... ΔΕΝ θυμάμαι ποτέ τον BOB DYLAN να ηχεί πιο επίκαιρος (και ταυτόχρονα διαχρονικός) σαν αξία, από ότι στις μέρες μας. Τώρα...να ξεκινήσουμε να λέμε για το ότι πρόκειται για την πιο επιδραστικη περσονα των τελευταίων 50 ετών ίσως..; Μα, υπάρχει στα αλήθεια κάποιος που δεν το γνωρίζει ή έστω δεν το υποψιάζεται; Δεν νομίζω...
Θα μιλήσω λοιπόν για τον 'δικο μου' Dylan, γιατί αυτο,ειναι ισως το σημαντικοτερο που ο κορυφαιος και ιδιοφυης κυριος Zimmerman (Robert Allen Zimmerman το αληθινο ονομα του θειου Bob*) πετυχε τελικα...να μας χαρίσει έναν DYLAN για τον καθένα. Ξέρω πολύ καλά τι λέω. Ο ήχος του ακόμα και η τόσο αναγνωρίσιμη ερμηνεία του, η χροιά του, είναι ένα τόσο πολύ προσωπικό κομμάτι για τον καθένα μας, που τελικά, αν και το ίδιο είναι διαφορετικό...κι αυτό είναι γνώρισμα των ΑΠΟΛΥΤΑ κορυφαίων..
Σε λίγες μέρες θα τον δούμε στην Αθήνα, στην τελευταία μας ίσως ευκαιρία για μια συνάντηση μαζί του...και με αυτή την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ αφορμή, θα πω απλά και μόνο, ελάχιστες από τις στιγμές που ΕΓΩ κράτησα πιο δυνατά μέσα μου, από μια τέτοια σπουδαία διαδρομή...
Θυμάμαι λοιπόν τον STEVE WYNN (επιστρέφει με νέα δουλεία και θα έχουμε και μια συνέντευξη του εδώ..)των Dream Syndicate να μου λέει πως 'κάθε φορά που τον βλέπω επάνω στη σκηνή, βλέπω έναν άλλον (!) Dylan. Θα είμαι πάντα εκεί σε κάθε του live, 'rain or shine'... Τον 'βλέπω' να επιλέγει τραγούδια για το απίστευτο ραδιοφωνικό του show, θυμίζοντας μας για ΑΚΟΜΗ μια φορά (και με ένα διαφορετικό τρόπο..) το πόσο αξεπέραστα μεγάλος είναι... Τον ακούω να μουρμουρίζει 'If you ever go to Houston' (από το πιο πρόσφατο album του 'Together through life') και σκέφτομαι αν και με ποιο τρόπο, αυτός ο άνθρωπος μπορεί τελικά να έχει την όποια ηλικία.. καθώς ο χρόνος, μοιάζει απλά να τον 'υπακούει' πλέον και να ταξιδεύουν μαζί και ΟΧΙ ξέχωρα, όχι 'απέναντι'...Κρατάω στα χέρια μου το εξώφυλλο του 'Βlonde on Blonde' και..απλα το κοιτάζω....Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσα να σκέφτομαι, να γράφω, ή να λέω για τον Dylan, που μοιάζουν ατελείωτα. Μα ακόμη πιο σωστά, ΕΙΝΑΙ ατελείωτα, ακριβώς όπως τα συναισθήματα και τα όνειρα που μας διηγείται εδώ και δεκαετίες με συντροφιά τον δαίμονα του. Δεν ξέρω αν ποτέ αυτός ο άνθρωπος υπήρξε ευτυχισμένος, ούτε και ξέρω αν μπορούμε να τον προσεγγίσουμε αληθινά και ΒΑΘΙΑ με ανάλογους όρους... Αυτό που φαίνεται να μοιάζει πιο πιθανό, είναι να μην γνωρίζει και ο ίδιος και ίσως και να μην τον ενδιαφέρει πια...
Αυτό που ξέρω, είναι πως γεννήθηκε για να λειτουργεί πέρα από σχήματα και όρους με τα οποία η 'φτωχή' μας καθημερινότητα πορεύεται για πολλά χρόνια, γιατί η καθημερινότητα του Dylan, είναι ήδη παρελθόν πριν συμβεί... Και όσοι τον ακούνε, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέω. Όσο για τους υπόλοιπους ας τρέξουν να τον δουν και θα καταλάβουν...
Περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία του Bob Dylan στην Αθήνα στις 29 Μαϊου εδώ.