Παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα της ταινίας "Lurk" (Paramonevontas) του Βασίλη Κατσίκη. Πρόκειται για ένα αγγλόφωνο ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνίστρια την Ελληνο-Καναδή Tess Spentzos (της γνωστής οικογένειας), η οποία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή της FILMBOY Pictures από τις 23 Απριλίου.
Υπόθεση
Η Αν, έχει μεγαλώσει με τη μητέρα της στην Αμερική κι όταν επισκέπτεται τον Έλληνα πατέρα της, μεγαλογιατρό και ιδιοκτήτη ψυχιατρικής κλινικής, γνώρίζει τον Άντριου, τον Άγγλο βοηθό του. Παντρεύονται και μετακομίζουν στην Ελλάδα. Η Αν βρίσκεται απομονωμένη στη βίλα της όταν αντιλαμβάνεται πως δεν είναι μόνη. Η εισβολή αυτή θ' αλλάξει τη ζωή της ολοκληρωτικά... Όπως αποδεικνύεται, ο σύζυγος της Αν, της δίνει φάρμακα με αποτέλεσμα η ίδια να ζει σ' ένα κόσμο παραισθήσεων με κενά μνήμης.. θα καταφέρει να γλιτώσει η Αν;
Δείτε το trailer της ταινίας (ελληνικοί υπότιτλοι)
*Σημείωμα Σκηνοθέτη*
Μικρός ήμουν θαυμαστής του Χίτσκοκ και ήταν συναρπαστικό να προσπαθώ να ανακαλύψω τον ένοχο ή να ξεχωρίζω τον κρυμμένο κακό. Αργότερα όταν είδα το «Death and the Maiden», του Πολάνσκι, το παιχνίδι «αλήθεια ή ψέμα»-«αθώος ή ένοχος», με είχε συνεπάρει. Αυτά νομίζω λειτούργησαν για να ψάξω τον κόσμο του θρίλερ συν όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, που είναι ένα διαρκές "ψυχολογικό θρίλερ"!
Ο λόγος που το έκανα αγγλόφωνο ήταν γιατί το σενάριο με οδήγησε σ αυτή τη λύση. Η ηρωίδα, η Αν, μεγάλωσε και έζησε με την Αμερικάνα μητέρα της στην Αμερική και όταν ήρθε να δει τον Έλληνα πατέρα της, μεγαλογιατρό και ιδιοκτήτη ψυχιατρικής κλινικής, γνώρισε τον Άντριου, τον Άγγλο βοηθό του πατέρα της και αφού τον παντρεύτηκε έμεινε στην Ελλάδα. Δε θα μου άρεσε να μιλάνε σπαστά ελληνικά θα ήταν το λιγότερο αντιαισθητικό.
Το σχόλιο που προσπάθησα να κάνω είναι και πολιτικοκοινωνικό. Χρησιμοποιώ τους κώδικες του ψυχολογικού θρίλερ για να πω την ιστορία μου. Βάζω τη χώρα σε κατάρρευση, δεν είναι και τόσο φανταστικό, και όλοι οι ήρωες είναι μπλεγμένοι με κάποιον τρόπο, ή θύτες ή θύματα, σε αυτό που συμβαίνει. Το πρώτο σχόλιο που θέλω να κάνω είναι, πως αν δεν έχεις τον έλεγχο της ζωής σου στα χέρια σου, τότε κάποιοι άλλοι θα σου την κάνουν κόλαση! Και το τελευταίο και πιο σημαντικό σχόλιο είναι το θέμα της μνήμης! Όπως η ηρωίδα στην ταινία, κάνει μεγάλο αγώνα να ξαναβρεί τη χαμένη μνήμη της, έτσι και ένας ολόκληρος λαός πρέπει να αγωνιστεί για να μη χάσει τη δική του Ιστορική Μνήμη! Δυστυχώς η ταινία έγινε επίκαιρη με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αφού και στην ιστορία μας, ένας νέος μουσικός ο Άνταμ, πέφτει θύμα ενός σαδιστικού παρακράτους!
Κριτική
Για να είμαι ειλικρινής, αν δε διάβαζα το σημείωμα του σκηνοθέτη ποτέ δε θα πήγαινε το μυαλό μου στη δολοφονία του Π. Φύσσα. Βέβαια σε αρκετά σημεία της ταινίας γίνονται αναφορές σε συνομωσίες πολιτικού χαρακτήρα αλλά ως εκεί. Θα συμφωνήσω με το σκηνοθέτη στα σχόλια περι ελέγχου και μνήμης μονάχα ως γενικές τοποθετήσεις. Δε νομίζω πως βλέποντας την ταινία είναι τα πρώτα που σου έρχονται στο μυαλό, ούτε τα δεύτερα..
Η ίδια η ταινία, δε μπορώ να πω πως μου θύμισε Χίτσκοκ.. Τη βρήκα σε πολλά σημεία κουραστική και αρκετά κομμάτια δεν κούμπωναν αρμονικά στη ροή του έργου (πχ τα flash backs της Αν). Είναι και κάποιες σκηνές που σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι το λόγο ύπαρξής τους... Για παράδειγμα, ρωτάει η πρωταγωνίστρια τον άγνωστο διαρρήκτη-βιαστή της ποιος είναι και της απαντάει "είμαι μουσικός". Η απάντηση της είναι "Παίξε κάτι στο πιάνο τότε" και του δείχνει το πιάνο. Και ο διαρρήκτης/βιαστής παίζει πιάνο τραγουδώντας. Όσο για το τέλος.. τελικά πόσες δυνάμεις μπορεί να έχει κάποιος έπειτα από σοβαρό πυροβολισμό ώστε ν' αντέξει τόσα χτυπήματα στο κεφάλι και να συνεχίζει την καταδίωξη; Και αυτή η λάμπα στον κήπο έπειτα από τόσα πλάνα ήταν αναμενόμενο πως θα πέσει..
Συμπαθητική η Tess Spentzos, αλλά γενικότερα δε μπορώ να πω πως υπήρχε κάτι αξιομνημόνευτο στις ερμηνείες των ηθοποιών. Φιλότιμη προσπάθεια συνολικά αλλά δε θα τη χαρακτήριζα και ως κάτι ιδιαίτερο.
**Βαθμολογία: 3.5/10**
Διάρκεια: 85'
Είδος: ψυχολογικό θρίλερ
Παραγωγή - Σενάριο - Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσίκης
Πρωταγωνιστούν: Tess Spentzos, Peter Gerald, Aris Athan
Φωτογραφία: Δημήτρης Σταμπολής
Μουσική: Αντώνης Σουσάμογλου
Art direction: Νίκος Κατικαρίδης
Μοντάζ: Αγγέλα Δεσποτίδου
Εκτέλεση παραγωγής: Ορέστης Τεάζης
Υπόθεση Η Αν, έχει μεγαλώσει με τη μητέρα της στην Αμερική κι όταν επισκέπτεται τον Έλληνα πατέρα της, μεγαλογιατρό και ιδιοκτήτη ψυχιατρικής κλινικής, γνώρίζει τον Άντριου, τον Άγγλο βοηθό του. Παντρεύονται και μετακομίζουν στην Ελλάδα. Η Αν βρίσκεται απομονωμένη στη βίλα της όταν αντιλαμβάνεται πως δεν είναι μόνη. Η εισβολή αυτή θ' αλλάξει τη ζωή της ολοκληρωτικά... Όπως αποδεικνύεται, ο σύζυγος της Αν, της δίνει φάρμακα με αποτέλεσμα η ίδια να ζει σ' ένα κόσμο παραισθήσεων με κενά μνήμης.. θα καταφέρει να γλιτώσει η Αν;
Δείτε το trailer της ταινίας (ελληνικοί υπότιτλοι)
*Σημείωμα Σκηνοθέτη*
Μικρός ήμουν θαυμαστής του Χίτσκοκ και ήταν συναρπαστικό να προσπαθώ να ανακαλύψω τον ένοχο ή να ξεχωρίζω τον κρυμμένο κακό. Αργότερα όταν είδα το «Death and the Maiden», του Πολάνσκι, το παιχνίδι «αλήθεια ή ψέμα»-«αθώος ή ένοχος», με είχε συνεπάρει. Αυτά νομίζω λειτούργησαν για να ψάξω τον κόσμο του θρίλερ συν όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, που είναι ένα διαρκές "ψυχολογικό θρίλερ"!
Ο λόγος που το έκανα αγγλόφωνο ήταν γιατί το σενάριο με οδήγησε σ αυτή τη λύση. Η ηρωίδα, η Αν, μεγάλωσε και έζησε με την Αμερικάνα μητέρα της στην Αμερική και όταν ήρθε να δει τον Έλληνα πατέρα της, μεγαλογιατρό και ιδιοκτήτη ψυχιατρικής κλινικής, γνώρισε τον Άντριου, τον Άγγλο βοηθό του πατέρα της και αφού τον παντρεύτηκε έμεινε στην Ελλάδα. Δε θα μου άρεσε να μιλάνε σπαστά ελληνικά θα ήταν το λιγότερο αντιαισθητικό.
Το σχόλιο που προσπάθησα να κάνω είναι και πολιτικοκοινωνικό. Χρησιμοποιώ τους κώδικες του ψυχολογικού θρίλερ για να πω την ιστορία μου. Βάζω τη χώρα σε κατάρρευση, δεν είναι και τόσο φανταστικό, και όλοι οι ήρωες είναι μπλεγμένοι με κάποιον τρόπο, ή θύτες ή θύματα, σε αυτό που συμβαίνει. Το πρώτο σχόλιο που θέλω να κάνω είναι, πως αν δεν έχεις τον έλεγχο της ζωής σου στα χέρια σου, τότε κάποιοι άλλοι θα σου την κάνουν κόλαση! Και το τελευταίο και πιο σημαντικό σχόλιο είναι το θέμα της μνήμης! Όπως η ηρωίδα στην ταινία, κάνει μεγάλο αγώνα να ξαναβρεί τη χαμένη μνήμη της, έτσι και ένας ολόκληρος λαός πρέπει να αγωνιστεί για να μη χάσει τη δική του Ιστορική Μνήμη! Δυστυχώς η ταινία έγινε επίκαιρη με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αφού και στην ιστορία μας, ένας νέος μουσικός ο Άνταμ, πέφτει θύμα ενός σαδιστικού παρακράτους!
Κριτική
Για να είμαι ειλικρινής, αν δε διάβαζα το σημείωμα του σκηνοθέτη ποτέ δε θα πήγαινε το μυαλό μου στη δολοφονία του Π. Φύσσα. Βέβαια σε αρκετά σημεία της ταινίας γίνονται αναφορές σε συνομωσίες πολιτικού χαρακτήρα αλλά ως εκεί. Θα συμφωνήσω με το σκηνοθέτη στα σχόλια περι ελέγχου και μνήμης μονάχα ως γενικές τοποθετήσεις. Δε νομίζω πως βλέποντας την ταινία είναι τα πρώτα που σου έρχονται στο μυαλό, ούτε τα δεύτερα..
Η ίδια η ταινία, δε μπορώ να πω πως μου θύμισε Χίτσκοκ.. Τη βρήκα σε πολλά σημεία κουραστική και αρκετά κομμάτια δεν κούμπωναν αρμονικά στη ροή του έργου (πχ τα flash backs της Αν). Είναι και κάποιες σκηνές που σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι το λόγο ύπαρξής τους... Για παράδειγμα, ρωτάει η πρωταγωνίστρια τον άγνωστο διαρρήκτη-βιαστή της ποιος είναι και της απαντάει "είμαι μουσικός". Η απάντηση της είναι "Παίξε κάτι στο πιάνο τότε" και του δείχνει το πιάνο. Και ο διαρρήκτης/βιαστής παίζει πιάνο τραγουδώντας. Όσο για το τέλος.. τελικά πόσες δυνάμεις μπορεί να έχει κάποιος έπειτα από σοβαρό πυροβολισμό ώστε ν' αντέξει τόσα χτυπήματα στο κεφάλι και να συνεχίζει την καταδίωξη; Και αυτή η λάμπα στον κήπο έπειτα από τόσα πλάνα ήταν αναμενόμενο πως θα πέσει..
Συμπαθητική η Tess Spentzos, αλλά γενικότερα δε μπορώ να πω πως υπήρχε κάτι αξιομνημόνευτο στις ερμηνείες των ηθοποιών. Φιλότιμη προσπάθεια συνολικά αλλά δε θα τη χαρακτήριζα και ως κάτι ιδιαίτερο.
**Βαθμολογία: 3.5/10**
Διάρκεια: 85'
Είδος: ψυχολογικό θρίλερ
Παραγωγή - Σενάριο - Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσίκης
Πρωταγωνιστούν: Tess Spentzos, Peter Gerald, Aris Athan
Φωτογραφία: Δημήτρης Σταμπολής
Μουσική: Αντώνης Σουσάμογλου
Art direction: Νίκος Κατικαρίδης
Μοντάζ: Αγγέλα Δεσποτίδου
Εκτέλεση παραγωγής: Ορέστης Τεάζης