Ανατομία Μιας Πτώσης (Anatomy Of A Fall)
(Justine Triet)
Βαθμολογία:
7
Η ταινία αφορά έναν μυστηριώδη θάνατο στις γαλλικές Άλπεις. Ο εκλιπών, Samuel (Samuel Theis), επίδοξος συγγραφέας, βρίσκεται νεκρός στο χιόνι από τη γυναίκα του Sandra (Sandra Hüller), πετυχημένη μυθιστοριογράφο και μετέπειτα ύποπτη, που υποστηρίζει εξαρχής πως γυρνώντας στο σπίτι τους τον βρήκε πεσμένο, προφανώς έπειτα από πτώση από το μπαλκόνι τους.
Η Sandra σκότωσε τον άντρα της; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα της ταινίας, που μοιάζει να ρέει από την έρευνα στο δικαστήριο και τελικά στην ασαφή ετυμηγορία, με τρόπο που κάνει μόνο την ερώτηση να έχει σημασία και όχι τόσο την απάντηση. Η Triet και ο συνάδελφός της σεναριογράφος (και σύντροφός της στην πραγματική ζωή) Arthur Harari προσκαλούν και προκαλούν το σώμα των ενόρκων να εντοπίσει και να αναλύσει τα πιθανά ελαττώματα αυτής της γυναίκας. Η Sandra πίνει αλλά δεν είναι αλκοολική. Είναι απόμακρη, αλλά όχι σκληρή. Χρειάζεται το σεξ αλλά δεν το ζητάει επιθετικά, τουλάχιστον όχι όπως το περιγράφει ο εισαγγελέας (Antoine Reinartz).
Όλοι οι άνθρωποι είναι άγνωστοι, μοιάζει να υποστηρίζει η ταινία, ακόμη και για τον εαυτό τους. Αν κάποιος από εμάς αναγκαζόταν να υπερασπιστεί τις ασυμφωνίες και τις ταραχές του, τις ζήλειες που νιώθουμε, τους συμβιβασμούς που μας κάνουν να βράζουμε ήσυχα, την απέχθεια για τους άλλους που φουντώνει μέσα μας, θα καταδικαζόμασταν όλοι. Η Sandra πρέπει να ομολογήσει τις εσωτερικές της τριβές σε μια δικαστική αίθουσα, όπου οι εκλογικεύσεις της προσλαμβάνονται εχθρικά από αυτούς που θα την κρίνουν.
Ο πιο σημαντικός κριτής στην αίθουσα είναι ο ανήλικος γιος του ζευγαριού, Daniel (Milo Machado Graner). Εν μέρει τυφλός εξαιτίας ενός ατυχήματος που εμφανίζεται στην υπόθεση, χρησιμοποιείται ως πιόνι στις ανταγωνιστικές αφηγήσεις των δικηγόρων της κάθε πλευράς. Η μειωμένη του όραση λειτουργεί σαν μεταφορά για την εύρεση της αλήθειας. Με τραβηγμένη και ίσως αχρείαστη διάρκεια (πάνω από δυόμιση ώρες), η «Ανατομία Μιας Πτώσης» φαντάζει σαν ένας δρόμος που οδηγεί στο πουθενά.
Η αμφισημία του τέλους και η μη κάθαρση που ο μέσος θεατής θα περίμενε να νιώσει μετά το τέλος της καθιστούν την παρακολούθηση της ένα τσακ πιο απαιτητική από το προβλεπόμενο, με τις τεχνικές αρετές της βέβαια να είναι αναμφισβήτητες (καθόλου τυχαία η βράβευση στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών με τον Χρυσό Φοίνικα).
Fingernails
(Χρήστος Νίκου)
Βαθμολογία:
7,5
Η νέα ταινία του Χρήστου Νίκου, μετά τα «Μήλα», έχει να κάνει αποκλειστικά με το τι σημαίνει να ερωτεύεσαι. Η Jessie Buckley (ακούστε και τον δίσκο που κυκλοφόρησε πέρυσι με τον Bernard Butler, πάλαι ποτέ μέλος των Suede) υποδύεται την Anna, μια νέα ερευνήτρια στο Love Institute, όπου τα ζευγάρια δοκιμάζονται για να μάθουν αν είναι πραγματικά ερωτευμένα. Αυτή η δοκιμασία αφορά μια μηχανή, που μοιάζει με φούρνο μικροκυμάτων, που προσφέρει μια «ανάγνωση» από τα νύχια δύο ανθρώπων, τραβηγμένων με πένσα, για το αν είναι συμβατοί.
Ήταν δασκάλα δημοτικού μέχρι να κλείσει ο χώρος εργασίας της. Ζει με τον συμπαθή Ryan (Jeremy Allen White, ο πρωταγωνιστής του "The Bear"), ο οποίος έχει μια άχρωμη δουλειά μάνατζερ και του αρέσει να κλαίει σε προγράμματα για τη φύση. Τρία χρόνια νωρίτερα, δοκιμάστηκαν από την παντογνώστρια μηχανή που αποφάνθηκε πως είναι 100 τοις εκατό ερωτευμένοι. Γιατί λοιπόν δεν λέει στον Ryan ότι η νέα της δουλειά είναι στο Love Institute, ηγέτη της αγοράς στον τομέα του ψησίματος των νυχιών;
Ο χρόνος και ο τόπος παραμένουν ασαφείς –κάπου στη Βόρεια Αμερική, πιθανώς τη δεκαετία του 1990, καθώς δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα ή εφαρμογές γνωριμιών. Το σενάριο του Νίκου κάνει τους χαρακτήρες της ταινίας να είναι τόσο ζωντανά κοντά στη ζωή μας, ο στρεβλωμένος κόσμος του τόσο παράδοξα οικείος, που βουλιάζουμε στον εφησυχασμό, σαν τον Ryan στην πραγματικότητα.
Η Anna συνδέεται επαγγελματικά με τον έμπειρο εκπαιδευτή Amir (Riz Ahmed), μαθαίνοντας να επιβλέπει άλματα με αλεξίπτωτο, bonding karaoke και sniff-test, στα οποία οι σύντροφοι με δεμένα μάτια πρέπει να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον από τη μυρωδιά. Δεν μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να ερωτεύονται ο ένας τον άλλον, εξηγεί ο Duncan (Luke Wison), το νέο αφεντικό της. Αυτό που κάνει το Ινστιτούτο είναι να εκπαιδεύει τα ζευγάρια να μεγιστοποιούν τους δεσμούς τους και μετά να τους δοκιμάζει. Αυτό που είναι εντυπωσιακό –και αυτό είναι το βασικό θέμα της ταινίας του Νίκου– είναι το πόσο πρόθυμοι είναι οι άνθρωποι να τους παραδώσουν μια απόφαση για τη σχέση τους, ακόμα κι όταν περιποιούνται τα ματωμένα δάχτυλά τους με επίδεσμο. Αν η μηχανή πει όχι, τελικά δεν είναι ερωτευμένοι, χωρίζουν επί τόπου.