1. Φορτηγό – Διονύσης Σαββόπουλος (1966)Το παρθενικό άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου κυκλοφόρησε το Νοέμβρη του 1966. Είχαν προηγηθεί η κατάβασή του από τη Θεσσαλονίκη μ’ ένα φορτηγό (εξού και ο τίτλος του δίσκου) και η γνωριμία του με ανθρώπους όπως ο Μάνος Λοϊζος και ο Νίκος Μαμαγκάκης. Η επιμονή του τελευταίου ήταν που έπεισε τον Αλέκο Πατσιφά της Λύρας να εκδόσει το πρώτο EP του και στη συνέχεια μια σειρά από δίσκους που άφησαν εποχή. Στο Φορτηγό ο Σαββόπουλος, με μόνα όπλα την κιθάρα του και την ιδιότροπη φωνή του, στήνει 12 τραγούδια που χαρακτηρίζονται από νεανική ορμή και έντονη διάθεση για κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες υπήρξαν Η Συννεφούλα και το Μη Μιλάς Άλλο Γι’ Αγάπη, αλλά υπάρχουν εδώ και άλλα σημαντικά τραγούδια όπως Το Δέντρο, το Βιετνάμ, Γιε Γιε, Τα Κορίτσια Που Πηγαίνουν Δυο Δυο και Τα Πουλιά Της Δυστυχίας. Οι παραλληλισμοί με τις πρώτες δουλειές του Bob Dylan ήταν βέβαια αναπόφευκτοι και συνέχισαν να «κατατρέχουν» τον «πατέρα» των Eλλήνων τραγουδοποιών για όλη την υπόλοιπη διαδρομή του. Ευτυχώς για τον ίδιο και για το ελληνικό τραγούδι, ο Σαββόπουλος φρόντισε να πετάξει γρήγορα από πάνω του την ταμπέλα του «νέου κύματος» που του είχε αποδοθεί, προχωρώντας ακόμα πιο θαρραλέα στη συνέχεια.
2. Αγρύπνια – Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2002), Ερμηνεία: Σωκράτης
Μάλαμας, Κωσταντής και Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου, Νίκος ΠαπάζογλουΔύο χρόνια μετά τον Βραχνό Προφήτη, κι ενώ οι «μετασεισμοί» δεν είχαν κοπάσει ακόμα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ξαναχτύπησε με την Αγρύπνια, αποστομώνοντας όσους λίγους περίμεναν ενδεχόμενο «στραβοπάτημά» του. Με σαφώς πιο ζωντανή αίσθηση και προχωρώντας ακόμα πιο μακριά από τον προκάτοχό του, ο δίσκος αυτός δεν περιέχει απλά μια συλλογή τραγουδιών αλλά δημιουργεί ένα απόλυτα δικό του σύμπαν και ατμόσφαιρα. Αντλώντας ελεύθερα από τη συνεργασία Byrne και Eno (Αγρύπνια), την avant garde (Έργο Αρ.1 Σε Μιb Για Τσεκούρι Και Τηλεόραση) αλλά και την παράδοση (Δρομέας), ξεφυλλίζοντας το Βιβλίο Της Ανησυχίας του Φερνάντο Πεσσόα (Rua Da Bella Vista) και τα ποιήματα του Ζαρκάδη (Να Βγαίνεις Απ’ Το Όνειρο) αλλά και κάνοντας αναδρομή στο δικό του καλλιτεχνικό παρελθόν (διασκευές των Αγία Νοσταλγία και Άστρο Του Πρωινού), ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κατάφερε κάτι που, ομολογουμένως, λίγοι περίμεναν: να ξεπεράσει το προηγούμενο βήμα του και να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στο ανοιχτό πέλαγος της Μουσικής. Επιπλέον, και μάλλον άθελά του, έβαζε ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού, που για χρόνια έτρεφε στα «σπάχνα» του, εκτός από ταλαντούχους, και αρκετούς δήθεν, κάλπικους «καλλιτέχνες» που ζημίωσαν με διάφορους τρόπους το κύρος του ελληνικού τραγουδιού.
3. Νυν Και Αεί – Σταύρος Ξαρχάκος/Νίκος Γκάτσος (1974), Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού, Νίκος ΔημητράτοςΟ δίσκος αυτός κυκλοφόρησε τέλη του 1974, μόλις λίγους μήνες από την πτώση της χούντας και εν μέσω γενικής ευφορίας. Ο Ξαρχάκος μελοποιεί εδώ 10 τραγούδια του Νίκου Γκάτσου που μιλούν για τις περιπέτειες του ελληνισμού και τα οποία προορίζονταν αρχικά για την παράσταση Για Μια Χούφτα Δολλάρια των Φρέντυ Γερμανού και Κυρ. Οι ενορχηστρώσεις παντρεύουν, με τρόπο αριστοτεχνικό, δυτικά όργανα όπως το πιάνο και το βιολοντσέλο με παραδοσιακά όπως το σαντούρι και τη λύρα ενώ στον ερμηνευτικό τομέα η Βίκυ Μοσχολιού και ο Νίκος Δημητράτος – ανακάλυψη του Ξαρχάκου που είχε πρωτοεμφανιστεί λίγους μήνες νωρίτερα στην παράσταση Το Μεγάλο Μας Τσίρκο – καταφέρνουν να αποδώσουν όμορφα και χωρίς υπερβολές τις στιβαρές μελωδίες. Η παραγωγή ανήκει στον Γιώργο Μακράκη και το όμορφο εξώφυλλο στον μεγάλο ζωγράφο Γιάννη Μόραλη. Πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους του συνθέτη και γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία τα επόμενα της έκδοσής του χρόνια, με τραγούδια όπως το ομώνυμο να ακούγονται πολύ.
Και ο κούκος...
4. Blonde On Blonde – Bob Dylan (1966)
Έχοντας κυκλοφορήσει δύο σπουδαία άλμπουμ (Bringing It All Back Home και Highway 61 Revisited) την προηγούμενη χρονιά αλλά και έχοντας γιουχαϊστεί σε συναυλίες του από μέρος του κοινού που θεωρούσε «ξεπούλημα» τον ηλεκτρικό ήχο που είχε υιοθετήσει, ο Dylan έμοιαζε σε διαρκή κίνηση εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Το Blonde On Blonde, ίσως το πρώτο σημαντικό διπλό άλμπουμ της ροκ ιστορίας, ηχογραφήθηκε στο Nashville, με τη βοήθεια του Al Kooper, του Robbie Robertson και μιας ομάδας σπουδαίων μουσικών της πόλης. Με μακρόσυρτα τραγούδια όπως τα επτάλεπτα Visions Of Johanna και Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again και το εντεκάλεπτο Sad Eyed Lady Of The Lowlands αλλά και άλλα, σαφώς πιο κοντά στην ποπ φόρμα, όπως τα I Want You και Just Like A Woman, ο Dylan κατάφερε εδώ να τελειοποιήσει – φτάνοντάς την στα όριά της – τη φόρμουλα που είχε χρησιμοποιήσει τις προηγούμενες φορές. Από εκεί και πέρα, κι ενώ οι απαιτήσεις και οι πιέσεις των γύρω του και του κοινού άρχισαν να γίνονται ανυπόφορες, ήταν σαφές ότι έπρεπε να βρει επειγόντως μια νέα κατεύθυνση. Και το ατύχημα που είχε με τη μοτοσικλέτα του λίγους μήνες μετά, αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμο...
Σχετικό θέμα