Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω! Δυο ημέρες μουσικής μέσα στην καρδιά της Αθήνας σε ένα ευρωπαϊκό φεστιβάλ. Ναι, καλά διαβάσατε, το Plisskën είναι ευρωπαϊκό φεστιβάλ και όχι ελληνικό. Ευρωπαϊκό και λόγω line-up, και λόγω διοργάνωσης αλλά και λόγω φιλοσοφίας. Και είμαστε τυχεροί που συμβαίνει κάθε χρόνο μες τα πόδια μας, κάπου στην Πειραιώς. Μέχρι και λάσπη (με τη βοήθεια του καιρού) είχε φέτος για να τιμήσει τον ευρωπαϊκό του χαρακτήρα.
Αρκετός κόσμος μαζεύτηκε και στις δύο μέρες, με τον κόσμο του Σαββάτου να είναι ελαφρώς περισσότερος (νομίζω) με το παράδοξο ότι τον περισσότερο κόσμο στην κεντρική σκηνή μάζεψαν οι Savages την Παρασκευή. Ωραίες φάτσες, περσόνες, οικογένειες αποτέλεσαν το μωσαϊκό του κόσμου με τον οποίο σε πολλές περιπτώσεις μπλέχτηκαν και οι καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ. Strand of Oaks, The Horrors, Verveine, Liturgy, Twilight Sad, Acid Baby Jesus, POW! ήταν μερικοί που πήρε το μάτι μου να περιφέρονται ανάμεσα στον κόσμο κάνοντας τη βόλτα τους και απολαμβάνοντας το φεστιβάλ όπως όλοι εμείς. Μια από τις καλύτερες στιγμές ήταν όταν ο Pharoahe Monch παρακολούθησε την εμφάνιση των Electric Wizard από κάτω, όσο διαφορετική μουσική κι αν κάνουν. Συμπέρασμα, η μουσική είναι μία. Και αυτό θέλει να μας διδάξει ίσως και το Plisskën, συγκεντρώνοντας σε τέσσερις σκηνές, δύο εξωτερικές, μια μεγάλη και μια μικρή, και δυο εσωτερικές, επίσης μια μεγάλη και μια μικρή, καλλιτέχνες από πολλά και διαφορετικά μουσικά ρεύματα.
Και πάμε να δούμε τι είδαμε κι ακούσαμε με χρονολογική σειρά. Δυστυχώς λόγω της φύσεως του φεστιβάλ (αυτή είναι και η ομορφιά του βέβαια) συνολικά στο διήμερο έχω να δηλώσω ότι παρακολούθησα καθηλωμένος ολόκληρο το set μόνο των Savages, των Acid Baby Jesus και των Mogwai. Σε όλες τα υπόλοιπα acts είτε έφυγα νωρίτερα για να προλάβω κάτι που ξεκινούσε σε άλλη σκηνή, είτε έκανα ένα "διάλειμμα" για να πεταχτώ σε μια άλλη σκηνή για λίγο για να επιστρέψω σε αυτό που μου άρεσε καλύτερα.
Η φεστιβαλική αρχή (για μένα) έγινε με τους Strand of Oaks. Χωρίς πολύ κόσμο μπροστά τους, ένεκα και της ώρας, αποδείχθηκαν γουρλήδες μιας και ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι (όπως σχεδόν όλα τα acts του φεστιβάλ) αποδίδοντας τις συνθέσεις τους με πολλή μεγαλύτερη ενέργεια απ' ότι αυτές έχουν στα album τους. Highlight ήταν αδιαμφισβήτητα το 'JM' σε μια πολύ δυνατή εκτέλεση με τον κόσμο που ήταν εκεί να το ξέρει και να συμμετέχει.
Οι δικοί μας Afformance ήταν η συνέχεια τους οποίους παρακολούθησα για λίγο όμως. Αρκετή ενέργεια από τα παιδιά, γέμισαν τη σκηνή με την σκηνική τους παρουσία και το σημαντικότερο έδειχναν να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα το ότι συμμετείχαν σε ένα τέτοιο φεστιβάλ.
Επόμενοι στην κύρια σκηνή εμφανίζονταν οι Xylouris White. Σίγουρα από τα πιο αμφιλεγόμενα acts του φεστιβάλ (αν τους αποδομήσεις) από πλευράς ήχου αλλά σίγουρα από τα πιο "in" από πλευράς ύφους. Ορεξάτοι, πάντρεψαν τη κρητική παράδοση με τη δυτική μουσική με έναν White σε μεγάλα κέφια.
Πίσω στη μικρή σκηνή για τις Coathangers. Πολλή ενέργεια τα κορίτσια, παίζουν κάτι μεταξύ punk, garage και indie με καταιγιστικούς ρυθμούς που ορίζει η πανύψηλη drummer τους. Η αλήθεια είναι ότι πήγα περισσότερο από περιέργεια (αφήνοντας στη μέση το set των Xylouris White) και με κράτησαν. Κέφι και από τις ίδιες αλλά και από τον αρκετό κόσμο που μάζεψαν. Σίγουρα peak του set τους ήταν η διασκευή στο 'Sex Beat' των Gun Club.
Πριν προλάβουμε να ηρεμήσουμε από τις Coathangers, στην κεντρική σκηνή οι METZ! Πολλή ενέργεια από το group, το κοινό στήνει το πρώτο pit και αρχίζει ο χορός. Ωραία σκηνική παρουσία αν και παίζουν κάτω από τον ήλιο. Επικοινωνιακοί και το κοινό τους το ανταποδίδει. Ο ήχος δυνατός σε ένταση όπως τους πρέπει.
Γρήγορη μετάβαση στη republic stage για να προλάβουμε τους Twilight Sad. Υπερκινητικός o James πάνω στη σκηνή, βίωνε κάθε λέξη που τραγουδούσε και σχεδόν πανηγύριζε μετά το τέλος κάθε κομματιού. Ο ήχος θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερος, χωρίς όμως να είναι άσχημος. Στο τέλος μας ζήτησαν συγγνώμη που η μουσική τους έριξε.
Οι Iceage και ο Τοny Allen που έπαιζαν σχεδόν ταυτόχρονα μοιράστηκαν κοινό και εντυπώσεις. Χωρίς να πιάσουν υψηλή απόδοση κανείς από τους δύο (οι Iceage έδειξαν να το προσπαθούν λίγο παραπάνω) μας χάρισαν λίγη ώρα μουσικής χωρίς να είναι καλύτεροι από ότι άλλον έχουμε δει ως τώρα. Σε κανένα σημείο βέβαια δεν ήταν αδιάφοροι μιας και οι Iceage μάζεψαν τον κόσμο τους από τη μία και βοήθησε και ο τραγουδιστής τους που κατάπιε τη σκηνή αλλά ενώ ο Tony Allen και η μπάντα του ήταν αρκετά κεφάτοι και χαμογελαστοί δείχνοντας να απολαμβάνουν το παίξιμό τους κάτω από τη δύση του ηλίου.
Μικρή καθυστέρηση μέχρι να διορθωθεί ένα πρόβλημα στον ήχο των Austra στη Republic έκανε τον κόσμο να περιμένει. Κεφάτοι οι Austra με τα δύο αγόρια να παίρνουν τις θέσεις τους πίσω από τα synths τους και την Katie να τραγουδά όλο νάζι και να χορεύει. Τα μπάσα τους πολύ δυνατά αλλά συνολικά ο ήχος τους δεμένος και γεμάτος. Το κοινό έχει αρχίσει και λύνεται (έχει πέσει και το σκοτάδι παράλληλα) και χορεύει.
Σειρά στην κεντρική σκηνή έχουν οι Mudhoney. Πολύς κόσμος περίμενε να δει τους θρύλους του grunge από το Seattle και σίγουρα δεν απογοητεύτηκε παρά μόνο από το μικρό τους set λόγω φεστιβαλικών συνθηκών. Φορμαρισμένοι και με έναν Mark Arm σε μεγάλα κέφια. Ωραίος και δυνατός ήχος, το κοινό ανταποκρίνεται πολύ είδικά στο 'Touch me I'm sick'. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα και το κοινό σχεδόν αμέσως στήνει pit για τον απαραίτητο χορό. Από τις καλύτερες παρουσίες συνολικά του φεστιβάλ.
Ολιγόλεπτο διάλειμμα από τους Mudhoney για μια βόλτα στην Aquarium stage για να πάρουμε μια γεύση από Pharmakon που ήταν το πρώτο act εκεί για τη βραδιά. Απόκοσμη, έχοντας στήσει τα deck της μπροστά από κατακόκκινα panel χωρίς κανένα άλλο φως στην αίθουσα έβγαζε θόρυβο με ότι μπορούσε. Ιndustrial ρυθμοί και dark ατμόσφαιρα. Στο μικρό κομμάτι σου set της που παρακολούθησα οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ιδιαίτερα καθηλωτική ενώ κατάφερε και μισογέμισε τη σκηνή παίζοντας την ίδια ώρα με τους headliners της ημέρας.
Η αλήθεια είναι ότι με τους καταιγιστικούς Mudhoney ξέχασα ότι ακολουθούν οι Savages και ομολογώ ότι δεν τις περίμενα τόσο δυνατές. Για την ακρίβεια δεν ήταν απλά δυνατές. Ήταν το καλύτερο live του διημέρου. Πολύ προσεγμένες στυλιστικά και με επίσης προσεγμένο φωτισμό η παρουσία τους στη σκηνή. Αεικίνητη η Jehnny Beth δε δίστασε να τραγουδήσει δις μαζί με το κοινό ενώ έκανε και crowd surfing. Μοίρασαν το set τους ανάμεσα στα κομμάτια του πρώτου τους δίσκου και σε ακυκλοφόρητο υλικό ενώ μας διαβεβαίωσαν ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μνεία φυσικά πρέπει να γίνει και στην υπέροχη Gemma Thompson στις κιθάρες που με το παίξιμό της δίνει άλλη διάσταση στον ήχο των Savages. Το κοινό φαίνεται ότι τις περίμενε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στο φεστιβάλ μιας και αποτέλεσαν το act που μάζεψε τον περισσότερο κόσμο στην κεντρική σκηνή ενώ ανταποκρινόταν σε κάθε νεύμα και κίνηση της θεατρικότατης Jenny ξεσπώντας σε χειροκροτήματα σε κάθε ευκαιρία. Σίγουρα, και μετά την υπόσχεση που έδωσαν, ανυπομονούμε να τις ξαναδούμε από τα μέρη μας. Σίγουρα επιβεβαίωσαν τη φήμη τους ότι είναι πολύ καλό group και μπράβο στο Plissken που μας έδωσε τη δυνατότητα να τις απολαύσουμε "τώρα που συμβαίνει".
Τελευταίo act της πρώτης μέρας για εμένα ήταν οι The Horrors (αν και ο αρχικός προγραμματισμός συμπεριελάμβανε και τους ... And You Will Know Us By The Trail Of Dead τους οποίους δεν κατάφερα να δω πάνω από ένα δεκάλεπτο εξαιτίας μιας μισάωρης περίπου καθυστέρησης στο πρόγραμμα της κύριας σκηνής). Ήταν από τα group που περίμενα πως και πως να δω αλλά δε μπορώ να πω ότι η προσμονή αυτή ανταμείφθηκε. Περισσότερο μου άφησαν μια ουδέτερη γεύση κι αυτό γιατί πρώτον βγήκαν μετά τη λαίλαπα των Savages (ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη τα κορίτσια), δεύτερον γιατί ξεκίνησαν πολύ νωχελικά και χωρίς όρεξη και τρίτον γιατί στην αρχή τουλάχιστον δεν είχαν και τον καλύτερο δυνατό ήχο που δυστυχώς αφαιρεί από τη δυναμική τους μιας και χρησιμοποιούν πολλά εφέ στα όργανά τους. Μετά τη μέση του set τους ανέβηκαν και ανέβασαν και τον κόσμο που είχε μείνει να τους δει.
Για τον Squarepusher που ακολούθησε θα πω μόνο ότι για το μισάωρο που είδα ήταν πολύ καλός. Χορός από τον κόσμο, ωραία breaks, προσεγμένα visuals και ο ίδιος επικοινωνιακότατος με τον τρόπο του μέσα από τη στολή του ξιφομάχου.
Η εκκίνηση της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ για εμένα δόθηκε από τον Perfume Genius στην κεντρική σκηνή. Βγήκε καταμεσήμερο μεν, αλλά ο καιρός δεν του χάλασε το χατήρι και ντύθηκε με τα μουντά του για να ταιριάξει στις μουσικές του Perfume Genius. Όχι πολύς κόσμος από κάτω, μα αρκετός, που ήξερε τι παρακολουθούσε και συμμετείχε. Ωραίες μουσικές και αξιοπρεπής ήχος για τις συνθήκες που επικρατούσαν, μιας και ο αέρας δεν είναι σύμμαχος του ήχου.
Λίγο αργότερα ανέβηκαν στην Republic stage οι αμερικάνοί POW! οι οποίοι ήταν καταιγιστικοί. Μάζεψαν σχεδόν όλο τον κόσμο του φεστιβάλ εκείνη την ώρα και όχι μόνο τον μάζεψαν, τον έκαναν και να χορέψει με το garage τους. Ο frontman με το ιδιαίτερο μακιγιάζ του είχε πολλή όρεξη αλωνίζοντας τη μικρή σκηνή και "πυροβολώντας" το κοινό με την κιθάρα του σε κάθε ευκαιρία.
Πίσω στη μεγάλη σκηνή για τους Liturgy που ήταν ένα από τα ονόματα που ήθελα πολύ να δω στο φεστιβάλ. Αρχικά μου φάνηκαν αρκετά νωχελικοί. Ίσως ευθύνονται τα αλλαγμένα φωνητικά σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει στους δίσκους τους. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Greg Fox, τον εξαιρετικό drummer τους. Ευτυχώς μας αποζημίωσαν κλείνοντας με το 'Generation' από τον πρώτο τους δίσκο και βοήθησαν να ξεπιαστούν οι σβέρκοι μας. Πολύ καλή εκτέλεση με ωραίο και δυνατό ήχο!
Για τη συνέχεια μοιράστηκα στα τρία προσπαθώντας να πάρω γεύση από τον Steve Gunn στo Republic stage ο οποίος χωρίς να είναι κακός δε με ενθουσίασε όσο τον παρακολούθησα, από τη Verveine στο κατασκότεινο Tunnel stage η οποία με κέρδισε με την electronica της και στον Pharoahe Monch στην κεντρική σκηνή ο οποίος μάζεψε αρκετό κόσμο για να ακούσει τις ρίμες του.
Morgan Delt στη Republic stage με τον κόσμο να έχει μαζευτεί για να ζεσταθεί για το πρώτο μεγάλο όνομα της μέρας, τους Thee Oh Sees. Όμορφη ψυχεδέλεια, δεμένη μπάντα και ωραίος ήχος. Όλα αυτά μέχρι να σαρώσουν στην κεντρική σκηνή οι Thee Oh Sees. Δύο drummer επί σκηνής που έπαιζαν τα ίδια δίνοντας έναν απίστευτο όγκο στον ήχο τους. Ο John Dwyer απίστευτα ορεξάτος, τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα, χόρευε, βίδωνε μικρόφωνα, έκανε τα πάντα. Εκρηκτική μεν εμφάνιση από τους καλιφορνέζους, με κούρασαν δε προς το τέλος του set τους.
Τελειώνοντας οι Thee Oh Sees o κόσμος μεταφέρθηκε στην Republic stage για να ακούσει τη ψυχεδελική pop του Jaakko Eino Kalevi. Πολύ καλός ο συνεσταλμένος Φιλανδός με σχετικά λιτή παρουσία στη σκηνή χωρίς αυτό να επηρεάσει την απόδοσή του.
Πίσω στην κεντρική σκηνή ακολούθησαν οι Electric Wizard, που φάνηκε να έχουν τον κόσμο τους στο φεστιβάλ. Δυνατός ήχος με πολλά μπάσα, σαν να είχαν αναλάβει το ρόλο να "ζεστάνουν" τα ηχεία για το κεντρικό πιάτο της ημέρας, τους Mogwai. Καλή εμφάνιση από το group με τον κόσμο να ευχαριστιέται το doom metal τους δεόντως.
Δεν άκουσα όλο το set των Electric Wizard γιατί επέλεξα να μεταφερθώ στη Republic stage για να δω τους δικούς μας Acid Baby Jesus. Ψυχεδέλεια παλαιάς κοπής με κάθε λεπτομέρεια προσεγμένη, ωραία σκηνική παρουσία, σωστός ήχος, επαγγελματισμός είναι μερικοί από τους λόγους που έχουν ξεφύγει από τα στενά ελληνικά όρια από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο. Το set τους μοιράστηκε στους δύο δίσκους τους με λίγη παραπάνω βαρύτητα στο περσινό 'Selected Recordings'. To μόνο άσχημο στην εμφάνισή τους ήταν η μικρή διάρκεια του set τους.
Ένα από τα πιο αναμενόμενα group του line up του φεστιβάλ ήταν και ο Ariel Pink ο οποίος μάζεψε αρκετό κόσμο στην κεντρική σκηνή. Δυστυχώς δεν κατάφερε να περάσει στον κόσμο το fun που βγάζει από τη μουσική του και χαρακτηρίστηκε από πολλούς από αδιάφορος έως βαρετός. Να του πιστωθεί ότι υπήρξαν κάποια προβλήματα με τον ήχο στην αρχή του set του.
Μετά τον κουραστικό Ariel Pink ακολούθησε στην κεντρική σκηνή το headlining act της δεύτερης μέρας, οι σκωτσέζοι Mogwai. Η κεντρική σκηνή γέμισε από κόσμο για να ακούσει post rock από μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους. Επικοινωνιακότατοι (ο Stuart Braithwaite δηλαδή), μας ευχαριστούσαν σε κάθε ευκαιρία, μοίρασαν το set τους σε όλη τους τη δισκογραφία, γιορτάζουν και τα 20 χρόνια τους εξάλλου. Πολύ δυνατός ήχος (ναι, τους πηγαίνει) με ευκρίνεια για να αποδοθούν όπως έπρεπε οι συνθέσεις τους. Καταιγιστικές κιθάρες και κλιμακούμενη ένταση στο set τους με καλύτερες στιγμές το 'Mogwai Fear Satan' στο οποίο γκρέμισαν ότι υπήρχε όρθιο τριγύρω, το 'Remurdered' από το τελευταίο τους album και το 'We're No Here' με το οποίο έκλεισαν. Ψέματα, έκλεισαν με ένα πεντάλεπτο feedback και θορύβου παίζοντας με τα εφέ των κιθάρων. Πολύ καλή εμφάνιση, σίγουρα αντάξια του ονόματός τους με το ελληνικό κοινό να δείχνει να τους εκτιμά δεόντως.
Τελευταίο act της main stage και του φεστιβάλ (για μένα) ήταν οι Δανοί Whomadewho. Δεν έμεινε πολύς κόσμος να τους παρακολουθήσει, παρ' ολαυτά το ιδιαίτερο ύφος τους που μπερδεύει το post punk, τη synth pop, την electronica και την ψυχεδέλεια, ήταν ότι πρέπει για την ώρα! Χορός και κάτω και πάνω στη σκηνή, με τους δύο frontman του group να είναι υπερκινητικοί και να διασκεδάζουν κάθε στιγμή τους πάνω στη σκηνή. Προσεγμένος ήχος και φώτα και καθόλου αδιάφορες συνθέσεις.
Και του χρόνου!
YΓ : Όχι, δεν έχω παράπονα από το φεστιβάλ. Λίγες ουρές στα μπαρ και τις τουαλέτες, προσεγμένος ήχος και φώτα σε όλα τα σχήματα (ναι προβλήματα προέκυψαν αλλά λύθηκαν), μικρές καθυστερήσεις στις εμφανίσεις των καλλιτεχνών που έφτασαν το μισάωρο (είναι λογικό όταν έχεις τόσα πολλά group να διαδέχεται το ένα το άλλο να δημιουργηθούν μικρές καθυστερήσεις οι οποίες αθροίζονται όμως προς το τέλος της μέρας), φαγητό για όλα τα γούστα, lounge για ξεκούραση, bar για cocktails, τηλεοράσεις για τον τελικό του Champions League και τι άλλο να πρωτοθυμηθώ! Συγχαρητήρια στη διοργάνωση!
Αρκετός κόσμος μαζεύτηκε και στις δύο μέρες, με τον κόσμο του Σαββάτου να είναι ελαφρώς περισσότερος (νομίζω) με το παράδοξο ότι τον περισσότερο κόσμο στην κεντρική σκηνή μάζεψαν οι Savages την Παρασκευή. Ωραίες φάτσες, περσόνες, οικογένειες αποτέλεσαν το μωσαϊκό του κόσμου με τον οποίο σε πολλές περιπτώσεις μπλέχτηκαν και οι καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ. Strand of Oaks, The Horrors, Verveine, Liturgy, Twilight Sad, Acid Baby Jesus, POW! ήταν μερικοί που πήρε το μάτι μου να περιφέρονται ανάμεσα στον κόσμο κάνοντας τη βόλτα τους και απολαμβάνοντας το φεστιβάλ όπως όλοι εμείς. Μια από τις καλύτερες στιγμές ήταν όταν ο Pharoahe Monch παρακολούθησε την εμφάνιση των Electric Wizard από κάτω, όσο διαφορετική μουσική κι αν κάνουν. Συμπέρασμα, η μουσική είναι μία. Και αυτό θέλει να μας διδάξει ίσως και το Plisskën, συγκεντρώνοντας σε τέσσερις σκηνές, δύο εξωτερικές, μια μεγάλη και μια μικρή, και δυο εσωτερικές, επίσης μια μεγάλη και μια μικρή, καλλιτέχνες από πολλά και διαφορετικά μουσικά ρεύματα.
Και πάμε να δούμε τι είδαμε κι ακούσαμε με χρονολογική σειρά. Δυστυχώς λόγω της φύσεως του φεστιβάλ (αυτή είναι και η ομορφιά του βέβαια) συνολικά στο διήμερο έχω να δηλώσω ότι παρακολούθησα καθηλωμένος ολόκληρο το set μόνο των Savages, των Acid Baby Jesus και των Mogwai. Σε όλες τα υπόλοιπα acts είτε έφυγα νωρίτερα για να προλάβω κάτι που ξεκινούσε σε άλλη σκηνή, είτε έκανα ένα "διάλειμμα" για να πεταχτώ σε μια άλλη σκηνή για λίγο για να επιστρέψω σε αυτό που μου άρεσε καλύτερα.
Η φεστιβαλική αρχή (για μένα) έγινε με τους Strand of Oaks. Χωρίς πολύ κόσμο μπροστά τους, ένεκα και της ώρας, αποδείχθηκαν γουρλήδες μιας και ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι (όπως σχεδόν όλα τα acts του φεστιβάλ) αποδίδοντας τις συνθέσεις τους με πολλή μεγαλύτερη ενέργεια απ' ότι αυτές έχουν στα album τους. Highlight ήταν αδιαμφισβήτητα το 'JM' σε μια πολύ δυνατή εκτέλεση με τον κόσμο που ήταν εκεί να το ξέρει και να συμμετέχει.
Οι δικοί μας Afformance ήταν η συνέχεια τους οποίους παρακολούθησα για λίγο όμως. Αρκετή ενέργεια από τα παιδιά, γέμισαν τη σκηνή με την σκηνική τους παρουσία και το σημαντικότερο έδειχναν να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα το ότι συμμετείχαν σε ένα τέτοιο φεστιβάλ.
Επόμενοι στην κύρια σκηνή εμφανίζονταν οι Xylouris White. Σίγουρα από τα πιο αμφιλεγόμενα acts του φεστιβάλ (αν τους αποδομήσεις) από πλευράς ήχου αλλά σίγουρα από τα πιο "in" από πλευράς ύφους. Ορεξάτοι, πάντρεψαν τη κρητική παράδοση με τη δυτική μουσική με έναν White σε μεγάλα κέφια.
Πίσω στη μικρή σκηνή για τις Coathangers. Πολλή ενέργεια τα κορίτσια, παίζουν κάτι μεταξύ punk, garage και indie με καταιγιστικούς ρυθμούς που ορίζει η πανύψηλη drummer τους. Η αλήθεια είναι ότι πήγα περισσότερο από περιέργεια (αφήνοντας στη μέση το set των Xylouris White) και με κράτησαν. Κέφι και από τις ίδιες αλλά και από τον αρκετό κόσμο που μάζεψαν. Σίγουρα peak του set τους ήταν η διασκευή στο 'Sex Beat' των Gun Club.
Πριν προλάβουμε να ηρεμήσουμε από τις Coathangers, στην κεντρική σκηνή οι METZ! Πολλή ενέργεια από το group, το κοινό στήνει το πρώτο pit και αρχίζει ο χορός. Ωραία σκηνική παρουσία αν και παίζουν κάτω από τον ήλιο. Επικοινωνιακοί και το κοινό τους το ανταποδίδει. Ο ήχος δυνατός σε ένταση όπως τους πρέπει.
Γρήγορη μετάβαση στη republic stage για να προλάβουμε τους Twilight Sad. Υπερκινητικός o James πάνω στη σκηνή, βίωνε κάθε λέξη που τραγουδούσε και σχεδόν πανηγύριζε μετά το τέλος κάθε κομματιού. Ο ήχος θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερος, χωρίς όμως να είναι άσχημος. Στο τέλος μας ζήτησαν συγγνώμη που η μουσική τους έριξε.
Οι Iceage και ο Τοny Allen που έπαιζαν σχεδόν ταυτόχρονα μοιράστηκαν κοινό και εντυπώσεις. Χωρίς να πιάσουν υψηλή απόδοση κανείς από τους δύο (οι Iceage έδειξαν να το προσπαθούν λίγο παραπάνω) μας χάρισαν λίγη ώρα μουσικής χωρίς να είναι καλύτεροι από ότι άλλον έχουμε δει ως τώρα. Σε κανένα σημείο βέβαια δεν ήταν αδιάφοροι μιας και οι Iceage μάζεψαν τον κόσμο τους από τη μία και βοήθησε και ο τραγουδιστής τους που κατάπιε τη σκηνή αλλά ενώ ο Tony Allen και η μπάντα του ήταν αρκετά κεφάτοι και χαμογελαστοί δείχνοντας να απολαμβάνουν το παίξιμό τους κάτω από τη δύση του ηλίου.
Μικρή καθυστέρηση μέχρι να διορθωθεί ένα πρόβλημα στον ήχο των Austra στη Republic έκανε τον κόσμο να περιμένει. Κεφάτοι οι Austra με τα δύο αγόρια να παίρνουν τις θέσεις τους πίσω από τα synths τους και την Katie να τραγουδά όλο νάζι και να χορεύει. Τα μπάσα τους πολύ δυνατά αλλά συνολικά ο ήχος τους δεμένος και γεμάτος. Το κοινό έχει αρχίσει και λύνεται (έχει πέσει και το σκοτάδι παράλληλα) και χορεύει.
Σειρά στην κεντρική σκηνή έχουν οι Mudhoney. Πολύς κόσμος περίμενε να δει τους θρύλους του grunge από το Seattle και σίγουρα δεν απογοητεύτηκε παρά μόνο από το μικρό τους set λόγω φεστιβαλικών συνθηκών. Φορμαρισμένοι και με έναν Mark Arm σε μεγάλα κέφια. Ωραίος και δυνατός ήχος, το κοινό ανταποκρίνεται πολύ είδικά στο 'Touch me I'm sick'. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα και το κοινό σχεδόν αμέσως στήνει pit για τον απαραίτητο χορό. Από τις καλύτερες παρουσίες συνολικά του φεστιβάλ.
Ολιγόλεπτο διάλειμμα από τους Mudhoney για μια βόλτα στην Aquarium stage για να πάρουμε μια γεύση από Pharmakon που ήταν το πρώτο act εκεί για τη βραδιά. Απόκοσμη, έχοντας στήσει τα deck της μπροστά από κατακόκκινα panel χωρίς κανένα άλλο φως στην αίθουσα έβγαζε θόρυβο με ότι μπορούσε. Ιndustrial ρυθμοί και dark ατμόσφαιρα. Στο μικρό κομμάτι σου set της που παρακολούθησα οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ιδιαίτερα καθηλωτική ενώ κατάφερε και μισογέμισε τη σκηνή παίζοντας την ίδια ώρα με τους headliners της ημέρας.
Η αλήθεια είναι ότι με τους καταιγιστικούς Mudhoney ξέχασα ότι ακολουθούν οι Savages και ομολογώ ότι δεν τις περίμενα τόσο δυνατές. Για την ακρίβεια δεν ήταν απλά δυνατές. Ήταν το καλύτερο live του διημέρου. Πολύ προσεγμένες στυλιστικά και με επίσης προσεγμένο φωτισμό η παρουσία τους στη σκηνή. Αεικίνητη η Jehnny Beth δε δίστασε να τραγουδήσει δις μαζί με το κοινό ενώ έκανε και crowd surfing. Μοίρασαν το set τους ανάμεσα στα κομμάτια του πρώτου τους δίσκου και σε ακυκλοφόρητο υλικό ενώ μας διαβεβαίωσαν ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μνεία φυσικά πρέπει να γίνει και στην υπέροχη Gemma Thompson στις κιθάρες που με το παίξιμό της δίνει άλλη διάσταση στον ήχο των Savages. Το κοινό φαίνεται ότι τις περίμενε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στο φεστιβάλ μιας και αποτέλεσαν το act που μάζεψε τον περισσότερο κόσμο στην κεντρική σκηνή ενώ ανταποκρινόταν σε κάθε νεύμα και κίνηση της θεατρικότατης Jenny ξεσπώντας σε χειροκροτήματα σε κάθε ευκαιρία. Σίγουρα, και μετά την υπόσχεση που έδωσαν, ανυπομονούμε να τις ξαναδούμε από τα μέρη μας. Σίγουρα επιβεβαίωσαν τη φήμη τους ότι είναι πολύ καλό group και μπράβο στο Plissken που μας έδωσε τη δυνατότητα να τις απολαύσουμε "τώρα που συμβαίνει".
Τελευταίo act της πρώτης μέρας για εμένα ήταν οι The Horrors (αν και ο αρχικός προγραμματισμός συμπεριελάμβανε και τους ... And You Will Know Us By The Trail Of Dead τους οποίους δεν κατάφερα να δω πάνω από ένα δεκάλεπτο εξαιτίας μιας μισάωρης περίπου καθυστέρησης στο πρόγραμμα της κύριας σκηνής). Ήταν από τα group που περίμενα πως και πως να δω αλλά δε μπορώ να πω ότι η προσμονή αυτή ανταμείφθηκε. Περισσότερο μου άφησαν μια ουδέτερη γεύση κι αυτό γιατί πρώτον βγήκαν μετά τη λαίλαπα των Savages (ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη τα κορίτσια), δεύτερον γιατί ξεκίνησαν πολύ νωχελικά και χωρίς όρεξη και τρίτον γιατί στην αρχή τουλάχιστον δεν είχαν και τον καλύτερο δυνατό ήχο που δυστυχώς αφαιρεί από τη δυναμική τους μιας και χρησιμοποιούν πολλά εφέ στα όργανά τους. Μετά τη μέση του set τους ανέβηκαν και ανέβασαν και τον κόσμο που είχε μείνει να τους δει.
Για τον Squarepusher που ακολούθησε θα πω μόνο ότι για το μισάωρο που είδα ήταν πολύ καλός. Χορός από τον κόσμο, ωραία breaks, προσεγμένα visuals και ο ίδιος επικοινωνιακότατος με τον τρόπο του μέσα από τη στολή του ξιφομάχου.
Η εκκίνηση της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ για εμένα δόθηκε από τον Perfume Genius στην κεντρική σκηνή. Βγήκε καταμεσήμερο μεν, αλλά ο καιρός δεν του χάλασε το χατήρι και ντύθηκε με τα μουντά του για να ταιριάξει στις μουσικές του Perfume Genius. Όχι πολύς κόσμος από κάτω, μα αρκετός, που ήξερε τι παρακολουθούσε και συμμετείχε. Ωραίες μουσικές και αξιοπρεπής ήχος για τις συνθήκες που επικρατούσαν, μιας και ο αέρας δεν είναι σύμμαχος του ήχου.
Λίγο αργότερα ανέβηκαν στην Republic stage οι αμερικάνοί POW! οι οποίοι ήταν καταιγιστικοί. Μάζεψαν σχεδόν όλο τον κόσμο του φεστιβάλ εκείνη την ώρα και όχι μόνο τον μάζεψαν, τον έκαναν και να χορέψει με το garage τους. Ο frontman με το ιδιαίτερο μακιγιάζ του είχε πολλή όρεξη αλωνίζοντας τη μικρή σκηνή και "πυροβολώντας" το κοινό με την κιθάρα του σε κάθε ευκαιρία.
Πίσω στη μεγάλη σκηνή για τους Liturgy που ήταν ένα από τα ονόματα που ήθελα πολύ να δω στο φεστιβάλ. Αρχικά μου φάνηκαν αρκετά νωχελικοί. Ίσως ευθύνονται τα αλλαγμένα φωνητικά σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει στους δίσκους τους. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Greg Fox, τον εξαιρετικό drummer τους. Ευτυχώς μας αποζημίωσαν κλείνοντας με το 'Generation' από τον πρώτο τους δίσκο και βοήθησαν να ξεπιαστούν οι σβέρκοι μας. Πολύ καλή εκτέλεση με ωραίο και δυνατό ήχο!
Για τη συνέχεια μοιράστηκα στα τρία προσπαθώντας να πάρω γεύση από τον Steve Gunn στo Republic stage ο οποίος χωρίς να είναι κακός δε με ενθουσίασε όσο τον παρακολούθησα, από τη Verveine στο κατασκότεινο Tunnel stage η οποία με κέρδισε με την electronica της και στον Pharoahe Monch στην κεντρική σκηνή ο οποίος μάζεψε αρκετό κόσμο για να ακούσει τις ρίμες του.
Morgan Delt στη Republic stage με τον κόσμο να έχει μαζευτεί για να ζεσταθεί για το πρώτο μεγάλο όνομα της μέρας, τους Thee Oh Sees. Όμορφη ψυχεδέλεια, δεμένη μπάντα και ωραίος ήχος. Όλα αυτά μέχρι να σαρώσουν στην κεντρική σκηνή οι Thee Oh Sees. Δύο drummer επί σκηνής που έπαιζαν τα ίδια δίνοντας έναν απίστευτο όγκο στον ήχο τους. Ο John Dwyer απίστευτα ορεξάτος, τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα, χόρευε, βίδωνε μικρόφωνα, έκανε τα πάντα. Εκρηκτική μεν εμφάνιση από τους καλιφορνέζους, με κούρασαν δε προς το τέλος του set τους.
Τελειώνοντας οι Thee Oh Sees o κόσμος μεταφέρθηκε στην Republic stage για να ακούσει τη ψυχεδελική pop του Jaakko Eino Kalevi. Πολύ καλός ο συνεσταλμένος Φιλανδός με σχετικά λιτή παρουσία στη σκηνή χωρίς αυτό να επηρεάσει την απόδοσή του.
Πίσω στην κεντρική σκηνή ακολούθησαν οι Electric Wizard, που φάνηκε να έχουν τον κόσμο τους στο φεστιβάλ. Δυνατός ήχος με πολλά μπάσα, σαν να είχαν αναλάβει το ρόλο να "ζεστάνουν" τα ηχεία για το κεντρικό πιάτο της ημέρας, τους Mogwai. Καλή εμφάνιση από το group με τον κόσμο να ευχαριστιέται το doom metal τους δεόντως.
Δεν άκουσα όλο το set των Electric Wizard γιατί επέλεξα να μεταφερθώ στη Republic stage για να δω τους δικούς μας Acid Baby Jesus. Ψυχεδέλεια παλαιάς κοπής με κάθε λεπτομέρεια προσεγμένη, ωραία σκηνική παρουσία, σωστός ήχος, επαγγελματισμός είναι μερικοί από τους λόγους που έχουν ξεφύγει από τα στενά ελληνικά όρια από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο. Το set τους μοιράστηκε στους δύο δίσκους τους με λίγη παραπάνω βαρύτητα στο περσινό 'Selected Recordings'. To μόνο άσχημο στην εμφάνισή τους ήταν η μικρή διάρκεια του set τους.
Ένα από τα πιο αναμενόμενα group του line up του φεστιβάλ ήταν και ο Ariel Pink ο οποίος μάζεψε αρκετό κόσμο στην κεντρική σκηνή. Δυστυχώς δεν κατάφερε να περάσει στον κόσμο το fun που βγάζει από τη μουσική του και χαρακτηρίστηκε από πολλούς από αδιάφορος έως βαρετός. Να του πιστωθεί ότι υπήρξαν κάποια προβλήματα με τον ήχο στην αρχή του set του.
Μετά τον κουραστικό Ariel Pink ακολούθησε στην κεντρική σκηνή το headlining act της δεύτερης μέρας, οι σκωτσέζοι Mogwai. Η κεντρική σκηνή γέμισε από κόσμο για να ακούσει post rock από μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους. Επικοινωνιακότατοι (ο Stuart Braithwaite δηλαδή), μας ευχαριστούσαν σε κάθε ευκαιρία, μοίρασαν το set τους σε όλη τους τη δισκογραφία, γιορτάζουν και τα 20 χρόνια τους εξάλλου. Πολύ δυνατός ήχος (ναι, τους πηγαίνει) με ευκρίνεια για να αποδοθούν όπως έπρεπε οι συνθέσεις τους. Καταιγιστικές κιθάρες και κλιμακούμενη ένταση στο set τους με καλύτερες στιγμές το 'Mogwai Fear Satan' στο οποίο γκρέμισαν ότι υπήρχε όρθιο τριγύρω, το 'Remurdered' από το τελευταίο τους album και το 'We're No Here' με το οποίο έκλεισαν. Ψέματα, έκλεισαν με ένα πεντάλεπτο feedback και θορύβου παίζοντας με τα εφέ των κιθάρων. Πολύ καλή εμφάνιση, σίγουρα αντάξια του ονόματός τους με το ελληνικό κοινό να δείχνει να τους εκτιμά δεόντως.
Τελευταίο act της main stage και του φεστιβάλ (για μένα) ήταν οι Δανοί Whomadewho. Δεν έμεινε πολύς κόσμος να τους παρακολουθήσει, παρ' ολαυτά το ιδιαίτερο ύφος τους που μπερδεύει το post punk, τη synth pop, την electronica και την ψυχεδέλεια, ήταν ότι πρέπει για την ώρα! Χορός και κάτω και πάνω στη σκηνή, με τους δύο frontman του group να είναι υπερκινητικοί και να διασκεδάζουν κάθε στιγμή τους πάνω στη σκηνή. Προσεγμένος ήχος και φώτα και καθόλου αδιάφορες συνθέσεις.
Και του χρόνου!
YΓ : Όχι, δεν έχω παράπονα από το φεστιβάλ. Λίγες ουρές στα μπαρ και τις τουαλέτες, προσεγμένος ήχος και φώτα σε όλα τα σχήματα (ναι προβλήματα προέκυψαν αλλά λύθηκαν), μικρές καθυστερήσεις στις εμφανίσεις των καλλιτεχνών που έφτασαν το μισάωρο (είναι λογικό όταν έχεις τόσα πολλά group να διαδέχεται το ένα το άλλο να δημιουργηθούν μικρές καθυστερήσεις οι οποίες αθροίζονται όμως προς το τέλος της μέρας), φαγητό για όλα τα γούστα, lounge για ξεκούραση, bar για cocktails, τηλεοράσεις για τον τελικό του Champions League και τι άλλο να πρωτοθυμηθώ! Συγχαρητήρια στη διοργάνωση!