Ο Αντώνης Κατσαμάς μίλησε με το Θοδωρή Αθερίδη για τη νέα ταινία του "Από έρωτα", το "Αργά", το θάνατο, την Αριστερά και τα μελλοντικά πλάνα του.
Θητεύεις δίπλα στον Νίκο Μαστοράκη στον τομέα των συνεντεύξεων με το ''Αργά'' και θέλω πριν απ' όλα να μου πεις, τελικά τί κάνει μια συνέντευξη κακή;
Κυρίως ο συνεντευξιαζόμενος. Αν δεν θέλει να πει πράγματα, αν δεν έχει. Αν δε θέλει και αν δεν έχει τι καλή συνέντευξη να είναι αυτή;
Έχεις πει πως η χειρότερη περιπέτεια είναι η εσωτερική σύγκρουση. Σε ποιο σημείο της Οδύσσειας αυτής βρίσκεσαι, πόσο μακριά είναι ακόμα η Ιθάκη αν υπάρχει και ποιες γρατζουνιές σου ήταν τελικά δώρο; Τόσο καλλιτεχνικά όσο και ανθρωποκαθημερινά.
Καταρχάς δεν το είπα εγώ αλλά ο Σοφοκλής. “Τις χειρότερες από όλες τις συμφορές τις προκαλούμε οι ίδιοι”! Άρα σε ένα πεδίο απείρων επιλογών, το βάσανο να επιλέξεις ένα δρόμο, πάντα δημιουργεί μέσα σου ενστάσεις, αντιδράσεις, συγκρούσεις, ψάξιμο, τι είναι αυτό που πραγματικά θες... Η κατάσταση αυτή είναι διαρκής, νομίζω όσο κρατάει η ζωή μας. Με εξάρσεις και με υφέσεις. Δε νομίζω ότι υπάρχει η Ιθάκη. Και αν υπάρχει νομίζω ότι βρίσκεται σε καθολικά συστήματα θρησκευτικού τύπου! Δε νομίζω ότι τελειώνει ποτέ αυτή η πνευματική αναζήτηση. Οι οάσεις οι πνευματικές υποπτεύομαι ότι θα ναι θρησκευτικού τύπου. Αισθήματα αποκάλυψης. Καλλιτεχνικά αυτή η πορεία διαρκώς καταγράφεται θέλοντας και μη, και αν είσαι στοιχειωδώς ειλικρινής με τον εαυτό σου, φιλτράρεις την πραγματικότητα που βιώνεις ως έχει! Από εκεί προκύπτουν πράγματα, σημαντικά ή μη!
Διάβαζα κάπου πως η μητέρα σου, σου έλεγε πως ο θάνατος ξεπερνιέται με την δουλειά. Είναι κάτι που εφαρμόζεις και δουλεύει ή κάτι που έπεισες τον εαυτό πως δουλεύει και πώς αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο σε σχέση με την πρώτη φορά που τον συνειδητοποίησες;
Αν δεις τον ορισμό της φιλοσοφίας του παραλόγου σε ένα ολόκληρο βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ, είναι ο “Μύθος του Σίσυφου”. Ο μύθος αυτός ως εικόνα ζωής, ως εικόνα της ύπαρξης, προϋποθέτει μια βάσανο όπως έλεγε και ο Καβάφης. Ας υποθέσουμε ότι αυτό είναι η δουλειά. Χρέος σου είναι να κουβαλάς το βράχο! Αυτή είναι η κατάσταση ισορροπίας του όντος. Ο αγώνας! Η δουλειά!
Κουβαλάς αριστερές πεποιθήσεις και πρώτη φορά αριστερά. Αντιστοιχούν οι μέχρι χθες πεποιθήσεις με την πρακτική αριστερά στην Ευρώπη που παλεύει να βρει το βήμα της ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον ανύπαρκτο πλέον -πρακτικά- σοσιαλισμό;
Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα και υπάρχουν πάρα πολλές αντιφάσεις. Καθαρόαιμος αριστερός είναι αυτός που δε θέλει τον καπιταλισμό! Οπότε καθαρόαιμη αριστερά στην Ελλάδα είναι μόνο το Κ.Κ.Ε. Από και πέρα οτιδήποτε προσπαθεί να έχει και λίγο μαχαίρι και λίγη πίτα ιδεολογικά χαρακτηρίζεται ως ρεμφορμιστικό. Δηλαδή είναι σοσιαλρεμφορμιστικό. Με αυτή την έννοια την αριστερά την είδαμε το '81 με το ΠΑΣΟΚ. Δε νομίζω ότι απέχει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτό. Δηλαδή τίτλοι όπως “πρώτη φορά αριστερά” δεν ξέρω πόσο νόημα έχουν. Βέβαια η διαφορά είναι ότι το ΠΑΣΟΚ τότε ήταν ηγετοκεντρικό ενώ τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ντάνες ανθρώπων σε διάφορες θέσεις. Άρα, έχει ένα κομμάτι που είναι πιο αριστερό. Θα έλεγα ότι είναι η μόνη ελπίδα για την Ευρώπη αλλά είμαι απαισιόδοξος. Δε δείχνει ότι η Ευρώπη επιθυμεί μια κίνηση προς τα εκεί. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια κυβερνούν τα τεχνικά κλιμάκια. Δεν κυβερνούν οι πολιτικοί, ούτε οι εθνικές κυβερνήσεις.
Κουβαλάς φοβίες που όμως δεν επιτρέπεις να γίνουν δειλία. Αυτό μοιάζει ιδανικό δημιουργικά αλλά και καθημερινά. Θα ήθελα να μάθω ποιό φόβο έχεις χρησιμοποιήσει περισσότερο σαν δημιουργικό λίπασμα στην μέχρι τώρα πορεία σου αλλά και ποιός δεν σου έχει επιτρέψει με πείσμα να τον "βγάλεις'' στο σανίδι;
Δεν υπάρχει φόβος που προσπαθώ να μην τον βγάλω, εκτός και αν δεν το ξέρω ο ίδιος. Κυρίως είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις! Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι σχέσεις. Όλων των ειδών. Ερωτικές, φιλικές, κοινωνικές, αξιακές. Γενικώς δε φοβάμαι τους άλλους ανθρώπους. Είμαι ανοιχτός μαζί τους. Τους κατανοώ, τους αγαπάω.
Αρνείσαι να κάνεις ψυχοθεραπεία γιατί φοβάσαι τι θα σου πουν. Ό,τι δεν ξέρουμε δεν υπάρχει, αν και φέρουν συνέπειες ακόμα κ αυτά που δεν ξέρουμε;
Ίσως κατά βάθος εν τέλει να μην πιστεύω τόσο στην ψυχοθεραπεία, παρόλο που ακούγεται σήμερα αναχρονιστικό! Νομίζω ότι οι άνθρωποι γίνονται καλά, όταν περνάνε και καλά!
Νομίζω ότι τελικά αυτό που χτίζουμε είναι το παρελθόν μας, αν σκεφτείς ότι από αυτό εφορμούν πράγματα άσχημα όπως οι ασθένειες, η κατάθλιψη κτλ. Όσο και τα καλά και ωραία όπως είναι το ''ευ'' πίσω από το ζειν. Χωρίς να αναφέρομαι στης τύχης τα καμώματα. Ποια η σχέση σου με το παρελθόν αλλά κ αν μπορούσες να συναντήσεις τον Θοδωρή του αύριο, για ποιο λόγο του σήμερα θα του ζήταγες συγνώμη;
Αν αναλογιστώ από που ξεκίνησα λογικά θα έπρεπε να αισθάνομαι πάρα πολύ καλά τώρα. Διότι σε όλη αυτήν την πορεία επιτεύχθηκαν πράγματα. Δεν μπορούμε όμως να αφορίσουμε την τύχη. Είναι μονίμως συνοδοιπόρος στη ζωή σου! Η έννοια του τυχαίου υπάρχει! Από το Θοδωρή του αύριο θα ζητούσα συγγνώμη για κάποια ταξίδια που με ενδιαφέρουν να κάνω και ακόμη δεν τα έχω καταφέρει.
Στην ταινία σου ''Από έρωτα'' ο ήρωας διαλέγει να ζει α λα Στράτος. Καλύτερα μαζί σου και τρελός παρά μονάχος μου και λογικός. Αλλά τελικά, νομίζω, οι πραγματικότητες είναι περισσότερες από μία και η λογική κάθε άλλο παρά κοινή. Άρα στην συνείδηση μου ο ήρωας δείχνει το μέγιστο θάρρος ή την πιο απλή μα φωτισμένη σκέψη να ζήσει, χτίζοντας, την προσωπική του πραγματικότητα αντιλαμβανόμενος αυτό που με μένος ξεχνάμε. Την Δική Του Αποδοχή! Εσύ σε σχέση με τον ήρωα που έχτισες τόσο όμορφα που βρίσκεσαι κ πόσο σε βαραίνει ή σε αθωώνει αυτός ο άνθρωπος;
Καταρχάς πιστεύω ότι κανένας δεν είναι ούτε μονίμως τρελός αλλά ούτε και λογικός! Δηλαδή ο τρελός εξ ορισμού κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου θα τον δεις σε ορισμένα σημεία ότι είναι πιο λογικός από τους λογικούς ανθρώπους. Επίσης, η διαδοχή μεταξύ παράνοιας και λογικής είναι αέναη και είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου! Ένα παιδάκι για παράδειγμα όταν φαντασιώνει με τα παιχνίδια του και συνομιλεί με κάποιον που είναι αόρατος, δε σημαίνει ότι είναι τρελό. Έχω την αίσθηση ότι αυτό που κάνει ο Καλλιμάνης στην ταινία το κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Σκέψου έναν άνθρωπο του οποίου η σύντροφος δεν είναι νεκρή και ζει μαζί της. Η γνώμη που έχει αυτός για αυτήν και αυτή για αυτόν είναι μία αυθαίρετη άποψη. Βέβαια, ο ήρωας της ταινίας αποφασίζει να ζήσει με μια γυναίκα που δεν υπάρχει. Εδώ αγγίζουμε τα όρια της αλληγορίας. Με ενδιέφεραν πάντα οι άνθρωποι που ήταν ρομαντικοί και εμμονικοί. Ας πούμε ότι ενώ όλος ο κόσμος αλλάζει, ένας παλιός κομμουνιστής εμμένει στον αγώνα που έκανε ο Βελουχιώτης. Εμένα με ενδιαφέρει το στοιχείο αυτό της προσωπικότητάς τους που πηγαίνει κόντρα σε ένα ρεύμα. Μέσα από το πρόσωπο αυτού του ήρωα καθαγιάζεται και ο μεταφυσικός έρωτας ως συναίσθημα. Το έργο μιλάει για αυτόν τον ένα, τον απόλυτο, τον μεγάλο, τον όσο ζούμε έρωτα! Επειδή λοιπόν έχουμε συνηθίσει στη λογοτεχνία αυτές τις μορφές να τις αποδίδουμε σε γυναίκες στον άντρα, οποίος είναι και πιο πολυσυλλεκτικός, νομίζω ότι αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Να είναι δηλαδή τρελός από έρωτα.
Τι ετοιμάζεις ή συνεχίζεις ή μεταποιείς ή σκέφτεσαι ή απορρίπτεις για το καλοκαίρι που δεν έχει έρθει ακόμα;
Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα καινούργιο θεατρικό για το “Μικρό Παλλάς” και την καινούργια ταινία που θα έχει σαν θέμα τη ζωή του Γιώργου Παπανικολάου ενώ παράλληλα θα βλέπουμε και μια νέα κοπέλα που θα κάνει ένα τεστ Παπ. και πως θα διασταυρώνονται αυτές οι δύο ιστορίες μέσα σε ένα βάθος χρόνου μιας εκατονταετίας. Τι σημαίνει δηλαδή η προσφορά ενός επιστήμονα σε βάθος χρόνου! Σκέψου ότι ο Παπανικολάου ευθύνεται για την σωτηρία της ζωής 55 εκατομμυρίων γυναικών στον κόσμο!
Θα θέλαμε να μας σχολιάσεις το παρακάτω:
''Πριν γεννηθώ καν, μου είχαν διαλέξει σκέλια, όνομα, θρήσκευμα, οικονομική κατάσταση, σχολείο, φίλους, αντιδράσεις, δράσεις, χόμπυ, ενδιαφέροντα, ασθένειες κ έρωτες. Μου διάλεξαν ακόμα, εργασία, νοοτροπία, αποφάσεις, φάσεις κ αντιφάσεις. Δεν με πειράζει! Το μόνο που θέλω απεγνωσμένα για μένα να διαλέξω, είναι όσα θα αρνηθώ!''
Νομίζω ότι παρόλο που είναι πάρα πολύ δύσκολο, όσο περισσότερο εμβαθύνεις στα πράγματα, γιατί σε ενδιαφέρει η αναζήτηση και η έρευνα του φαινομένου της ζωής και της ύπαρξης, τόσο πιο κοντά θα βρίσκεσαι στο να ξαναφτιάξεις αυτόν τον ιστό που ενώνει τη ζωή σου από την αρχή! Μπορείς να φτιάξεις θρήσκευμα, να αλλάξεις όνομα, μέχρι και τα μούτρα σου! Το ζήτημα είναι τι ακριβώς θες ! Αν με ρωτήσεις τώρα, σ' αυτή τη φάση της ζωής μου ποιο είναι κατά την γνώμη μου το νόημα της ζωής θα σου 'λεγα αυτό: να φτάσεις, να συγκροτήσεις και να συγκεντρωθείς σε κάτι, έτσι που να μπορείς να πεις ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ!
Ποιος μπορεί να το πει αυτό; Εγώ που υποτίθεται έχω την εικόνα ενός ανθρώπου που ζει κι εργάζεται σαν ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης με συνέπεια και κατ' εξακολούθηση δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.
Θητεύεις δίπλα στον Νίκο Μαστοράκη στον τομέα των συνεντεύξεων με το ''Αργά'' και θέλω πριν απ' όλα να μου πεις, τελικά τί κάνει μια συνέντευξη κακή;
Κυρίως ο συνεντευξιαζόμενος. Αν δεν θέλει να πει πράγματα, αν δεν έχει. Αν δε θέλει και αν δεν έχει τι καλή συνέντευξη να είναι αυτή;
Έχεις πει πως η χειρότερη περιπέτεια είναι η εσωτερική σύγκρουση. Σε ποιο σημείο της Οδύσσειας αυτής βρίσκεσαι, πόσο μακριά είναι ακόμα η Ιθάκη αν υπάρχει και ποιες γρατζουνιές σου ήταν τελικά δώρο; Τόσο καλλιτεχνικά όσο και ανθρωποκαθημερινά.
Καταρχάς δεν το είπα εγώ αλλά ο Σοφοκλής. “Τις χειρότερες από όλες τις συμφορές τις προκαλούμε οι ίδιοι”! Άρα σε ένα πεδίο απείρων επιλογών, το βάσανο να επιλέξεις ένα δρόμο, πάντα δημιουργεί μέσα σου ενστάσεις, αντιδράσεις, συγκρούσεις, ψάξιμο, τι είναι αυτό που πραγματικά θες... Η κατάσταση αυτή είναι διαρκής, νομίζω όσο κρατάει η ζωή μας. Με εξάρσεις και με υφέσεις. Δε νομίζω ότι υπάρχει η Ιθάκη. Και αν υπάρχει νομίζω ότι βρίσκεται σε καθολικά συστήματα θρησκευτικού τύπου! Δε νομίζω ότι τελειώνει ποτέ αυτή η πνευματική αναζήτηση. Οι οάσεις οι πνευματικές υποπτεύομαι ότι θα ναι θρησκευτικού τύπου. Αισθήματα αποκάλυψης. Καλλιτεχνικά αυτή η πορεία διαρκώς καταγράφεται θέλοντας και μη, και αν είσαι στοιχειωδώς ειλικρινής με τον εαυτό σου, φιλτράρεις την πραγματικότητα που βιώνεις ως έχει! Από εκεί προκύπτουν πράγματα, σημαντικά ή μη!
Διάβαζα κάπου πως η μητέρα σου, σου έλεγε πως ο θάνατος ξεπερνιέται με την δουλειά. Είναι κάτι που εφαρμόζεις και δουλεύει ή κάτι που έπεισες τον εαυτό πως δουλεύει και πώς αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο σε σχέση με την πρώτη φορά που τον συνειδητοποίησες;
Αν δεις τον ορισμό της φιλοσοφίας του παραλόγου σε ένα ολόκληρο βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ, είναι ο “Μύθος του Σίσυφου”. Ο μύθος αυτός ως εικόνα ζωής, ως εικόνα της ύπαρξης, προϋποθέτει μια βάσανο όπως έλεγε και ο Καβάφης. Ας υποθέσουμε ότι αυτό είναι η δουλειά. Χρέος σου είναι να κουβαλάς το βράχο! Αυτή είναι η κατάσταση ισορροπίας του όντος. Ο αγώνας! Η δουλειά!
Κουβαλάς αριστερές πεποιθήσεις και πρώτη φορά αριστερά. Αντιστοιχούν οι μέχρι χθες πεποιθήσεις με την πρακτική αριστερά στην Ευρώπη που παλεύει να βρει το βήμα της ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον ανύπαρκτο πλέον -πρακτικά- σοσιαλισμό;Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα και υπάρχουν πάρα πολλές αντιφάσεις. Καθαρόαιμος αριστερός είναι αυτός που δε θέλει τον καπιταλισμό! Οπότε καθαρόαιμη αριστερά στην Ελλάδα είναι μόνο το Κ.Κ.Ε. Από και πέρα οτιδήποτε προσπαθεί να έχει και λίγο μαχαίρι και λίγη πίτα ιδεολογικά χαρακτηρίζεται ως ρεμφορμιστικό. Δηλαδή είναι σοσιαλρεμφορμιστικό. Με αυτή την έννοια την αριστερά την είδαμε το '81 με το ΠΑΣΟΚ. Δε νομίζω ότι απέχει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτό. Δηλαδή τίτλοι όπως “πρώτη φορά αριστερά” δεν ξέρω πόσο νόημα έχουν. Βέβαια η διαφορά είναι ότι το ΠΑΣΟΚ τότε ήταν ηγετοκεντρικό ενώ τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ντάνες ανθρώπων σε διάφορες θέσεις. Άρα, έχει ένα κομμάτι που είναι πιο αριστερό. Θα έλεγα ότι είναι η μόνη ελπίδα για την Ευρώπη αλλά είμαι απαισιόδοξος. Δε δείχνει ότι η Ευρώπη επιθυμεί μια κίνηση προς τα εκεί. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια κυβερνούν τα τεχνικά κλιμάκια. Δεν κυβερνούν οι πολιτικοί, ούτε οι εθνικές κυβερνήσεις.
Κουβαλάς φοβίες που όμως δεν επιτρέπεις να γίνουν δειλία. Αυτό μοιάζει ιδανικό δημιουργικά αλλά και καθημερινά. Θα ήθελα να μάθω ποιό φόβο έχεις χρησιμοποιήσει περισσότερο σαν δημιουργικό λίπασμα στην μέχρι τώρα πορεία σου αλλά και ποιός δεν σου έχει επιτρέψει με πείσμα να τον "βγάλεις'' στο σανίδι;
Δεν υπάρχει φόβος που προσπαθώ να μην τον βγάλω, εκτός και αν δεν το ξέρω ο ίδιος. Κυρίως είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις! Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι σχέσεις. Όλων των ειδών. Ερωτικές, φιλικές, κοινωνικές, αξιακές. Γενικώς δε φοβάμαι τους άλλους ανθρώπους. Είμαι ανοιχτός μαζί τους. Τους κατανοώ, τους αγαπάω.
Αρνείσαι να κάνεις ψυχοθεραπεία γιατί φοβάσαι τι θα σου πουν. Ό,τι δεν ξέρουμε δεν υπάρχει, αν και φέρουν συνέπειες ακόμα κ αυτά που δεν ξέρουμε;
Ίσως κατά βάθος εν τέλει να μην πιστεύω τόσο στην ψυχοθεραπεία, παρόλο που ακούγεται σήμερα αναχρονιστικό! Νομίζω ότι οι άνθρωποι γίνονται καλά, όταν περνάνε και καλά!
Νομίζω ότι τελικά αυτό που χτίζουμε είναι το παρελθόν μας, αν σκεφτείς ότι από αυτό εφορμούν πράγματα άσχημα όπως οι ασθένειες, η κατάθλιψη κτλ. Όσο και τα καλά και ωραία όπως είναι το ''ευ'' πίσω από το ζειν. Χωρίς να αναφέρομαι στης τύχης τα καμώματα. Ποια η σχέση σου με το παρελθόν αλλά κ αν μπορούσες να συναντήσεις τον Θοδωρή του αύριο, για ποιο λόγο του σήμερα θα του ζήταγες συγνώμη;
Αν αναλογιστώ από που ξεκίνησα λογικά θα έπρεπε να αισθάνομαι πάρα πολύ καλά τώρα. Διότι σε όλη αυτήν την πορεία επιτεύχθηκαν πράγματα. Δεν μπορούμε όμως να αφορίσουμε την τύχη. Είναι μονίμως συνοδοιπόρος στη ζωή σου! Η έννοια του τυχαίου υπάρχει! Από το Θοδωρή του αύριο θα ζητούσα συγγνώμη για κάποια ταξίδια που με ενδιαφέρουν να κάνω και ακόμη δεν τα έχω καταφέρει.
Στην ταινία σου ''Από έρωτα'' ο ήρωας διαλέγει να ζει α λα Στράτος. Καλύτερα μαζί σου και τρελός παρά μονάχος μου και λογικός. Αλλά τελικά, νομίζω, οι πραγματικότητες είναι περισσότερες από μία και η λογική κάθε άλλο παρά κοινή. Άρα στην συνείδηση μου ο ήρωας δείχνει το μέγιστο θάρρος ή την πιο απλή μα φωτισμένη σκέψη να ζήσει, χτίζοντας, την προσωπική του πραγματικότητα αντιλαμβανόμενος αυτό που με μένος ξεχνάμε. Την Δική Του Αποδοχή! Εσύ σε σχέση με τον ήρωα που έχτισες τόσο όμορφα που βρίσκεσαι κ πόσο σε βαραίνει ή σε αθωώνει αυτός ο άνθρωπος;Καταρχάς πιστεύω ότι κανένας δεν είναι ούτε μονίμως τρελός αλλά ούτε και λογικός! Δηλαδή ο τρελός εξ ορισμού κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου θα τον δεις σε ορισμένα σημεία ότι είναι πιο λογικός από τους λογικούς ανθρώπους. Επίσης, η διαδοχή μεταξύ παράνοιας και λογικής είναι αέναη και είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου! Ένα παιδάκι για παράδειγμα όταν φαντασιώνει με τα παιχνίδια του και συνομιλεί με κάποιον που είναι αόρατος, δε σημαίνει ότι είναι τρελό. Έχω την αίσθηση ότι αυτό που κάνει ο Καλλιμάνης στην ταινία το κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Σκέψου έναν άνθρωπο του οποίου η σύντροφος δεν είναι νεκρή και ζει μαζί της. Η γνώμη που έχει αυτός για αυτήν και αυτή για αυτόν είναι μία αυθαίρετη άποψη. Βέβαια, ο ήρωας της ταινίας αποφασίζει να ζήσει με μια γυναίκα που δεν υπάρχει. Εδώ αγγίζουμε τα όρια της αλληγορίας. Με ενδιέφεραν πάντα οι άνθρωποι που ήταν ρομαντικοί και εμμονικοί. Ας πούμε ότι ενώ όλος ο κόσμος αλλάζει, ένας παλιός κομμουνιστής εμμένει στον αγώνα που έκανε ο Βελουχιώτης. Εμένα με ενδιαφέρει το στοιχείο αυτό της προσωπικότητάς τους που πηγαίνει κόντρα σε ένα ρεύμα. Μέσα από το πρόσωπο αυτού του ήρωα καθαγιάζεται και ο μεταφυσικός έρωτας ως συναίσθημα. Το έργο μιλάει για αυτόν τον ένα, τον απόλυτο, τον μεγάλο, τον όσο ζούμε έρωτα! Επειδή λοιπόν έχουμε συνηθίσει στη λογοτεχνία αυτές τις μορφές να τις αποδίδουμε σε γυναίκες στον άντρα, οποίος είναι και πιο πολυσυλλεκτικός, νομίζω ότι αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Να είναι δηλαδή τρελός από έρωτα.
Τι ετοιμάζεις ή συνεχίζεις ή μεταποιείς ή σκέφτεσαι ή απορρίπτεις για το καλοκαίρι που δεν έχει έρθει ακόμα;
Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα καινούργιο θεατρικό για το “Μικρό Παλλάς” και την καινούργια ταινία που θα έχει σαν θέμα τη ζωή του Γιώργου Παπανικολάου ενώ παράλληλα θα βλέπουμε και μια νέα κοπέλα που θα κάνει ένα τεστ Παπ. και πως θα διασταυρώνονται αυτές οι δύο ιστορίες μέσα σε ένα βάθος χρόνου μιας εκατονταετίας. Τι σημαίνει δηλαδή η προσφορά ενός επιστήμονα σε βάθος χρόνου! Σκέψου ότι ο Παπανικολάου ευθύνεται για την σωτηρία της ζωής 55 εκατομμυρίων γυναικών στον κόσμο!
Θα θέλαμε να μας σχολιάσεις το παρακάτω:
''Πριν γεννηθώ καν, μου είχαν διαλέξει σκέλια, όνομα, θρήσκευμα, οικονομική κατάσταση, σχολείο, φίλους, αντιδράσεις, δράσεις, χόμπυ, ενδιαφέροντα, ασθένειες κ έρωτες. Μου διάλεξαν ακόμα, εργασία, νοοτροπία, αποφάσεις, φάσεις κ αντιφάσεις. Δεν με πειράζει! Το μόνο που θέλω απεγνωσμένα για μένα να διαλέξω, είναι όσα θα αρνηθώ!''
Νομίζω ότι παρόλο που είναι πάρα πολύ δύσκολο, όσο περισσότερο εμβαθύνεις στα πράγματα, γιατί σε ενδιαφέρει η αναζήτηση και η έρευνα του φαινομένου της ζωής και της ύπαρξης, τόσο πιο κοντά θα βρίσκεσαι στο να ξαναφτιάξεις αυτόν τον ιστό που ενώνει τη ζωή σου από την αρχή! Μπορείς να φτιάξεις θρήσκευμα, να αλλάξεις όνομα, μέχρι και τα μούτρα σου! Το ζήτημα είναι τι ακριβώς θες ! Αν με ρωτήσεις τώρα, σ' αυτή τη φάση της ζωής μου ποιο είναι κατά την γνώμη μου το νόημα της ζωής θα σου 'λεγα αυτό: να φτάσεις, να συγκροτήσεις και να συγκεντρωθείς σε κάτι, έτσι που να μπορείς να πεις ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ!
Ποιος μπορεί να το πει αυτό; Εγώ που υποτίθεται έχω την εικόνα ενός ανθρώπου που ζει κι εργάζεται σαν ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης με συνέπεια και κατ' εξακολούθηση δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.