Δημήτρης Πουλικάκος: Καριέρα δεν έκανα ποτέ!

Τι ρωτάς έναν άνθρωπο που βρίσκεται ενεργός στα μουσικά δρώμενα 60 και κάτι χρόνια; Που έχει το δικό του κεφάλαιο στην ελληνική μουσική σκηνή και που το αναγνωρίζουν όλοι οι μετά απ’ αυτόν. Τέτοια σκεφτόμουν καθ' οδόν προς το σπίτι του. Ο Δημήτρης Πουλικάκος αποτελεί αναπόσπαστο και βασικό κομμάτι στο παζλ της εγχώριας ελληνικής rock σκηνής. Πρόσφατα είπε να γιορτάσει τα ογδόντα του χρόνια (ζωή να ’χει) με μια συναυλία στο Κύτταρο με φίλους καλούς και συνοδοιπόρους. Το sold out έγινε μέσα σε λίγες μέρες. Για όσους βρέθηκαν ήταν μια ιστορική συναυλία.

Ο «Γέρων Παλούκιος» έχει ζήσει πολλά, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ευχάριστα και δυσάρεστα. Έχει πέσει κι έχει ξανασηκωθεί. Κι αυτό που τον γεμίζει είναι η αγάπη του για τη μουσική!

MixGrill: Πόσο μεγάλη «ντόπα» είναι για σένα να βλέπεις ένα sold out μέσα σε λίγες μέρες κι έπειτα ένα ασφυκτικά γεμάτο Κύτταρο να σε αποθεώνει;

Δημήτρης Πουλικάκος: Τι να πω τώρα. Δεν περίμενα, να χτυπήσω ξύλο, αυτή την ανταπόκριση, είναι και τα χρόνια της καραντίνας, θέλει ο κόσμος να ξεδώσει, πάει σε συναυλίες. Ξέρεις αγαπητέ μου, στην όλη μαυρίλα των καιρών, τα πολιτισμικά δρώμενα ανατάσσουν την ψυχολογία και το πνεύμα.

M.G.: Έχεις πει: «Η ελπίδα για μένα είναι κακό πράγμα. Είναι ο θάνατος της αισιοδοξίας». Τι να περιμένουμε δηλαδή;

Δ.Π.: Τίποτα. Δεν έχει νόημα να περιμένεις κάτι. Πού να ελπίζεις και σε τι; Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «κάθε πέρσι και καλύτερα». Κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά έχουμε πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Όσο περισσότερο γίνεται ψηφιακή η ζωή μας τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα. Σίγουρα η τεχνολογία στη μουσική βοηθάει, παλιά για να κάνεις μουσική ήθελες πολλά λεφτά, τώρα είναι πιο απλά τα πράματα για να ασχοληθεί κάποιος. Στα υπόλοιπα επίπεδα όμως έχουμε πάρει την κάτω βόλτα.

M.G.: Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή και στην πορεία σου; Δεν σου λέω καριέρα, γιατί ξέρω ότι δεν γουστάρεις.

Δ.Π.: «Καριέρα» δεν λέω, γιατί δεν έκανα και ποτέ. Έκανα μουσική και κινηματογράφο γιατί μου άρεσαν από μικρό παιδί. Τι να σου πρωτοπώ για λάθη (σκέφτεται)... Η πρέζα βασικά, η οποία στην αρχή είναι μια «εύμορφη κυρία» αλλά μετά σου δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο και κάποια στιγμή χάνεσαι και είναι δύσκολο να το προλάβεις. Και βέβαια σχετίζεται με τους χρόνους και τους χώρους που βρίσκεσαι και φυσικά με τις προσωπικές αντιστάσεις του καθενός. Αν έχεις τη δύναμη και τη θέληση να σώσεις κάτι από την καταστροφή.

M.G.: Ζόρικη φάση, Δημήτρη;

Δ.Π.: Οτιδήποτε έχει να κάνει με εθιστικές ουσίες είναι δύσκολο. Αργά ή γρήγορα έρχεσαι αντιμέτωπος την καταστροφή.

M.G.: Μια ερώτηση που θα ήθελες να απαντήσεις και που ποτέ δεν σου έκαναν;

Δ.Π.: (Χαμογελάει) Δεν ξέρω, δεν έχω σκεφτεί ή να ξεχωρίσω κάτι συγκεκριμένο που να πω.

M.G.: Αισθάνεσαι ολοκληρωμένος με τη διαδρομή που έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει κάτι που δεν έκανες, κάτι ανικανοποίητο, κάποιο απωθημένο, κάτι που θέλεις να κάνεις ακόμα;

Δ.Π.: Όχι! Πλέον φθάνω τα 80 μου χρόνια και είμαι αρκούντος ευτυχισμένος!

M.G.: Τι θεωρείς ευτυχία;

Δ.Π.: Ευτυχία θεωρώ να έχεις κάποιες ολοκληρωμένες ανθρώπινες σχέσεις, είτε ερωτικές είτε φιλικές, με τις οποίες μπορείς να μοιραστείς τα πράγματα που σου αρέσουν, όπως έχω εγώ τη μουσική, την οποία θεωρώ και πιο πάνω από τις υπόλοιπες τέχνες. Ίσως γιατί είναι άυλη.

M.G.: Σου λείπουν οι παλιοί συνοδοιπόροι: ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νάνος Βαλαωρίτης ο Τάσος Δενέγρης, ο Παναγιώτης Κουτρουμπούσης ο Νίκος Σπυρόπουλος, ο Δημήτρης Πολύτιμος;

Δ.Π.: Μου λείπουν εννοείται αλλά τους κουβαλάω μαζί μου. Έχω χάσει πολύ κόσμο σ' αυτή τη διαδρομή.

M.G.: Σε απασχολεί ο θάνατος;

Δ.Π.: Μπα! Φεύγω πλήρης, γεμάτος. Όποτε και να 'ρθει, καλώς να έρθει. Δεν υπάρχει πρόβλημα, από δω πάν' κι άλλοι (γελάει), όλοι εκεί θα πάμε!

M.G.: Σ' αυτό που λέμε «ελληνικό rock» έχεις βάλει μια στάμπα. Όλοι οι μετά από σένα, αναγνωρίζουν τη συμβολή σου. Πώς θέλεις να σε θυμούνται;

Δ.Π.: Ιδέα δεν έχω και δεν με έχει απασχολήσει, φαντάζομαι αυτοί που με γουστάρουν θα με θυμούνται ευχάριστα κι αυτοί που δεν με γουστάρουν θα λένε «κακό ψόφο να 'χει», όπως μου γράφουν σε διάφορα σχόλια κάτω από αναρτήσεις. Πλάκα έχουν αυτά!

M.G.: Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και την παρέα σου.

Δ.Π.: Ευχαρίστησή μου, αγαπητέ μου φίλε