Τις τελευταίες μέρες τρεις από τους συντάκτες του Mix Grill, ο gbal, o MikeMous και ο Stepas, ακούν με προσοχή και ενδιαφέρον τον νέο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τίτλο "Νεροποντή". Ένας δίσκος που τραβάει την προσοχή των μουσικόφιλων της χώρας, καθώς προτείνει νέα πράγματα και μάλλον δίνει χρώμα στην ήρεμη εσχάτως ελληνική δισκογραφία. Πάμε λοιπόν να δούμε τις γενικές αναφορές μας στον δίσκο (θα ακολουθήσει αύριο Πέμπτη η ανάλυση του δίσκου "τραγούδι - τραγούδι"):
gbal: Είναι
ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και μαζί του έχω ζήσει μια
από τις πιο όμορφες βραδιές μου σε μια εμφάνιση του στο Πεταλίδι Μεσσηνίας,
μέσα στη θάλασσα, χρόνια πριν. Παρακολουθώ τους δίσκους του από την
πρώτη κιόλας ημέρα, χωρίς όμως να είμαι σε αυτούς που ξέρουν απ' έξω
όλα τα τραγούδια του. Σέβομαι την προσωπικότητα και τις απόψεις του.
Μου προκαλούν ενδιαφέρον όλες αυτές οι δραστηριότητες, που είχε τα
τελευταία 6 χρόνια. Θαυμάζω την απόφαση του να πάει στη Ρωσία για μήνες να εκπαιδευτεί στη μουσική και να κάνει τα μαθήματα αυτά στα Ρώσικα. Τι ανάγκη είχε άραγε να το κάνει ; Κι όμως...
Σε 2 μήνες κλείνουμε 6 χρόνια από τον "Προσκυνητή" και εν μέσω "Νεροποντής" ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει με νέες μουσικές επιτέλους! Η "Νεροποντή" συνήθως παίρνει στο διάβα της όλες τις βρωμιές. Η συγκεκριμένη μάλλον δημιουργεί ένα καινούργιο ρούχο για τον Αλκίνοο, το οποίο μοιάζει μεν με το προηγούμενο του, αλλά έχει αρκετά νέα στοιχεία. Το ύφος των μουσικών του ποικίλλει όσο ακούς τα 15 κομμάτια της "Νεροποντής" και κάποιες φορές νομίζεις ότι πρόκειται για τραγούδι προηγούμενου δίσκου του Αλκίνοου κι άλλες αναρωτιέσαι αν είναι δικό του το συγκεκριμένο κομμάτι. Χωρίς να υπάρχουν υπερβολές & ξεσπάσματα, ο δίσκος κινείται σε ήρεμα πλαίσια και θεωρώ ότι μέσα στην πορεία του ανακαλύπτεις την αγάπη του "καλλιτέχνη" (δεν του αρέσει αυτή η λέξη... :) ) για τη συμφωνική και τη βυζαντινή μουσική, καθώς και το ότι έχει ωριμάσει κι άλλο μουσικά. Οι εναλλαγές στη μουσική, η χρησιμοποίηση πολλών οργάνων σε διάφορα τραγούδια, η θεατρικότητα στις μουσικές και την ερμηνεία, οι ιδιαίτεροι στίχοι (κλασσικά...) και τα γνωστά περάσματα της εξαιρετικής φωνής του συνθέτουν άλλο ένα πολύ καλό album. Εύχομαι το επόμενο να έρθει πιο γρήγορα - το έχουμε ανάγκη...
MikeMous: Μετά από περίπου 6 χρόνια ο Αλκίνοος επιστρέφει με ένα δίσκο ο οποίος χαρακτηρίζεται από την μουσική ωριμότητα, υπέροχο λυρισμό, ολοκληρωτική μελαγχολία, σαρκαστικό χιούμορ, αλλά και το κλασσικό ορχηστρικό ύφος (τα μαθήματα στην Αγ. Πετρούπολη δεν πήγαν χαμένα). Είναι, τέλος, σαφής η επίδραση των δύο παιδιών που έχει αποκτήσει στο διάστημα αυτό, τόσο στη διάθεσή του, όσο και στιχουργικά (βλ. "Αύριο")
Stepas: Υπάρχει μια γενικότερη διαμάχη στο ελληνικό τραγούδι γύρω από τις "ταμπέλες", τα διαφορετικά είδη και τη σχέση που αυτά έχουν μεταξύ τους. Κάποιοι χωρίζουν το τραγούδι σε "έντεχνο" και "λαϊκοποπ", κάποιοι σε "ποιοτικό" και "εμπορικό" και πάει λέγοντας. Η γενική τάση είναι να υπάρχουν στο μυαλό μας δύο όχθες. Η απο δω, η όχθη του "καλού τραγουδιού" και η "απέναντι όχθη", η όχθη του ευτελούς τραγουδιού. Επειδή όλα αυτά είναι εντελώς σχηματικά και πολλές φορές κρύβουν την πραγματικότητα, προσωπικά έχω κατασταλάξει σε ένα πράγμα: βγάζω το καπέλο σε όσους δημιουργούς καταφέρνουν να εκδόσουν κάποιο δίσκο ή να κάνουν εμφανίσεις επειδή έχουν πραγματικά κάτι να πουν, επειδή έχουν την ανάγκη της καλλιτεχνικής έκφρασης, της επικοινωνίας με το κοινό μέσω της τέχνης τους και όχι επειδή το επιβάλλει η δισκογραφική εταιρία ή το κοινό των φανατικών θαυμαστών. Εξέχουσα θέση ανάμεσα στους καλλιτέχνες που τηρούν την παραπάνω στάση κατέχει για μένα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, παρότι δεν συγκαταλέγεται σε αυτό που λέμε "στους αγαπημένους μου καλλιτέχνες". Αυτό ίσως δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στην εξαιρετική γνώμη που έχω σχηματίσει για αυτόν και την καλλιτεχνική του πορεία, καθώς τον κρίνω μακριά από κάθε λογική "φαν".
Σαν γνήσιος καλλιτέχνης λοιπόν, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης
έκανε ένα διάλειμμα από τον προηγούμενο δίσκο του για να
μπορέσει να μαζέψει εμπειρίες και γνώσεις που θα του επέτρεπαν να
ξαναγράψει τραγούδια που να έχουν λόγο ύπαρξης. Η έμπνευση ξαναήρθε με
τη μορφή "νεροποντής που περιμένει μια ζωή" και έτσι προέκυψε ο νέος
δίσκος με τον τίτλο "Νεροποντή", σε μουσική, στίχους, ερμηνείες και ενορχήστρωση από τον ίδιο.
Το 6χρονο διάλειμμά του βεβαίως μόνο αργία δεν ήταν, αλλά αντιθέτως
ήταν απόλυτα δημιουργικό, καθώς έκανε σημαντικότατα πράγματα που τον
βοηθούν να εξελιχθεί καλλιτεχνικά. Έγραψε μουσική για θέατρο, έκανε έναν δίσκο με παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, συνεργάστηκε επί σκηνής, σε μια πολύ δουλεμένη συνάντηση, με την Χαρούλα Αλεξίου και τον Σωκράτη Μάλαμα και κυρίως έκανε κάτι πολύ σπάνιο για Έλληνα τραγουδοποιό. Πήγε για 6 μήνες στη μακρινή Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας ώστε να μελετήσει κλασική μουσική δίπλα στον σπουδαίο Μπόρις Τίσιενκο και άλλους σημαντικούς μουσικούς.
Όλες οι παραπάνω εμπειρίες του, ό,τι αποκόμισε από τα ταξίδια του και τις συνεργασίες του, ό,τι έζησε σε αυτά τα 6 χρόνια είναι καλά χωνεμένο μέσα στη "Νεροποντή". Ένας δίσκος στον οποίο κυριαρχεί η ποιότητα, η προσεγμένη δουλιά και η έμπνευση. Για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη το πιο εύκολο θα ήταν να γράψει δυο-τρία εύκολα τραγουδάκια, πατώντας πάνω σε προηγούμενες δουλιές του, που θα του εξασφάλιζαν ένα - ή και παραπάνω - μεγάλο σουξέ. Εκείνος όμως διάλεξε τον δύσκολο δρόμο κι έτσι έφτιαξε έναν δίσκο με ελαφρώς πιο "δύσκολα" ακούσματα απ'ό,τι μας έχει συνηθίσει, με καλα κρυμμένα νοήματα που απαιτούν αρκετές ακροάσεις και ανοιχτό μυαλό από τον ακροατή. Είπαμε άλλωστε ότι ο πραγματικά ποιοτικός καλλιτέχνης οφείλει πάντα να ψάχνεται δημιουργικά και να προσπαθεί να βελτιώνεται. Νιώθω ότι ο Ιωαννίδης αυτό ακριβως κάνει στη "Νεροποντή", βάζοντας στις συνθέσεις του πολλά στοιχεία από την κλασική μουσική, πολλά λυρικά και συμφωνικά στοιχεία, ακόμη και βυζαντινά, μαζί με παραδοσιακά και έντεχνα. Βεβαίως η "Νεροποντή" δεν είναι κάτι το εντελώς τολμηρό, πατάει σίγουρα στο γνωστό ύφος του Κύπριου τραγουδοποιού, αλλά ταυτόχρονα τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Όλες οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από ποιότητα, ενώ για ακόμη μια φορά ο Ιωαννίδης "ψάχτηκε" (και πολύ καλά έκανε) με τις ενορχηστρώσεις. Οι στίχοι του είναι κατά κύριο λόγο βιωματικοί. Περιγραφές από καταστάσεις που έχει ζήσει, εσωτερικές αναζητήσεις, έντονος αυτοσαρκασμός και δόση χιούμορ, χωρίς να παραλείπονται σαφείς κοινωνικοπολιτικές αιχμές. Οι ερμηνείες του είναι σε υψηλό επίπεδο, όπως μας έχει συνηθίσει, με αρκετή θεατρικότητα όπου χρειαζόταν και χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δίσκο συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγάρικης Ραδιοφωνίας, το φωνητικό σχήμα "Εν φωναίς" και η σημαντική λυρική καλλιτέχνις Σόνια Θεοδωρίδου.
Θεωρώ τη "Νεροποντή" έναν από τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, μια προσεγμένη και ποιοτική δουλιά που σίγουρα εμπλουτίζει την προσωπική δισκογραφία του Αλκίνοου Ιωαννίδη και δείχνει ότι κάνει διαρκώς βήματα προς τα εμπρός.
gbal: Είναι
ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και μαζί του έχω ζήσει μια
από τις πιο όμορφες βραδιές μου σε μια εμφάνιση του στο Πεταλίδι Μεσσηνίας,
μέσα στη θάλασσα, χρόνια πριν. Παρακολουθώ τους δίσκους του από την
πρώτη κιόλας ημέρα, χωρίς όμως να είμαι σε αυτούς που ξέρουν απ' έξω
όλα τα τραγούδια του. Σέβομαι την προσωπικότητα και τις απόψεις του.
Μου προκαλούν ενδιαφέρον όλες αυτές οι δραστηριότητες, που είχε τα
τελευταία 6 χρόνια. Θαυμάζω την απόφαση του να πάει στη Ρωσία για μήνες να εκπαιδευτεί στη μουσική και να κάνει τα μαθήματα αυτά στα Ρώσικα. Τι ανάγκη είχε άραγε να το κάνει ; Κι όμως...Σε 2 μήνες κλείνουμε 6 χρόνια από τον "Προσκυνητή" και εν μέσω "Νεροποντής" ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει με νέες μουσικές επιτέλους! Η "Νεροποντή" συνήθως παίρνει στο διάβα της όλες τις βρωμιές. Η συγκεκριμένη μάλλον δημιουργεί ένα καινούργιο ρούχο για τον Αλκίνοο, το οποίο μοιάζει μεν με το προηγούμενο του, αλλά έχει αρκετά νέα στοιχεία. Το ύφος των μουσικών του ποικίλλει όσο ακούς τα 15 κομμάτια της "Νεροποντής" και κάποιες φορές νομίζεις ότι πρόκειται για τραγούδι προηγούμενου δίσκου του Αλκίνοου κι άλλες αναρωτιέσαι αν είναι δικό του το συγκεκριμένο κομμάτι. Χωρίς να υπάρχουν υπερβολές & ξεσπάσματα, ο δίσκος κινείται σε ήρεμα πλαίσια και θεωρώ ότι μέσα στην πορεία του ανακαλύπτεις την αγάπη του "καλλιτέχνη" (δεν του αρέσει αυτή η λέξη... :) ) για τη συμφωνική και τη βυζαντινή μουσική, καθώς και το ότι έχει ωριμάσει κι άλλο μουσικά. Οι εναλλαγές στη μουσική, η χρησιμοποίηση πολλών οργάνων σε διάφορα τραγούδια, η θεατρικότητα στις μουσικές και την ερμηνεία, οι ιδιαίτεροι στίχοι (κλασσικά...) και τα γνωστά περάσματα της εξαιρετικής φωνής του συνθέτουν άλλο ένα πολύ καλό album. Εύχομαι το επόμενο να έρθει πιο γρήγορα - το έχουμε ανάγκη...
MikeMous: Μετά από περίπου 6 χρόνια ο Αλκίνοος επιστρέφει με ένα δίσκο ο οποίος χαρακτηρίζεται από την μουσική ωριμότητα, υπέροχο λυρισμό, ολοκληρωτική μελαγχολία, σαρκαστικό χιούμορ, αλλά και το κλασσικό ορχηστρικό ύφος (τα μαθήματα στην Αγ. Πετρούπολη δεν πήγαν χαμένα). Είναι, τέλος, σαφής η επίδραση των δύο παιδιών που έχει αποκτήσει στο διάστημα αυτό, τόσο στη διάθεσή του, όσο και στιχουργικά (βλ. "Αύριο")
Stepas: Υπάρχει μια γενικότερη διαμάχη στο ελληνικό τραγούδι γύρω από τις "ταμπέλες", τα διαφορετικά είδη και τη σχέση που αυτά έχουν μεταξύ τους. Κάποιοι χωρίζουν το τραγούδι σε "έντεχνο" και "λαϊκοποπ", κάποιοι σε "ποιοτικό" και "εμπορικό" και πάει λέγοντας. Η γενική τάση είναι να υπάρχουν στο μυαλό μας δύο όχθες. Η απο δω, η όχθη του "καλού τραγουδιού" και η "απέναντι όχθη", η όχθη του ευτελούς τραγουδιού. Επειδή όλα αυτά είναι εντελώς σχηματικά και πολλές φορές κρύβουν την πραγματικότητα, προσωπικά έχω κατασταλάξει σε ένα πράγμα: βγάζω το καπέλο σε όσους δημιουργούς καταφέρνουν να εκδόσουν κάποιο δίσκο ή να κάνουν εμφανίσεις επειδή έχουν πραγματικά κάτι να πουν, επειδή έχουν την ανάγκη της καλλιτεχνικής έκφρασης, της επικοινωνίας με το κοινό μέσω της τέχνης τους και όχι επειδή το επιβάλλει η δισκογραφική εταιρία ή το κοινό των φανατικών θαυμαστών. Εξέχουσα θέση ανάμεσα στους καλλιτέχνες που τηρούν την παραπάνω στάση κατέχει για μένα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, παρότι δεν συγκαταλέγεται σε αυτό που λέμε "στους αγαπημένους μου καλλιτέχνες". Αυτό ίσως δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στην εξαιρετική γνώμη που έχω σχηματίσει για αυτόν και την καλλιτεχνική του πορεία, καθώς τον κρίνω μακριά από κάθε λογική "φαν".
Σαν γνήσιος καλλιτέχνης λοιπόν, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης
έκανε ένα διάλειμμα από τον προηγούμενο δίσκο του για να
μπορέσει να μαζέψει εμπειρίες και γνώσεις που θα του επέτρεπαν να
ξαναγράψει τραγούδια που να έχουν λόγο ύπαρξης. Η έμπνευση ξαναήρθε με
τη μορφή "νεροποντής που περιμένει μια ζωή" και έτσι προέκυψε ο νέος
δίσκος με τον τίτλο "Νεροποντή", σε μουσική, στίχους, ερμηνείες και ενορχήστρωση από τον ίδιο.
Το 6χρονο διάλειμμά του βεβαίως μόνο αργία δεν ήταν, αλλά αντιθέτως
ήταν απόλυτα δημιουργικό, καθώς έκανε σημαντικότατα πράγματα που τον
βοηθούν να εξελιχθεί καλλιτεχνικά. Έγραψε μουσική για θέατρο, έκανε έναν δίσκο με παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, συνεργάστηκε επί σκηνής, σε μια πολύ δουλεμένη συνάντηση, με την Χαρούλα Αλεξίου και τον Σωκράτη Μάλαμα και κυρίως έκανε κάτι πολύ σπάνιο για Έλληνα τραγουδοποιό. Πήγε για 6 μήνες στη μακρινή Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας ώστε να μελετήσει κλασική μουσική δίπλα στον σπουδαίο Μπόρις Τίσιενκο και άλλους σημαντικούς μουσικούς.Όλες οι παραπάνω εμπειρίες του, ό,τι αποκόμισε από τα ταξίδια του και τις συνεργασίες του, ό,τι έζησε σε αυτά τα 6 χρόνια είναι καλά χωνεμένο μέσα στη "Νεροποντή". Ένας δίσκος στον οποίο κυριαρχεί η ποιότητα, η προσεγμένη δουλιά και η έμπνευση. Για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη το πιο εύκολο θα ήταν να γράψει δυο-τρία εύκολα τραγουδάκια, πατώντας πάνω σε προηγούμενες δουλιές του, που θα του εξασφάλιζαν ένα - ή και παραπάνω - μεγάλο σουξέ. Εκείνος όμως διάλεξε τον δύσκολο δρόμο κι έτσι έφτιαξε έναν δίσκο με ελαφρώς πιο "δύσκολα" ακούσματα απ'ό,τι μας έχει συνηθίσει, με καλα κρυμμένα νοήματα που απαιτούν αρκετές ακροάσεις και ανοιχτό μυαλό από τον ακροατή. Είπαμε άλλωστε ότι ο πραγματικά ποιοτικός καλλιτέχνης οφείλει πάντα να ψάχνεται δημιουργικά και να προσπαθεί να βελτιώνεται. Νιώθω ότι ο Ιωαννίδης αυτό ακριβως κάνει στη "Νεροποντή", βάζοντας στις συνθέσεις του πολλά στοιχεία από την κλασική μουσική, πολλά λυρικά και συμφωνικά στοιχεία, ακόμη και βυζαντινά, μαζί με παραδοσιακά και έντεχνα. Βεβαίως η "Νεροποντή" δεν είναι κάτι το εντελώς τολμηρό, πατάει σίγουρα στο γνωστό ύφος του Κύπριου τραγουδοποιού, αλλά ταυτόχρονα τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Όλες οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από ποιότητα, ενώ για ακόμη μια φορά ο Ιωαννίδης "ψάχτηκε" (και πολύ καλά έκανε) με τις ενορχηστρώσεις. Οι στίχοι του είναι κατά κύριο λόγο βιωματικοί. Περιγραφές από καταστάσεις που έχει ζήσει, εσωτερικές αναζητήσεις, έντονος αυτοσαρκασμός και δόση χιούμορ, χωρίς να παραλείπονται σαφείς κοινωνικοπολιτικές αιχμές. Οι ερμηνείες του είναι σε υψηλό επίπεδο, όπως μας έχει συνηθίσει, με αρκετή θεατρικότητα όπου χρειαζόταν και χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δίσκο συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγάρικης Ραδιοφωνίας, το φωνητικό σχήμα "Εν φωναίς" και η σημαντική λυρική καλλιτέχνις Σόνια Θεοδωρίδου.
Θεωρώ τη "Νεροποντή" έναν από τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, μια προσεγμένη και ποιοτική δουλιά που σίγουρα εμπλουτίζει την προσωπική δισκογραφία του Αλκίνοου Ιωαννίδη και δείχνει ότι κάνει διαρκώς βήματα προς τα εμπρός.