Μέρα 2η (28/5/10)
Το σχέδιο ήταν να ξεκινήσουμε τη δεύτερη μέρα του Primavera Sound 10 με Hope Sandoval & The Warm Inventions στην κλειστή αίθουσα του Auditorium αλλά η εμφάνιση αυτή καθυστέρησε να αρχίσει (κάτι πολύ ασυνήθιστο για τα δεδομένα του φεστιβάλ), ενώ όταν τελικά βγήκαν στη σκηνή, ξεκίνησαν να παίζουν μέσα στο μαύρο σκοτάδι με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε τίποτα. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον απογευματινό ήλιο και να κατευθυνθούμε προς τη μεγάλη σκηνή, την San Miguel stage, όπου οι New Pornographers άνοιγαν το σετ τους με το κατάλληλο για την περίπτωση κομμάτι, το «Sing Me Spanish Techno».
Μπορεί να απουσίαζαν από το γκρουπ οι πολυάσχολοι Neko Case και Dan Bejar, αλλά αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει ιδιαίτερα την απόδοση της Καναδέζικης κολεκτίβας που με κέφι έπαιξε για μια ώρα συνδυάζοντας νέα τραγούδια («The Crash Years», «Sweet Talk, Sweet Talk», «Your Hands (Together)» - το τελευταίο αφιερωμένο στον Dio) με παλιά κλασικά («Mass Romantic», «The Slow Descent Into Alcoholism», «Use It», «The Laws Have Changed», «All The Old Showstoppers», «Testament To Youth In Verse»). Ηλιόλουστη ποπ, ιδανική για το απόγευμα στην παραλία της Βαρκελώνης.
Περισσότερη κιθαριστική ηλιόλουστη ποπ με γεύση από '60s είχαμε αμέσως μετά στη σκηνή του Pitchfork όπου έπαιζαν οι Καλιφορνέζοι Best Coast, το ανερχόμενο συγκρότημα της Bethany Cosentino. Μας παρουσίασαν τα λίγα singles που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, με κορυφαία τα «When I'm With You» (δείτε και εδώ) και «Something In The Way», καθώς και κομμάτια που θα τα γνωρίσουμε καλύτερα όταν κυκλοφορήσει στα τέλη Ιουλίου το ντεμπούτο άλμπουμ τους «Crazy For You». Ολοκλήρωσαν το σετ τους κλείνοντας μας πονηρά το μάτι με τη διασκευή τους στο «So Bored» των Wavves, γκρουπ που είχε μια θεαματική κατάρρευση όταν έπαιξε πέρυσι στην ίδια σκηνή (δείτε το εδώ).
Επιστροφή στη μεγάλη σκηνή για να δω επιτέλους από κοντά ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας, τους Spoon. Ο Britt Daniel και η παρέα του με το φετινό «Transference» ανέβηκαν πιο ψηλά από ποτέ στους αμερικάνικους καταλόγους επιτυχιών, καθόλου άσχημα για ένα όνομα της ανεξάρτητης σκηνής (Merge), αλλά στην Ευρώπη παραμένουν ένα cult σχήμα για σχετικά λίγους. Ίσως αυτό αρχίζει να αλλάζει τώρα καθώς κατάφεραν να μαζέψουν αρκετό κόσμο στη μεγάλη σκηνή του Primavera, χωρίς βέβαια να γίνει ο χαμός που από ό,τι μαθαίνω ακολούθησε αργότερα με τους Wilco (αυτούς τους έχασα, όπως και τους Japandroids, λόγω του μεγάλου συνωστισμού στο πρόγραμμα της Παρασκευής).
Οι Spoon έχουν συσσωρεύσει ένα μεγάλο απόθεμα από εξαιρετικό υλικό, έτσι για την ώρα που ακολούθησε ήταν σίγουρο ότι θα ακούγαμε αρκετά από τα παλιά μας αγαπημένα («Jonathon Fisk», «Small Stakes», «The Way We Get By», «I Turn My Camera On», «I Summon You», «Don't Make Me a Target», «You Got Yr. Cherry Bomb», «Don't You Evah», «The Underdog»), κάποια από τα καινούργια («Nobody Gets Me But You», «Got Nuffin», «Trouble Comes Running», «Written in Reverse»), ενώ μοιραία θα έμεναν και κάποια απέξω (πχ. «Everything Hits At Once», «Sister Jack», «Rhythm & Soul»). Μία από τις απολαυστικότερες εμφανίσεις του φετινού φεστιβάλ που μόλις είχε μπει σε ένα τετράωρο (από τις 8 ως τις 12) που μας επιφύλασσε πολλές συγκινήσεις.
Λ
ίγο μετά τις 9:30, και ύστερα από μια μικρή γεύση CocoRosie, συνωστιζόμαστε στην υπερπλήρη σκηνή του ATP όπου οι Beach House κάνουν τα μαγικά τους. Η Victoria Legrand συνοδεύει την επιβλητική της ερμηνεία με σύντομα ξεσπάσματα headbanging που γίνεται πιο εντυπωσιακό χάρις τα μακριά μαλλιά της, ενώ πιο συγκρατημένος ο Alex Scally συγκεντρώνεται στην κιθάρα και τα πετάλια του. Ο ντράμερ έχει ομολογουμένως τη λιγότερη δουλειά αλλά παρόλο που τα γούστα μου τείνουν προς περισσότερη ένταση και μεγαλύτερες ταχύτητες, οι Beach House καταφέρνουν και ζωντανά, όπως και στο «Teen Dream», να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας με μαγνητική επίδραση τόσο επάνω μου όσο και σε όλο το μεγάλο κοινό που τους παρακολουθεί χωρίς να θέλει να χάσει νότα.
Η ένταση που αναζητώ προσφέρεται απλόχερα στη γειτονική σκηνή του Vice από τους βετεράνους Wire, το μόνο συγκρότημα της γενιάς του, μαζί φυσικά με τους Fall, που εξακολουθεί να συναρπάζει με τις νέες του δουλειές. Μετά το προπέρσινο «Object 47» οι Wire ετοιμάζονται να επιστρέψουν με νέο άλμπουμ τον Ιανουάριο του 2011 και έχουν αρχίσει από τώρα να περιλαμβάνουν στις εμφανίσεις τους το καινούργιο υλικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω και πολλά κομμάτια στη μισή ώρα που τους παρακολουθώ αλλά αυτό καθόλου δεν μειώνει την απόλαυσή της εμφάνισής τους. Έτσι ακριβώς, δηλαδή, όπως πρέπει να κάνει ένα συγκρότημα που παραμένει ζωντανό και κοιτάζει προς το μέλλον αν δεν θέλει να καταλήξει μουσειακό κομμάτι. Όπως δηλαδή οι Pixies, οι headliners της ημέρας, που έχουν πλέον μετατραπεί σε περιοδεύον indie Las Vegas show και δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά νοσταλγία για μια εποχή που μπορεί και εγώ να την αγαπώ, αλλά πια έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πού πρέπει επιτέλους να φτάσει ο τραπεζικός λογαριασμός για να βάλουν τελεία σε κάτι που προφανώς δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά;
Όπως καταλαβαίνετε, το αποκορύφωμα της δεύτερης ημέρας του Primavera για εμένα δεν έχει να κάνει με το τι συνέβη το βράδυ στη μεγάλη σκηνή, αλλά με το χαμό που ξέσπασε κατά τις 11 στη σκηνή του ATP όταν οι κιθάρες των Les Savy Fav πήραν φωτιά από την πρώτη στιγμή και ο Tim Harrington ξεπρόβαλε στη σκηνή με μια περίεργη φορεσιά ζώου (λύκος, μάλλον, για να ταιριάζει με το «What Would Wolves Do?»). Δευτερόλεπτα μετά έχει κάνει την πρώτη του βουτιά στον κόσμο και κατευθύνεται προς τις κερκίδες, ενώ όταν επιστρέφει στη σκηνή για το δεύτερο κομμάτι, το περίφημο «Patty Lee», ξεκινάει το καθιερωμένο του στριπτήζ για να μείνει μόνο με το σορτσάκι (πάλι καλά).
Τα καμώματα του εκρηκτικού frontman των Les Savy Fav είναι γνωστά - η δικιά μου απορία ήταν αν μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι που εκτυλίσσεται σε κάθε ζωντανή τους εμφάνισή, μπορούσαν παράλληλα να παίξουν τη μουσική τους όπως πρέπει. Και η απάντηση ήταν ένα εμφατικό ΝΑΙ - οι Les Savy Fav είναι και στη σκηνή η καλοκουρδισμένη punk μηχανή που θαυμάσαμε σε δίσκους όπως το περίφημο «Let’s Stay Friends» και δεν χάνει νότα ό,τι κι’ αν συμβαίνει. Είτε ο κιθαρίστας παίζει σκαρφαλωμένος στους ώμους ενός θηριώδη τύπου, είτε ο Harrington κυλιέται στο πάτωμα ή επιδίδεται στο σερφάρισμα στη λαοθάλασσα, η μουσική δεν χάνει στιγμή την ορμητικότητα και τον ειρμό της. Ο Tim Harrington και η παρέα του έχουν εξασφαλισμένη τη θέση τους στην punk rock Βαλχάλα.
Η βραδιά κλείνει για μας με τις New Order μελωδίες και τη στρατιά από synthesizer των Cold Cave που ζωντανά έχουν πιο industrial ήχο από ότι στο πρόσφατο άλμπουμ τους, με τους garage ρυθμούς των πλακατζήδων The King Khan & BBQ Show (μη πιστεύετε την περιγραφή τους στο myspace ως Death Metal/Christian Rap) και το χορευτικό πάρτι των Yeasayer που καταφέρνει να μας κρατήσει στα πόδια μας (έστω και με τη βοήθεια του μπροστινού κιγκλιδώματος) παρόλο που ξεκινάει στις 2:30 τα ξημερώματα και τελειώνει μια ώρα αργότερα με το περίφημο «Ampling Alp», το καλύτερο κομμάτι του πρόσφατου «Odd Blood». Τα «2080» και «Sunrise» από το πρώτο άλμπουμ ήταν όμως οι κορυφαίες στιγμές της εμφάνισής του, πράγμα που δεν αφήνει αμφιβολίες για το ποιος είναι ο καλύτερος τους δίσκος.
Έρχεται σύντομα και η περιγραφή της τελευταίας μέρας της περιπέτειάς μας στους ήχους του Primavera Sound…
Εδώ βρίσκεται η αρχή.
Φωτογραφικό υλικό: Felicia, ody και primaverasound.comVideos: Felicia
Το σχέδιο ήταν να ξεκινήσουμε τη δεύτερη μέρα του Primavera Sound 10 με Hope Sandoval & The Warm Inventions στην κλειστή αίθουσα του Auditorium αλλά η εμφάνιση αυτή καθυστέρησε να αρχίσει (κάτι πολύ ασυνήθιστο για τα δεδομένα του φεστιβάλ), ενώ όταν τελικά βγήκαν στη σκηνή, ξεκίνησαν να παίζουν μέσα στο μαύρο σκοτάδι με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε τίποτα. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον απογευματινό ήλιο και να κατευθυνθούμε προς τη μεγάλη σκηνή, την San Miguel stage, όπου οι New Pornographers άνοιγαν το σετ τους με το κατάλληλο για την περίπτωση κομμάτι, το «Sing Me Spanish Techno». Μπορεί να απουσίαζαν από το γκρουπ οι πολυάσχολοι Neko Case και Dan Bejar, αλλά αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει ιδιαίτερα την απόδοση της Καναδέζικης κολεκτίβας που με κέφι έπαιξε για μια ώρα συνδυάζοντας νέα τραγούδια («The Crash Years», «Sweet Talk, Sweet Talk», «Your Hands (Together)» - το τελευταίο αφιερωμένο στον Dio) με παλιά κλασικά («Mass Romantic», «The Slow Descent Into Alcoholism», «Use It», «The Laws Have Changed», «All The Old Showstoppers», «Testament To Youth In Verse»). Ηλιόλουστη ποπ, ιδανική για το απόγευμα στην παραλία της Βαρκελώνης.
Περισσότερη κιθαριστική ηλιόλουστη ποπ με γεύση από '60s είχαμε αμέσως μετά στη σκηνή του Pitchfork όπου έπαιζαν οι Καλιφορνέζοι Best Coast, το ανερχόμενο συγκρότημα της Bethany Cosentino. Μας παρουσίασαν τα λίγα singles που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, με κορυφαία τα «When I'm With You» (δείτε και εδώ) και «Something In The Way», καθώς και κομμάτια που θα τα γνωρίσουμε καλύτερα όταν κυκλοφορήσει στα τέλη Ιουλίου το ντεμπούτο άλμπουμ τους «Crazy For You». Ολοκλήρωσαν το σετ τους κλείνοντας μας πονηρά το μάτι με τη διασκευή τους στο «So Bored» των Wavves, γκρουπ που είχε μια θεαματική κατάρρευση όταν έπαιξε πέρυσι στην ίδια σκηνή (δείτε το εδώ). Επιστροφή στη μεγάλη σκηνή για να δω επιτέλους από κοντά ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας, τους Spoon. Ο Britt Daniel και η παρέα του με το φετινό «Transference» ανέβηκαν πιο ψηλά από ποτέ στους αμερικάνικους καταλόγους επιτυχιών, καθόλου άσχημα για ένα όνομα της ανεξάρτητης σκηνής (Merge), αλλά στην Ευρώπη παραμένουν ένα cult σχήμα για σχετικά λίγους. Ίσως αυτό αρχίζει να αλλάζει τώρα καθώς κατάφεραν να μαζέψουν αρκετό κόσμο στη μεγάλη σκηνή του Primavera, χωρίς βέβαια να γίνει ο χαμός που από ό,τι μαθαίνω ακολούθησε αργότερα με τους Wilco (αυτούς τους έχασα, όπως και τους Japandroids, λόγω του μεγάλου συνωστισμού στο πρόγραμμα της Παρασκευής). Οι Spoon έχουν συσσωρεύσει ένα μεγάλο απόθεμα από εξαιρετικό υλικό, έτσι για την ώρα που ακολούθησε ήταν σίγουρο ότι θα ακούγαμε αρκετά από τα παλιά μας αγαπημένα («Jonathon Fisk», «Small Stakes», «The Way We Get By», «I Turn My Camera On», «I Summon You», «Don't Make Me a Target», «You Got Yr. Cherry Bomb», «Don't You Evah», «The Underdog»), κάποια από τα καινούργια («Nobody Gets Me But You», «Got Nuffin», «Trouble Comes Running», «Written in Reverse»), ενώ μοιραία θα έμεναν και κάποια απέξω (πχ. «Everything Hits At Once», «Sister Jack», «Rhythm & Soul»). Μία από τις απολαυστικότερες εμφανίσεις του φετινού φεστιβάλ που μόλις είχε μπει σε ένα τετράωρο (από τις 8 ως τις 12) που μας επιφύλασσε πολλές συγκινήσεις.
Λ
ίγο μετά τις 9:30, και ύστερα από μια μικρή γεύση CocoRosie, συνωστιζόμαστε στην υπερπλήρη σκηνή του ATP όπου οι Beach House κάνουν τα μαγικά τους. Η Victoria Legrand συνοδεύει την επιβλητική της ερμηνεία με σύντομα ξεσπάσματα headbanging που γίνεται πιο εντυπωσιακό χάρις τα μακριά μαλλιά της, ενώ πιο συγκρατημένος ο Alex Scally συγκεντρώνεται στην κιθάρα και τα πετάλια του. Ο ντράμερ έχει ομολογουμένως τη λιγότερη δουλειά αλλά παρόλο που τα γούστα μου τείνουν προς περισσότερη ένταση και μεγαλύτερες ταχύτητες, οι Beach House καταφέρνουν και ζωντανά, όπως και στο «Teen Dream», να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας με μαγνητική επίδραση τόσο επάνω μου όσο και σε όλο το μεγάλο κοινό που τους παρακολουθεί χωρίς να θέλει να χάσει νότα.Η ένταση που αναζητώ προσφέρεται απλόχερα στη γειτονική σκηνή του Vice από τους βετεράνους Wire, το μόνο συγκρότημα της γενιάς του, μαζί φυσικά με τους Fall, που εξακολουθεί να συναρπάζει με τις νέες του δουλειές. Μετά το προπέρσινο «Object 47» οι Wire ετοιμάζονται να επιστρέψουν με νέο άλμπουμ τον Ιανουάριο του 2011 και έχουν αρχίσει από τώρα να περιλαμβάνουν στις εμφανίσεις τους το καινούργιο υλικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω και πολλά κομμάτια στη μισή ώρα που τους παρακολουθώ αλλά αυτό καθόλου δεν μειώνει την απόλαυσή της εμφάνισής τους. Έτσι ακριβώς, δηλαδή, όπως πρέπει να κάνει ένα συγκρότημα που παραμένει ζωντανό και κοιτάζει προς το μέλλον αν δεν θέλει να καταλήξει μουσειακό κομμάτι. Όπως δηλαδή οι Pixies, οι headliners της ημέρας, που έχουν πλέον μετατραπεί σε περιοδεύον indie Las Vegas show και δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά νοσταλγία για μια εποχή που μπορεί και εγώ να την αγαπώ, αλλά πια έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πού πρέπει επιτέλους να φτάσει ο τραπεζικός λογαριασμός για να βάλουν τελεία σε κάτι που προφανώς δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά;
Όπως καταλαβαίνετε, το αποκορύφωμα της δεύτερης ημέρας του Primavera για εμένα δεν έχει να κάνει με το τι συνέβη το βράδυ στη μεγάλη σκηνή, αλλά με το χαμό που ξέσπασε κατά τις 11 στη σκηνή του ATP όταν οι κιθάρες των Les Savy Fav πήραν φωτιά από την πρώτη στιγμή και ο Tim Harrington ξεπρόβαλε στη σκηνή με μια περίεργη φορεσιά ζώου (λύκος, μάλλον, για να ταιριάζει με το «What Would Wolves Do?»). Δευτερόλεπτα μετά έχει κάνει την πρώτη του βουτιά στον κόσμο και κατευθύνεται προς τις κερκίδες, ενώ όταν επιστρέφει στη σκηνή για το δεύτερο κομμάτι, το περίφημο «Patty Lee», ξεκινάει το καθιερωμένο του στριπτήζ για να μείνει μόνο με το σορτσάκι (πάλι καλά). Τα καμώματα του εκρηκτικού frontman των Les Savy Fav είναι γνωστά - η δικιά μου απορία ήταν αν μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι που εκτυλίσσεται σε κάθε ζωντανή τους εμφάνισή, μπορούσαν παράλληλα να παίξουν τη μουσική τους όπως πρέπει. Και η απάντηση ήταν ένα εμφατικό ΝΑΙ - οι Les Savy Fav είναι και στη σκηνή η καλοκουρδισμένη punk μηχανή που θαυμάσαμε σε δίσκους όπως το περίφημο «Let’s Stay Friends» και δεν χάνει νότα ό,τι κι’ αν συμβαίνει. Είτε ο κιθαρίστας παίζει σκαρφαλωμένος στους ώμους ενός θηριώδη τύπου, είτε ο Harrington κυλιέται στο πάτωμα ή επιδίδεται στο σερφάρισμα στη λαοθάλασσα, η μουσική δεν χάνει στιγμή την ορμητικότητα και τον ειρμό της. Ο Tim Harrington και η παρέα του έχουν εξασφαλισμένη τη θέση τους στην punk rock Βαλχάλα.
Η βραδιά κλείνει για μας με τις New Order μελωδίες και τη στρατιά από synthesizer των Cold Cave που ζωντανά έχουν πιο industrial ήχο από ότι στο πρόσφατο άλμπουμ τους, με τους garage ρυθμούς των πλακατζήδων The King Khan & BBQ Show (μη πιστεύετε την περιγραφή τους στο myspace ως Death Metal/Christian Rap) και το χορευτικό πάρτι των Yeasayer που καταφέρνει να μας κρατήσει στα πόδια μας (έστω και με τη βοήθεια του μπροστινού κιγκλιδώματος) παρόλο που ξεκινάει στις 2:30 τα ξημερώματα και τελειώνει μια ώρα αργότερα με το περίφημο «Ampling Alp», το καλύτερο κομμάτι του πρόσφατου «Odd Blood». Τα «2080» και «Sunrise» από το πρώτο άλμπουμ ήταν όμως οι κορυφαίες στιγμές της εμφάνισής του, πράγμα που δεν αφήνει αμφιβολίες για το ποιος είναι ο καλύτερος τους δίσκος.
Έρχεται σύντομα και η περιγραφή της τελευταίας μέρας της περιπέτειάς μας στους ήχους του Primavera Sound…
Εδώ βρίσκεται η αρχή.
Φωτογραφικό υλικό: Felicia, ody και primaverasound.com
Primavera Sound 10, Μέρα 2η, 28/5/2010
Σχετικό θέμα