Μετά τον Οδυσσέα και τον Σεβάχ αλλά πριν ακόμα εμφανιστεί ο Ιντιάνα Τζόουνς, ο Μπέντζαμιν Μπάτον ή ο Φόρεστ Γκάμπ, υπήρχε (και θα υπάρχει πάντα) ένας ελεύθερος ταξιδευτής-πολίτης του κόσμου που είχε την ευτυχία να ζήσει, από το πενάκι ενός Ιταλού ποιητή, πολλά ιστορικά γεγονότα στα βάθη του χρόνου και του...μύθου. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Κόρτο Μαλτέζε (Corto Maltese) και ο δημιουργός του ο ευφυής Χιούγκο Πρατ (Hugo Pratt), ο οποίος ανέβασε κατά πολύ τον πήχη της 9ης τέχνης συνδυάζοντας τη με την ιστορία, την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μυθοπλασία.
Τα ταξίδια του Κόρτο είναι η απάντηση στον αλλοτριωμένο κόσμο που ζούμε και γι' αυτό το λόγο σας θα σας ζητήσω όταν και αν διαβάσετε (και κατά τη διάρκεια) το παρακάτω αρθράκι - παραμυθάκι να κλείσετε τα μάτια σας και να ταξιδέψετε μαζί με αυτόν το ρομαντικό τυχοδιώκτη. Αν καταφέρετε να "πλάσετε" έστω και μια ονειρο-εικόνα, τότε μάλλον θα έχω πετύχει το σκοπό μου. Να αποδείξω ότι τα κόμικς δεν περιορίζουν τη φαντασία, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, αλλά την ενισχύουν.Πάντα θεωρούσα ότι το Ταγκό είναι ο πιο ερωτικός χορός. Δυστυχώς δεν ξέρω να τον χορεύω παρόλο που η προέλευσή του είναι η άλλη μου πατρίδα η Αργεντινή (σκάσατε χαμόγελο εεε?). Σε κάποιο από τα φανταστικά ταξίδια μου στη λατινική
Αμερική (..) συνάντησα από μακριά τον Κόρτο. Δυστυχώς δεν κατάφερα να τον πλησιάσω γιατί οι υπόλοιπες λατίνες δεν το άφηναν ήσυχο. Λογικό αν κρίνει κανείς από την ρέμπελη εμφάνισή του. Ψηλός, μυστηριώδης, απόλυτα μεσογειακός, γοητευτικός... Είχε πάει εκεί γιατί είχε δώσει μια υπόσχεση να ψάξει την κόρη μιας γυναίκας που τον βοήθησε στο παρελθόν (γυναικοδουλειά) και τον είδα να χορεύει υπέροχο ταγκό ("Τάνγκο"). Τη νύχτα έβλεπες δύο φεγγάρια (και πολλά περίεργα τσιγάρα) που μιλούσαν στον Κόρτο. Ο φίλος μας, όπως πάντα, ήταν πιόνι(?) ενός παράνομου παιχνιδιού που συνδεόταν με την προς αναζήτηση μικρή αντιμετωπίζοντας την Αυτοκρατορία των 3000 μπορντέλων του Μπουένος Άϊρες. Όλο αυτό το κουβάρι ήταν πλεγμένο στις αρχές του 20ου αιώνα (1923). 
Ο μύθος λέει ότι ο Κόρτο, γεννήθηκε λίγο πριν το 1890 στη Μάλτα (το όνομά του σημαίνει "μικρός μαλτέζος"). Ήταν ένα σμίξιμο μιας τσιγγάνας πόρνης από την Ανδαλουσία (ευαισθησία, μυστήριο και ταπεραμέντο) κι ενός βρετανού ναυτικού (φλεγματική ψυχραιμία και κυνισμός). Σε συνδυασμό τώρα με την έμπνευση του Χιούγκο Πρατ το αποτέλεσμα είναι θανατηφόρο. Ένα ποίημα (αυτοβιογραφικό?) για τη ζωή που απεικονίζεται με
θεατρικό τρόπο και χωρίς πολλά λόγια από τον πρωταγωνιστή. Βλέπετε είναι οπαδός της πράξης και το αποδεικνύει κάθε φορά. Όπως όταν ήταν μικρός και ανακάλυψε ότι η γραμμή της ζωής σου ήταν μικρή και αποφάσισε να τη μεγαλώσει με ξυράφι, γιατί ήθελε να "χαράξει" τη μοίρα του μόνος του. Ακόμα κι όταν κάθεται σε μια καρέκλα, καπνίζει, έχει απλώσει τα πόδια του στο τραπέζι και αγναντεύει τη θάλασσα ή συνομιλεί με τα άλμπατρος κάνει...πράξη. Ή όταν προσπαθεί να τελειώσει το αγαπημένο του βιβλίο, την "Ουτοπία" και δεν τα καταφέρνει ποτέ. Ή ακόμα
κι όταν συναντά κατά τη διάρκεια του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου (κάπου 1905-1915) στη θάλασσα το "alter ego" και άσπονδο φίλο του ρώσο τυχοδιώκτη-πειρατή Ρασπούτιν και ενώ είναι δεμένος πάνω σε μία σχεδία και αβοήθητος, τον ρωτάει με θράσος "Κόρτο τι κάνεις? Λιάζεσαι?" και απαντά "Ηλίθιε πίθηκε, εσένα έπρεπε να συναντήσω?" ("Η Μπαλάντα της αλμυρής Θάλασσας"). Η περιπέτεια ξεκινά πάντα με την αναζήτηση ενός αμύθητου θησαυρού. Κάθε φορά αποδεικνύεται όμως ότι η αξίες της ζωής είναι ανώτερες του θησαυρού. Με σημείο αναφοράς τη Βενετία, πατρίδα του δημιουργού του, ο Κόρτο περπατά σε επικίνδυνα και μαγικά βήματα των προγόνων του και ανακαλύπτει τη δύναμη των πανάρχαιων μύθων. Στη
Βενετία ("Βενετσιάνικο Παραμύθι", "Η κρυφή αυλή του μυστηρίου") υπάρχουν 3 αυλές κρυφές και μαγεμένες. Όταν οι βενετσιάνοι - καμιά φορά και οι μαλτέζοι- βαρεθούν το κατεστημένο τους και τους θεσμούς του, πηγαίνουν σ' αυτά τα κρυφά μέρη και, ανοίγοντας τις πόρτες που βρίσκονται στο βάθος της καθεμιάς απο αυτές τις αυλές, φεύγουν για τόπους πανέμορφους και γι' άλλες μαγευτικές ιστορίες. Ιδιαίτερα έξυπνα έχει σχεδιαστεί-παρουσιαστεί το τέλος του Βενετσιάνικου παραμυθιού όπου εμφανίζονται όλοι οι εμπλεκόμενοι (καλοί-κακοί) σε ένα καρέ (ο Ρασπούτιν ως σαρακηνός-τζίνι) και τους παρουσιάζει ο Κόρτο ως θίασο και κλείνει κατά κάποιο τρόπο...την αυλαία.
Θα μπορούσα να γράψω για όλα τα ταξίδια του Κόρτο. Υπάρχει άλλωστε το ...υλικό. Αλλά πιστεύω ότι θα κούραζαν γιατί είναι ωραίο να "χάνεσαι" σε ένα ταξίδι τη φορά. Γι' αυτό θα πω λίγα λόγια για τον Χιούγκο Πρατ που μέσα από το έργο-κληρονομιά του δείχνει πόσο ευγνώμον είναι για τη ζωή του. Αυτό που διαφοροποιεί τον Πρατ ως δημιουργό και αποδεικνύει ότι έκανε τη μεγάλη επανάσταση, είναι ότι όλες οι μαγικές περιπέτειες εξελίσσονται σαν είναι ο ίδιος ο Πρατ στο άσπρο-μαύρο κόμιξ και έχει αφομοιώσει πλήρως την κουλτούρ
α του κάθε σημείου του χάρτη που επισκέπτεται και όχι μόνο αλλά την επηρεάζει κιόλας. Σέβεται την ιστορία και τον πολιτισμό της κάθε χώρας και παρόλο που ο τυχοδιώκτης Κόρτο θα μπορούσε να παραμένει ουδέτερος κα να κυνηγάει το θησαυρό για την πάρτη του, εμφανίζεται να προσπαθεί να βοηθήσει τις μειονότητες και τους καταπιεσμένους. Όλη αυτή η ευαισθησία πηγάζει από τον ίδιο τον Πρατ. Είχε πει χαρακτηριστικά: "Όταν δουλεύω, ζω σε έναν ονειρικό κόσμο και μετά από αυτό, όταν πέφτω για ύπνο, ή όταν ξεκουράζομαι για λίγο και πάλι ονειρεύομαι. Ποια είναι η αλήθεια ή πραγματικότητα; Δε γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει και αυτό μου αρέσει..."
Εγώ θα απαντούσα ότι η αλήθεια ή πραγματικότητα ίσως είναι εκεί που αρχίζουν η περιπέτεια και η φαντασία....
Σχετικό θέμα