Βρεθήκαμε στην κωμική παράσταση "Ήρθες και θα μείνεις" των Renee Taylor και Joseph Bologna, σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, σκηνοθεσία του Γρηγόρη Βαλτινού και σκηνικά του Διονύση Χριστοφιλογιάννη.
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου (όπως παρουσιάζεται στο Δελτίο Τύπου)
Νέα Υόρκη. Παραμονή Χριστουγέννων. Η Λώρα Μπλάου, άνεργη και άφραγκη ηθοποιός , παλεύει να επιβιώσει στον χώρο του θεάματος και παράλληλα να γράψει ένα δικό της θεατρικό έργο. Πρόκειται να περάσει από ακρόαση για ένα διαφημιστικό, ενώ παράλληλα είναι αποφασισμένη να ζήσει μια ερωτική ιστορία σαν παραμύθι, γιατί μέχρι τώρα η ζωή της είναι γεμάτη από άτυχες ερωτικές ιστορίες, ή καλύτερα... συμφορές. Προσδοκά το θαύμα που θα τη σώσει, ή καλύτερα δύο θαύματα: κάποιον να ερωτευθεί και μια επιτυχία στην καριέρα της! Στην ακρόαση δεν νιώθει καλά, δεν είναι η μέρα της, είναι κουρασμένη, έχει μόλις επιστρέψει από την κηδεία του μόνου ατζέντη που την πίστεψε ποτέ, και μιλάει σχεδόν σαν σε παραλήρημα...
Κι εκεί που νιώθει πάλι την απόρριψη να της χτυπάει την πόρτα, εμφανίζεται ο σκηνοθέτης και παραγωγός Βίτο Πινιόλι και τη διαβεβαιώνει πως το ταλέντο της είναι πρωτότυπο, λίγο τρελό, αλλά ...ξεχωριστό. Και αποφασίζει να της κλείσει κι άλλη ακρόαση. Και εκείνη αποφασίζει να τον κατακτήσει, να τον αποπλανήσει, κρατώντας τον όμηρο στο διαμέρισμά της, για ένα απόγευμα, για μια νύχτα, ή ίσως -ποιος ξέρει;- για μια ολόκληρη ζωή..
Το "Ήρθες και θα μείνεις" (It had to be You) πρωτοπαίχτηκε το 1980 και φυσικά ακολουθεί τις τάσεις της εποχής του ως γνήσια κομεντί του Broadway. Στην εποχή μας φαίνεται όσο να ΄ναι κάπως "μη ρεαλιστική" η πλοκή του αλλά φαίνεται πως γοητεύει αρκετά τις μεγαλύτερες ηλικίες που ίσως κατά κάποιο τρόπο να νοσταλγούν εκείνη την εποχή. Σίγουρα, η παράσταση έχει βρει το κοινό της το οποίο ήταν ιδιαίτερα θερμό κι ενθουσιώδης στις αντιδράσεις του.
Πηγαίνοντας στην παράσταση ήμουν αρκετά επιφυλακτική ως προς τη Ζέτα Μακρυπούλια, ας μη το κρύψω. Μου είναι πολύ συμπαθής ως παρουσία, έχω δει τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει αλλά στο θέατρο δεν είχε τύχει ή μάλλον δε το κυνηγούσα. Ο Γρηγόρης Βαλτινός πάλι είναι ένας ηθοποιός που ως γνωστόν είναι ιδιαίτερα αγαπητός, κυρίως στο γυναικείο κοινό. Εναπόθεσα τις ελπίδες μου σ΄εκείνον λοιπόν.
Τελικά, η μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν η Ζέτα Μακρυπούλια. Ήταν άμεση, αληθινή και πολύ ετοιμόλογη στην επικοινωνία με το κοινό κι αναπάντεχα καλή στο ρόλο της. Γεμάτη ενέργεια και κινητικότητα στη σκηνή μας κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Ο Γρηγόρης Βαλτινός πάλι ήταν λίγο πιο "βαρύς" απ΄ότι τον περίμενα στις κινήσεις του, τουλάχιστον για κωμωδία, που βασίζεται στις κινήσεις και την εκφραστικότητα. Αποδίδει όμως σωστά τις ατάκες του και προκαλεί κάποιες από τις καλύτερες στιγμές γέλιου. Παρ' όλα αυτά, ένιωσα πως το έργο στηρίζεται περισσότερο στην ερμηνία της Ζέτας Μακρυπούλια.
Το σκηνικό, ουσιαστικά η κρεβατοκάμαρα της Λώρα, ήταν πράγματι πολύ ζεστό και προσεγμένο και νομίζω πως αρκετοί ζηλέψαμε εκείνο το διπλό κρεβάτι με θέα τη φωτισμένη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα.
Σεναριακά δε μπορώ να πω πως είδαμε κάτι ιδιαίτερο αλλά το έργο σε αφήνει μ' αυτή τη γλυκιά αίσθηση του παραμυθένιου "The End" που φαντάζει άπιαστο στη σημερινή εποχή. Άς μη ξεχνάμε πως το έργο γράφτηκε 35 χρόνια πριν. Το πρώτο μέρος έχει ξεκαρδιστικές στιγμές και το κοινό πραγματικά το διασκέδασε και συμμετείχε ενεργά χειροκροτώντας τους πρωταγωνιστές σε πολλά σημεία. Η μικρή λεπτομέρεια που παρατήρησα είναι πως κάποια στιγμή οι πρωταγωνιστές αναφέρονται σε ευρώ ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία υποδηλώνουν ξεκάθαρα πως βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια ευχάριστη δίωρη παράσταση που σε χαλαρώνει και σε διασκεδάζει με την παράνοια της πρωταγωνίστριας κι όλα τα τερτίπια της. Θα ικανοποιήσει όσους αρέσκονται σε ρομαντικές ιστορίες που υποστηρίζουν πως η αγάπη υπερνικά τα πάντα στο τέλος, ακόμα κι αν το αντικείμενο του πόθου σου το γνώρισες μόλις χθες.
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου (όπως παρουσιάζεται στο Δελτίο Τύπου)
Νέα Υόρκη. Παραμονή Χριστουγέννων. Η Λώρα Μπλάου, άνεργη και άφραγκη ηθοποιός , παλεύει να επιβιώσει στον χώρο του θεάματος και παράλληλα να γράψει ένα δικό της θεατρικό έργο. Πρόκειται να περάσει από ακρόαση για ένα διαφημιστικό, ενώ παράλληλα είναι αποφασισμένη να ζήσει μια ερωτική ιστορία σαν παραμύθι, γιατί μέχρι τώρα η ζωή της είναι γεμάτη από άτυχες ερωτικές ιστορίες, ή καλύτερα... συμφορές. Προσδοκά το θαύμα που θα τη σώσει, ή καλύτερα δύο θαύματα: κάποιον να ερωτευθεί και μια επιτυχία στην καριέρα της! Στην ακρόαση δεν νιώθει καλά, δεν είναι η μέρα της, είναι κουρασμένη, έχει μόλις επιστρέψει από την κηδεία του μόνου ατζέντη που την πίστεψε ποτέ, και μιλάει σχεδόν σαν σε παραλήρημα...
Κι εκεί που νιώθει πάλι την απόρριψη να της χτυπάει την πόρτα, εμφανίζεται ο σκηνοθέτης και παραγωγός Βίτο Πινιόλι και τη διαβεβαιώνει πως το ταλέντο της είναι πρωτότυπο, λίγο τρελό, αλλά ...ξεχωριστό. Και αποφασίζει να της κλείσει κι άλλη ακρόαση. Και εκείνη αποφασίζει να τον κατακτήσει, να τον αποπλανήσει, κρατώντας τον όμηρο στο διαμέρισμά της, για ένα απόγευμα, για μια νύχτα, ή ίσως -ποιος ξέρει;- για μια ολόκληρη ζωή..
Το "Ήρθες και θα μείνεις" (It had to be You) πρωτοπαίχτηκε το 1980 και φυσικά ακολουθεί τις τάσεις της εποχής του ως γνήσια κομεντί του Broadway. Στην εποχή μας φαίνεται όσο να ΄ναι κάπως "μη ρεαλιστική" η πλοκή του αλλά φαίνεται πως γοητεύει αρκετά τις μεγαλύτερες ηλικίες που ίσως κατά κάποιο τρόπο να νοσταλγούν εκείνη την εποχή. Σίγουρα, η παράσταση έχει βρει το κοινό της το οποίο ήταν ιδιαίτερα θερμό κι ενθουσιώδης στις αντιδράσεις του.
Πηγαίνοντας στην παράσταση ήμουν αρκετά επιφυλακτική ως προς τη Ζέτα Μακρυπούλια, ας μη το κρύψω. Μου είναι πολύ συμπαθής ως παρουσία, έχω δει τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει αλλά στο θέατρο δεν είχε τύχει ή μάλλον δε το κυνηγούσα. Ο Γρηγόρης Βαλτινός πάλι είναι ένας ηθοποιός που ως γνωστόν είναι ιδιαίτερα αγαπητός, κυρίως στο γυναικείο κοινό. Εναπόθεσα τις ελπίδες μου σ΄εκείνον λοιπόν.
Τελικά, η μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν η Ζέτα Μακρυπούλια. Ήταν άμεση, αληθινή και πολύ ετοιμόλογη στην επικοινωνία με το κοινό κι αναπάντεχα καλή στο ρόλο της. Γεμάτη ενέργεια και κινητικότητα στη σκηνή μας κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Ο Γρηγόρης Βαλτινός πάλι ήταν λίγο πιο "βαρύς" απ΄ότι τον περίμενα στις κινήσεις του, τουλάχιστον για κωμωδία, που βασίζεται στις κινήσεις και την εκφραστικότητα. Αποδίδει όμως σωστά τις ατάκες του και προκαλεί κάποιες από τις καλύτερες στιγμές γέλιου. Παρ' όλα αυτά, ένιωσα πως το έργο στηρίζεται περισσότερο στην ερμηνία της Ζέτας Μακρυπούλια.
Το σκηνικό, ουσιαστικά η κρεβατοκάμαρα της Λώρα, ήταν πράγματι πολύ ζεστό και προσεγμένο και νομίζω πως αρκετοί ζηλέψαμε εκείνο το διπλό κρεβάτι με θέα τη φωτισμένη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα.
Σεναριακά δε μπορώ να πω πως είδαμε κάτι ιδιαίτερο αλλά το έργο σε αφήνει μ' αυτή τη γλυκιά αίσθηση του παραμυθένιου "The End" που φαντάζει άπιαστο στη σημερινή εποχή. Άς μη ξεχνάμε πως το έργο γράφτηκε 35 χρόνια πριν. Το πρώτο μέρος έχει ξεκαρδιστικές στιγμές και το κοινό πραγματικά το διασκέδασε και συμμετείχε ενεργά χειροκροτώντας τους πρωταγωνιστές σε πολλά σημεία. Η μικρή λεπτομέρεια που παρατήρησα είναι πως κάποια στιγμή οι πρωταγωνιστές αναφέρονται σε ευρώ ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία υποδηλώνουν ξεκάθαρα πως βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια ευχάριστη δίωρη παράσταση που σε χαλαρώνει και σε διασκεδάζει με την παράνοια της πρωταγωνίστριας κι όλα τα τερτίπια της. Θα ικανοποιήσει όσους αρέσκονται σε ρομαντικές ιστορίες που υποστηρίζουν πως η αγάπη υπερνικά τα πάντα στο τέλος, ακόμα κι αν το αντικείμενο του πόθου σου το γνώρισες μόλις χθες.