1. Ζεστά Ποτά – Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας (1985)Οι αδερφοί Κατσιμίχα άρχισαν να γράφουν τα πρώτα τους τραγούδια την εποχή που ήταν φοιτητές στην Πάντειο και συνέχισαν για τα χρόνια που βρέθηκαν στο Δυτικό Βερολίνο για μεταπτυχιακά. Επιστρέφοντας στην πατρίδα βρήκαν κλειστές τις πόρτες των δισκογραφικών εταιρειών και χρειάστηκε η μεσολάβηση του Μανώλη Ρασούλη για να δεχτεί η Columbia να τους εντάξει στο δυναμικό της. Με τους Γιάννη Σπάθα και Νίκο Αντύπα να αναλαμβάνουν την ενορχήστρωση αλλά και μεγάλο μέρος της εκτέλεσης και τον Ρασούλη στο τιμόνι της παραγωγής, τα δύο δίδυμα αδέρφια παρουσίασαν στο ντεμπούτο τους 10 τραγούδια γραμμένα μεταξύ 1977 και 1984 – μεταξύ αυτών και το Μια Βραδιά Στο Λούκι με το οποίο ο Πάνος είχε διαγωνιστεί στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού το 1982 στην Κέρκυρα. Μουσικές και στίχοι δικοί τους, εκτός από το Υπόγειο σε ποίηση Ρίτας Μπούμη-Παπά. Το ελληνικό μουσικόφιλο κοινό άργησε να πάρει είδηση την αξία της δουλειάς, επιβρεβεύοντας αρχικά μόνο το Ρίτα Ριτάκι με την αγάπη του. Ο χρόνος όμως επέτρεψε σε τραγούδια όπως τα Προσωπικές Οπτασίες, Φάνης, Για Ένα Κομμάτι Ψωμί, Γέλα Πουλί Μου αλλά και στα υπόλοιπα, να αποδείξουν τη δυναμική τους. Σήμερα μπορεί να μην είναι προφανής η τεράστια σημασία του δίσκου αυτού, αλλά αν λάβει κανείς υπόψη του την εικόνα του ελληνικού τραγουδιού την εποχή εκείνη, θα καταλάβει εύκολα ότι οι τραγουδοποιοί του σήμερα θα έπρεπε να κάνουν εικόνισμα το όμορφο εξώφυλλό του.
2. LET IT BEatles – Ευάγγελος Μπουντούνης/Μάρω Ραζή (1995)
Η ιστορία αυτού του δίσκου πάει πολύ πίσω, στα 1966, όταν ο νεαρός Ευάγγελος Μπουντούνης, ως μέλος ενός ερασιτεχνικού συγκροτήματος προσπαθούσε για πρώτη φορά να παίξει «με το αφτί» κάποια από τα τραγούδια του σημαντικότερου σύγχρονου μουσικού συνόλου. Αφού πέρασε μια περίοδος άρνησης της «ελαφράς» μουσικής, λόγω της φοίτησής του στα ωδεία, ο Μπουντούνης κατάφερε να την αποβάλει και να επανεκτιμήσει την αξία της μουσικής των Σκαθαριών. Τελικά, το 1994 ηχογράφησε με τη σύμπραξη της Μάρως Ραζή 14 διασκευές για δύο κλασικές κιθάρες σε τραγούδια του γκρουπ, επιλέγοντας κυρίως μπαλάντες (Fool On The Hill, And I Love Her, Let It Be, Hey Jude, Yesterday, Eleanor Rigby κ.ά.). Το εγχείρημα βέβαια δεν ήταν απολύτως πρωτότυπο – είναι ουκ ολίγες οι ανάλογες κυκλοφορίες παγκοσμίως. Εντούτοις, η προσέγγιση των δύο κιθαριστών είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και παρουσιάζει τις μελωδίες αυτές υπό νέες γωνίες. Κάθε λάτρης της μουσικής των Beatles αλλά και οι φίλοι του ήχου της κλασικής κιθάρας, αξίζει να αναζητήσουν αυτό το άλμπουμ, που επανεκδόθηκε πρόσφατα.
3. Well, Anything Can Happen – Nicky Scopelitis/Μπάμπης Παπαδόπουλος/Φλώρος Φλωρίδης (2009)Ο μεν τίτλος αφήνει πραγματικά όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, τα δε ονόματα των τριών σπουδαίων μουσικών σε προϊδεάζουν ίσως για το τι μπορεί να έχει καταγραφεί στα αυλάκια αυτού του δίσκου. Δύσκολα, όμως, τελικά μπορείς να φανταστείς τα όσα παράξενα διαδραματίζονται στο Well, Anything Can Happen, ένα άλμπουμ ελεύθερου αυτοσχεδιασμού που ηχογραφήθηκε σε μόλις μία ημέρα. Ηλεκτρικές κιθάρες, πνευστά, λούπες, θόρυβος συνθέτουν ένα ηχητικό τείχος που σαλεύει κι αναδιπλώνεται με απρόβλεπτο κάθε φορά τρόπο, δίνοντας την εντύπωση ότι αλλάζει σε κάθε ακρόαση. Οι έξι μεγάλης διάρκειας συνθέσεις αποτελούν δύσβατα μονοπάτια που μπορούν να τα διαβούν μόνο οι τολμηροί και οπλισμένοι με υπομονή ακροατές – και σίγουρα όχι όσοι νομίζουν ότι η μουσική είναι μόνο το τραγούδι. Ένας δίσκος για λίγους λοιπόν, που όμως έχει να προσφέρει πολλές συγκινήσεις.
Και ο κούκος...
4. Urban Hymns – The Verve (1997)
Μετά την εμπορική αποτυχία των δύο πρώτων τους άλμπουμ, A Storm In Heaven (1993) και A Northern Soul (1995), οι The Verve διαλύθηκαν. Ο φρόντμαν Richard Ashcroft όμως δεν άργησε να επαναφέρει το γκρουπ στη ζωή, με την προσθήκη του Simon Tong στην κιθάρα. Ως κουιντέτο πλέον, ηχογράφησαν τον πιο επιτυχημένο δίσκο τους, δίνοντάς του τον τίτλο Urban Hymns. Οι κριτικές που έλαβαν ήταν διθυραμβικές, αν και ο χαρακτηρισμός «νέοι Rolling Stones» που τους αποδόθηκε από μερίδα του τύπου τούς αδικεί κατάφορα – πιθανότατα οφείλεται στο ότι η μουσική της μεγαλύτερης επιτυχίας του άλμπουμ, του εναρκτήριου Bittersweet Symphony, ανήκει στους Jagger και Richards. Υπάρχουν όμως κι άλλα μεγάλα τραγούδια εδώ, όπως τα Sonnet, The Drugs Don’t Work, Space And Time και Lucky Man. Ο ήχος του γκρουπ είναι συμπαγής, οι εκτελέσεις άψογες και οι επιρροές τους απόλυτα ενσωματωμένες στο δικό τους στυλ. Μετά την τεράστια επιτυχία, ο μόνος δρόμος ήταν ξανά η διάλυση – αλλά το οριστικό τέλος για τους The Verve δεν είχε έρθει ακόμα.
Σχετικό θέμα