Νοέμβριος 2015
Μερικά λεπτά αφότου ξεκίνησε να παίζει ο δίσκος, άρχισα να αναρωτιέμαι τι διεστραμμένες ιδέες είχε ο Daniel Lopatin και κατέληξαν σε αυτό που άκουγα. Η περιέργεια για τη συνέχεια με απέτρεψε να τον κλείσω για να βάλω μια άλλη απ’ τις όχι και τόσο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες εκείνης της Παρασκευής. Το έβδομο άλμπουμ του αμερικανού παραγωγού δεν έρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο. Κυριολεκτικά. Μία από τις διάφορες και ιδιότροπες κινήσεις για την προώθηση του άλμπουμ ήταν η συνέντευξη σ’ έναν εξωγήινο με όνομα Ezra, που εμφανίζεται και στο ομώνυμο τραγούδι. Το ότι πειραματίζεται στους ήχους του είναι περισσότερο ο κανόνας παρά η εξαίρεση, οπότε καμία έκπληξη από αυτό, αλλά εδώ μάλλον ξεπερνάει τον εαυτό του.
Το ‘Garden Of Delete’ είναι δύστροπο, βαρύ ηλεκτρονικό και, σε ορισμένα σημεία, ανάλαφρα μελωδικό. Είναι επηρεασμένο από το παρελθόν και την περιοδεία του με τους Nine Inch Nails και τους Soundgarden, αλλά κοιτάζει τόσο μπροστά που φαντάζει να ήρθε από έναν μελλοντικό κόσμο στον οποίο ακόμα και οι κιθάρες δημιουργούνται και παραμορφώνονται στον υπολογιστή. Στίχοι δεν ακούγονται σε κάθε τραγούδι και κάποιες φορές υπάρχει μια πειραγμένη, auto-tuned φωνή που είναι αδύνατο να καταλάβει κανείς τι τραγουδάει, ακόμα κι αν διαβάζει τους στίχους. Κάτι τέτοιο γίνεται σ’ ένα από τα καλύτερα και εντονότερα τραγούδια του άλμπουμ, το ‘Sticky Drama’. Επίσης ξεχωρίζουν το single ‘I Bite Through It’ και το καταιγιστικό «τρανσοειδές» οχτάλεπτο, ‘Mutant Standard’. Προς το κλείσιμο τα πράγματα γίνονται λίγο πιο φυσιολογικά, αλλά η ομορφιά του ‘Garden Of Delete’ βρίσκεται στη συνταρακτική, απόκοσμη ατμόσφαιρα που συνθέτουν τα samples, τα beat και οι φωνές.
Μερικά λεπτά αφότου ξεκίνησε να παίζει ο δίσκος, άρχισα να αναρωτιέμαι τι διεστραμμένες ιδέες είχε ο Daniel Lopatin και κατέληξαν σε αυτό που άκουγα. Η περιέργεια για τη συνέχεια με απέτρεψε να τον κλείσω για να βάλω μια άλλη απ’ τις όχι και τόσο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες εκείνης της Παρασκευής. Το έβδομο άλμπουμ του αμερικανού παραγωγού δεν έρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο. Κυριολεκτικά. Μία από τις διάφορες και ιδιότροπες κινήσεις για την προώθηση του άλμπουμ ήταν η συνέντευξη σ’ έναν εξωγήινο με όνομα Ezra, που εμφανίζεται και στο ομώνυμο τραγούδι. Το ότι πειραματίζεται στους ήχους του είναι περισσότερο ο κανόνας παρά η εξαίρεση, οπότε καμία έκπληξη από αυτό, αλλά εδώ μάλλον ξεπερνάει τον εαυτό του.
Το ‘Garden Of Delete’ είναι δύστροπο, βαρύ ηλεκτρονικό και, σε ορισμένα σημεία, ανάλαφρα μελωδικό. Είναι επηρεασμένο από το παρελθόν και την περιοδεία του με τους Nine Inch Nails και τους Soundgarden, αλλά κοιτάζει τόσο μπροστά που φαντάζει να ήρθε από έναν μελλοντικό κόσμο στον οποίο ακόμα και οι κιθάρες δημιουργούνται και παραμορφώνονται στον υπολογιστή. Στίχοι δεν ακούγονται σε κάθε τραγούδι και κάποιες φορές υπάρχει μια πειραγμένη, auto-tuned φωνή που είναι αδύνατο να καταλάβει κανείς τι τραγουδάει, ακόμα κι αν διαβάζει τους στίχους. Κάτι τέτοιο γίνεται σ’ ένα από τα καλύτερα και εντονότερα τραγούδια του άλμπουμ, το ‘Sticky Drama’. Επίσης ξεχωρίζουν το single ‘I Bite Through It’ και το καταιγιστικό «τρανσοειδές» οχτάλεπτο, ‘Mutant Standard’. Προς το κλείσιμο τα πράγματα γίνονται λίγο πιο φυσιολογικά, αλλά η ομορφιά του ‘Garden Of Delete’ βρίσκεται στη συνταρακτική, απόκοσμη ατμόσφαιρα που συνθέτουν τα samples, τα beat και οι φωνές.
Σχετικό θέμα