"Τα παιδιά του ήλιου" στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν

Το 1905, ο Μαξίμ Γκόρκι, "συνεχίζοντας από κει που σταμάτησε ο Τσέχωφ", έγραψε το συγκεκριμένο έργο ενόσω βρισκόταν ακόμη φυλακισμένος μετά τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην Αγία Πετρούπολη και αποτέλεσαν ουσιαστικά τον προπομπό της πρώτης ρωσικής επανάστασης. Είναι γνωστό μάλιστα πως έγραψε το έργο αυτό κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών της φυλάκισής του. 

Η ιστορία του έργου τοποθετείται γύρω στο 1860, την περίοδο που θερίζει η επιδημία της χολέρας που μαίνεται στην πόλη. Βρισκόμαστε στο μεγαλοαστικό σπίτι του Χημικού Πάβελ (Χάρης Φραγκούλης), ο οποίος διαμένει εκεί μαζί με την άρρωστη αδελφή του Λίζα (Κωνσταντίνα Τάκαλου), την γυναίκα του σπιτιού, Νταντά (Ιωάννα Μαυρέα), που φροντίζει τα δύο αδέλφια καθώς και τη σύζυγό του (Μαρία Καλλιμάνη). Το σπίτι αυτό είναι ταυτόχρονα... κέντρο διερχομένων, προερχόμενων όμως πάντα από την ελίτ της κοινωνίας, όπως είναι ο γιατρός (Μάκης Παπαδημητρίου) που πολιορκεί για δύο και πλέον χρόνια την Λίζα, η αδελφή του Μελάνια (Φωτεινή Μπαξεβάνη), που είναι ερωτευμένη με τον Πάβελ ή ο ζωγράφος Ντιμίτρι (Γιάννης Κότσιφας).

Πρόκειται για ένα σύνολο ανθρώπων διανοούμενων και μη, χαρακτηριστικό του οποίου είναι ότι ο καθένας είναι προσηλωμένος στα προσωπικά του πάθη, προβλήματα και ζητήματα που τους απασχολούν, με αποτέλεσμα να είναι τόσο αποστασιοποίημενος από την πραγματικότητα όσο και εσκεμμένα αδιάφορος γι'αυτήν. Κωμικοτραγικά πράγματα θα συμβούν σε αυτούς, κάποιοι άλλοτε θα φερθούν μέχρι και γελοία και άλλοτε πιο ευαίσθητα και συνειδητοποιημένα. Είναι όμως "τα παιδιά του ήλιου" και πρέπει να προσπαθήσουν κάποτε να βρουν το φως αλλά και να φωτίσουν οι ίδιοι τον κόσμο. 

Ο Χάρης Φραγκούλης ως ο αφοσιωμένος επιστήμονας Πάβελ, ήταν εξίσου αφοσιωμένος και πειστικός στον ρόλο του! Ο Πάβελ ενδιαφέρεται μόνο για τη Χημεία του, ζει γι'αυτήν και μέσα από αυτή, και αναζητά την αρχή του ανθρώπου, του ανώτερου και πιο σημαντικού όντος πάνω στη γη. Προσκολλημένος καθώς είναι στο έργο του και σχεδόν εμμονικός με την ανάλυση του μικρόκοσμου στο εργαστήριό του, χάνει την επαφή με τον ενήλικο κόσμο. Ζει χωρίς συναισθήματα και δεν αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του αλλά και δίπλα του, όταν δεν έχει καμία ουσιαστική επαφή με τη σύζυγό του και δεν συνειδητοποιεί την κατάσταση της αδελφής του, που οδηγείται στην τρέλα. 

Το επόμενο κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας δεν είναι άλλο από την Λίζα. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου ερμήνευσε εξαιρετικά τη γυναίκα που υποφέρει από τον τρόμο που νιώθει για τον κόσμο, για τους ανθρώπους που δεν νοιάζονται για τους άλλους, που κρίνουν, που μισούν, που δεν διστάζουν να σκοτώσουν και να πληγώσουν με κάθε ευκαιρία. Αν και ψυχικά άρρωστη, η Λίζα είναι η μόνη που αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω της και θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως τη φωνή της λογικής με τον δικό της παράλογο τρόπο. 

Όλοι οι ηθοποιοί ερμήνευσαν με προσοχή και σοβαρότητα. Ξεχωρίσαμε και την Φωτεινή Μπαξεβάνη στον ρόλο της Μελάνια, γιατί κάθε φορά που την βλέπουμε στο σανίδι αποδεικνύει τη μεγάλη ευκολία που έχει να κινείται την ίδια στιγμή ανάμεσα σε κωμωδία και δράμα με μεγάλη επιτυχία. Ο Μάκης Παπαδημητρίου ήταν ο καυστικός και κριτικός με τους άλλους, γιατρός του έργου, από τον οποίο ακούγονται όμως και μεγάλες αλήθειες, ο Γιάννης Κότσιφας ήταν ο καλλιτέχνης που δεν τον αφορά να επικοινωνήσει την τέχνη του, η Μαρία Καλλιμάνη ήταν η ευαίσθητη και με ανάγκες να ζήσει και να αγαπηθεί, σύζυγός του Πάβελ και τέλος, η Ιωάννα Μαυρέα υποδύθηκε την Νταντά που αν και αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει αλλά επηρεασμένη από τα στερότυπά της και την απαιδευσιά της, δεν είχε την ικανότητα να αντιδράσει. 

Η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη ήταν λιτή και απέδιδε με ωραίο τρόπο το κείμενο, τα γεγονότα του οποίου διαδραματίζονται αποκλειστικά στον χώρο της έπαυλης και βοηθούν σε αυτό τα όμορφα σκηνικά. Αυτό που μας άρεσε πολύ ήταν η αμεσότητα των ηθοποιών με το κοινό, καθώς οι εναλλαγές τους στον χώρο γίνονται έξυπνα πολλές φορές και από τις θέσεις του κοινού.

Όλοι οι ρόλοι αντικατοπτρίζουν κάτι διαφορετικό, τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά. Από το αν η τέχνη είναι για λίγους ή για όλους, το πώς ο άνθρωπος υποβιβάζει μόνος του την αξιοπρέπειά του ή το ποιος είναι ο σκοπός του κόσμου μας, πολλά είναι τα θέματα που ξεπηδούν από το έργο με κριτική ματιά σε προκαταλήψεις του παρελθόντος που έχουν ριζώσει μέχρι και σήμερα. Εν κατακλείδι, είναι αμφίβολο αν αυτά τα παιδιά θα βρουν τον δρόμο προς τον ήλιο...

Σχετικό θέμα

Συνεντεύξεις

«Ευτυχώς τα παιδιά της Ελευσίνας παίζουν ακόμα βόλους»: μια συνέντευξη με το σκηνοθέτη Χρήστο Δήμα