Jan Van de Engel είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Αγγελόπουλου, μουσικού της τζαζ σκηνής, ο οποίος, όμως, κρατάει ανοιχτές τις επιλογές του, έχοντας ανακατευτεί κατά καιρούς με διάφορα μουσικά πράγματα και ρεύματα. Όπως τώρα, που κυκλοφορεί ένα νέο άλμπουμ, το Γιάν Βαν, εμπνεόμενος από λαϊκοδημοτικά ακούσματα. Πρόκειται για ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά, την οποία μάλιστα ο Jan Van de Engel παρουσιάζει ζωντανά, αύριο Πέμπτη 17/12, στο Ρομάντσο. Με αυτή την αφορμή, κάναμε μαζί του την παρακάτω κουβέντα:
Στο νέο σου δίσκο συνεχίζεις από εκεί που μας είχες αφήσει με τη “Λαδόκολλα”. Τι σε οδήγησε σε αυτό τον διαφορετικό, σε σχέση με το Misspent, δρόμο; Ήταν κάποιο βίωμα ή κάτι άλλο;
Το Γιάν Βαν έχει σαν αφετηρία την πρώτη μου ανάμνηση από live, όταν ένα απόγευμα, μικρός, βρέθηκα στο χωριό του πατέρα μου να βλέπω την προετοιμασία του πανηγυριού. Ήταν οι μουσικοί εκεί, τα γκαρσόνια, οι μαγαζάτορες και βέβαια ο τζαζμπανίστας. Αυτός ο κόσμος από τότε μου ασκεί μια ιδιαίτερη έλξη και πιο πολύ μου αρέσει το γεγονός πως, αν και είμαι τουρίστας στον κόσμο του λαϊκοδημοτικού πανηγυριού, η "έλξη" αυτή είναι πέρα από εμένα.
Στον στιχουργικό τομέα συνεργάζεσαι με τον Ευθύμη Φιλίππου, γνωστό από τη σεναριακή δουλειά του στις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου. Πώς προέκυψε και πώς λειτούργησε αυτή η σύμπραξη;
Πριν περίπου ενάμιση χρόνο γνωριστήκαμε στην παράσταση "Αίματα" της Αργυρώς Χιώτη και της ομάδας Vasistas, που ανέβηκε στην Στέγη. Ο Ευθύμης έγραψε το θεατρικό και εγώ την μουσική. Όταν ολοκληρώθηκε η παράσταση, στο πάρτι που κάναμε για την παρουσίαση του βινυλίου με τη μουσική της παράστασης, του μίλησα για το Γιάν Βαν. Αυτό ήταν, του έστειλα δύο τραγούδια που ήταν κάπως έτοιμα και μου έστειλε πολύ γρήγορα το "Πατέρα Μου" και το "Δεν Έπρεπε". Όλα τα τραγούδια του Ευθύμη Φιλίππου έγιναν αφού είχα τους στίχους στο χέρι.
Οι μουσικοί που συμμετέχουν στο άλμπουμ σε τι βαθμό έχουν επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα; Γενικά, θέλεις να έχεις τον έλεγχο σε αυτό το θέμα ή επιτρέπεις στον καθένα να συνεισφέρει;
Είναι πολύ σημαντικό το να δίνεις χώρο σε οποιονδήποτε σε βοηθά να κάνεις οτιδήποτε, είτε αυτός είναι ηχολήπτης, γραφίστας ή μουσικός. Αυτό που θέλει λίγη σκέψη είναι το να βρεις τον κατάλληλο που θα σε "αναγκάσει" να πας παραπέρα. Στην περίπτωση του Γιάν Βαν είμαι τυχερός που ξέρω πολλούς καλούς μουσικούς που οι περισσότεροι ήρθαν και έπαιξαν χωρίς αμοιβή, επειδή τους αρέσει αυτό που κάνω. Παράδειγμα, το ότι έχω το "Πατέρα Μου" σε δύο εκδοχές το οφείλω στον Βαγγέλη Στεφανόπουλο (πλήκτρα), αυτό που έκανε με το τραγούδι ήταν τόσο όμορφο και διαφορετικό από αυτό που είχα φανταστεί, που "αναγκάστηκα" από το αποτέλεσμα να το δεχτώ... Με ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο ομολογώ.
Το Γιάν Βαν κυκλοφορεί σε κασέτα και βινύλιο. Τελικά υπάρχει κάτι περισσότερο από τον φετιχισμό πίσω από την αναβίωση αυτών των μέσων;
Στην περίπτωσή μου η κασέτα, ναι, ίσως να είναι ενός είδους φετίχ, είναι το φορμάτ του λαϊκοδημοτικού κόσμου που λέγαμε. Το περισσότερο που αναφέρεις, είναι το να δώσω την αφορμή και ευκαιρία σε αυτούς που θέλουν και αγαπούν να πάρουν τη μουσική μου στα χέρια τους και με αυτόν τον τρόπο να αναπτύξουμε μια σχέση πέραν του μερικά MB σε έναν σκληρό.
Ακολουθείς την DIY οδό, τόσο στην ηχογράφηση όσο και στην διανομή της δουλειάς σου. Με τι έχει να κάνει αυτή η επιλογή και ποια η μέχρι στιγμής σχετική εμπειρία σου;
Έχει να κάνει με το οτι θέλω να κάνω το καλύτερο με αυτά που έχω τώρα στη διάθεσή μου. Και αυτά είναι και αρκετά σε σύγκριση με άλλες εποχές ή άλλες χώρες. Η εμπειρία είναι θετική, έχω τον φίλο συνεργάτη Τασο Μπακασιέτα που συμμετέχει σε όλες τις ηχογραφήσεις, καλούς μουσικούς... Έτοιμος! Διανομή και τέτοια είναι ένας επιπλέον κόπος και χρόνος αλλά δεν έχω εναλλακτική, οπότε δεν το σκέφτομαι.
Έχεις ταξιδέψει αρκετά αλλά και έχεις ζήσει για κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Σε ό,τι αφορά τα μουσικά πράγματα, πόσο πίσω είμαστε σε σχέση με τους έξω και κατά πόσο θεωρείς ότι μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα για τους εν Ελλάδι μουσικούς;
Δεν ξέρω τι να σου πω. Παντού η ζωή του μουσικού είναι δύσκολη. Νομίζω πως τα νέα παιδιά το προσεγγίζουν σωστά, υπάρχουν αρκετές μπάντες που βγαίνουν τακτικά εκτός Ελλάδας και πάνε καλά, σιγά-σιγά αυτή η εξωστρέφεια μπορεί να γίνει σταθερή και μόνιμη. Κάπως έτσι η ντόπια "σκηνή" θα γίνεται καλύτερη και πιο τολμηρή.
Η έκφραση μέσω της φόρμας του τραγουδιού δεν είναι συνήθως ο προτιμητέος δρόμος, τουλάχιστον για τους τζαζ μουσικούς. Εσύ, αλήθεια, νιώθεις πρώτα συνθέτης ή εκτελεστής; Πώς συστήνεσαι;
"Βαράω" ή "Παίζω τύμπανα", έτσι συστήνομαι. Να ηχογραφώ και να παίζω τη μουσική μου είναι το χόμπι μου, αυτό που με κρατά ζεστό και παθιασμένο με τη μουσική. Δεν ξέρω αν εκφράζομαι μέσα από ένα σόλο ή παίζοντας με ένα jazz trio, απλά μετά από ένα καλό παίξιμο νιώθω ωραία, πως ήμουν κι εγώ μέρος αυτού του ωραίου που συνέβη, και το αντίθετο μετά από ένα μέτριο ως κακό παίξιμο.
Την Πέμπτη εμφανίζεσαι στο Ρομάντσο. Πες μου λίγο για τις συναυλίες σου, με ποιους παίζεις αυτό τον καιρό και τι παρουσιάζετε, πέρα από τα νέα κομμάτια;
Ναι! Η μπάντα έχει ως εξής: Αλέξης Ιωάννου: φωνή, κιθάρα, Γιώργος Σκιπιτάρης: κλαρίνο, Γιάννης Πουπούλης: κιθάρα, Κωστής Χριστοδούλου: πλήκτρα, Yoel Soto: μπάσο, Κώστας Μερετάκης: κρουστά, φωνή, Τάσος Μπακασιέτας: ήχος και εγώ στην τζαζ. Παίζουμε κάποια τραγούδια που μας έρχονται από τον λαϊκοδημοτικό κόσμο, όπως: "Μην Λυπάσαι Που Φεύγω", "Άλλον Έχεις Τώρα Αγκαλιά" και θα παίξουμε μια καινούρια διασκευή, το "Δεν Είδα Ήλιο Σήμερα", που έχει τραγουδήσει μοναδικά ο Τάκης Καρναβάς.
Κλείνοντας, λίγα λόγια για το πώς ήταν η χρονιά που φεύγει για σένα και τι σχεδιάζεις για την επόμενη.
Καλή ήταν αλλά το 2016 θα είναι ακόμα καλύτερο. Θέλω να παίξουμε όσα περισσότερα live μπορούμε και να κάνουμε τον επόμενο δίσκο κάπου όλοι μαζί, μακριά απο την βαβούρα της καθημερινότητας... Αν υπάρχει τέτοιος τόπος!
Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Σχετικό θέμα