Το "Αγαπητή Ελένα" της Ρωσίδας συγγραφέως Λ. Ραζουμόβσκαγια, γραμμένο στην Σοβιετική Ένωση του '80, ανεβαίνει για ακόμη μια χρονιά στη σκηνή του Θεάτρου ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ αποδεικνύοντας τον ρεαλισμό και τη διαχρονικότητά του.
Λίγα λόγια για την υπόθεση...
Η ιστορία διαδραματίζεται στο μικρό διαμέρισμα μιας δασκάλας σε κάποια πόλη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο των σχολικών εξετάσεων. Τέσσερις μαθητές της δασκάλας εμφανίζονται ξαφνικά με δώρα στο σπίτι της την ημέρα των γενεθλίων της. Ο στόχος τους δεν είναι να της ευχηθούν αλλά να βρουν τρόπο να της πάρουν το κλειδί για να αλλάξουν τα γραπτά τους, που είναι κλειδωμένα στο σχολείο, ώστε να εξασφαλίσουν έτσι την πολυπόθητη είσοδο τους στο πανεπιστήμιο. Στην απόφαση για την πράξη τους αυτή οδηγήθηκαν νιώθοντας θύματα ενός παράλογου και αρτηριοσκληρωτικού συστήματος. Όταν της αποκαλύπτουν τον πραγματικό λόγο της επίσκεψης τους, το μικρό διαμέρισμα θα μεταβληθεί σε πεδίο μάχης όπου θ' αναμετρηθούν όλοι με όλους. Το παρελθόν με το παρόν, διαφορετικές αξίες και γενιές, το σωστό με το λάθος.
Δεν έχει σημασία αν το έργο γράφτηκε στο πλαίσιο ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος που παρέπαιε, η σύγκρουση δε γνωρίζει σύνορα κι εποχές. Το ίδιο ισχύει και για τη διαχείρισή της - πόσο καθηλωτική είναι η διαπίστωση πως αναγνωρίζεις τα ίδια πρόσωπα στις εποχές! Πάντα θα υπάρχει ένας διπλωμάτης- χειραγωγός και πάντα θα υπάρχουν θύματα, εκείνοι που θα σπάσουν πρώτοι, εκείνοι που θα μπερδευτούν στην πλάνη τους, εκείνοι που θα θυσιαστούν... όσο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη είναι εξαιρετική κι αναδεικνύεται τόσο από το φωτισμό του Αντώνη Παναγιωτόπουλου όσο κι από τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου που γεμίζουν τη σκηνή. Οι ερμηνείες των ηθοποιών κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο και τη ροή της παράστασης απρόσκοπτη, αν και θεωρώ πως σε κάποια σημεία υπάρχει μια υπερκινητικότητα που κουράζει σ' αυτό το καθιστικό. Οι εναλλαγές στο ρυθμό και τα συναισθήματα είναι διαρκείς κι ο ψυχολογικός πόλεμος που κλιμακώνεται, άλλοτε με βασανιστικό ρυθμό κι άλλοτε με αναπάντεχες εκρήξεις, αγγίζουν τα όρια ψυχολογικού θρίλερ. Η Αριέττα Μουτούση στο ρόλο της απτόητης ιδεαλίστριας Ελένα είναι μαγευτική κι ο Γιάννης Λεάκος (Βαλόντια) που ενσαρκώνει την απόλυτη διαφθορά και σαθρότητα ξεχωρίζει για την φυσική αντιπάθεια που σου προκαλεί.
Το "Αγαπητή Ελένα" είναι από τα έργα που αν δεν έχετε παρακολουθήσει ακόμα θα πρέπει να βάλετε οπωσδήποτε στη λίστα σας αυτό το χειμώνα, χωρίς αναβολές.
Λίγα λόγια για την υπόθεση...
Η ιστορία διαδραματίζεται στο μικρό διαμέρισμα μιας δασκάλας σε κάποια πόλη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο των σχολικών εξετάσεων. Τέσσερις μαθητές της δασκάλας εμφανίζονται ξαφνικά με δώρα στο σπίτι της την ημέρα των γενεθλίων της. Ο στόχος τους δεν είναι να της ευχηθούν αλλά να βρουν τρόπο να της πάρουν το κλειδί για να αλλάξουν τα γραπτά τους, που είναι κλειδωμένα στο σχολείο, ώστε να εξασφαλίσουν έτσι την πολυπόθητη είσοδο τους στο πανεπιστήμιο. Στην απόφαση για την πράξη τους αυτή οδηγήθηκαν νιώθοντας θύματα ενός παράλογου και αρτηριοσκληρωτικού συστήματος. Όταν της αποκαλύπτουν τον πραγματικό λόγο της επίσκεψης τους, το μικρό διαμέρισμα θα μεταβληθεί σε πεδίο μάχης όπου θ' αναμετρηθούν όλοι με όλους. Το παρελθόν με το παρόν, διαφορετικές αξίες και γενιές, το σωστό με το λάθος.
Δεν έχει σημασία αν το έργο γράφτηκε στο πλαίσιο ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος που παρέπαιε, η σύγκρουση δε γνωρίζει σύνορα κι εποχές. Το ίδιο ισχύει και για τη διαχείρισή της - πόσο καθηλωτική είναι η διαπίστωση πως αναγνωρίζεις τα ίδια πρόσωπα στις εποχές! Πάντα θα υπάρχει ένας διπλωμάτης- χειραγωγός και πάντα θα υπάρχουν θύματα, εκείνοι που θα σπάσουν πρώτοι, εκείνοι που θα μπερδευτούν στην πλάνη τους, εκείνοι που θα θυσιαστούν... όσο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη είναι εξαιρετική κι αναδεικνύεται τόσο από το φωτισμό του Αντώνη Παναγιωτόπουλου όσο κι από τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου που γεμίζουν τη σκηνή. Οι ερμηνείες των ηθοποιών κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο και τη ροή της παράστασης απρόσκοπτη, αν και θεωρώ πως σε κάποια σημεία υπάρχει μια υπερκινητικότητα που κουράζει σ' αυτό το καθιστικό. Οι εναλλαγές στο ρυθμό και τα συναισθήματα είναι διαρκείς κι ο ψυχολογικός πόλεμος που κλιμακώνεται, άλλοτε με βασανιστικό ρυθμό κι άλλοτε με αναπάντεχες εκρήξεις, αγγίζουν τα όρια ψυχολογικού θρίλερ. Η Αριέττα Μουτούση στο ρόλο της απτόητης ιδεαλίστριας Ελένα είναι μαγευτική κι ο Γιάννης Λεάκος (Βαλόντια) που ενσαρκώνει την απόλυτη διαφθορά και σαθρότητα ξεχωρίζει για την φυσική αντιπάθεια που σου προκαλεί.
Το "Αγαπητή Ελένα" είναι από τα έργα που αν δεν έχετε παρακολουθήσει ακόμα θα πρέπει να βάλετε οπωσδήποτε στη λίστα σας αυτό το χειμώνα, χωρίς αναβολές.