Για όλα φταίει ο φίλος μου, στο Life n' Art Theatre

Την προηγούμενη βδομάδα παρακολουθήσαμε την κωμωδία του Ευάγγελου Σαμιώτη Για όλα φταίει ο φίλος μου σε σκηνοθεσία του Ζαχαρία Ρόχα στον πολυχώρο L.A. (Life n' Art) Theatre στον Κεραμεικό. Μία αξιόλογη προσπάθεια, που μας πρόσφερε στιγμές γέλιου, αλλά δεν μας ικανοποίησε πλήρως.

Ο Δημητράκης, ένας νεαρός άνδρας τριάντα ετών, ζει με τη μητέρα του, την κυριά Λούλα, και δεν έχει καμία βούληση για τη ζωή του. Εκείνη διαχειρίζεται τα πάντα. Βλέποντας την κατάσταση αυτή, ο φίλος του, ο Μητσάρας, ο οποίος για αρκετό καιρό απουσίαζε, βρίσκει την ευκαιρία να ταρακουνήσει τον Δημητράκη και να τον κάνει να αλλάξει. Μία βραδιά που η μητέρα του λείπει, καλεί μία ιερόδουλη, για να γίνει ο Δημητράκης άνδρας και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Έπειτα από μία σειρά από παρεξηγήσεις και ευτράπελα, θα εμφανιστεί ο σύζυγος της ιερόδουλης, που την παρακολουθούσε πιστεύοντας ότι τον απατά. Θα καταφέρει ο Δημητράκης να ξεφύγει από την κυριαρχία της μητέρας του;

Το σκηνικό απεικόνιζε τον εσωτερικό χώρο ενός σπιτιού, κυρίως το σαλόνι. Ένας χώρος διακοσμημένος σύμφωνα με τις προηγούμενες δεκαετίες, καθαρός, όπου όλα βρίσκονται σε συγκεκριμένη θέση, δείχνοντας έτσι την τάση της μητέρας να τακτοποιεί και να ελέγχει τα πάντα.

Οι ερμηνείες ήταν πάρα πολύ καλές, με εκείνες του Δημητράκη (Πάνος Τσαλιγόπουλος) και της ιερόδουλης (Τόνια Οικονόμου) να ξεχωρίζουν. Θα λέγαμε πως κυρίως αυτοί ενσάρκωσαν τους ρόλους τους με περισσότερη φυσικότητα από τους υπόλοιπους. Βέβαια, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το άγχος, καθώς ήταν η πρώτη παράσταση. Δεν υπήρξε κάτι που να μας ξένισε στις ερμηνείες και η σκηνοθεσία ήταν αξιόλογη. Η μουσική ήταν εύθυμη και σε συνδυασμό με τον φωτισμό επισήμαιναν την αλλαγή στη διάθεση των χαρακτήρων.

Είναι μία καλή κι ολοκληρωμένη προσπάθεια, που όπως αναφέραμε στην αρχή, προσέφερε σε αρκετά σημεία γέλιο και κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή σε μεγάλο μέρος του έργου. Το στοιχείο της υπερβολής, που υπάρχει σε κάθε κωμωδία, υπήρχε εδώ σε έντονο βαθμό και αυτό κούρασε λίγο το κοινό. Το ίδιο και η συνεχής και έντονη κινησιολογία των ηθοποιών προς το τέλος του έργου. Προφανώς, σκοπός ήταν να δημιουργηθεί μία σύγχυση, ένα μπέρδεμα. Υπήρχε επανάληψη του ίδιου μοτίβου περισσότερες φορές απ’ όσες χρειαζόταν, με αποτέλεσμα παρατεταμένη σύγχυση που δε συνέβαλε θετικά στην οικονομία του έργου.

Στο σύνολό της ήταν μία καλή παράσταση, αλλά υπήρχαν κάποια σημεία που έχρηζαν βελτίωσης. Σε κάθε περίπτωση, κάθε προσπάθεια αξίζει το χειροκρότημα.

Σχετικό θέμα

Συνεντεύξεις

«Ευτυχώς τα παιδιά της Ελευσίνας παίζουν ακόμα βόλους»: μια συνέντευξη με το σκηνοθέτη Χρήστο Δήμα