Τα 96 μάτια του Φίλιππου Χρυσόπουλου

Μεγαλωσα με το ΠΟΠ & ΡΟΚ,πιτσιρικας, αρχες του ογδοντα, αρα και με την πενα του Φιλιπου. Χαιρομαι που παραμενει το ιδιο δυναμικος,φρεσκος και γεματος σημαντικα πραγματα στο κεφαλι και στην ψυχη του... Αληθινα την χαρηκα την συνεντευξη αυτη... Απολαυστικος!

1/Που βρίσκεσαι σήμερα και τι κάνεις;

Τώρα βρίσκομαι στη μαγευτική Αθήνα των έξι εκατομμυρίων προβλημάτων. Ύστερα από δώδεκα χρόνια στο Ντάλας του Τέξας, επέστρεψα χωρίς να είμαι σίγουρος για τον ακριβή λόγο ακόμα. Στην αρχή δούλεψα στον Ήχο και στον Εν Λευκώ (όταν ακόμα κατουρούσε στις πάνες του και μπουσούλαγε), στην Athens News, ύστερα κατέληξα στο Ποπ & Ροκ ως αρχισυντάκτης αυτή τη φορά, με διευθυντή τον Θοδωρή τον Μανίκα, ο οποίος είχε πολύ πρωτοποριακές ιδέες για ένα ροκ περιοδικό. Και φυσικά οι πρωτοποριακές ιδέες έχουν πολλούς εχθρούς στο Ελλάντα, τη γενέτειρα της σοβαροφάνειας και του συντηρητισμού. Μετά από όλα αυτά λοιπόν, εγκατέλειψα τη δημοσιογραφία (ούτε καν κορνιζάρισα το Master δημοσιογραφίας που κουβάλησα από την Αμερική) και άρχισα να ασχολούμαι με την εισαγωγή μηχανημάτων hi fi.

Είχα πάντα ψώνιο με τον καλό ήχο και έχω σκάσει ούκ ολίγα φράγκα για ακριβά μηχανήματα στη ζωή μου. Όλο αυτό το διάστημα δούλευα παράλληλα και ως DJ για να συμπληρώνω το εισόδημά μου και να έχω λεφτά για δίσκους, που όπως καταλαβαίνεις εξακολουθώ να αγοράζω σε ποσότητες. Κάποια στιγμή, αποφάσισα μαζί με έναν κολλητό μου να ανοίξουμε ένα στέκι. Και όταν λέω στέκι, το εννοώ κυριολεκτικά. Ένα μέρος όπου θα μπορεί κάποιος να πηγαίνει όλη τη διάρκεια της ημέρας και να τρώει, να πίνει, να ακούει καλή μουσική, να βρίσκει φίλους, να κάνει φίλους, να φλερτάρει, και ό,τι τέλος πάντων γουστάρει. Για χώρο βρήκαμε το παλιό Happening, το ιστορικό δισκοπωλείο στη Χαριλάου Τρικούπη 13. Εκεί λοιπόν στήσαμε το Rockin' the Casbah, ένα όνομα εμπνευσμένο από την αγάπη μου για τους Clash αλλά και πλούσιο σε σημειολογία. Κάτι σαν το σημείο όπου η Δύση συναντάει την Ανατολή. Με ανατολίτικες γεύσεις αλλά και χάμπουργκερ,πολλές μπύρες, καθαρά ποτά, χαμηλές, ΔΝΤ τιμές και κυρίως ένα φιλικό, rock περιβάλλον. Και εννοείται ότι πολλά βράδια πάιζω εγώ μουσική. Και τέλος η διαφήμιση.

2/Μετά από μια πολύ μεγάλη διαδρομή στο θρυλικό ΠΟΠ & ΡΟΚ της δεκαετίας του '80, μετά από τόσες συνεντεύξεις και τόσες (καλές & κακές) στιγμές... Τι θυμάσαι ακόμα και σήμερα έντονα..; Πιστεύω πως εσύ, ο Μαλαθρώνας και ο Κοντογούρης (από την πρώτη 'φουρνιά') γράφατε κυριολεκτικά υποδειγματικά άρθρα...

Μιας και ανέφερες τον Γιάννη τον Μαλαθρώνα, θα σου πω ότι εκείνος με πρότεινε στο Ποπ & Ροκ. Ήταν καλοκαίρι του '81 όταν τον συνάντησα τυχαία στην Ίο. Τον γνώριζα από το '76 από ένα δισκάδικο που συχνάζαμε στη Θεμιστοκλέους. Καθόμασταν λοιπόν ένα μεσημέρι στην Ίο και μιλάγαμε για μουσική. Τότε εκείνος σπούδαζε στο Λονδίνο και ήταν μέσα στα πράγματα, παλιά και καινούργια. Είχα κάνει κι εγώ ένα χρόνο στο Λονδίνο και είχα δει live τους πάντες εκτός από τους Sex Pistols. Eίχα δει ακόμα και τους Joy Division να ανοίγουν για τους Cure στο παλιό Marquee. Aκόμα και τους Dire Straits είχα δει να ανοίγουν για τους Climax Blues Band.

Τέλος πάντων, τα λέγαμε όλα αυτά με τον Μαλαθρώνα και μου λέει: "Με τόσες γνώσεις και τόσα ακούσματα που έχεις, γιατί δεν γράφεις σε κανένα περιοδικό;" Μερικούς μήνες αργότερα με σύστησε στον Γιάννη τον Πετρίδη που ήταν διευθυντής του Ποπ & Ροκ και τότε δούλευε στην Polygram. Θυμάμαι η συνάντηση είχε γίνει στα γραφεία της εταιρείας. Το πρώτο άρθρο που έγραψα ήταν πολύ μεγάλο και ήταν ένα αφιέρωμα στη 4AD την cult εταιρεία των Bauhaus, Μοdern English, Mass και πολλών άλλων "σκοτεινών'' τύπων. Θυμάμαι ότι ο τίτλος του κομματιού ήταν "Σκοτεινά Μονοπάτια'' και ήταν παρμένο από ένα τραγούδι των Bauhaus, ένα γκρουπ που λάτρευα.

Το δεύτερο κομμάτι που έγραψα ήταν για τους Fad Gadget (τους θυμάται κανείς;). Ύστερα από αυτό έγραφα κάμποσες σελίδες κάθε μήνα και σύντομα απέκτησα τη δική μου στήλη "Τα 96 Μάτια", που ήταν παρμένο από ένα τραγούδι μιας άλλης μεγάλης αγάπης, των Cramps. Πολύ έντονες αναμνήσεις έχω από εκείνο το φοβερό τριήμερο Σεπτεμβρίου του 1982 στο Σπόρτινγκ με τους Birthday Party, Fall και New Order. Είχα περάσει μια ολόκληρη μέρα με τους Birthday Party, μαλιστα τους είχαμε πάει στην Ακρόπολη μαζί με τον Χρήστο τον Δασκαλόπουλο (αν θυμάμαι καλά) και όταν είδαν ότι έπρεπε να ανέβουν όλα αυτά τα σκαλιά, ο Cave είχε πει: "Δεν πάμε για καμιά μπύρα καλύτερα;" Και αυτό κάναμε, φυσικά.

Το βράδυ μετά τη συναυλία τους είχαμε πάει σε ένα πάρτι σε ένα σπίτι όπου έγινε κόλαση. Την επομένη τους συνάντησα πιο επίσημα και τους πήρα μια τρίωρη συνέντευξη. Θυμάμαι επίσης τον Mark E. Smith να είναι λαλίστατος στη δική του συνέντευξη και να θάβει τους πάντες και τα πάντα. Ακόμα και τους Νew Order με τους οποίους μοιράστηκαν την πτήση και δε συμπαθούσε κανένας. Ούτε καν το κοινό τους είχε συμπαθήσει, λες και έφταιγαν αυτοί για την απουσία του Ian Curtis. Mε τη σειρά τους, οι New Order δεν ήθελαν να μιλήσουν στον Τύπο. Θυμάμαι την εμφάνιση των Bauhaus μερικούς μήνες αργότερα όπου είχα πάθει αμόκ. Θυμάμαι πολύ έντονα τη μεγάλη ανταπόκριση που είχαν "Τα 96 Μάτια". Ήταν κάτι το φοβερό. Τα γράμματα ήταν εκατοντάδες. Είχα και hate mail βέβαια.

Μια φορά είχα γράψει κάτι άσχημο για τους Doors (άναθεώρησα μερικά χρόνια αργότερα) και είχα λάβει εκατοντάδες υβριστικά γράμματα. Το Ποπ & Ροκ ήταν ένα πολύ ζωντανό περιοδικό. Ήταν βέβαια και το μοναδικό στην Ελλάδα, οπότε... Είχα πάρει και μερικές συνεντεύξεις από pop συγκροτήματα που είχαν έρθει στην Ελλάδα και με είχαν κράξει γι' αυτό οι πιο σκληροπυρηνικοί αναγνώστες. Θυμάμαι τις Coconuts, τους Kajagoogoo, τους Βοland και κάποιους άλλους one hit wonders που πέρασαν από τα εδάφη μας και το μαγνητόφωνό μου.

Μια άλλη δυνατή ανάμνηση που έχω είναι όταν είχα πάει δύο φορές ως απεσταλμένος του περιοδικού στη Rough Trade και σε άλλες δισκογραφικές στο Λονδίνο για να πάρω συνεντεύξεις από όσους ήταν διαθέσιμοι στο διάστημα της παραμονής μου (Stranglers, Violent Femmes, Gang of Four, Go-Betweens, Los Lobos κλπ). Στη Rough Trade είχα ζητήσει από τον υπεύθυνο Τύπου να μου δώσει κάποιες από τις νέες κυκλοφοορίες της εταιρείας. Εκείνος μου είχε πει: "Κατέβα στην αποθήκη και πάρε ό,τι θέλεις". Ήταν σαν να λες σε ένα παιδάκι να μπει στο ζαχαροπλαστείο και να φάει όσα γλυκά θέλει. Φόρτωσα κι εγώ λοιπόν δύο σακούλες (αν και είχα δίλημμα τι να πρωτοπάρω) και βγήκα από την αποθήκη χωρίς να το έχω πιστέψει ακόμα. Όταν αργότερα έφυγα για Αμερική, συνέχισα για ένα διάστημα ως ανταποκριτής. Είχα το ελεύθερο να γράφω όσες σελίδες θέλω με τίτλο, τι άλλο, "Τα 96 Μάτια στην Αμερική".

3/Πες μου 2-3 συνεντεύξεις που σου έμειναν...

Οι συνεντεύξεις που μου έμειναν είναι του Nick Cave με τους Birthday Party σιγουρα. Είχε κρατήσει τρεις ώρες και θυμάμαι ότι τον είχα ρωτήσει (μεταξύ άλλων) πώς έχει την κόλαση στο μυαλό του. Μου είχε απαντήσει ότι είχε βρεθεί στην κόλαση και δεν ήθελε να μιλήσει γι' αυτό. Άλλωστε ο πολύχρονος εθισμός του σε επικίνδυνες ουσίες ήταν κοινό μυστικό. Οι Gang of Four ήταν ωραίοι στην ανάλυσή τους για το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στην Αγγλία αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Και πόσο μέσα είχαν πέσει, όπως αποδείχτηκε  27 χρόνια αργότερα. Φυσικά και μου έχει μείνει η περιβόητη συνέντευξη των Bauhaus με τον Peter Murphy να φοράει speedo και να κάνει αθλητικές βουτιές στην πισίνα του ξενοδοχείου. Η πλήρης απομυθοποίηση του πρίγκιπα του σκότους, χα χα χα !

4/Τι λες αλήθεια για όσα συμβαίνουν σήμερα σε σχέση με την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη; Ποια είναι η γνώμη σου;

Η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη είναι η ίδια όπως τη θυμάμαι από τα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν είχα πρωτακούσει εκεί τους Genesis, τους Queen και τόσους άλλους.  Απλώς έχουν αλλάξει τα ονόματα των συγκροτημάτων. Εξακολουθεί να είναι πολύ ενημερωτική και μακάρι να είχαμε κι άλλες τέτοιες ενημερωτικές εκπομπές στην υποτιθέμενη ελεύθερη ραδιοφωνία.

5/Καθώς έχεις ζήσει το Γιάννη σε εκείνα τα 'ξεχωριστά' χρόνια του ΠΟΠ & ΡΟΚ, μπορείς να μας δώσεις μια εικόνα του με δύο λέξεις;

Δύο λέξεις ε; Ο άνθρωπος είχε φοβερό πάθος για τη μουσική. Άκουγε συνέχεια καινούργιους δίσκους. Επειδή μάλιστα τον είχα ζήσει και καθημερινά στη Virgin, όπου ''έτρεχα'' το γραφείο Τύπου για ένα διάστημα, τον θυμάμαι να μην προλαβαίνει να ακούσει ολόκληρους τους δίσκους και να ακούει ένα λεπτό από κάθε κομμάτι για να προλάβει. Παραλάμβανε κάθε μέρα φρέσκο υλικό, και κάθε μέρα έκανε σαν μικρό παιδάκι όταν άνοιγε τα δέματα.

6/Τα 5 πιο αγαπημένα σου αλμπουμ;

Αν με ρώταγες την επόμενη ή την προηγούμενη εβδομάδα, η λίστα μπορεί να ήταν λίγο διαφορετική.
Όμως το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών είναι το London Calling των Clash. Αν μη τι άλλο, το έχω παίξει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Για τα επόμενα τέσσερα, αυτή την εβδομάδα θα έλεγα ότι είναι το Sabbath Bloody Sabbath των Black Sabbath, που ήταν και ο πρώτος δίσκος που αγόρασα στα 14 μου. Το ''20 Foot-Tapping Greats'' είναι μια από τις δεκάδες συλλογές του Johnny Cash και την έχω λιώσει. Δεν είναι ακριβώς άλμπουμ, αλλά το βάζω στη λίστα, για αυτή την εβδομάδα είπαμε. Το ''Rocket To Russia'' των Ramones είναι ένα άλμπουμ με το οποίο ξύπναγα κάθε πρωί επί δύο χρόνια. Την πεντάδα συμπληρώνει το ''One More (From) For The Road'', ένα διπλό live των Lynyrd Skynyrd που δεν έλεγε να το ξεκουνήσει από το πικάπ μου το 1976. Ξαναρώτα με την επόμενη εβδομάδα πάντως.

7/Οι 3 καλύτερες συναυλίες..;

Οι τρείς αγαπημένες συναυλίες είναι εξίσου δύσκολη ερώτηση. Πάντως εδώ η απάντηση είναι πιο εύκολή από τα ''5 αγαπημένα άλμπουμ''. Θα έβαζα στην κορυφή τους Clash (πάλι) τον Απρίλιο του 1978 στο Victoria Park του Λονδίνου σε εκείνο το αντιναζιστικό φεστιβάλ. Υπάρχουν δύο κομμάτια από εκείνη την εμφάνιση των Clash στην ταινία "Rude Boy". Oγδόντα χιλιάδες κόσμος και οι Clash στα ντουζένια τους. Τι άλλο θέλει κανείς; Επίσης αξέχαστη θα μου μείνει η πρώτη φορά που είχα δει τον Iggy Pop στο Λονδίνο το '79 με James Williamson στην κιθάρα και Glen Matlock στο μπάσσο. Με το που βγήκε ο Iggy στη σκηνή με κωλοτούμπες, βρέθηκα από την πρώτη σειρά στο πίσω μέρος, ύστερα κάπου στη μέση. Τέλος θα βάλω μια συναυλία των Ramones στο Ντάλας με τους Social Distortion να ανοίγουν, το '91. Ναι, το punk ήταν ακόμα ζωντανό!

8/Πως βλέπεις το 'Rock & Roll' σήμερα; Μνήμες και ανακύκλωση; Ολα 'post';

Το rock 'n' roll σήμερα είναι εξίσου αναγκαίο όσο ήταν και τις τελευταίες έξι δεκαετίες, ίσως ακόμη περισσότερο. Οι παγκόσμιες κοινωνικές αλλαγές προς το χειρότερο κάνουν το rock 'n' roll ένα από τα λίγα καταφύγια των νέων (αλλά και μεγαλύτερων) ανθρώπων. Ένα όχημα έκφρασης που σε ταξιδεύει σε φανταστικούς κόσμους, σε κάνει να εκτονώσεις την οργή σου, σε κάνει να νιώσεις μάγκας, σε κάνει να νιώσεις ρομαντικός , ή ό,τι άλλο εισπράττει κάποιος από αυτή τη μουσική τέλος πάντων.

Κάποτε το rock έδειχνε σαν να ήταν όπλο στα χέρια των νέων. Τότε που οι νέοι άνθρωποι πίστευαν ότι θα άλλαζαν τον κόσμο με τη μουσική, είτε αυτή λεγόταν rock, punk, hip hop ή ό,τι άλλο θέλεις. Φυσικά τίποτα δεν άλλαξε. Από καθαρά μουσικής πλευράς τώρα, τα τελευταία 25 χρόνια το rock 'n' roll ανακυκλώνεται, με πολύ ευχάριστα αποτελέσματα σε πολλές περιπτώσεις. Πιστεύω ότι υπάρχει πάρα πολλή καλή μουσική αυτή τη στιγμή. Ίσως επειδή έχουν βγει οι δισκογραφικές από τη μέση και οι νέοι μουσικοί δεν έχουν τις ψευδαισθήσεις του μεγαλείου και του εύκολου πλούτου. Απλώς εκφράζονται μέσα από τη μουσική τους, και αρκετά ελεύθερα θα έλεγα. Βλέπω πολλά νέα γκρουπ να ηχογραφούν και να παίζουν εντελώς απελευθερωμένα από τους παλαιότερους κανόνες της (δισκογραφικής) αγοράς.

Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, στην Αμερική υπάρχει τόσο πολύ καλό roots rock που με αφήνει άναυδο. Αυτή η ευκολία της διακίνησης μουσικής και πληροφορίας μέσω του internet βοηθάει πολλούς μουσικούς να εκτεθούν στον κόσμο δίχως την ανάγκη της στήριξης από κάποια εταιρεία (με το ανάλογο τίμημα). Οι μουσικοί αναγκάζονται να κάνουν περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις καθώς δεν υπάρχουν τα έσοδα από τους δίσκους. Αυτό τους φέρνει πιο κοντά με το κοινό και η αλληλεπίδραση είναι καλύτερη. Θα έλεγα ότι αυτή είναι μια πολύ καλή περίοδος για το rock 'n' roll, έστω και αν αυτά που ακούμε σήμερα τα έχουμε ξανακούσει. Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι το 1964 θα υπήρχαν πολλοί που άκουσαν την κιθάρα του Keith Richards για πρώτη φορά και είπαν: "Έλα μωρέ, αυτά τα 'χουμε ξανακούσει απ' τον Chuck Berry''.   

9/Έχεις όρεξη να γράφεις στο Mixgrill..;

Ναι. Πόσες λέξεις ;

Σχετικό θέμα

Editorial

Είναι δυνατόν εν έτει 2021 ένα δημοτικό ραδιόφωνο, το Κανάλι 1, να αποκλείει την ξένη μουσική;