Οι εκπομπές που κάνει σήμερα ο Γιάννης Πετρίδης, σήμερα, όχι τότε που γέννησε, δημιούργησε, ένα ολόκληρο σύμπαν (στα μέσα της δεκαετίας του '70), δεν έχουν ταίρι.
Έτσι απλά. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει αυτό που κάνει δηλαδή. Ο Γιάννης, είναι (πάντα) 18 κι αυτό φαίνεται καθημερινά στην ΕΡΤ, απο τις 4 στις 5. Μιλάμε για φαινόμενο. Τέλος. Είμαστε το τέλος των πολιτισμών, στον μετάνθρωπο κι όμως συμβαίνει, ναι.
Σε ένα μετα - αποκαλυπτικό τοπίο, όπου τα πάντα έχουν πλέον γίνει, εκεί που ο φυσικός άνθρωπος εγκαταλείπει πια τώρα, παραδίδοντας την σκυτάλη στον άνθρωπο - μηχανή, σε αυτή την ιστορική φάση που ζούμε, ο Πετρίδης συνεχίζει να ιερουργεί (στην ουσία) σαν να μην συμβαίνει τίποτα... Δεν είναι οι ιστορίες, δεν είναι οι τόσες γνώσεις, δεν είναι καν μόνο η ηθική (αισθητική) απλά και μόνο, ή ίσως ο έρωτας για το ραδιόφωνο, το μέσο το ίδιο δηλαδή. Είναι η ευλογία του να έχεις κάνει τις επιλογές σου νωρίς. Τις μεγάλες σου επιλογές.
Να έχεις διαλέξει δηλαδή να στέκεσαι ακέραιος, ολόκληρος, να ζεις αληθινά με δυο λόγια, μακριά απο το βουητό και τον «θόρυβο», την άθλια ξεφτύλα του τίποτα. Αυτό. Τον ακούω κάθε μέρα, όπως τότε που ήμουν έφηβος. Εγώ, μπορεί να μην είμαι πια έφηβος βέβαια, όμως εκείνος παραμένει κι αυτό είναι κάτι που το κερδίζει κάποιος μόνο με το σπαθί του τελικά, σε βάθος χρόνου.
Οι εκπομπές του για την δεκαετία του '80 και το 1968 μάλιστα, μοιάζουν να έρχονται απο το μέλλον. Δεν σου φέρνουν στο νου αναμνήσεις δηλαδή, δεν βρωμάνε νοσταλγία και άλλα τέτοια. Είπαμε τα πάντα συμβαίνουν σε ένα μετα - αποκαλυπτικό τοπίο. Στο σήμερα δηλαδή, γιατί εκεί είναι τα πράγματα πια, στην ουσία. Αυτό ζούμε τώρα, μέσα στο τέλος των πολιτισμών.
Ο Γιάννης Πετρίδης όμως, έρχεται και μηδενίζει το χρόνο. Τον καταργεί. Δεν τον καταδέχεται. Τον χρόνο, που ο γίγαντας Αριστοτέλης, ονομάζε ως «μέτρο άνευ υπόστασης» και κάπως έτσι, όταν παίζει ένα τραγούδι του 1968, στην έρημο του σήμερα, αυτό μοιάζει να έρχεται απο το μέλλον τελικά. Φρέσκο, νέο σαν και εκείνον.
Ο Πετρίδης συνεχίζει να δημιουργεί λοιπόν, πιο απαραίτητος απο ποτέ βέβαια σήμερα, γιατί αν στα μέσα του '70 ξεκίνησε έναν υπέροχο νέο δρόμο με την εκπομπή του, για γενιές και γενιές, σήμερα, είναι μια πολυτέλεια ακόμη μεγαλύτερη και πιο σημαντική απο τότε.
Μια πολυτέλεια για όσους συνεχίζουν να ονειρεύονται τη ζωή τους με μουσική.
Έτσι απλά. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει αυτό που κάνει δηλαδή. Ο Γιάννης, είναι (πάντα) 18 κι αυτό φαίνεται καθημερινά στην ΕΡΤ, απο τις 4 στις 5. Μιλάμε για φαινόμενο. Τέλος. Είμαστε το τέλος των πολιτισμών, στον μετάνθρωπο κι όμως συμβαίνει, ναι.
Σε ένα μετα - αποκαλυπτικό τοπίο, όπου τα πάντα έχουν πλέον γίνει, εκεί που ο φυσικός άνθρωπος εγκαταλείπει πια τώρα, παραδίδοντας την σκυτάλη στον άνθρωπο - μηχανή, σε αυτή την ιστορική φάση που ζούμε, ο Πετρίδης συνεχίζει να ιερουργεί (στην ουσία) σαν να μην συμβαίνει τίποτα... Δεν είναι οι ιστορίες, δεν είναι οι τόσες γνώσεις, δεν είναι καν μόνο η ηθική (αισθητική) απλά και μόνο, ή ίσως ο έρωτας για το ραδιόφωνο, το μέσο το ίδιο δηλαδή. Είναι η ευλογία του να έχεις κάνει τις επιλογές σου νωρίς. Τις μεγάλες σου επιλογές.
Να έχεις διαλέξει δηλαδή να στέκεσαι ακέραιος, ολόκληρος, να ζεις αληθινά με δυο λόγια, μακριά απο το βουητό και τον «θόρυβο», την άθλια ξεφτύλα του τίποτα. Αυτό. Τον ακούω κάθε μέρα, όπως τότε που ήμουν έφηβος. Εγώ, μπορεί να μην είμαι πια έφηβος βέβαια, όμως εκείνος παραμένει κι αυτό είναι κάτι που το κερδίζει κάποιος μόνο με το σπαθί του τελικά, σε βάθος χρόνου.
Οι εκπομπές του για την δεκαετία του '80 και το 1968 μάλιστα, μοιάζουν να έρχονται απο το μέλλον. Δεν σου φέρνουν στο νου αναμνήσεις δηλαδή, δεν βρωμάνε νοσταλγία και άλλα τέτοια. Είπαμε τα πάντα συμβαίνουν σε ένα μετα - αποκαλυπτικό τοπίο. Στο σήμερα δηλαδή, γιατί εκεί είναι τα πράγματα πια, στην ουσία. Αυτό ζούμε τώρα, μέσα στο τέλος των πολιτισμών.
Ο Γιάννης Πετρίδης όμως, έρχεται και μηδενίζει το χρόνο. Τον καταργεί. Δεν τον καταδέχεται. Τον χρόνο, που ο γίγαντας Αριστοτέλης, ονομάζε ως «μέτρο άνευ υπόστασης» και κάπως έτσι, όταν παίζει ένα τραγούδι του 1968, στην έρημο του σήμερα, αυτό μοιάζει να έρχεται απο το μέλλον τελικά. Φρέσκο, νέο σαν και εκείνον.
Ο Πετρίδης συνεχίζει να δημιουργεί λοιπόν, πιο απαραίτητος απο ποτέ βέβαια σήμερα, γιατί αν στα μέσα του '70 ξεκίνησε έναν υπέροχο νέο δρόμο με την εκπομπή του, για γενιές και γενιές, σήμερα, είναι μια πολυτέλεια ακόμη μεγαλύτερη και πιο σημαντική απο τότε.
Μια πολυτέλεια για όσους συνεχίζουν να ονειρεύονται τη ζωή τους με μουσική.