Φέτος για
πρώτη φορά δεν έμεινα στο κάμπινγκ
του φεστιβάλ. Λίγο η ηλικία, λίγο η
βαρεμάρα να μεταφέρω τον απαραίτητο
εξοπλισμό (σκηνή, τραπέζι, καρέκλες,
κ.λ.π) βρέθηκα στο κοντινό χωριό της
Τιθορέας σε ένα καταπληκτικό χώρο (Studio
Δρυΐδες) με θέα τον Παρνασσό.
Μπορεί να έχασα το πρωινό feeling του φεστιβάλ, είχα την ευκαιρία όμως να πιάσω κουβέντα με τους Hummings (δείτε πρώτη μέρα) που έμεναν δίπλα, καθώς επίσης και τους τεχνικούς από την εταιρεία παραγωγής που ασχολείται με τον τεχνικό εξοπλισμό (σκηνή, φώτα κλπ) του φεστιβάλ.
Την ίδια ώρα, στο δασικό χώρο του Φεστιβάλ διεξαγόταν μάθημα πιλάτες με τη συμμετοχή παρά πολλών κατασκηνωτών. Ευεξία και μουσική, μια χαρά συνδυασμός.
Η αλήθεια είναι ότι στην επαρχία μάλλον ο χρόνος κυλάει με άλλους ρυθμούς. Έτσι, η υπόλοιπη μέρα πέρασε σχετικά γρήγορα. Λίγο διάβασμα (είχα πάρει μαζί μου το «Φόβος Και Παράνοια» στο Λας Βέγκας” του Χάντερ Τόμσον), λίγο η οργάνωση των φωτογραφιών και των σημειώσεων και σιγά σιγά ήρθε η ώρα που η μουσική μάς κάλεσε...
LOCOMONDO
Κάτι
γίνεται με τους Locomondo ρε παιδιά, κι απ’
την πρώτη νότα, απ’ την πρώτη φωνή του
Μάρκου, ο κόσμος αρχίζει να χορεύει.
Αυτό συνέβη και στην Ελάτεια.
Χωρίς τον ασθενή Γιάννη Βαρνάβα (κιθάρα), οι Locomondo ανέβηκαν στην σκηνή με σκοπό να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να απογειώσουν τον κόσμο που από νωρίς γέμισε τον νέο, πολύ μεγάλο ομολογουμένως χώρο του Φεστιβάλ. Και αυτό βέβαια έκαναν. Τα τραγούδια τους, τραγούδια όλων μας!
Με ένα καταιγισμό από τα γνωστά «Δεν προλαβαίνω», «Δεν Κάνει Κρύο Στην Ελλάδα»,«’80s» (με εμβόλιμες μουσικές διαφημίσεις της εποχής, που μόνο οι Locomondo θα μπορούσαν να βάλουν σε ζωντανή εμφάνιση), «Γκολ» (με τεράστιες μπάλες να φεύγουν από την σκηνή και να παίζει το κοινό μ’ αυτές) «Οδύσσεια», κλασικά «Πίνω Μπάφους Και Παίζω Pro», δεν υπήρχε κανείς σε ακτίνα χιλιομέτρου που να μην χόρευε σαν τρελός εκείνη την ώρα.
Η αλήθεια είναι ότι ο χορός είχε «απλωθεί» πέρα από την έκταση της αρένας και σε παρακείμενους χώρους: Είδα με τα μάτια μου τεχνικούς πίσω από την σκηνή, παιδιά στην υποδοχή και στους χώρους εστίασης να χορεύουν ξέφρενα σε ρυθμούς Locomondo.
Η ενέργεια και η ζωντάνια της συγκεκριμένης μπάντας δεν χωράει σε χαρτιά και περιγραφές. Ακόμα κι αν δεν είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα, ακόμα κι αν είσαι στεναχωρημένος, δεν υπάρχει περίπτωση να μην θελήσεις να χορέψεις.
Για το τέλος,
κράτησαν το «Γαμήλιο
Πάρτυ» κι ένα ποτ-πουρί από όλα
τα αγαπημένα τραγούδια, κερδίζοντας
άξια θαυμασμό και χειροκρότημα από το
εκστασιασμένο κοινό.
ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Τι να πρωτοπώ για τον Αλκίνοο; Ότι είναι ταγμένος στην τέχνη; Ότι ανήκει στους καλύτερους τραγουδοποιούς της εποχής μας; Ότι είναι «ευαίσθητος κοινωνικά πολίτης» και αυτό έχει αντίκτυπο στο έργο του; Ότι ο κόσμος τον αγαπάει και τον ακολουθεί για όλα αυτά τα παραπάνω;
Από την πρώτη στιγμή, ο Αλκίνοος, σαν καλός οικοδεσπότης, φρόντισε να μας συστήσει τους μουσικούς συνοδοιπόρους του. Μια γνώριμη μουσική παρέα, που 24 χρόνια μετά ξαναβρέθηκε και ήταν όπως παλιά και ακόμα καλύτεροι:
με το Σταύρο Λάντσια στα πλήκτρα, το Μιλτιάδη Παπαστάμου στο βιολί, τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο και τα σλαπαρίσματα και τον Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τον ασταμάτητο χορό με τους Locomondo, το πιο «ακουστικό» αλλά παράλληλα «εγκεφαλικό» πρόγραμμα του Αλκίνοου Ιωαννίδη μάς έβαλε σε χαλαρότερους ρυθμούς. Ένα πρόγραμμα βασισμένο στη δισκογραφική πορεία του, που φέτος μετρά 31 χρόνια (πω ρε φίλε!).
Ο «Τιμονιέρης» βρέθηκε στο στόμα όλων, ο «Κεμάλ», «Θα ‘Μαι Κοντά Σου Όταν Με Θες»,«Έχω Μια Λέξη», ο «Καθρέφτης» μαζί με την ιστορία έμπνευσής του, με αφορμή κάποιο διήγημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Όλα τα τραγούδια είχαν λόγο ύπαρξης. «Παράκληση»,«Όνειρο Ήτανε», «Πάντα Θα ξημερώνει» κι ο αγαπημένος τραγουδοποιός, πότε αισθαντικός, πότε οργισμένος και καταγγελτικός, όπως όταν τραγούδησε την «Πατρίδα» και μοιράστηκε μαζί μας εικόνες που έζησε ως παιδί με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, και φυσικά δεν σιώπησε και μίλησε και για τον δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης. Και μαζί του ο κόσμος ένωσε την φωνή του για το δίκαιο αίτημα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».
Κι όταν πλησίαζε η ώρα του αποχαιρετισμού, τίμησε τον αγαπημένο φίλο και συνάδελφό του, τον Τζίμη Πανούση, κι ο «Νεοέλληνας» έσπειρε ένα χαμό στο κοινό και μια λαοθάλασσα «απογειώθηκε» για να προσγειωθεί με την «Προσευχή Του Μάγκα», το παλιό αυτό ρεμπέτικο που αγαπά πολύ ο Αλκίνοος και πολύ συχνά τραγουδά σηματοδοτώντας το τέλος της εμφάνισής του.
Πραγματικά ήταν «μια γιορτή μέσα στα δύσκολα της εποχής μας, μια πολύτιμη μοιρασιά ψυχής που όλοι χρειαζόμαστε».
ΜΑΤΟΥΛΑ ΖΑΜΑΝΗ
Κι
από τον «ήρεμο»
Αλκίνοο Ιωαννίδη
στον «τυφώνα» Ματούλα Ζαμάνη.
Ειδική περίπτωση
καλλιτέχνη -ψυχάρα και φωνάρα-, με
ειδικούς δεσμούς με τα παιδιά του
Φεστιβάλ (Σύλλογος Νεολαίας Ελάτειας)
και με το ίδιο το Φεστιβάλ, καθώς το όχι
τόσο μακρινό 2019, όταν θα άλλαζε μορφή
κι από ετήσιο πάρτι θα ξεκινούσε την
πορεία του ως μουσικό φεστιβάλ, η Ματούλα
ήταν η πρώτη καλλιτέχνιδα με τη οποία
ήρθαν σε επαφή, ανάλυσαν τις ιδέες και
τις σκέψεις τους, και φυσικά ήταν αυτή
που δέχτηκε και ήρθε πρώτη και τραγούδησε
για την Ελάτεια και τους επισκέπτες
της.
Μια τραγουδίστρια που
όσο και να έχεις δει και ακούσει, δεν
χορταίνεις, ειδικά στα live, που είναι και
ο φυσικός της χώρος. Με την καλοκαιρινή
περιοδεία της σε εξέλιξη, η Ματούλα ήρθε
στην Ελάτεια με την καλύτερη της διάθεση.
Αεικίνητη και πληθωρική, μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Με «Αγάπη» στην αρχή αλλά και παραδοσιακά τραγούδια στη συνέχεια, «Πριν», αλλά και «Λάθος Φιλιά», ο κόσμος θέριεψε, και το γνωστό σύνθημα «Τελεία και παύλα Ματούλα είσαι...» δόνησε αρκετές φορές το ήδη παλλόμενο πλήθος.
Και δεν έμεινε μόνο
εκεί. Τραγούδησε τον αγαπημένο της (και
αγαπημένο μας) Θανάση
Παπακωνσταντίνου, αλλά και παλιά
λαϊκά τραγούδια που αγαπάει και με την
καθάρια φωνή της μας ταξίδεψε σε τόπους
και χώρους μαγικούς. Είπε κι από σκηνής την ιστορία με τους δεσμούς που έχει με
το Φεστιβάλ Ελάτειας κι ευχήθηκε τα
καλύτερα στους διοργανωτές και Φεστιβάλ.
Κι ήρθε η ώρα να αφήσουμε την μουσική και σιγά- σιγά να αποχωρίσουμε…
Ρε, τι πάθαμε κι απόψε!
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)