Πεθαίνω για Sabbath! Πίνω νερό στο όνομα αυτού του ανίερου κουαρτέτου. Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα και γρατσούνισα στο φορητό πικάπ μου τότε ήτανε το «Sabbath Bloody Sabbath». Είχα μάθει απέξω κάθε νότα, κάθε κορώνα του Ozzy, ήξερα τα σημεία που ακουγότανε τα σκρατς. Γνώριζα κάθε κόκκο των φωτογραφιών στο μακάβριο εξώφυλλο.
Θυμάμαι τον Ozzy να λέει ότι σταματάει τη μουσική και τις τουρνέ. Αργότερα, κάπου στα nineties, μέσα στη λαίλαπα του grunge, θυμάμαι μια συνέντευξή του στο αμερικάνικο MTV όπου δήλωνε φορώντας το μαγιό δίπλα στην πισίνα του: «Δεν μπορώ άλλο να μην κάνω τίποτα. Ξυπνάω το πρωί, τρώω το πρωινό μου, αράζω στην πισίνα, κάνω καμιά βουτιά, ρίχνω καναν υπνάκο και βαριέμαι να κάθομαι όλη μέρα. Θα ξαναρχίσω τη μουσική».
Τον θυμάμαι επίσης σ’ ένα Ozzfest στο Τέξας να δείχνει πιο βαριεστημένος απ’ ό,τι εκείνη την ημέρα στην πισίνα του. ‘Ητανε πάνω στη σκηνή βαριά μια ώρα και καλούσε συνέχεια τον κόσμο να τραγουδήσει, τον προέτρεπε συνέχεια να βαράει παλαμάκια, έριξε μερικά μπουγέλα, έφαγε δέκα λεπτά να συστήνει την μπάντα, τους έλεγε να κάνουνε σόλο και τελικά ζήτημα αν τραγούδησε κανονικά πέντε κομμάτια. Το μόνο που μου είχε μείνει ήτανε ότι είδα τον Ozzy ζωντανό, χωρίς καν να μασουλήσει και καμιά νυχτερίδα γαμώ την πουτάνα μου! Το πρόβλημα λοιπόν με τον Ozzy είναι ότι τώρα πια βαριέται να κάνει εκείνο το οποίο ήθελε να κάνει για να μη βαριέται. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε δηλαδή.
Το reunion των Sabbath το ’97 όμως ήτανε άλλη υπόθεση. Ανάμεσα στον Geezer και τον Tony Iommi, ο Ozzy είχε μεταμορφωθεί σε mister Hyde, τραγουδούσε κανονικότατα και, το σημαντικότερο, έδειξε σεβασμό στις τραγουδάρες που στοιχειώσανε τα νιάτα μου (και μερικών εκατομμυρίων ακόμα).Ήτανε ένα από τα πιο ωραία live που έχω βρεθεί.
Το ίδιο έκανε και στη μαλακάσα το 2005. Οι ατομάρες γαμήσανε και πάλι. Και ο Ozzy, κύριος. Τελικά απ’ ότι φαίνεται ο μόνος που τον βάζει στη θέση του είναι ο τρισμέγιστος Tony Iommi που πιθανόν να τον απειλεί ότι άμα αρχίσει τους κωλοπαιδισμούς και τη βαριεμάρα μπορεί να του φέρει τη Gibson στην κεφάλα. Δίπλα του ο Οsbourne φέρεται αν όχι σαν αγγελούδι, αλλά τουλάχιστον σαν αληθινός επαγγελματίας.
Μετά την ακύρωση της τουρνέ των Sabbath λόγω της αρρώστιας του αρχηγού Iommi, έμαθα ότι ο Ozzy θα έρθει μόνος με «εκλεκτούς καλεσμένους» τον Slash, τον Geezer Butler, τον Zak Wylde. «Πω πω ευκαιρία να λουφάρει πάλι ο τεμπελχανάς», σκέφτηκα. Ήμουνα σίγουρος ότι θα τους έβαζε να σολάρουνε μέχρι να μειωθεί το έλλειμα της χώρας, θα άρχιζε πάλι τα μπουγέλα και τους αφρούς, θα έκανε πλακίτσα με το κοινό και θα έφευγε χωρίς να δώσει τίποτα απ’ αυτά που θα ήθελα εγώ ν’ ακούσω. Και απ’ ότι έμαθα, αυτά ακριβώς έκανε.
Έπειτα είναι η Μαλακάσα: ταλαιπωρία ισάξια του να περνάς μια μέρα με χοντρό πασοκόπουστα υπάλληλο στο ΙΚΑ, ή με κάποια αγάμητη σαραντάρα στη Δ.Ο.Υ που υπάγεσαι. Άσε, δε λέει. Θυμάμαι στους Sabbath to 2005 αφήσαμε το αμάξι σε απόσταση ακριβώς μια ώρα με τα πόδια από την είσοδο. Πάλι καλά που δε μας χρεώσανε και για τη γυμναστική στη φύση οι διοργανωτές.
Τέλος, αρνούμαι να πάω σ’ ένα πράμα που λέγεται φεστιβάλ και έχει τέσσερα ονόματα που τα έχεις ξαναδεί πέντε εκατομμύρια φορές, όσο καλά και να είναι. Στα φεστιβάλ, υποτίθεται, ότι βλέπεις για πρώτη φορά νέες μπάντες που δε θα είχες άλλη ευκαιρία να δεις, βλέπεις κάποιο τεράστιο όνομα που άμα ερχότανε μόνο του θα είχε μεγάλο εισιτήριο και έχεις μια πληθώρα ονομάτων να διαλέξεις. Αυτό το πράμα που λέγεται rockwave και φαίνεται να αναπνέει ενώ έχει ψοφήσει προ πολλού, μόνο νεκρολαγνεία θυμίζει.
Τουλάχιστον δεν κουβαλήσανε τους Gogol Bordello πάλι. Κάτι είναι κι αυτό.
Θυμάμαι τον Ozzy να λέει ότι σταματάει τη μουσική και τις τουρνέ. Αργότερα, κάπου στα nineties, μέσα στη λαίλαπα του grunge, θυμάμαι μια συνέντευξή του στο αμερικάνικο MTV όπου δήλωνε φορώντας το μαγιό δίπλα στην πισίνα του: «Δεν μπορώ άλλο να μην κάνω τίποτα. Ξυπνάω το πρωί, τρώω το πρωινό μου, αράζω στην πισίνα, κάνω καμιά βουτιά, ρίχνω καναν υπνάκο και βαριέμαι να κάθομαι όλη μέρα. Θα ξαναρχίσω τη μουσική».
Τον θυμάμαι επίσης σ’ ένα Ozzfest στο Τέξας να δείχνει πιο βαριεστημένος απ’ ό,τι εκείνη την ημέρα στην πισίνα του. ‘Ητανε πάνω στη σκηνή βαριά μια ώρα και καλούσε συνέχεια τον κόσμο να τραγουδήσει, τον προέτρεπε συνέχεια να βαράει παλαμάκια, έριξε μερικά μπουγέλα, έφαγε δέκα λεπτά να συστήνει την μπάντα, τους έλεγε να κάνουνε σόλο και τελικά ζήτημα αν τραγούδησε κανονικά πέντε κομμάτια. Το μόνο που μου είχε μείνει ήτανε ότι είδα τον Ozzy ζωντανό, χωρίς καν να μασουλήσει και καμιά νυχτερίδα γαμώ την πουτάνα μου! Το πρόβλημα λοιπόν με τον Ozzy είναι ότι τώρα πια βαριέται να κάνει εκείνο το οποίο ήθελε να κάνει για να μη βαριέται. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε δηλαδή.
Το reunion των Sabbath το ’97 όμως ήτανε άλλη υπόθεση. Ανάμεσα στον Geezer και τον Tony Iommi, ο Ozzy είχε μεταμορφωθεί σε mister Hyde, τραγουδούσε κανονικότατα και, το σημαντικότερο, έδειξε σεβασμό στις τραγουδάρες που στοιχειώσανε τα νιάτα μου (και μερικών εκατομμυρίων ακόμα).Ήτανε ένα από τα πιο ωραία live που έχω βρεθεί.Το ίδιο έκανε και στη μαλακάσα το 2005. Οι ατομάρες γαμήσανε και πάλι. Και ο Ozzy, κύριος. Τελικά απ’ ότι φαίνεται ο μόνος που τον βάζει στη θέση του είναι ο τρισμέγιστος Tony Iommi που πιθανόν να τον απειλεί ότι άμα αρχίσει τους κωλοπαιδισμούς και τη βαριεμάρα μπορεί να του φέρει τη Gibson στην κεφάλα. Δίπλα του ο Οsbourne φέρεται αν όχι σαν αγγελούδι, αλλά τουλάχιστον σαν αληθινός επαγγελματίας.
Μετά την ακύρωση της τουρνέ των Sabbath λόγω της αρρώστιας του αρχηγού Iommi, έμαθα ότι ο Ozzy θα έρθει μόνος με «εκλεκτούς καλεσμένους» τον Slash, τον Geezer Butler, τον Zak Wylde. «Πω πω ευκαιρία να λουφάρει πάλι ο τεμπελχανάς», σκέφτηκα. Ήμουνα σίγουρος ότι θα τους έβαζε να σολάρουνε μέχρι να μειωθεί το έλλειμα της χώρας, θα άρχιζε πάλι τα μπουγέλα και τους αφρούς, θα έκανε πλακίτσα με το κοινό και θα έφευγε χωρίς να δώσει τίποτα απ’ αυτά που θα ήθελα εγώ ν’ ακούσω. Και απ’ ότι έμαθα, αυτά ακριβώς έκανε.
Έπειτα είναι η Μαλακάσα: ταλαιπωρία ισάξια του να περνάς μια μέρα με χοντρό πασοκόπουστα υπάλληλο στο ΙΚΑ, ή με κάποια αγάμητη σαραντάρα στη Δ.Ο.Υ που υπάγεσαι. Άσε, δε λέει. Θυμάμαι στους Sabbath to 2005 αφήσαμε το αμάξι σε απόσταση ακριβώς μια ώρα με τα πόδια από την είσοδο. Πάλι καλά που δε μας χρεώσανε και για τη γυμναστική στη φύση οι διοργανωτές.
Τέλος, αρνούμαι να πάω σ’ ένα πράμα που λέγεται φεστιβάλ και έχει τέσσερα ονόματα που τα έχεις ξαναδεί πέντε εκατομμύρια φορές, όσο καλά και να είναι. Στα φεστιβάλ, υποτίθεται, ότι βλέπεις για πρώτη φορά νέες μπάντες που δε θα είχες άλλη ευκαιρία να δεις, βλέπεις κάποιο τεράστιο όνομα που άμα ερχότανε μόνο του θα είχε μεγάλο εισιτήριο και έχεις μια πληθώρα ονομάτων να διαλέξεις. Αυτό το πράμα που λέγεται rockwave και φαίνεται να αναπνέει ενώ έχει ψοφήσει προ πολλού, μόνο νεκρολαγνεία θυμίζει.
Τουλάχιστον δεν κουβαλήσανε τους Gogol Bordello πάλι. Κάτι είναι κι αυτό.