8.II.2013
Ημέρα Παρασκευή και ώρα 9 , μπήκαμε από τους πρώτους και τοποθετήσαμε τα μάτια μας σε σημείο σωστό και με περιμετρική οπτική, σαν σε κατάρτι επίπεδο και σκαμπό ημίψηλο, για να μπορούμε να βλέπουμε διάφορες γωνίες. Δηλώνω , ότι δεν τον είχα ξαναδεί από κοντά μιας και η αλήθεια είναι, πως κάτι δεν μου πήγαινε με αυτόν τον καλλιτέχνη, δίχως όμως να ξέρω τι είναι ακριβώς. Κράτα το αυτό για παρακάτω!
Τα τραπεζάκια γέμισαν πολύ γρήγορα , ενώ ο κόσμος για το μπαρ ήταν πάρα πολύς. Για την ακρίβεια ήταν από τις πιο γεμάτες μέρες που εγώ έχω βρεθεί , ανεξάρτητα τον καλλιτέχνη ή το μαγαζί. Ηλικίες που συμπλήρωναν το κάθε εκατοστό του μαγαζιού, ήταν από εφηβικές μέχρι σύνταξης(αν βέβαια την παίρνουν οι άνθρωποι και δεν είναι ακόμα παρθένα! Γέλα λίγο μωρέ να μας φτιάξεις την μέρα). Πράγμα που δείχνει κάτι που δεν ήξερα μιας και δεν είχα πάει ποτέ πριν. Πλατειάζω και πάλι γαμώτο! Είναι που έχω να γράψω καιρό μάλλον και η τόση σιωπή με μούδιασε. Τέλος πάντων.
Ο αειθαλής Κότσιρας βγήκε με ένδυμα κλασσικό όσο και μοντέρνο περίπου στις δέκα μισή και αφού είχε κάνει intro η μπάντα με το ορχηστρικό ''μουσικό κουτί''.
Δυνατό χειροκρότημα και κάνει μια κίνηση ματ στα καπάκια. Ξεκινάει κατευθείαν με το ''7 ποτήρια'' και εισάγει χωρις αρτιστορουστικ αναζητήσεις, τον κόσμο στις ράγες της προσωπικής συμμετοχής . Πολύ έξυπνο , αν σκεφτείς ότι ένας μεγάλος μαέστρος του 80', για την ιστορία ο Νέστωρ Δάνας, έλεγε ότι '' ένα τραγούδι για να πετύχει, χρειάζεται ένα από τα 3 παρακάτω. Ή να τραγουδιέται ή να χορεύεται ή να παίζεται. Αν του τύχουν παραπάνω από 1, τότε σίγουρα θα σπάσει τα ορατά σύνορα''. Δηλαδή αν καταφέρεις να ερεθίσεις και να προκαλέσεις αυτόν που σε ακούει, να αφήσει το ποτό του και την κουβέντα για το ον και το χαμένο Ζαρατούστρα του σήμερα και να τον κάνεις άθελα του να σου κάνει φωνητικά στην προκείμενη περίπτωση, τότε σίγουρα η επιτυχία της νύχτας θα σου δηλώσει υποταγή μ'ένα αόρατο φιλί.
Έτσι λοιπόν ο Κότσιρας, ξεκίνησε να σφυροκοπάει με πασίγνωστα τραγούδια που θα τα δεις με τη σειρά σε φώτο από κάτω, δημιουργώντας ένα κλίμα θερμό και εξαφανίζοντας την φυσική απόσταση της σκηνής μέχρι και το μπαρ. Νομίζω είναι μεγάλο προσόν αυτή η αντίληψη και αισθάνομαι ότι πρόκειται -δίχως να τον γνωρίζω προσωπικά - για έναν έξυπνο και συνετό άνθρωπο δίχως την έπαρση που συναντάς σε άλλους που το φέρουν σαν σημαία , το μικρο ή μεγάλο ταλέντο τους.
Μαζί του ήταν και μια νέα (για εμένα τουλάχιστον) τραγουδίστρια, η Σαββέρια Μαργιολά , σεμνή και όμορφη, με μια φωνή ιδιαίτερη και βαθιά. Κάτι σαν της Γαλάνη φαντάσου. Θα ήθελα να την ξανακούσω για να σχηματοποιηθεί η φωνή της στη σκέψη μου αλλά σαν πρωτόλειο δείγμα, άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Ίσως σκηνικά να της έλειπε ένα βήμα ακόμα αλλά αν δεν κάνω λάθος, είναι θέμα χρόνου να το βρει. Έδενε πολύ όμορφα με τον Κότσιρα , δίχως να αφήνει κενά στο χώρο και τον χρόνο, ενώ τα τραγούδια που διάλεξε- ή της διάλεξαν- να πει, συνολικά της πήγαιναν, με πιο δυνατό για το ιδιαίτερο της φωνής αυτής για εμενα, το ''γιατί δεν έρχεσαι ποτέ'' του Αλκίνοου.
Θυμάσαι που στην αρχή σου είπα να κρατήσεις κάτι; Ε, δεν έχει και μεγάλη σημασία τελικά, μιας και το προσωπικό γούστο δεν με αφορά εδώ. Είδα έναν κόσμο να περνάει υπέροχα, να ταξιδεύει και να ξεχνάει για λίγο. Να σιωπά για να ακούσει την αναπνοή και να κλέβει το τραγούδι από το μικρόφωνο πολλές φορές. Είδα ηλικίες που ήμουν και άλλες που ελπίζω να φτάσω να δω πως είναι να είσαι. Είδα κάποια φιλιά να σφραγίζουν στιγμές. Χαμόγελα να χαϊδεύουν πληγές.
Ακόμα κρατάω τα ερωτηματικά μου. Αλλά τι σημασία έχουν; Καμία νομίζω! Εκεί που οι άνθρωποι, βρίσκουν ένα σημείο να ακουμπήσουν τις δυσκολίες τους για μια στιγμή έστω, τα υπόλοιπα είναι απλώς αέρας. Κλείσε το παράθυρο και χαμογέλα!!
και αν θες, θα είναι στην ίδια σκηνή στις 22/2 . Μια παράταση απόδειξη!!!
Τι πήραμε μαζί μας εχθές όπως φύγαμε; Mια αίσθηση ανακούφισης που κρατάει μέχρι αυτήν τη στιγμή που κλείνω με μια τελεία ήρεμη.
