“Όλη η πόλη το κουβεντιάζει” @ Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης

Όλα αυτά σαν ιδέες και σαν μηνύματα, ήταν πολύ καίρια και εύστοχα. Αυτό που μας δυσκόλεψε λίγο ήταν η διάκριση του χωροχρονικού πλαισίου και γενικότερα η κατανόηση αρκετών σημείων της ιστορίας, που μας έμοιασαν κάπως μπερδεμένα. Οι ηθοποιοί πάντως είχαν πολύ καλές ερμηνείες και ήταν όλοι τους πειστικοί: ο Νίκος Αρβανίτης και η Τζένη Σταυροπούλου έγιναν η προσωποποίηση της ανθρώπινης υπεροψίας και αλαζονείας, όπως ακριβώς το άρμοζε ο ρόλος. Η Ιωάννα Κανελλοπούλου κατάφερε να μας συγκινήσει στο ρόλο του “θύματος” , ενός ανθρώπου που συγκρούεται ανάμεσα στην ανάγκη για επιβίωση αλλά και στους ηθικούς του φραγμούς, όπως και ο Αυγουστίνος Κούμουλος ανάμεσα στην ανάγκη για εργασία και τα “πιστεύω” του. Στο τέλος της παράστασης, αισθανθήκαμε προβληματισμένοι σχετικά με το πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος και το πού στηρίζεται τελικά η ευτυχία.

Η ηθοποιός Τζένη Σταυροπούλου ,σε μία συζήτηση με τη συντάκτριά μας Δανάη Χατζή, απάντησε σε μερικές ερωτήσεις όσον αφορά το έργο και την ίδια.

Δανάη: Μίλησέ μου για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς. (έργο/υπόθεση/συγγραφέας/σκηνοθέτης).

Τζένη: Το έργο «Όλη η πόλη το κουβεντιάζει» είναι ένα ταξίδι στην καρδιά του σκότους, μια σύγχρονη ιστορία για τον κακό λύκο που στο τέλος πετυχαίνει αυτό που θέλει ‒ σε αντίθεση με το γνωστό σε όλους μας παραμύθι. Το έργο είναι άκρως επίκαιρο και θίγει φλέγοντα ζητήματα, όπως η κατάχρηση εξουσίας, η αλλοτρίωση της προσωπικότητας που ασκεί εξουσία ή φλερτάρει με αυτήν, η  ανάγκη απόκτησης εξουσίας για την ψευδαισθητική κάλυψη άλλων αναγκών και κενών στη ζωή μας, ο ρατσισμός, ο φασισμός… Επίσης θέτει παράλληλα ερωτήματα, όπως τι είναι αυτό που κάνει τελικά έναν άνθρωπο, και ειδικά μια γυναίκα, πραγματικά ευτυχισμένο. Συγγραφείς του εξαιρετικά επίκαιρου αυτού έργου είναι οι Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, ενώ σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο Θόδωρος Γράμψας.

Δανάη: Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, γνωρίζοντας το πόσο έχει πληγεί ο χώρος από την κρίση, θα γινόσουν ηθοποιός ή θα διάλεγες κάποιο άλλο επάγγελμα;

Τζένη: Νομίζω ότι η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία δεν αναστέλλεται  από την οικονομική κατάσταση της χώρας που ζει κάποιος. Για παράδειγμα όταν ιδρύθηκε το Θέατρο Τέχνης το 1942, η Ελλάδα μαστιζόταν από την Κατοχή. Οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν κυριολεκτικά! Οι ηθοποιοί λοιπόν που έκαναν πρόβες στο «Υπόγειο» όλη μέρα χωρίς φαγητό, καταλάβαιναν από "κρίση" και ακόμα περισσότερο από Κατοχή; Γιατί αυτοί οι ηθοποιοί, αντί να δουλεύουν για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα, προτιμούσαν να είναι πεινασμένοι, προκρίνοντας το θέατρο; Και μάλιστα σε μια περίοδο κρίσης που δε συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με τη σημερινή; Έτσι και στη δική μου περίπτωση, η απόφασή μου να ασχοληθώ με το θέατρο ποτέ δεν πέρασε μέσα από τις δυσοίωνες σκέψεις που αφορούν την οικονομική συγκυρία από την οποία δοκιμάζεται η χώρα μας. Και με δεδομένο ότι πάντα ακολουθώ τον δρόμο της καρδιάς μου, δε θα άλλαζα πορεία ακόμα κι αν η οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν η ίδια και πριν από πέντε χρόνια, όταν ξεκίνησα να σπουδάζω.."

Δανάη: Θα έριχνες τα «στάνταρντ» σου, συμμετέχοντας σε μια παράσταση που δε σε εκφράζει, καθαρά και μόνο για οικονομικούς λόγους;

Τζένη: Προσωπικά δε θα μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να κάνει ούτε βήμα προς κάποια κατεύθυνση για οικονομικούς λόγους και μόνο. Γενικότερα, μου είναι αδύνατο να λειτουργήσω σωστά όποτε χρειάζεται να ρίξω τα στάνταρ μου. Συνεπώς το δύσβατο μονοπάτι των επιβεβλημένων συμβιβασμών δεν μπορώ να το ακολουθήσω, είτε πρόκειται για κάποια παράσταση είτε για όποια άλλη επιλογή στη ζωή μου.

Δανάη: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Θα σε ξαναδούμε σύντομα στη σκηνή;

Τζένη: Η παράσταση «Όλη η πόλη το κουβεντιάζει» θα συνεχιστεί έως τις 3 Δεκεμβρίου. Συζητάμε και για μια επόμενη παράσταση. Ανυπομονώ όμως να προβληθεί στις αίθουσες και η ταινία του Διονύση Γρηγοράτου, στην οποία συμμετέχω, το 2014!