ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ένα ερωτικό γαλλικό δράμα του MARC ALLEGRET
“SWEET SIXTEEN” - “School for Love” (Futures vedettes)
Γαλλία - 1955 - Ασπρόμαυρη
(96')
Με τη τολμηρή BRIGITTE BARDOT
Από τον σκηνοθέτη που ανέδειξε καλλιτέχνες όπως τη Brigitte Bardot, τη Simone Simon και τη Jeanne Moreau.
Μια ταινία που αναδεικνύει την πιο τολμηρή και προκλητική ερμηνεία της Brigitte Bardot!
«Η ταινία που σόκαρε το σοφιστικέ Παρίσι-ένα έργο ερωτικής τρέλας».
Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Vicky Baum “SCHOOL FOR LOVE”.
Έμβλημα της γυναικείας χειραφέτησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, η Brigitte σε μια ταινία που μονάχα εκείνη θα τολμούσε να κάνει.
Η Γαλλίδα σταρ φέρνει επανάσταση στα ήθη, σε μια εποχή μεταπολεμική και συντηρητική. Περνώντας από γυναίκα-παιδί σε femme fatale, ελεύθερη και προκλητική, ενζενί και ελευθεριάζουσα- το “SWEET SIXTEEN” αναδεικνύει το μύθο και συμβολισμό της Bardot με τον πιο προκλητικό τρόπο.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: BRIGITTE BARDOT, ISABELLE PIA, JEAN MARAIS
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: MARC ALLÉGRET
ΣΕΝΑΡΙΟ: MARC ALLÉGRET, VICKI BAUM, FRANCE ROCHE, ROGER VADIM
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: GILBERT COHEN-SEAT
ΔΙΕΥΘΗΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: MICHEL CHOQUET, CLAUDE GANZ
Δ.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: ROBERT JUILLARD
ΗΧΟΣ: ROBERT BIARD
ΜΟΝΤΑΖ: SUZANNE DE TROEYE
Σύνοψη:
Στο Ωδείο της Βιέννης οι μαθήτριες έχουν μάτια μονάχα για τον όμορφο δάσκαλο της μουσικής, τον τενόρο Eric Walter. Η Bardot είναι μια από τις μαθήτριες που φοιτούν στο ξακουστό ωδείο. Εκείνη και οι συμμαθήτριες της τραγουδάνε, χορεύουν και διδάσκονται υποκριτική, υπό την κηδεμονία του μαέστρου Eric. Για τα κορίτσια στα πρόθυρα της εφηβείας, ο Eric είναι ένα αντικείμενο λατρείας. Σε αυτή την ερωτική γαλλική ταινία, δύο όμορφες γυναίκες, η Sophie (Brigitte Bardot) και η Elisa (Isabelle Pia) θα ανταγωνιστούν για την αγάπη του ίδιου άντρα. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Βιέννη- μια πόλη που αναδεικνύει τον ρομαντισμό, τη κοριτσίστικη περιέργεια, και τις ματιές όλο λαχτάρα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚO BRIGITTE BARDOT:
Η Brigitte Bardot γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1934, στο Παρίσι.
Καταγόμενη από ένα αστικό περιβάλλον, με πατέρα βιομήχανο, ιδιοκτήτη των εργοστασίων Bardot, και μητέρα που ασχολούνταν με οικιακά, η νεαρή Brigitte έλαβε αυστηρή μόρφωση στο πλευρό της αδερφής της, Marie-Jean. Από πολύ μικρή, έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό για τον κλασικό χορό και έκανε τα πρώτα της βήματα σε ηλικία 7 ετών, στα cours Bourgat. Το 1949, μπαίνει στο Ωδείο του Παρισιού από όπου παίρνει την πρώτη της τιμητική διάκριση. Ο πατέρας της, ο οποίος είχε επαινεθεί από την Γαλλική Ακαδημία για μια ποιητική συλλογή, είχε πάθος με τον κινηματογράφο και του άρεσε πολύ να κινηματογραφεί. Χάρις σε αυτό, υπάρχουν πολλά φιλμ με την Bardot σε παιδική ηλικία, πράγμα σπάνιο για την εποχή εκείνη. Η μητέρα της, που την αποκαλούσαν Τοτί, αγαπούσε ιδιαίτερα τη μόδα και το χορό. Έτσι, η οικογένεια Bardot ήταν μέλος της υψηλής κοινωνίας και επισκεπτόταν συχνά το λεγόμενο tout-Paris. Είχαν επαφές με πολλούς διευθυντές του Τύπου, του θεάτρου, του κινηματογράφου, αλλά και ανθρώπους της μόδας. Το 1949, σε ηλικία 15 ετών, προσελήφθη από τη διευθύντρια των περιοδικών ELLE και Le Jardin des Modes, Ellen Lazarev, στενή φίλη της μητέρας της. Πολύ σύντομα, η Brigitte προήχθη σε μασκότ του περιοδικού ELLE, στο οποίο και έκανε εξώφυλλο το 1950. Χάρις σε αυτό το εξώφυλλο, ο σκηνοθέτης Marc Allegret την ξεχώρισε και της πρότεινε ένα ρόλο στην επόμενη ταινία του, «Les lauriers sont coupés».
Η ταινία τελικά δε γυρίστηκε, μα χάρις σε αυτή την περίσταση η Brigitte γνώρισε έναν νέο βοηθό, τον Roger Vadim. Από τότε οι δύο ερωτευμένοι, εκείνη μόλις 15 ετών, εκείνος περίπου 22, έγιναν αχώριστοι. Οι γονείς της δεν ενέκριναν σε καμία περίπτωση τη σχέση και προσπάθησαν, μάταια, να τους χωρίσουν. Το 1952, ο σκηνοθέτης Jean Boyer της προσέφερε ένα μικρό ρόλο, τον πρώτο της, στην ταινία «Le trou normand» με τον Bourvile. Δέχτηκε χωρίς να γνωρίζει πως με τον τρόπο αυτό θα έμπαινε στον κόσμο τον οποίο θα αντιπαθούσε αργότερα και από τον οποίο θα δυσκολευόταν να ξεφύγει. Λίγο αργότερα, ο Willy Rozie της προσφέρει το δεύτερο ρόλο της στην ταινία «Manina la fille sans voiles». Έχοντας φτάσει πλέον σε ηλικία 18 ετών, πατέρας της δίνει τη συγκατάθεσή του για να παντρευτεί με τον Roger Vadim. Ο γάμος τελέστηκε στη εκκλησία του Πασί, στις 21 Δεκεμβρίου 1952.
Το 1955 πρωταγωνίστησε στην ταινία “Sweet Sixteen” του σκηνοθέτη που την ξεχώρισε πρώτος και που ευθύνεται για την ανάδειξη της στο χώρο του κινηματογράφου- Marc Allegret. To “Sweet Sixteen” θεωρείται η πιο τολμηρή και προκλητική ταινία της Bardot. To 1956, σε ηλικία 22 ετών, μπήκε στο πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου και έγινε διεθνές σύμβολο του σεξ, χάρις στο φιλμ του Roger Vadim «Και ο Θεός... έπλασε τη γυναίκα». Υποδύθηκε τη Juliete Hardy, απέναντι στους Curd Jurgens και Jean-Louis Trintignant. Ο Vadim οριοθέτησε με τα παρακάτω λόγια το χαρακτήρα της Μπαρντό: «Ήθελα διαμέσου της Brigitte, να αναπαραστήσω το κλίμα της εποχής, η Juliete είναι ένα κορίτσι των καιρών της, που αποτινάσσει κάθε συναίσθημα ενοχής, κάθε ταμπού που της επιβάλλει η κοινωνία και της οποίας η σεξουαλικότητα είναι παντελώς απελευθερωμένη. Στην προπολεμική λογοτεχνία και τα φιλμ, θα την είχαν χαρακτηρίσει πόρνη. Στην εν λόγω ταινία, είναι μια πολύ νέα γυναίκα, γενναιόδωρη, καμιά φορά ανισόρροπη, και τελικά ασυγκράτητη, που δεν έχει καμιά άλλη δικαιολογία παρά τη γενναιοδωρία της». Όταν κυκλοφόρησε στη Γαλλία, το φιλμ είχε μέτρια επιτυχία, αλλά το 1957, κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, όπου έκανε μεγάλη εντύπωση και ξεκίνησε μια αλυσίδα παθών και επιθέσεων (κυρίως από τη λογοκρισία). Απαγορεύτηκε η προβολή της σε μερικές Πολιτείες, αλλά γνώρισε τεράστια επιτυχία. Και ήταν αυτή η ώθηση από την Αμερική που εξαπλώθηκε και στη Γαλλία, μετατρέποντας την ταινία σε θρίαμβο.
Αυτή η ταινία ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο προς τη Brigitte από τον Vadim. Χώρισαν λίγους μήνες μετά, με την Bardot να εμφανίζεται στο πλάι του Jean-Louis Trintignant. Έκτοτε δημιουργείται ο μύθος B.B.: ανοιχτόχρωμα ξανθά μαλλιά, πολύ μακριά, γεμάτα μπούκλες και σκάλες, ή ακόμη η διάσημη κόμμωση «choucroute» (ξινολάχανο). Μάτια τονισμένα με μαύρο eye-liner, κόκκινα χείλη ή ροζ οριοθετημένα με ένα ίχνος ασορτί κραγιόν. Ρούχα σέξυ και εφαρμοστά, ταγέρ, φούστες, φαρδιές ζώνες, μπαλαρίνες, τζιν, Τ-shirt, ή ακόμη το διάσημο μπικίνι που έκανε μόδα. Η «μπαρντολατρία» είναι πλέον γεγονός. Η Μπριζίτ Μπαρντό πραγματοποίησε μια απόπειρα αυτοκτονίας την ημέρα των γενεθλίων της, στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Έχοντας πέσει σε κώμα, επέζησε από θαύμα. Το 1962, ξεκινά την πρώτη της μάχη υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, θέτοντας τον εαυτό της στη μάχη κατά του επώδυνου πιστολιού που χρησιμοποιούταν για τη θανάτωση των ζώων στα σφαγεία. Βλέποντας τις συνθήκες θανάτου των ζώων, αποφάσισε να γίνει χορτοφάγος και να αγωνιστεί προς την κατεύθυνση αυτή. Το 1963, στα 27 της χρόνια, γυρίζει το κινηματογραφικό αριστούργημα, «Η Περιφρόνηση», του Jean-Luc Godard. Την εποχή της η ταινία έγινε δεκτή με μεικτές κριτικές. Η ίδια ομολόγησε αργότερα πως ποτέ δεν κατάλαβε αληθινά το πνεύμα του Godard, μα πως διασκέδασε κάνοντας την ταινία.
Το 1971, η Bardot εμφανίζεται στην ταινία «Η λεωφόρος των λαθρεμπόρων», του Robert Enrico, η υπόθεση της οποίας εξελίσσεται στην περίοδο της ποτοαπαγόρευσης. Την ίδια χρονιά γυρίζει στο πλάι της Claudia Cardinale την ταινία «Les pétroleuses», του σκηνοθέτη Christian Jaque, ένα κωμικό γουέστερν. Αυτές οι τρεις ταινίες ήταν οι τελευταίες κινηματογραφικές επιτυχίες της ηθοποιού. Μετά από 21 χρόνια καριέρας, 50 ταινίες και 80 τραγούδια, μην αντέχοντας πλέον την υπερέκθεσή της στα μίντια και το ίδιο το σινεμά, η Brigitte Bardot αποσύρθηκε οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Αποφάσισε να αφοσιωθεί πλέον σε ένα άλλο πάθος που είχε φωλιάσει μέσα της από καιρό: την υπεράσπιση των ζώων. Κάποια χρόνια πριν είχε δηλώσει: «Είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, έχω μια μύτη και ένα στόμα, έχω αισθήματα και σκέψεις, αλλά η ζωή μου γίνεται ανυπόφορη. Η ψυχή μου δεν μου ανήκει πια. Για μένα, το βεντετιλίκι είναι μια βιτρίνα. Δεν μπορώ να ζήσω όπως επιθυμώ. Η ύπαρξή μου είναι απλά υπόγεια. Ναι, θέλω να αισθανθώ το φρέσκο αέρα σπίτι μου, δεν μπορώ να ανοίξω το παράθυρο, γιατί θα υπάρχει ένας φωτογράφος καθισμένος στη στέγη απέναντι. Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή μου για τα οποία δεν μπορώ να πω ότι μου ανήκουν».
Το 1977, η Bardot ξεκινά μια μεγάλη καμπάνια αναχωρώντας για τους πολικούς πάγους του Καναδά, στο Μπλακ-Σαμπλόν, ώστε να καταγγείλει τη θανάτωση μωρών φώκιας για τη γούνα τους. Το ταξίδι της κρατά πέντε ημέρες, γνωρίζοντας μεγάλη προβολή από τον Τύπο. Μετά την επιστροφή της στη Γαλλία, κατάφερε να ψηφιστεί η απαγόρευση του εμπορίου προϊόντων με δέρμα φώκιας νεότερης των τεσσάρων εβδομάδων, χάρις κυρίως της υποστήριξης από τον τότε Πρόεδρο της χώρας, Valéry Giscard d'Estaing. Μετά την εκστρατεία της στον Καναδά, το 1978, η Bardot κυκλοφορεί στην αγορά ένα βιβλίο για παιδιά με τίτλο «Noonoah, η μικρή λευκή φώκια», το οποίο και διηγείται τη ζωή ενός μωρού φώκιας που σώθηκε από τους κυνηγούς χάρις σε έναν Εσκιμώο. Το 1982, επιστρέφει ειδικά για την περίσταση στα στούντιο, για να ηχογραφήσει το τραγούδι, αφιερωμένο στα ζώα, το Toutes les bêtes sont à aimer, ένα τραγούδι που γνώρισε μικρή επιτυχία. Κατόπιν το 1985, ονομάζεται Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής από τον Πρόεδρο François Mitterrand, αλλά η Bardot αρνείται.
Η ταινία τελικά δε γυρίστηκε, μα χάρις σε αυτή την περίσταση η Brigitte γνώρισε έναν νέο βοηθό, τον Roger Vadim. Από τότε οι δύο ερωτευμένοι, εκείνη μόλις 15 ετών, εκείνος περίπου 22, έγιναν αχώριστοι. Οι γονείς της δεν ενέκριναν σε καμία περίπτωση τη σχέση και προσπάθησαν, μάταια, να τους χωρίσουν. Το 1952, ο σκηνοθέτης Jean Boyer της προσέφερε ένα μικρό ρόλο, τον πρώτο της, στην ταινία «Le trou normand» με τον Bourvile. Δέχτηκε χωρίς να γνωρίζει πως με τον τρόπο αυτό θα έμπαινε στον κόσμο τον οποίο θα αντιπαθούσε αργότερα και από τον οποίο θα δυσκολευόταν να ξεφύγει. Λίγο αργότερα, ο Willy Rozie της προσφέρει το δεύτερο ρόλο της στην ταινία «Manina la fille sans voiles». Έχοντας φτάσει πλέον σε ηλικία 18 ετών, πατέρας της δίνει τη συγκατάθεσή του για να παντρευτεί με τον Roger Vadim. Ο γάμος τελέστηκε στη εκκλησία του Πασί, στις 21 Δεκεμβρίου 1952.
Το 1955 πρωταγωνίστησε στην ταινία “Sweet Sixteen” του σκηνοθέτη που την ξεχώρισε πρώτος και που ευθύνεται για την ανάδειξη της στο χώρο του κινηματογράφου- Marc Allegret. To “Sweet Sixteen” θεωρείται η πιο τολμηρή και προκλητική ταινία της Bardot. To 1956, σε ηλικία 22 ετών, μπήκε στο πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου και έγινε διεθνές σύμβολο του σεξ, χάρις στο φιλμ του Roger Vadim «Και ο Θεός... έπλασε τη γυναίκα». Υποδύθηκε τη Juliete Hardy, απέναντι στους Curd Jurgens και Jean-Louis Trintignant. Ο Vadim οριοθέτησε με τα παρακάτω λόγια το χαρακτήρα της Μπαρντό: «Ήθελα διαμέσου της Brigitte, να αναπαραστήσω το κλίμα της εποχής, η Juliete είναι ένα κορίτσι των καιρών της, που αποτινάσσει κάθε συναίσθημα ενοχής, κάθε ταμπού που της επιβάλλει η κοινωνία και της οποίας η σεξουαλικότητα είναι παντελώς απελευθερωμένη. Στην προπολεμική λογοτεχνία και τα φιλμ, θα την είχαν χαρακτηρίσει πόρνη. Στην εν λόγω ταινία, είναι μια πολύ νέα γυναίκα, γενναιόδωρη, καμιά φορά ανισόρροπη, και τελικά ασυγκράτητη, που δεν έχει καμιά άλλη δικαιολογία παρά τη γενναιοδωρία της». Όταν κυκλοφόρησε στη Γαλλία, το φιλμ είχε μέτρια επιτυχία, αλλά το 1957, κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, όπου έκανε μεγάλη εντύπωση και ξεκίνησε μια αλυσίδα παθών και επιθέσεων (κυρίως από τη λογοκρισία). Απαγορεύτηκε η προβολή της σε μερικές Πολιτείες, αλλά γνώρισε τεράστια επιτυχία. Και ήταν αυτή η ώθηση από την Αμερική που εξαπλώθηκε και στη Γαλλία, μετατρέποντας την ταινία σε θρίαμβο.
Αυτή η ταινία ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο προς τη Brigitte από τον Vadim. Χώρισαν λίγους μήνες μετά, με την Bardot να εμφανίζεται στο πλάι του Jean-Louis Trintignant. Έκτοτε δημιουργείται ο μύθος B.B.: ανοιχτόχρωμα ξανθά μαλλιά, πολύ μακριά, γεμάτα μπούκλες και σκάλες, ή ακόμη η διάσημη κόμμωση «choucroute» (ξινολάχανο). Μάτια τονισμένα με μαύρο eye-liner, κόκκινα χείλη ή ροζ οριοθετημένα με ένα ίχνος ασορτί κραγιόν. Ρούχα σέξυ και εφαρμοστά, ταγέρ, φούστες, φαρδιές ζώνες, μπαλαρίνες, τζιν, Τ-shirt, ή ακόμη το διάσημο μπικίνι που έκανε μόδα. Η «μπαρντολατρία» είναι πλέον γεγονός. Η Μπριζίτ Μπαρντό πραγματοποίησε μια απόπειρα αυτοκτονίας την ημέρα των γενεθλίων της, στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Έχοντας πέσει σε κώμα, επέζησε από θαύμα. Το 1962, ξεκινά την πρώτη της μάχη υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, θέτοντας τον εαυτό της στη μάχη κατά του επώδυνου πιστολιού που χρησιμοποιούταν για τη θανάτωση των ζώων στα σφαγεία. Βλέποντας τις συνθήκες θανάτου των ζώων, αποφάσισε να γίνει χορτοφάγος και να αγωνιστεί προς την κατεύθυνση αυτή. Το 1963, στα 27 της χρόνια, γυρίζει το κινηματογραφικό αριστούργημα, «Η Περιφρόνηση», του Jean-Luc Godard. Την εποχή της η ταινία έγινε δεκτή με μεικτές κριτικές. Η ίδια ομολόγησε αργότερα πως ποτέ δεν κατάλαβε αληθινά το πνεύμα του Godard, μα πως διασκέδασε κάνοντας την ταινία.
Το 1971, η Bardot εμφανίζεται στην ταινία «Η λεωφόρος των λαθρεμπόρων», του Robert Enrico, η υπόθεση της οποίας εξελίσσεται στην περίοδο της ποτοαπαγόρευσης. Την ίδια χρονιά γυρίζει στο πλάι της Claudia Cardinale την ταινία «Les pétroleuses», του σκηνοθέτη Christian Jaque, ένα κωμικό γουέστερν. Αυτές οι τρεις ταινίες ήταν οι τελευταίες κινηματογραφικές επιτυχίες της ηθοποιού. Μετά από 21 χρόνια καριέρας, 50 ταινίες και 80 τραγούδια, μην αντέχοντας πλέον την υπερέκθεσή της στα μίντια και το ίδιο το σινεμά, η Brigitte Bardot αποσύρθηκε οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Αποφάσισε να αφοσιωθεί πλέον σε ένα άλλο πάθος που είχε φωλιάσει μέσα της από καιρό: την υπεράσπιση των ζώων. Κάποια χρόνια πριν είχε δηλώσει: «Είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, έχω μια μύτη και ένα στόμα, έχω αισθήματα και σκέψεις, αλλά η ζωή μου γίνεται ανυπόφορη. Η ψυχή μου δεν μου ανήκει πια. Για μένα, το βεντετιλίκι είναι μια βιτρίνα. Δεν μπορώ να ζήσω όπως επιθυμώ. Η ύπαρξή μου είναι απλά υπόγεια. Ναι, θέλω να αισθανθώ το φρέσκο αέρα σπίτι μου, δεν μπορώ να ανοίξω το παράθυρο, γιατί θα υπάρχει ένας φωτογράφος καθισμένος στη στέγη απέναντι. Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή μου για τα οποία δεν μπορώ να πω ότι μου ανήκουν».
Το 1977, η Bardot ξεκινά μια μεγάλη καμπάνια αναχωρώντας για τους πολικούς πάγους του Καναδά, στο Μπλακ-Σαμπλόν, ώστε να καταγγείλει τη θανάτωση μωρών φώκιας για τη γούνα τους. Το ταξίδι της κρατά πέντε ημέρες, γνωρίζοντας μεγάλη προβολή από τον Τύπο. Μετά την επιστροφή της στη Γαλλία, κατάφερε να ψηφιστεί η απαγόρευση του εμπορίου προϊόντων με δέρμα φώκιας νεότερης των τεσσάρων εβδομάδων, χάρις κυρίως της υποστήριξης από τον τότε Πρόεδρο της χώρας, Valéry Giscard d'Estaing. Μετά την εκστρατεία της στον Καναδά, το 1978, η Bardot κυκλοφορεί στην αγορά ένα βιβλίο για παιδιά με τίτλο «Noonoah, η μικρή λευκή φώκια», το οποίο και διηγείται τη ζωή ενός μωρού φώκιας που σώθηκε από τους κυνηγούς χάρις σε έναν Εσκιμώο. Το 1982, επιστρέφει ειδικά για την περίσταση στα στούντιο, για να ηχογραφήσει το τραγούδι, αφιερωμένο στα ζώα, το Toutes les bêtes sont à aimer, ένα τραγούδι που γνώρισε μικρή επιτυχία. Κατόπιν το 1985, ονομάζεται Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής από τον Πρόεδρο François Mitterrand, αλλά η Bardot αρνείται.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ BRIGITTE BARDOT:
• 1968- Spirits of the Dead
• 1966- Masculin Feminin
• 1965- Viva Maria!
• 1963- Contempt
• 1962- A Very Private Affair
• 1960- The Truth
• 1959- Babette Goes to War
• 1957- Mademoiselle Strip-tease
• 1956- …And God Created Woman
• 1956- Naughty Girl
• 1955- Sweet Sixteen
• 1952- The Girl in the Bikini
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚO ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:
Ο Marc Allégret γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 1900 στη Βασιλεία, της Ελβετίας. Ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο ως σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Έπειτα έγινε γνωστός για τις ταινίες Plucking the Daisy (1956), Blanche Fury (1948) και Fanny (1932). Υπήρξε μέλος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών το 1960. Θεωρείται ότι ανέδειξε καλλιτέχνες όπως τη Brigitte Bardot, τη Simone Simon και τη Jeanne Moreau. Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Nadine Vogel. Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου, 1973 στο Παρίσι.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:
• 1970- The Ball of Count Orgel
• 1963- The Man from Chicago
• 1956- Plucking the Daisy
• 1955- Lady Chatterley's Lover
• 1955- Sweet Sixteen
• 1953- Julietta
• 1952- With André Gide
• 1948- Blanche Fury
• 1932- Fanny