Οι φωτογραφίες προέρχονται από την επίσημη ιστοσελίδα του Κυττάρου Live στο Facebook και τον Κωνσταντίνο Σαλασίδη.
Διανύουμε μια εποχή στην οποία οι συναυλίες που πραγματοποιούνται στις ελληνικές μουσικές σκηνές απαρτίζονται από δύο ή και περισσότερους καλλιτέχνες. Οι συνεργασίες ερμηνευτών, συγκροτημάτων και σχημάτων είναι ένας «θεσμός» που κρατάει χρόνια και σήμερα- σε περίοδο οικονομικών δυσκολιών- είναι λογικό που συναντάμε αυτό το φαινόμενο όλο και πιο συχνά.
Διανύουμε μια εποχή στην οποία οι συναυλίες που πραγματοποιούνται στις ελληνικές μουσικές σκηνές απαρτίζονται από δύο ή και περισσότερους καλλιτέχνες. Οι συνεργασίες ερμηνευτών, συγκροτημάτων και σχημάτων είναι ένας «θεσμός» που κρατάει χρόνια και σήμερα- σε περίοδο οικονομικών δυσκολιών- είναι λογικό που συναντάμε αυτό το φαινόμενο όλο και πιο συχνά.
Στις περιπτώσεις που το επί σκηνής πάντρεμα γίνεται ανάμεσα σε καλλιτέχνες που ταιριάζουν τόσο μουσικά όσο και προσωπικά, τότε η ένωση δεν μπορεί παρά να 'ναι εκρηκτική!
Αυτό ακριβώς συνέβη την προηγούμενη βδομάδα στο Κύτταρο (και θα ξαναγίνει στις 21 & 22/10) με τον συνδυασμό τεσσάρων καλλιτεχνών με μακρά ιστορία στο μουσικό στερέωμα! Οι Λάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Μηλιώκας και Νίκος Ζιώγαλας έσμιξαν τις φωνές, το ύφος, τις ικανότητες, τον χαρακτήρα και την τρέλα τους, προσφέροντας μία πραγματικά απολαυστική βραδιά.
Η τετράδα μας θύμισε τραγούδια από τα παλιά και μας μετέφερε το κλίμα μιας άλλης εποχής και μια ρετρό διάθεση, ενσωματώνοντάς τα, παράλληλα, στο σύγχρονο παρόν. Τίποτα δεν έμοιαζε μακρινό και παρελθοντικό, ξεπερασμένο ή παλιομοδίτικο, καθώς η μουσική δεν χωράει σε κουτιά μνήμης, σε χρονόμετρα ή ρολόγια. Οι διαδοχές των ερμηνευτών μεταξύ τους αλλά και οι εναλλαγές τους σε δυάδες και τριάδες, κρατούσαν το κοινό σε διαρκή εγρήγορση και δεν το άφηναν ούτε να βαρεθεί αλλά ούτε και να στερηθεί κάποιον από τους καλλιτέχνες. Στο πλευρό τους είχαν μία εξαιρετική μπάντα που τους συνόδευσε άριστα μουσικά αλλά και ερμνευτικά σε κάποια σημεία.
Ο Νίκος Ζιώγαλας με την κιθάρα του, χαμογελαστός και ορεξάτος, μας τραγούδησε- μόνος του και με τους άλλους - τα αγαπημένα «Σαν σταρ του σινεμά», «Πόσα μου φύλαγες», «Θα σου φανερωθώ», «Μην υποκρίνεσαι», «Βασιλική», «Βέροια Θεσσαλονίκη Αθήνα», «Μόνη ξανά δεν θα σ’ αφήσω» , «Πάρε με απόψε πάρε με», «Η αγάπη αν είναι αυτό», όμως δεν έμεινε σ’ αυτά. Πειραματίστηκε κάνοντας δικά του τα «Ξημερώματα» (Λάκης Παπαδόπουλος-Μίλτος Πασχαλίδης -ενώ ο πρώτος τον συνόδευε στα τύμπανα!) και το «Βάλε μου δύσκολα» του Νίκου Πορτοκάλογλου.
Ο Γιάννης Μηλιώκας, με την ευγενικά μποέμικη φυσιογνωμία του, συνόδεψε πολλά από τα τραγούδια του με σχετικές ιστορίες αλλά και με αρκετά ανέκδοτα που χάρισαν γέλιο. Με την εκφραστικότητα, τις κινήσεις και τη μοναδική χροιά του ακούσαμε τα «Να δεις που κάποτε», «Ποιμενικό Ροκ», «Άντρα μου πάει (Χαραμοφάης)», «Κακοσάλεσι», «Η Στούκα», «Γκρέκο Μασκαρά» αλλά και το «Πού πα ρε Καραμήτρο» , το οποίο είναι καινούργιο όπως μας είπε. Απολαύσαμε τη χιουμοριστική αλλαγή της φωνής του στο «Κατά Ιωάννην Μ.» και ανατριχιάσαμε με την αυθεντική του ερμηνεία στο «Για το καλό μου».
Ο Γιάννης Γιοκαρίνης είχε τη θέση του στο αρμόνιο και ήταν πάνω στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ακούραστος. Μια φιγούρα αξιομνημόνευτη που ήταν λες και ξεπετάχτηκε από προηγούμενες δεκαετίες! Παράλληλα με τα ρυθμικά του πλήκτρα, μας τραγούδησε τα «Τσικαμπούμ», «Αλλάξανε τα γούστα σου», «Ρέγγαι και Λακέρδαι», «Μπανάκι μανάκι» -κάνοντας μνεία στον αγαπημένο του φίλο Σάκη Μπουλά- , το απόλυτα ταιριαστό «Νοσταλγός του rock'n'roll», «Δεν είμαστε καλά», «Φόρα παρτίδα», «Ευλαμπία», «Κιθαρίστας ή ντράμερ;», «Το παιχνίδι της έμπνευσης», ενώ με τη φωνή του ακούσαμε και Παύλο Σιδηρόπουλο, Deep Purple και Locomondo.
Ο Λάκης Παπαδόπουλος είχε απίστευτη διάθεση για χιούμορ και δεν έχασε στιγμή για πειράγματα με τους συνεργάτες του και αυτοσαρκασμό. Με τη χαρακτηριστική φωνή και την ιδιαίτερη βραχνάδα, μας χάρισε πολύ αγαπημένα τραγούδια όπως «Γυριστρούλα», «Τσίχλα δίχως ζάχαρη», «Γατόνι», «Γοριλάκι» -με τη συμμετοχή του ένθερμου κοινού!- , τα σχετικά πρόσφατα «Μικρά μπαλκόνια» κι ένα μικρό ποτ-πουρί με την απουσία της μπάντας που περιελάμβανε ρεφραίν και ολόκληρα τραγούδια που έμειναν αξέχαστα, όπως «Τα ήσυχα βράδια», «Σερενάτα», «Πάρε πασά μου» κ.α. Αξιοσημείωτη στιγμή ήταν η δική του εκτέλεση στο μεγάλο τραγούδι «Το παλιό μου παλτό», που οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει αλλιώς.
Οι τέσσερις τους αποτελούν μορφές της ελληνικής ροκ και έντεχνης σκηνής και κατά τη διάρκεια της πορείας τους το ιστορικό Κύτταρο στην Ηπείρου και Αχαρνών, υπήρξε σήμα κατατεθέν. Η επάνοδός τους στον εν λόγω χώρο, ήταν ένα στοιχείο που εμπλούτισε ακόμη περισσότερο τη συναισθηματική φόρτιση της συνάντησης. Ξεκίνησαν τραγουδώντας όλοι μαζί κατά τις 23:00 και τελείωσαν κατά τον ίδιο τρόπο λίγο πριν τις 3:00, έπειτα από ένα τετράωρο και εντελώς ροκ εν ρολ πρόγραμμα, γεμάτο γέλιο, ενέργεια, συγκινήσεις και πολλές όμορφες στιγμές.