Ως δημοσιογράφος παλαιάς κοπής, άργησα πολύ να ασχοληθώ με τον διαδικτυακό λόγο και γραφή. Για ιστορίες του παρελθόντος και καταγεγραμμένες πληροφορίες, βασιζόμουν πολύ περισσότερο στις ήδη υπάρχουσες γνώσεις μου και βιώματα παρά σε ιντερνετικές αναζητήσεις και γκουγκλαρίσματα.
Αγοράζω ακόμα περιοδικά και σπάνια θα μπω ακόμη και στις ηλεκτρονικές εκδόσεις τους.Έτσι λοιπόν το mix grill ήρθε και με βρήκε, πού αλλού, στο διαδίκτυο. Τυχαία. Και χάρηκα γι' αυτό. Αν μη τι άλλο, μου ξύπνησε κάποια όμορφα πράγματα που κοιμώνταν βαθιά στο υποσυνείδητό μου, και θα παρέμεναν κοιμισμένα αν δεν έπαιρνα κάποια ερεθίσματα από τους άλλους. Κάποιες ιστορίες που καλό είναι να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και να προκαλούν εκείνο το ωραίο χαμόγελο που συνήθως συνοδεύεται από ένα ''ναι, ρε συ, τι μου θύμησες τώρα!”
Πόσες τέτοιες ευκαιρίες έχουμε άλλωστε;
Τυχαία λοιπόν τράκαρα στον κυβερνοχώρο με τον Δημήτρη τον Αντωνόπουλο. Αφού ανταλλάξαμε στοιχεία και ασφάλειες, έμαθα ότι στην εφηβεία του ήταν φανατικός αναγνώστης των γραπτών μου στο Ποπ & Ροκ της δεκαετίας του '80. Η αλήθεια είναι ότι γενικώς αποφεύγω να ζω στο παρελθόν. Αλλά δε θα πω όχι σε μια ευχάριστη βόλτα στην περιβόητη memory lane.
Το Ποπ & Ροκ ήταν (και όπως φαίνεται είναι ακόμα) ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Αυτό με έκανε να θελήσω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία με συνέπεια να φύγω για την Αμερική για ένα master δημοσιογραφίας, με απώτερη φιλοδοξία να γράψω μια μέρα για το Rolling Stone, ή έστω το New Musical Express ή το Face. Ή να αποκαλύψω το δικό μου Watergate βρε αδερφέ. Ο Hunter S. Thompson ήταν μια από τις μεγάλες μου αγάπες. R.I.P. Hunter.
Το Ποπ & Ροκ μου είχε δώσει την (πολύ σπάνια τότε) ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή με τα νεανικά μου είδωλα, να γράφω και να πληρώνομαι γι' αυτό που αγαπάω, να κάνω ταξίδια για συναυλίες και συνεντεύξεις, και να παίρνω τσάμπα δίσκους. Τέλεια. Χάρη σε όλα αυτά γέμισα ένα μπαούλο με καταπληκτικά βιώματα και ιστορίες και, μα τον Elvis, είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό.
Αυτές τις ιστορίες θα μοιραζόμαστε από 'δω και πέρα, κάθε εβδομάδα (εκτός από γιορτές και εθνικές αργίες).
Αγοράζω ακόμα περιοδικά και σπάνια θα μπω ακόμη και στις ηλεκτρονικές εκδόσεις τους.Έτσι λοιπόν το mix grill ήρθε και με βρήκε, πού αλλού, στο διαδίκτυο. Τυχαία. Και χάρηκα γι' αυτό. Αν μη τι άλλο, μου ξύπνησε κάποια όμορφα πράγματα που κοιμώνταν βαθιά στο υποσυνείδητό μου, και θα παρέμεναν κοιμισμένα αν δεν έπαιρνα κάποια ερεθίσματα από τους άλλους. Κάποιες ιστορίες που καλό είναι να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και να προκαλούν εκείνο το ωραίο χαμόγελο που συνήθως συνοδεύεται από ένα ''ναι, ρε συ, τι μου θύμησες τώρα!”
Πόσες τέτοιες ευκαιρίες έχουμε άλλωστε;
Τυχαία λοιπόν τράκαρα στον κυβερνοχώρο με τον Δημήτρη τον Αντωνόπουλο. Αφού ανταλλάξαμε στοιχεία και ασφάλειες, έμαθα ότι στην εφηβεία του ήταν φανατικός αναγνώστης των γραπτών μου στο Ποπ & Ροκ της δεκαετίας του '80. Η αλήθεια είναι ότι γενικώς αποφεύγω να ζω στο παρελθόν. Αλλά δε θα πω όχι σε μια ευχάριστη βόλτα στην περιβόητη memory lane.
Το Ποπ & Ροκ ήταν (και όπως φαίνεται είναι ακόμα) ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Αυτό με έκανε να θελήσω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία με συνέπεια να φύγω για την Αμερική για ένα master δημοσιογραφίας, με απώτερη φιλοδοξία να γράψω μια μέρα για το Rolling Stone, ή έστω το New Musical Express ή το Face. Ή να αποκαλύψω το δικό μου Watergate βρε αδερφέ. Ο Hunter S. Thompson ήταν μια από τις μεγάλες μου αγάπες. R.I.P. Hunter. Το Ποπ & Ροκ μου είχε δώσει την (πολύ σπάνια τότε) ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή με τα νεανικά μου είδωλα, να γράφω και να πληρώνομαι γι' αυτό που αγαπάω, να κάνω ταξίδια για συναυλίες και συνεντεύξεις, και να παίρνω τσάμπα δίσκους. Τέλεια. Χάρη σε όλα αυτά γέμισα ένα μπαούλο με καταπληκτικά βιώματα και ιστορίες και, μα τον Elvis, είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό.
Αυτές τις ιστορίες θα μοιραζόμαστε από 'δω και πέρα, κάθε εβδομάδα (εκτός από γιορτές και εθνικές αργίες).
Σχετικό θέμα