Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016.
Είναι λίγο πριν τις οκτώ και το θέατρο Πέτρας έχει ήδη αρχίσει να γεμίζει. Το φεγγάρι είναι ψηλά στον ουρανό και κανένα σύννεφο δε φαίνεται ακόμα. Η παραγωγή της συναυλίας είναι άριστα προετοιμασμένη για το πλήθος κι έτσι ο κόσμος, που έχει σχηματίσει μια ατελείωτη ουρά, εισέρχεται με γρήγορους ρυθμούς στο χώρο. Η ώρα περνά.
Εννέα και τριάντα. Το κοινό ζητοκραυγάζει για να υποδεχτεί στη σκηνή το Γιάννη Χαρούλη και τους μουσικούς του. Ένα χαμόγελο, μια χειρονομία ευγνωμσύνης προς τον κόσμο του και η μουσική αρχίζει, μέσα σε καπνούς και εύθυμο κλίμα.
"Ω νυχτέρια, ω πανηγύρια, ούτε λάβρα ούτε χιονιάς μήτε η μέρα μήτε η νύχτα δε σας έκοβε εσάς".
Ο ουρανός συννεφιάζει. Ο Γιάννης μας καλωσορίζει. "Μαγγανείες", "Τότε κι εγώ", "Ανεμόσκαλα". Ακόμα και μετά την έναρξη της συναυλίας, κόσμος καταφθάνει στο θέατρο. Ο χώρος είναι ασφυκτικά γεμάτος από ανθρώπους, που χειροκροτούν και σιγοτραγουδούν. Ακόμα και στα βράχια γύρω από το θέατρο βλέπεις ανθρώπινες μορφές και φλας από κινητά και κάμερες.
"Πάντα ζητούσες τα φιλιά που αφήνουνε σημάδι".
Το τραγούδι ξεκινά με ένα εξαιρετικό σόλο στη λύρα από το Λευτέρη Ανδριώτη, ενώ η ενορχήστρωση του κομματιού δίνει την ίδια ευκαιρία και στους υπόλοιπους μουσικούς. Τόσο η πολύ καλή ακουστική του θεάτρου Πέτρας όσο και ο προσεκτικά στημένος ήχος δίνουν ένα εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμά, που κάνει την καρδιά μας να χτυπάει στους ρυθμούς του κομματιού.
"Κι εγώ τσι λέω τσι καρδιάς βάστα καρδιά μου, βάστα".
"Του Λασιθιού η στράτα". O Γιάννης Χαρούλης αφιερώνει ένα κομμάτι που, πλεον, ακούγεται σε κάθε συναυλία του, στην οικογένειά του, που βρίσκεται κι αυτό το βράδυ, στο πλευρό του. Οι αφιερώσεις, όμως, δε σταματούν εδώ.
"Από μια πατρίδα εγώ είμαι κι όσο κι αν το λησμονώ, πάω, προς μια πατρίδα, πάω, μια για πάντα να σταθώ".
Στους ανθρώπους που περνούν από τη χώρα μας, ψάχνοντας να πάνε κάπου καλύτερα, σε ένα άλλο μέλλον, καλύτερο από αυτό που ίσως νομίζουν ότι έχουν αλλά και στους δικούς μας ανθρώπους που φεύγουνε και λείπουνε, είναι αφιερωμένο το νέο τραγούδι του Γιάννη Χαρούλη σε ποίηση Κωστή Παλαμά και μουσική Λουκά Θάνου.
Το φεγγάρι έχει κρυφτεί, πια, πίσω από τα σύννεφα. Ο κόσμος φωνάζει με όλη του τη δύναμη "Για σένα λέω" και στο βάθος πέφτουν κεραυνοί. Η ώρα περνά, και γινόμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα, που τραγουδά κάτω απ'τα σύννεφα, τους κεραυνούς και τους άκρως ατμοσφαιρικούς φωτισμούς.
"Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμα εσύ να φανείς, μην κλαις πουλί μου, μην κλαίς πουλί μου".
Ύστερα από μια μικρή παύση μελαγχολίας, με την καθιερωμένη και, πλέον, αναμενόμενη εμφάνιση του Κωνσταντή Πιστιόλη (πνευστά) ξεκινά μια μεγάλη γιορτή. Μετά το Ηπειρώτικο "Πες μας Χάρε να χαρείς" του Πιστιόλη, ο Χαρούλης συνεχίζει με "Σου μιλώ και κοκκινίζεις" και "Βασιλική τον έρωτα" και το κοινό ενώνεται σε ξέφρενο χορό!
"Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου, ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός".
Στο τελευταίο κομμάτι αυτής της φράσης πέφτει ο τελευταίος και πιο μεγάλος κεραυνός, πίσω από τη σκηνή. Ο κόσμος παθιάζεται ακόμα πιο πολύ και οι πρώτες ψιχάλες της βροχής κάνουν την εμφάνισή τους. Οι προβολείς στρέφονται στον ουρανό, καθώς η βροχή δυναμώνει. Τα πουλόβερ μπαίνουν οι ομπρέλες βγαίνουν και η συναυλία γίνεται, αμέσως, μαγική.
"Και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω, τον κόσμο φέρνει ανάποδα τη γη μέσα στο πιάτο".
Η βροχή γίνεται καταιγίδα και ο κόσμος χείμαρρος που ανεβοκατεβαίνει σε κάθε φράση του κομματιού. Τα καπνογόνα, ο χορός και το τραγούδι είναι η δική μας απάντηση στο νερό που πέφτει ορμητικά επάνω μας. Είμαστε ένα με τον ουρανό, ένα με τη γη , ένα με τη μουσική.
"Δεν ήταν στάλες της βροχής για να κρατάς ομπρέλα, ήτανε μπάτσοι διαλεχτοί που κάναν πασαρέλα".
"Και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβριαδιάσει, ποιος βρίσκει τέτοιον θησαυρό και θέλει να τον χάσει".
Δυστυχώς, όμως, η βροχή δε μας κάνει τη χάρη. Λίγο μετά τις δώδεκα, ίσως και μια ολόκληρη ώρα νωρίτερα από το κανονικό, σιγοτραγουδάμε όλοι μαζί τον Ερωτόκριτο, και ο Γιάννης Χαρούλης μας αποχαιρετά. Φυσικά, το κοινό περιμένει ,κάτω από τη βροχή, χειροκροτώντας, μέχρι ο Γιάννης να επιστρέψει και να τραγουδήσει το "Τούτο το μήνα", μόνος, με τη συνοδεία του κόσμου.
Με ένα τελευταίο ρεφρέν, η μαγική πρώτη συναυλία στο θέατρο Πέτρας, θα λάμβανε τέλος. Άλλη μια νύχτα που θα θυμόμαστε για καιρό, ετοιμαζόταν να ξημερώσει.
"Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ, εδώ είναι ο παράδεισσος και η κόλαση εδώ".
Φωνή : Γιάννης Χαρούλης
Λύρα: Λευτέρης Ανδριώτης
Κοντραμπάσο: Μιχάλης Καλκάνης
Κρουστά: Βασίλης Μπαχαρίδης
Πνευστά: Κωνσταντής Πιστιόλης
Κιθάρα: Θανάσης Τζίνγκοβιτς
Τύμπανα: Πάνος Τόλιος
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κανάκη
Είναι λίγο πριν τις οκτώ και το θέατρο Πέτρας έχει ήδη αρχίσει να γεμίζει. Το φεγγάρι είναι ψηλά στον ουρανό και κανένα σύννεφο δε φαίνεται ακόμα. Η παραγωγή της συναυλίας είναι άριστα προετοιμασμένη για το πλήθος κι έτσι ο κόσμος, που έχει σχηματίσει μια ατελείωτη ουρά, εισέρχεται με γρήγορους ρυθμούς στο χώρο. Η ώρα περνά.
Εννέα και τριάντα. Το κοινό ζητοκραυγάζει για να υποδεχτεί στη σκηνή το Γιάννη Χαρούλη και τους μουσικούς του. Ένα χαμόγελο, μια χειρονομία ευγνωμσύνης προς τον κόσμο του και η μουσική αρχίζει, μέσα σε καπνούς και εύθυμο κλίμα.
"Ω νυχτέρια, ω πανηγύρια, ούτε λάβρα ούτε χιονιάς μήτε η μέρα μήτε η νύχτα δε σας έκοβε εσάς".
Ο ουρανός συννεφιάζει. Ο Γιάννης μας καλωσορίζει. "Μαγγανείες", "Τότε κι εγώ", "Ανεμόσκαλα". Ακόμα και μετά την έναρξη της συναυλίας, κόσμος καταφθάνει στο θέατρο. Ο χώρος είναι ασφυκτικά γεμάτος από ανθρώπους, που χειροκροτούν και σιγοτραγουδούν. Ακόμα και στα βράχια γύρω από το θέατρο βλέπεις ανθρώπινες μορφές και φλας από κινητά και κάμερες.
"Πάντα ζητούσες τα φιλιά που αφήνουνε σημάδι".
Το τραγούδι ξεκινά με ένα εξαιρετικό σόλο στη λύρα από το Λευτέρη Ανδριώτη, ενώ η ενορχήστρωση του κομματιού δίνει την ίδια ευκαιρία και στους υπόλοιπους μουσικούς. Τόσο η πολύ καλή ακουστική του θεάτρου Πέτρας όσο και ο προσεκτικά στημένος ήχος δίνουν ένα εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμά, που κάνει την καρδιά μας να χτυπάει στους ρυθμούς του κομματιού.
"Κι εγώ τσι λέω τσι καρδιάς βάστα καρδιά μου, βάστα".
"Του Λασιθιού η στράτα". O Γιάννης Χαρούλης αφιερώνει ένα κομμάτι που, πλεον, ακούγεται σε κάθε συναυλία του, στην οικογένειά του, που βρίσκεται κι αυτό το βράδυ, στο πλευρό του. Οι αφιερώσεις, όμως, δε σταματούν εδώ.
"Από μια πατρίδα εγώ είμαι κι όσο κι αν το λησμονώ, πάω, προς μια πατρίδα, πάω, μια για πάντα να σταθώ".
Στους ανθρώπους που περνούν από τη χώρα μας, ψάχνοντας να πάνε κάπου καλύτερα, σε ένα άλλο μέλλον, καλύτερο από αυτό που ίσως νομίζουν ότι έχουν αλλά και στους δικούς μας ανθρώπους που φεύγουνε και λείπουνε, είναι αφιερωμένο το νέο τραγούδι του Γιάννη Χαρούλη σε ποίηση Κωστή Παλαμά και μουσική Λουκά Θάνου.
Το φεγγάρι έχει κρυφτεί, πια, πίσω από τα σύννεφα. Ο κόσμος φωνάζει με όλη του τη δύναμη "Για σένα λέω" και στο βάθος πέφτουν κεραυνοί. Η ώρα περνά, και γινόμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα, που τραγουδά κάτω απ'τα σύννεφα, τους κεραυνούς και τους άκρως ατμοσφαιρικούς φωτισμούς.
"Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμα εσύ να φανείς, μην κλαις πουλί μου, μην κλαίς πουλί μου".
Ύστερα από μια μικρή παύση μελαγχολίας, με την καθιερωμένη και, πλέον, αναμενόμενη εμφάνιση του Κωνσταντή Πιστιόλη (πνευστά) ξεκινά μια μεγάλη γιορτή. Μετά το Ηπειρώτικο "Πες μας Χάρε να χαρείς" του Πιστιόλη, ο Χαρούλης συνεχίζει με "Σου μιλώ και κοκκινίζεις" και "Βασιλική τον έρωτα" και το κοινό ενώνεται σε ξέφρενο χορό!
"Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου, ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός".
Στο τελευταίο κομμάτι αυτής της φράσης πέφτει ο τελευταίος και πιο μεγάλος κεραυνός, πίσω από τη σκηνή. Ο κόσμος παθιάζεται ακόμα πιο πολύ και οι πρώτες ψιχάλες της βροχής κάνουν την εμφάνισή τους. Οι προβολείς στρέφονται στον ουρανό, καθώς η βροχή δυναμώνει. Τα πουλόβερ μπαίνουν οι ομπρέλες βγαίνουν και η συναυλία γίνεται, αμέσως, μαγική.
"Και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω, τον κόσμο φέρνει ανάποδα τη γη μέσα στο πιάτο".
Η βροχή γίνεται καταιγίδα και ο κόσμος χείμαρρος που ανεβοκατεβαίνει σε κάθε φράση του κομματιού. Τα καπνογόνα, ο χορός και το τραγούδι είναι η δική μας απάντηση στο νερό που πέφτει ορμητικά επάνω μας. Είμαστε ένα με τον ουρανό, ένα με τη γη , ένα με τη μουσική.
"Δεν ήταν στάλες της βροχής για να κρατάς ομπρέλα, ήτανε μπάτσοι διαλεχτοί που κάναν πασαρέλα".
"Και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβριαδιάσει, ποιος βρίσκει τέτοιον θησαυρό και θέλει να τον χάσει".
Δυστυχώς, όμως, η βροχή δε μας κάνει τη χάρη. Λίγο μετά τις δώδεκα, ίσως και μια ολόκληρη ώρα νωρίτερα από το κανονικό, σιγοτραγουδάμε όλοι μαζί τον Ερωτόκριτο, και ο Γιάννης Χαρούλης μας αποχαιρετά. Φυσικά, το κοινό περιμένει ,κάτω από τη βροχή, χειροκροτώντας, μέχρι ο Γιάννης να επιστρέψει και να τραγουδήσει το "Τούτο το μήνα", μόνος, με τη συνοδεία του κόσμου.
Με ένα τελευταίο ρεφρέν, η μαγική πρώτη συναυλία στο θέατρο Πέτρας, θα λάμβανε τέλος. Άλλη μια νύχτα που θα θυμόμαστε για καιρό, ετοιμαζόταν να ξημερώσει.
"Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ, εδώ είναι ο παράδεισσος και η κόλαση εδώ".
Φωνή : Γιάννης Χαρούλης
Λύρα: Λευτέρης Ανδριώτης
Κοντραμπάσο: Μιχάλης Καλκάνης
Κρουστά: Βασίλης Μπαχαρίδης
Πνευστά: Κωνσταντής Πιστιόλης
Κιθάρα: Θανάσης Τζίνγκοβιτς
Τύμπανα: Πάνος Τόλιος
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κανάκη