Οι συναυλίες του Σεπτέμβρη στην Τεχνόπολη αποτελούν αγαπημένη συνήθεια. Οι συναυλίες του Παύλου Παυλίδη με τους B-Movies τέτοια εποχή, ακόμη πιο αγαπημένη! Πέρυσι, τέτοιες μέρες περίπου, ζήσαμε ένα αξεπέραστο βράδυ σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του. Φέτος, πιστοί στο ετήσιο ραντεβού μας που έρχεται να σηματοδοτήσει το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή του φθινοπώρου, μας απέδειξε ότι κάθε φορά είναι «σαν να ‘ναι η πρώτη φορά».
Ο χώρος της Τεχνόπολης άρχισε να γεμίζει από νωρίς, καθώς πριν από την εμφάνιση του Παύλου θα άνοιγαν τη συναυλία –γύρω στις 20:45– οι «Σωτήρες», η νέα μπάντα των Φώτη Σιώτα (τραγούδι-βιολί), Λευτέρη Μουμτζή (μπάσο), Βασίλη Μπαχαρίδη (τύμπανα) και Κώστα Παντέλη (κιθάρες), που πραγματοποιούσαν τη δεύτερη ζωντανή εμφάνισή τους. Με μουσικές που «παντρεύουν» τον ροκ ήχο με την παράδοση και τραγούδια από τον επερχόμενο πρώτο δίσκο τους, τα οποία σίγουρα θα αγαπηθούν, μας έκαναν το καλύτερο «ζέσταμα».
Το μεγάλο χειροκρότημα έφερε στην σκηνή τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies, το μουσικό αυτό σύνολο που με την απίστευτη χημεία του καταφέρνει να μας ξεσηκώνει. Το –νοερό– πρώτο μέρος της συναυλίας σού έδινε την εντύπωση πως στηριζόταν σε μια εναλλαγή τραγουδιών ανάμεσα σε δύο δίσκους: τον πρόσφατο «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο» και τον αγαπημένο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Τραγούδια όπως «Τα λουλούδια», «Άσε με εδώ», «Το τέλος του κόσμου» (από τα αγαπημένα του κοινού όσον αφορά τα καινούργια), «Τόσο κοντά» , «Navigator» και «Αντικαταπληκτικά» συνέθεσαν τον «Παυλιδικό εαυτό» των τελευταίων χρόνων και είχαν δώσει στον κόσμο, ήδη, την απελευθέρωση που χρειαζόταν.
Όταν έφτασε η ώρα για το ομώνυμο «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο», ο Παύλος έκανε μια παύση και το αφιέρωσε στον Θάνο Ανεστόπουλο που μας άφησε εδώ και λίγες μέρες προλογίζοντας: «Σ’ ένα φίλο μας που μάλλον ταξιδεύει στους ουρανούς και θα είναι πάντα εδώ…». Κι ενώ η φωνή του αιχμαλώτιζε τις νότες τραγουδώντας «Σήμερα σκέφτηκα ότι έχω να σε ‘δω / πολύ καιρό , μια μέρα χάθηκες στο πλήθος κάπου εδώ / παράξενο» μου ήρθαν στο μυαλό μερικές μνήμες από την περσινή χρονιά, όταν είχαμε μαζευτεί στην Τεχνόπολη για τον Παύλο και μια βδομάδα μετά πάλι για τα Διάφανα Κρίνα. Το δυναμικό «Άλλη μια μέρα» ήρθε να ταράξει τα νερά και να δώσει τη σκυτάλη στα «Όσο μικραίνω» , «Δεν είμαι από ‘δω» και το καινούργιο «Έλα κοντά μου», ενώ ο κόσμος χόρευε και χανόταν στους διαστημικούς ήχους.
Ένα ταξίδι στα πέρατα του κόσμου η συναυλία του Παύλου, από τον ουρανό μέχρι τον βυθό, όπου συναντήσαμε αερικά, γοργόνες και στοιχειωμένα σπίτια. Η κορύφωση της βραδιάς ήρθε με τα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών. Τα «Σαν εσένα», «Πάρε με μαζί σου», «Η τελευταία φορά», «Μόνο αυτό», «Καράβι» και «Ρίτα» έδωσαν μια ηλεκτροφόρα πνοή στη βραδιά κι έκαναν τον κόσμο να απολαμβάνει με ψυχή αλλά και σώμα την κάθε νότα, ενώ στο «Ό,τι θες εσύ» το κοινό βρισκόταν πια σε έξαρση! Με μια ολιγόλεπτη απουσία, περάσαμε από τα δυνατά στα χαμηλά και ήρθαμε αντιμέτωποι με μια ευχάριστη έκπληξη: ακούσαμε, μετά από πάρα πολλά χρόνια, το τραγούδι «Πρέπει να έρθεις» κι αυτό ήταν ένα γεγονός σπάνιο, αλλά και μοναδικό για όσους παρευρέθηκαν.
Ο Παύλος ήταν γεμάτος όρεξη, ενέργεια και πολύ καλή διάθεση, ενώ παράλληλα δεν έχανε στιγμή να ευχαριστήσει τον κόσμο και να δείξει την αγάπη του μέσα από πλατιά χαμόγελα. Ήταν φανερό πως απολάμβανε κι αυτός την κάθε στιγμή και θα ήθελε να παίξει πολλές ώρες ακόμη, αν δεν υπήρχε η πίεση του χρόνου. Έβαλε τα δυνατά του και μας χάρισε μια σωρεία κι άλλων αγαπημένων τραγουδιών στο κοινό που δεν χόρταινε να τραγουδά και να χορεύει: ψυχεδέλεια στα «Ρομπότ», «Ρόδες», «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι», αλλαγή ύφους με «Το νερό που κυλάει» και τον «Κήπο», ενθουσιασμός στους «Θεριστές» και το «Ατλαντίς», γαλήνη με το «Η αγάπη σου».
Η βραδιά έφτασε σιγά σιγά στο τέλος της. Μετά από την «Τροφή για τα θηρία» και τις «Συμμορίες της ασφάλτου» ήρθε η «Φωτιά στο λιμάνι»… Κι εκεί, με όλα τα χέρια σηκωμένα, με όλες τις αναμνήσεις ζωντανές, με κόκκινες σκιές, με το «Μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά...» να σχίζει τον αέρα και με όλες τις φωνές να γίνονται ένα, μπορούσες να νιώσεις την κάθαρση που ολοκληρώθηκε με το γλυκό και ήρεμο «Περιμένω» - ένα τραγούδι με το οποίο άλλοτε άνοιγε τις συναυλίες του, ενώ τώρα την έκλεισε. Μια μαγική βραδιά που μπορούσες να πεις ότι έμοιαζε με «έναν κύκλο στον αέρα» ή με έναν φωτεινό αστερισμό. Τέτοια συναυλία ήταν και τον ευχαριστούμε γι΄αυτό.
* Οι φωτογραφίες και το βίντεο ανήκουν στον Κώστα Σκρομ. Τον ευχαριστούμε!