Ο περίεργος τίτλος αναφέρεται στους ήρωες που έχουμε (και όχι τη σειρά της τηλεόρασης). Πως επιλέγουμε και απογοητευόμαστε. Και μην νομίζετε ότι είναι φαινόμενο της εποχής μας, άσχετα τι λένε τα κανάλια. Όχι το κόλπο είναι πολύ παλιό.
Στην πραγματικότητα είναι πανάρχαιο. Όλοι έχουμε τους ήρωες μας. Απλώς στον προηγούμενο αιώνα ανέκυψε ένα νέο είδος ήρωα. Εντάξει μπορεί και πιο παλιά να θαύμαζαν τον ψάλτη στην Εκκλησία αλλά άλλο αυτό και άλλο το πώς βλέπουμε τους μουσικούς σήμερα. Τους μετατρέπουμε σε αυτό που θέλουμε και εμείς να είμαστε. Και αν τυχόν κάτι αλλάξει και δεν μας ταιριάζει : στην πυρά.
Όχι, δεν είναι αστείο. Τους μουσικούς (όπως αντίστοιχα τους ηθοποιούς) τους βλέπουμε σαν κάτι που ξεπερνά την πραγματικότητα. Από την εποχή των Beatles μαζευόμαστε κατά χιλιάδες για να ακούσουμε τα τραγούδια και μπαίνουμε στο κόλπο να πιστεύουμε ότι μας σερβίρουν οι image makers και ότι νομίζουμε ότι αντιπροσωπεύουν οι στίχοι τους. Τους ανεβάζουμε σε επίπεδα που παλιότερα αντιστοιχούσαν θεοί και ημίθεοι. Τους υποστηρίζουμε, τους ακούμε και τους αγαπάμε με τεράστιο πάθος.
Αλίμονο όμως, αν δεν ταιριάξει κάτι από την αλήθεια με αυτό που θέλουμε εμείς. Αν μαθευτεί κάτι που δεν μας αρέσει.
Τότε, λες και μόνο τα άκρα μπορούν να υπάρξουν, τους μισούμε τρελά και με πάθος. Κατέστρεψαν την εικόνα μας για τον κόσμο και θα το ξεχάσουμε; Όχι, θα τους φερθούμε με το χειρότερο τρόπο. Και το κακό είναι ότι η αντίδραση σπάνια είναι ανάλογη του εγκλήματος.
Εντάξει υπάρχουν και κάποιες φορές που η οργή είναι δικαιολογημένη αν και η αλλαγή είναι ταχύτατη. Κοιτάξτε μόνο το πόσο γρήγορα ο Michael Jackson έγινε από τον πιο επιτυχημένο καλλιτέχνη του 80 στην πλήρη απαξίωση στο 90. Βέβαια η αλλαγή τόσο στην εμφάνιση όσο και στη συμπεριφορά (με τρελούς γάμους και απίστευτες δίκες) ομολογώ ότι την προκάλεσε. Τελικά ακόμα και η τεράστια επιτυχία δεν μπορεί να σε προστατέψει από την οργή.
Αλλά τις περισσότερες φορές η αντίδραση είναι αδικαιολόγητη, απίστευτα απότομη και οφείλεται περισσότερο στην διάλυση της ψευδαίσθησης μας για κάποιον παρά στον ίδιο. Απλώς θυμηθείτε πως αποκήρυξαν -εν μια νυκτί- τον George Michael, τα αντράκια που τον θεοποίησαν το 80, όταν έμαθαν ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Και καλά να σε αποκηρύξουν. Τουλάχιστον σε αφήνουν ήσυχο. Αν όμως σε μισήσουν την έκατσες. Είτε μιλήσεις για κάποιον άλλο υποτιμητικά, είτε έχεις την λάθος σχέση, είτε κατηγορήσεις την πολιτική κάποιου είτε απλώς διαλυθεί ένα γκρουπ, τα πράγματα μπορεί να φτάσουν σε τραγικές καταστάσεις. Η περίπτωση του John Lennon (που δολοφονήθηκε από οπαδό των Beatles με ψυχολογικά προβλήματα) αποδεικνύει ότι δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο.
Δεν βοηθά βέβαια η κόντρα που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε καλλιτέχνες (το οποίο το έχουν αναγάγει σε επιστήμη οι ράπερ). Απλώς το φαινόμενο, αντίθετα με τις θεωρίες που μας σερβίρουν, δεν είναι καινούργιο.
Εν τέλει συνεχίζω να πιστεύω ότι και χρειάζονται αλλά και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ήρωες πολλά χρόνια αφού έχω γίνει χώμα. Άλλωστε και εγώ θα ήθελα να γινόμουν μέλος των Aerosmith (άντε να εξηγήσεις στους νεώτερους αυτή τη δήλωση), αλλά θα προτιμούσα οι ακραίες αντιδράσεις να μειωθούν. Πολλά θέλω ε; Για αυτό θα αφήσω τους Stones να το πουν καλύτερα.
Για το κουίζ: Φυσικά dottore (γιατρός) είναι ο καλύτερος σήμερα (πιθανότατα και όλων των εποχών) αναβάτης του MotoGP. Ο φοβερός και τρομερός 30χρονος Valentino Rossi με 8 Παγκόσμια Πρωταθλήματα: 1 στα 125 cc και 1 στα 250 cc (και τα δυο στην δεύτερη χρονιά στην κατηγορία) και 6 στην κορυφαία κατηγορία, από τον δεύτερο χρόνο του και μετά, μέσα σε 11 χρόνια.Στη φωτογραφία με το κράνος να έχει το πρόσωπό του.
Για το επόμενο : Ποιος είναι ο μόνος οδηγός που διεκδίκησε πρωτάθλημα Formula 1 τρέχοντας με μονοθέσια της ομάδας που είχε το όνομά του (αυτός τη δημιούργησε);
Rolling Stones - Fort Worth, Houston 1972-06-24/25 You Can't Always Get What You Want
Στην πραγματικότητα είναι πανάρχαιο. Όλοι έχουμε τους ήρωες μας. Απλώς στον προηγούμενο αιώνα ανέκυψε ένα νέο είδος ήρωα. Εντάξει μπορεί και πιο παλιά να θαύμαζαν τον ψάλτη στην Εκκλησία αλλά άλλο αυτό και άλλο το πώς βλέπουμε τους μουσικούς σήμερα. Τους μετατρέπουμε σε αυτό που θέλουμε και εμείς να είμαστε. Και αν τυχόν κάτι αλλάξει και δεν μας ταιριάζει : στην πυρά.
Όχι, δεν είναι αστείο. Τους μουσικούς (όπως αντίστοιχα τους ηθοποιούς) τους βλέπουμε σαν κάτι που ξεπερνά την πραγματικότητα. Από την εποχή των Beatles μαζευόμαστε κατά χιλιάδες για να ακούσουμε τα τραγούδια και μπαίνουμε στο κόλπο να πιστεύουμε ότι μας σερβίρουν οι image makers και ότι νομίζουμε ότι αντιπροσωπεύουν οι στίχοι τους. Τους ανεβάζουμε σε επίπεδα που παλιότερα αντιστοιχούσαν θεοί και ημίθεοι. Τους υποστηρίζουμε, τους ακούμε και τους αγαπάμε με τεράστιο πάθος.
Αλίμονο όμως, αν δεν ταιριάξει κάτι από την αλήθεια με αυτό που θέλουμε εμείς. Αν μαθευτεί κάτι που δεν μας αρέσει.
Τότε, λες και μόνο τα άκρα μπορούν να υπάρξουν, τους μισούμε τρελά και με πάθος. Κατέστρεψαν την εικόνα μας για τον κόσμο και θα το ξεχάσουμε; Όχι, θα τους φερθούμε με το χειρότερο τρόπο. Και το κακό είναι ότι η αντίδραση σπάνια είναι ανάλογη του εγκλήματος. Εντάξει υπάρχουν και κάποιες φορές που η οργή είναι δικαιολογημένη αν και η αλλαγή είναι ταχύτατη. Κοιτάξτε μόνο το πόσο γρήγορα ο Michael Jackson έγινε από τον πιο επιτυχημένο καλλιτέχνη του 80 στην πλήρη απαξίωση στο 90. Βέβαια η αλλαγή τόσο στην εμφάνιση όσο και στη συμπεριφορά (με τρελούς γάμους και απίστευτες δίκες) ομολογώ ότι την προκάλεσε. Τελικά ακόμα και η τεράστια επιτυχία δεν μπορεί να σε προστατέψει από την οργή.
Αλλά τις περισσότερες φορές η αντίδραση είναι αδικαιολόγητη, απίστευτα απότομη και οφείλεται περισσότερο στην διάλυση της ψευδαίσθησης μας για κάποιον παρά στον ίδιο. Απλώς θυμηθείτε πως αποκήρυξαν -εν μια νυκτί- τον George Michael, τα αντράκια που τον θεοποίησαν το 80, όταν έμαθαν ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Και καλά να σε αποκηρύξουν. Τουλάχιστον σε αφήνουν ήσυχο. Αν όμως σε μισήσουν την έκατσες. Είτε μιλήσεις για κάποιον άλλο υποτιμητικά, είτε έχεις την λάθος σχέση, είτε κατηγορήσεις την πολιτική κάποιου είτε απλώς διαλυθεί ένα γκρουπ, τα πράγματα μπορεί να φτάσουν σε τραγικές καταστάσεις. Η περίπτωση του John Lennon (που δολοφονήθηκε από οπαδό των Beatles με ψυχολογικά προβλήματα) αποδεικνύει ότι δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο.
Δεν βοηθά βέβαια η κόντρα που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε καλλιτέχνες (το οποίο το έχουν αναγάγει σε επιστήμη οι ράπερ). Απλώς το φαινόμενο, αντίθετα με τις θεωρίες που μας σερβίρουν, δεν είναι καινούργιο. Εν τέλει συνεχίζω να πιστεύω ότι και χρειάζονται αλλά και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ήρωες πολλά χρόνια αφού έχω γίνει χώμα. Άλλωστε και εγώ θα ήθελα να γινόμουν μέλος των Aerosmith (άντε να εξηγήσεις στους νεώτερους αυτή τη δήλωση), αλλά θα προτιμούσα οι ακραίες αντιδράσεις να μειωθούν. Πολλά θέλω ε; Για αυτό θα αφήσω τους Stones να το πουν καλύτερα.
Για το κουίζ: Φυσικά dottore (γιατρός) είναι ο καλύτερος σήμερα (πιθανότατα και όλων των εποχών) αναβάτης του MotoGP. Ο φοβερός και τρομερός 30χρονος Valentino Rossi με 8 Παγκόσμια Πρωταθλήματα: 1 στα 125 cc και 1 στα 250 cc (και τα δυο στην δεύτερη χρονιά στην κατηγορία) και 6 στην κορυφαία κατηγορία, από τον δεύτερο χρόνο του και μετά, μέσα σε 11 χρόνια.Στη φωτογραφία με το κράνος να έχει το πρόσωπό του.
Για το επόμενο : Ποιος είναι ο μόνος οδηγός που διεκδίκησε πρωτάθλημα Formula 1 τρέχοντας με μονοθέσια της ομάδας που είχε το όνομά του (αυτός τη δημιούργησε);
Rolling Stones - Fort Worth, Houston 1972-06-24/25 You Can't Always Get What You Want
Nickelback - Rockstar - Official Music Video
Σχετικό θέμα