Το Θέατρο του Νέου Κόσμου αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς, καθώς δε διστάζει να πιστέψει σε παραστάσεις, που αρκετοί δεν θα πίστευαν. Εκεί έχω παρακολουθήσει μεγάλες επιτυχίες, εισπρακτικές και καλλιτεχνικές, αλλά και παραστάσεις που δεν μου άρεσαν τόσο, παρόλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ. Έχω παρακολουθήσει παραστάσεις από μικρές ομάδες, νεοσύστατες, καθώς και άλλες που πραγματεύονται θέματα λεπτά και για κάποιους απαγορευμένα.
Μία τέτοιου είδους παράσταση παρακολούθησα το βράδυ της Δευτέρας. Πρόκειται για το "Αριστούργημα ή Re-Mohamed TV Show", του Δανού Κριστιάν Λόλλικε, από τη θεατρική ομάδα Ars Moriendi σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα. Διαβάζοντας το σημείωμα του σκηνοθέτη, ξεκαθάρισαν κάποιες σκέψεις μου,ωστόσο όσα παρακολούθησα ζυμώνονται ακόμη και τώρα μέσα μου.
Το κείμενο του Κριστιάν Λόλλικε είναι μια γροθιά στο στομάχι, στη βολεμένη μας συνείδηση. Θα χρησιμοποιήσω αυτούσια τα λόγια του σκηνοθέτη "Το έργο καταδεικνύει και καυτηριάζει την απόσταση ασφαλείας του δυτικού κόσμου ανάμεσα στην αλληλεγγύη των καλών προθέσεων και την επιδερμική, σχεδόν ελιτίστικη αντίληψη του προβλήματος."
Κατά τη διάρκεια της παράστασης τρεις παρουσιαστές ριάλιτι σόοου προσπαθούν να μας δείξουν πώς δημιουργείται ένα αριστούργημα και να μας πείσουν ποιο θεωρείται το μεγαλύτερο αριστούργημα του 21ου αιώνα : Η πτώση των δίδυμων πύργων, η γενοκτονία στη Ρουάντα; Αναρίθμητα τα συμβάντα αιματοχυσίας, για τα οποία ενδιαφερόμαστε επιφανειακά, παρακολουθώντας τα στην τηλεόραση, ώσπου να πάμε για ύπνο! Το θέατρο είναι από τις απαρχές του άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τρόμο, εδώ όμως έχουμε κάτι διαφορετικό. Έχουμε τρομοκρατία.
Τις παραπάνω σκέψεις καλούνται να αποδώσουν οι τρεις ηθοποιοί κατά τη διάρκεια της παράστασης, η οποία έχει στόχο να μας ταρακουνήσει, θέτοντας το κοινό αντιμέτωπο με την πιο σκληρή αλήθεια που αρνείται πεισματικά να αντικρύσει.
Πέρα από τις συζητήσεις για το τι εστί τέχνη, πίστη, αριστούργημα, ευτυχία, τρομοκρατία, παρακολουθούμε ιστορίες ανθρώπων σοκαριστικές: Μία γυναίκα που χάνει τον σύζυγό της την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου και ένας άντρας που σκοτώνεται την ίδια μέρα, ο ίδιος που προκάλεσε τη συντριβή του αεροπλάνου. Ο Λόλλικε κατηγορήθηκε ότι υποστηρίζει την τρομοκρατία, ο ίδιος όμως επισημαίνει πως σκοπός του είναι να αντιληφθούμε τι συνέβη, καθώς μπορεί να ξανασυμβεί.
Ένα τόσο δυνατό κείμενο χρήζει μίας ιδιαίτερα προσεγμένης προσέγγισης. Στο σύνολό της η παράσταση ήταν καλή, σε κάποια σημεία όμως φαινόταν σαν να μην υπάρχει συνοχή. Είναι μία παράσταση που δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς. Η διάρκειά της είναι ιδανική. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πάρα πολύ καλές, με έντονη εκφραστικότητα και κινησιολογία, που απέπνεαν μία φυσικότητα.
Το σκηνικό λιτό, με δύο αναπηρικά καρότσια, έναν μπιντέ, δύο λωρίδες από πετραδάκια και μια σκούπια. Κάθε αντικείμενο είχε έναν συμβολισμό που ο καθένας εκλαμβάνει με τρόπο διαφορετικό. Εγώ εισέπραξα την απόγνωση, την ακινησία, την αδυναμία και τη σύγχυση. Οι φωτισμοί και η επιλογή μουσικής ήταν απόλυτα ταιριαστοί, καθώς ενέτειναν τα παραπάνω συναισθήματα.
Η προβολή ωμών εικόνων-εικόνων αριστουργημάτων-σε μαύρο φόντο, ήταν για άλλους μια σημαντική προσθήκη και για άλλους όχι απαραίτητη, με σκληρές εικόνες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Τείνω να συμφωνήσω με τη δεύτερη άποψη.
Πρόκειται για ένα έργο μεταθεατρικό (μεταθέατρο: η συνείδηση των ηθοποιών ότι παίζουν θέατρο μες στο έργο) και μεταδραματικό (οδηγίες, συμβουλές για την υπόδυση και τη δράση των ηθοποιών στο πλαίσιο του μεταθεάτρου). Είναι ένα είδος πολύ απαιτητικό, στο οποίο οι ηθοποιοί ανταποκρίθηκαν με επιτυχία. Ιδιαίτερα συγκινητικό και παράλληλα σοκαριστικό ήταν το τέλος.
Είναι σίγουρα μία παράσταση που θα τριγυρνά στο μυαλό μου για καιρό.
Συντελεστές
Μετάφραση: Σωτήρης Σουλιώτης
Σκηνοθεσία: Θάνος Νίκας
Σκηνική εγκατάσταση: Πηνελόπη Χατζηδημητρίου
Σχεδιασμός φωτισμών: Θάνος Νίκας
Φωτογραφίες: Γιώργος Λέμμας
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Κατερίνα Συναπίδου, Δημήτρης Φραγκούλης
ΧΩΡΟΣ
Κάτω Χώρος
Από 3.10.2016 μέχρι 15.11.2016
ΩΡΕΣ
Δευτέρα 21:15
Τρίτη 21:15