Για μια ανάσα στο θέατρο Διάνα

Οδηγοί επιβίωσης σε καιρούς χαλεπούς, σε καιρούς  εξωτερικής και εσωτερικής σύγχυσης.

Το κείμενο της Ζίνι Χάρις Για μια ανάσα ανεβαίνει στο θέατρο Διάνα σε μετάφραση-απόδοση Ελένης Ράντου και σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, με εξαιρετικούς ηθοποιούς. 

Η Άννα, μία δυναμική και καταξιωμένη επαγγελματίας, καλείται να παλέψει με θεούς και δαίμονες, όπως χαρακτηριστικά περιγράφεται, σαν σύγχρονος Φάουστ ή Οδυσσέας. Μία ερωτική συνεύρεση θα αποτελέσει την αρχή του "τέλους" και θα υποβάλει την ηρωίδα σε μία ατέρμονη αναζήτηση της αξίας της. Υπάρχει έρωτας χωρίς συναλλαγή; Υπάρχει ζωή; Πώς κοστολογούνται οι ανθρώπινες ζωές; 

Ένα έργο σκληρό, με χιούμορ σατανικό και επικίνδυνα επίκαιρο, που γράφτηκε το 2012 από την Ζίνι Χάρις, της οποίας η διαίσθηση μας τρομάζει και μας ιντριγκάρει. Αποκαλείται ψυχολογικό θρίλερ, τίποτα όμως στην ιστορία δεν μας φαίνεται παράξενο. Έχει, λοιπόν, μετατραπεί η καθημερινότητά μας σε ψυχολογικό θρίλερ; Ερώτηση ρητορική.

Το έργο παίρνει τη μορφή του θεατή και φέρνοντας στο προσκήνιο το ερωτικό θέμα καταφέρνει να περάσει το πολιτικό υπόβαθρό του χωρίς να γίνει μανιφέστο. Το τέλος είναι απογειωτικό και προφητικό. Χρησιμοποιώ μερικές από τις φράσεις που ειπώθηκαν στη συνέντευξη τύπου.

Η Ελένη Ράντου τολμά να ασχοληθεί με ένα θέμα που δεν έχουμε τη δύναμη ακόμη να αγγίξουμε. Αποφεύγοντας τα ήδη γνωστά μονοπάτια, κάνει μία επιλογή παρακινδυνευμένη χωρίς να γνωρίζει αν θα επιτύχει ή όχι. Επιλέγει μάλιστα έργο ξένης συγγραφέως, ώστε να διατηρηθεί μία αποστασιοποιημένη ματιά στα γεγονότα που βιώνουμε. Το έργο αυτό δεν χαϊδεύει αυτιά, δείχνει ξεκάθαρα ποιοι είμαστε και μας βάζει στη διαδικασία να αναλογιστούμε ποικίλα θέματα που μας απασχολούν, από την εξωτερική πολιτική ως το τι συμβαίνει μέσα μας. Η ηθοποιός ξεγυμνώνεται πάνω στη σκηνή και το ίδιο ζητά κι από εμάς. Να ξεγυμνωθούμε και να δούμε την αλήθεια μας.

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο εύστοχος τίτλος, αφού όλοι μας παλεύουμε για μιαν ανάσα.Παρακολουθούμε την παράσταση με κομμένη την ανάσα, ενώ παίρνουμε μια βαθειά ανάσα και αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας.

Οι ερμηνείες ήταν καθόλα εξαιρετικές. Εμείς παρευρεθήκαμε στην πρεμιέρα και είχαμε υπόψη μας το άγχος και κάποια λάθη ή σαρδάμ που ήταν λογικό, πιθανό να συμβούν. Καθώς όμως οι παραστάσεις προχωρούν, θεωρώ πως πια οι ερμηνείες θα γίνονται όλο και καλύτερες.

Η Ελένη Ράντου δεν αποχωρεί καθόλου από τη σκηνή. Επί δύο ώρες καταθέτει ψυχή και σώμα, αφού ο ρόλος της έχει πολύ απαιτητική κινησιολογία. Έχει την ικανότητα να μιλά ψιθυριστά κι αμέσως μετά να φωνάζει, να προκαλεί απίστευτο γέλιο κι έπειτα να σε τσακίζει και να σε κάνει να κλάψεις. Φαίνεται να το κάνει με μεγάλη ευκολία, όλοι όμως γνωρίζουμε πόσο κοπιάζει κάθε φορά, με στόχο της να αγγίξει όσα δεν φτάνει. Και το καταφέρνει. Εύστοχα την αποκαλεί ο Σταμάτης Φασουλής ερασιτέχνη με τη σημασία του εραστή της τέχνης που δεν επαναπαύεται. Αυτό είναι που την κάνει τόσο ξεχωριστή και που στέφει και το πιο ριψοκίνδυνο εγχείρημά της με απόλυτη επιτυχία.

Εξαιρετική ήταν η ερμηνεία της Λένας Ουζουνίδου, της οποίας το ήθος και τον σεβασμό προς το έργο και τους συναδέλφους της ξεχώρισα από τη συνέντευξη τύπου. Ο τρόπος που παρακολουθούσε τα λόγια των συναδέλφων της θύμιζε παιδί διψασμένο για γνώση. Απόλυτα φυσική πάνω στη σκηνή, έγινε ένα με τον ρόλο της. Οι στιχομυθίες της με την Ελένη Ράντου που προκαλούν γέλιο και ανακούφιση κι ακριβώς απέναντι η σπαρακτική σκηνή που μας αδειάζει όλους. Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που κοιτάζοντάς τους σου εμπνέουν εμπιστοσύνη να αφεθείς και να τους παρακολουθήσεις.

Αποκάλυψη ήταν η ερμηνεία του Ηλία Μελέτη, που ενσάρκωσε τον πιο κωμικό ρόλο, εκείνον του βιβλιοθηκάριου, του εξειδικευμένου σε κάθε δύσκολη στιγμή να μας προσφέρει συμβουλές και προτάσεις για το πώς να αντεπεξέλθουμε. Ρόλος- αιχμηρό σχόλιο στην ευκολία που υπάρχει σήμερα να μαθαίνουμε πώς να κάνουμε εκατομμύρια πράγματα γύρω μας από το ίντερνετ: από το πιο απλό "πώς να βιδώσετε μια λάμπα" ως το πιο σύνθετο "πώς να υπάρχετε".

Ο Αντώνης Καρυστινός ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο τον ρόλο του "δαίμονα", σκοτεινού, σκληρού κι αλύγιστου(;) τύπου, που δεν αρέσκεται στις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ η εργασία του του δίνει την ευκαιρία να διαχειρίζεται το ανθρώπινο κεφάλαιο. Ο Κρις Ραντάνοφ, με την απίστευτα ωραία προφορά του, μας χάρισε στιγμές γέλιου με την Ελένη Ράντου, υποδυόμενος τον πελάτη. Με φυσικότητα και ευκολία έκανε ένα μείζονος σημασίας πέρασμα από τη σκηνή, δείχνοντάς μας ότι διαθέτει πολύ ταλέντο. Το ίδιο και ο Γιώργος Ματζιάρης, ο βοηθός σκηνοθέτη, που εμφανίστηκε για λίγο.

Η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή ήταν έτι μία φορά ευρηματική, ενώ τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακά. Λιτά, πλαισιωμένα με προβολή βίντεο, που ήταν απόλυτα εναρμονισμένη, χωρίς να κουράζει. Σκηνικά ευέλικτα, αιχμηρά θα τολμήσω να πω (κυριολεκτικά- μεταφορικά). Σε συνδυασμό με τον φωτισμό δημιουργούν μία ατμόσφαιρα περίεργη, στο μεταίχμιο του ευχάριστου και του δυσάρεστου. Την αίσθηση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει και να απογειώσει η μουσική της Nalyssa Green, βασισμένη στο ηλεκτρονικό στοιχείο. Απολύτως ταιριαστή, συνομιλεί με το έργο, δεν το επενδύει μουσικά.

Κατακλείδα: Χρειαζόμαστε περισσότερες τέτοιου είδους παραστάσεις!

Συντελεστές:

Απόδοση: Ελένη Ράντου
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Μάγιού Τρικεριώτη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική σύνθεση: Nalyssa Green
Φωτισμός: Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Video art: Παναγιώτης Σενίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Ματζιάρης
Βοηθός Σκηνογράφου: Δήμητρα Χίου

Σχετικό θέμα

Το βίντεο κλαμπ του Mix Grill / Cine Νέα

Βιντεοκλάμπερς: Ατάκες που αγαπήσαμε από «Ευτυχισμένοι μαζί» και «Κωνσταντίνου και Ελένης»