Κάθε χρόνο το περιμένουμε με ανυπομονησία και το τέλος του πάντα έρχεται πολύ γρήγορα, πριν προλάβουμε να το χορτάσουμε. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι θεσμός, είναι συνήθεια, είναι αγάπη, είναι ραντεβού και κάθε χρόνο μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας. Λίγο πριν σας δώσουμε την τελική γεύση που μας άφησε η φετινή μας εμπειρία, παρουσιάζουμε δυο εξαιρετικά animations, που αξίζει να δείτε, είτε είστε λάτρης του είδους είτε όχι.
Girl Without Hands (Το κορίτσι δίχως χέρια)
Ένα πρωτότυπα σχεδιασμένο animation έρχεται από τη Γαλλία και τον Sebastien Laudenbach να μας παρασύρει στη μαγεία του παραμυθιού, αλλά και τη σκληρότητα στις ιστορίες των αδερφών Grim.
Περιγραφή:
Ανυψώνοντας το κινούμενο σχέδιο σε μαγευτική τέχνη, η ταινία αυτή μεταμορφώνει ένα παραμύθι των αδερφών Grim σε ποίηση για τα μάτια. Ένας μυλωνάς πουλά την κόρη του στο Διάβολο. Το κορίτσι που προστατεύεται από την αγνότητά της δραπετεύει, αλλά χάνει τα χέρια της. Καθώς απομακρύνεται από την οικογένειά της συναντά τη θεά του νερού, έναν ευγενή κηπουρό και έναν πρίγκιπα στο κάστρο του.
Εντυπώσεις:
Ήταν η ταινία που έκλεισε για εμάς τον κύκλο του φετινού φεστιβάλ και μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Με μια πολύ δυνατή ιστορία και υπέροχο σχεδιασμό που θυμίζει ζωγραφιές με νερομπογιά, αυτό το παραμύθι για μεγάλους σε κάνει από τη μια να χάνεσαι στη μαγεία του φανταστικού κι από την άλλη σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα με σκηνές ωμότητας. Μια ευχάριστη έκπληξη, με σωστό ρυθμό, χωρίς παρατραβηγμένες σκηνές και με πολλαπλά μηνύματα για τα καταστροφικά αποτελέσματα της απληστίας, αλλά και τη δύναμη της θέλησης και της αγνότητας της ψυχής.
Δείτε τη: Γιατί αξίζει να δείτε ένα παραμύθι των ταλαντούχων αδερφών Grim χωρίς να έχει υποστεί λογοκρισία.
Μην τη δείτε: Αν δε σας αρέσουν τα animation με διαφορετική αισθητική από αυτή που έχουμε συνηθίσει.
My Life as a Courgette (Εγώ ο κολοκυθάκης)
Μια δεύτερη ταινία από τη Γαλλία που μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα καλύτερα animations που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ο Claud Barras σκηνοθετεί μια άκρως συγκινητική ιστορία για ένα γλυκύτατο αγοράκι που καταλήγει σε ανάδοχη οικογένεια.
Περιγραφή:
Μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του, ο Κολοκυθάκης γίνεται φίλος με τον καλόκαρδο αστυνομικό Ρέιμοντ, που τον συνοδεύει στην καινούργια του ανάδοχη οικογένεια, όπου ήδη υπάρχουν πολλά συνομήλικά του ορφανά παιδιά. Με τη βοήθεια του Ρέιμοντ και με τους καινούργιους του φίλους, ο Κολοκυθάκης θα μάθει σιγά σιγά να εμπιστεύεται και θα αποκτήσει μια νέα οικογένεια.
Εντυπώσεις:
Μια άκρως ρεαλιστική και σκληρή ιστορία που έρχεται σε αντίθεση με τις γλυκές, φτιαγμένες από πλαστελίνη, φιγούρες. Εξαιρετικό αισθητικό αποτέλεσμα, με καλογραμμένους χαρακτήρες και πλοκή, με έναν κεντρικό ήρωα που σε συγκινεί από την πρώτη στιγμή και με πολύ ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά, που απογειώνει την ιστορία. Η πρόωρη ενηλικίωση, οι δυσκολίες και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, η εγκατάλειψη και η ανάγκη για επαφή, στοργή και αγάπη μέσα από την τρυφερή ιστορία του Κολοκυθάκη. Μια δραματική ιστορία, ειπωμένη με παιδικότητα και αισιοδοξία. Μια ταινία για μικρούς και μεγάλους, που σίγουρα θα θυμόμαστε για καιρό.
Δείτε τη: Αν σας αρέσουν οι ρεαλιστικές ταινίες animation.
Μην τη δείτε: Δείτε τη.
Ο επίλογος
Η αυλαία έπεσε για το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και εμείς μοιραστήκαμε μαζί σας όλη μας την εμπειρία. Τα «Δολοφονικά αμαξίδια» του Ούγγρου Ατίλα Τιλ, μια ταινία που απολαύσαμε ιδιαίτερα, απέσπασε δικαίως τον «Χρυσό Αλέξανδρο» - «Θεόδωρο Αγγελόπουλο» , ενώ ο «Αργυρός Αλέξανδρος» δόθηκε στην ταινία «Η πέτρα της καρδιάς» του Γκούδμουντουρ Άρναρ από την Ισλανδία και ο «Χάλκινος Αλέξανδρος» στην ταινία «Ο σπορέας» του Γιόσουκε Τακέουτσι, από την Ιαπωνία.
Η αλήθεια είναι ότι οι κινηματογραφικές επιλογές του φετινού φεστιβάλ δεν μας ικανοποίησαν ιδιαίτερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια της διοργάνωσης. Ίσως φταίνε οι δικές μας επιλογές, ίσως και αυτές των διοργανωτών, όμως το ποσοστό των ταινιών που μας ενθουσίασαν ήταν πολύ μικρό. Τα «Δολοφονικά αμαξίδια» και τα δυο animations που παρουσιάσαμε παραπάνω ήταν οι τρεις δυνατότερες και πιο αξιομνημόνευτες στιγμές στη φετινή εμπειρία μας. Ωστόσο, αυτό δεν μας απωθεί από το θεσμό του φεστιβάλ, που μας έχει χαρίσει μεγάλες συγκινήσεις μέσα στα χρόνια και φυσικά περιμένουμε με την ίδια ανυπομονησία την επόμενη διοργάνωση.
* Η φωτογραφία εξωφύλλου τραβήχτηκε από την Αθηνά Τσαγκαράκη.
Girl Without Hands (Το κορίτσι δίχως χέρια)
Ένα πρωτότυπα σχεδιασμένο animation έρχεται από τη Γαλλία και τον Sebastien Laudenbach να μας παρασύρει στη μαγεία του παραμυθιού, αλλά και τη σκληρότητα στις ιστορίες των αδερφών Grim.
Περιγραφή:
Ανυψώνοντας το κινούμενο σχέδιο σε μαγευτική τέχνη, η ταινία αυτή μεταμορφώνει ένα παραμύθι των αδερφών Grim σε ποίηση για τα μάτια. Ένας μυλωνάς πουλά την κόρη του στο Διάβολο. Το κορίτσι που προστατεύεται από την αγνότητά της δραπετεύει, αλλά χάνει τα χέρια της. Καθώς απομακρύνεται από την οικογένειά της συναντά τη θεά του νερού, έναν ευγενή κηπουρό και έναν πρίγκιπα στο κάστρο του.
Εντυπώσεις:
Ήταν η ταινία που έκλεισε για εμάς τον κύκλο του φετινού φεστιβάλ και μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Με μια πολύ δυνατή ιστορία και υπέροχο σχεδιασμό που θυμίζει ζωγραφιές με νερομπογιά, αυτό το παραμύθι για μεγάλους σε κάνει από τη μια να χάνεσαι στη μαγεία του φανταστικού κι από την άλλη σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα με σκηνές ωμότητας. Μια ευχάριστη έκπληξη, με σωστό ρυθμό, χωρίς παρατραβηγμένες σκηνές και με πολλαπλά μηνύματα για τα καταστροφικά αποτελέσματα της απληστίας, αλλά και τη δύναμη της θέλησης και της αγνότητας της ψυχής.
Δείτε τη: Γιατί αξίζει να δείτε ένα παραμύθι των ταλαντούχων αδερφών Grim χωρίς να έχει υποστεί λογοκρισία.
Μην τη δείτε: Αν δε σας αρέσουν τα animation με διαφορετική αισθητική από αυτή που έχουμε συνηθίσει.
My Life as a Courgette (Εγώ ο κολοκυθάκης)
Μια δεύτερη ταινία από τη Γαλλία που μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα καλύτερα animations που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ο Claud Barras σκηνοθετεί μια άκρως συγκινητική ιστορία για ένα γλυκύτατο αγοράκι που καταλήγει σε ανάδοχη οικογένεια.
Περιγραφή:
Μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του, ο Κολοκυθάκης γίνεται φίλος με τον καλόκαρδο αστυνομικό Ρέιμοντ, που τον συνοδεύει στην καινούργια του ανάδοχη οικογένεια, όπου ήδη υπάρχουν πολλά συνομήλικά του ορφανά παιδιά. Με τη βοήθεια του Ρέιμοντ και με τους καινούργιους του φίλους, ο Κολοκυθάκης θα μάθει σιγά σιγά να εμπιστεύεται και θα αποκτήσει μια νέα οικογένεια.
Εντυπώσεις:
Μια άκρως ρεαλιστική και σκληρή ιστορία που έρχεται σε αντίθεση με τις γλυκές, φτιαγμένες από πλαστελίνη, φιγούρες. Εξαιρετικό αισθητικό αποτέλεσμα, με καλογραμμένους χαρακτήρες και πλοκή, με έναν κεντρικό ήρωα που σε συγκινεί από την πρώτη στιγμή και με πολύ ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά, που απογειώνει την ιστορία. Η πρόωρη ενηλικίωση, οι δυσκολίες και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, η εγκατάλειψη και η ανάγκη για επαφή, στοργή και αγάπη μέσα από την τρυφερή ιστορία του Κολοκυθάκη. Μια δραματική ιστορία, ειπωμένη με παιδικότητα και αισιοδοξία. Μια ταινία για μικρούς και μεγάλους, που σίγουρα θα θυμόμαστε για καιρό.
Δείτε τη: Αν σας αρέσουν οι ρεαλιστικές ταινίες animation.
Μην τη δείτε: Δείτε τη.
Ο επίλογος
Η αυλαία έπεσε για το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και εμείς μοιραστήκαμε μαζί σας όλη μας την εμπειρία. Τα «Δολοφονικά αμαξίδια» του Ούγγρου Ατίλα Τιλ, μια ταινία που απολαύσαμε ιδιαίτερα, απέσπασε δικαίως τον «Χρυσό Αλέξανδρο» - «Θεόδωρο Αγγελόπουλο» , ενώ ο «Αργυρός Αλέξανδρος» δόθηκε στην ταινία «Η πέτρα της καρδιάς» του Γκούδμουντουρ Άρναρ από την Ισλανδία και ο «Χάλκινος Αλέξανδρος» στην ταινία «Ο σπορέας» του Γιόσουκε Τακέουτσι, από την Ιαπωνία.
Η αλήθεια είναι ότι οι κινηματογραφικές επιλογές του φετινού φεστιβάλ δεν μας ικανοποίησαν ιδιαίτερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια της διοργάνωσης. Ίσως φταίνε οι δικές μας επιλογές, ίσως και αυτές των διοργανωτών, όμως το ποσοστό των ταινιών που μας ενθουσίασαν ήταν πολύ μικρό. Τα «Δολοφονικά αμαξίδια» και τα δυο animations που παρουσιάσαμε παραπάνω ήταν οι τρεις δυνατότερες και πιο αξιομνημόνευτες στιγμές στη φετινή εμπειρία μας. Ωστόσο, αυτό δεν μας απωθεί από το θεσμό του φεστιβάλ, που μας έχει χαρίσει μεγάλες συγκινήσεις μέσα στα χρόνια και φυσικά περιμένουμε με την ίδια ανυπομονησία την επόμενη διοργάνωση.
* Η φωτογραφία εξωφύλλου τραβήχτηκε από την Αθηνά Τσαγκαράκη.