Το line up της δεύτερης μέρας του Plissken σήμαινε θεωρητικά και την πιο ενδιαφέρουσα μέρα του φεστιβάλ. Αυτό αποδείχθηκε και στην πράξη καθώς στην Πειραιώς χθες το βράδυ είχε περισσότερη κίνηση συγκριτικά με το βράδυ της Παρασκευής.
Κατά τις 21.30 διέσχισα την είσοδο του Μεταλλουργείου κατευθυνόμενος προς την Tunnel Stage, εκεί όπου βρισκόταν πίσω από τις κονσόλες ο Lord Tusk. Η ηλεκτρονική μουσική μαζί με το dub που έπαιζε ήταν αρκετά συμπαθητική και αποτέλεσε ένα εξαιρετικό ζέσταμα για τον Νέγρο του Μοριά που ακολουθούσε. Μέχρι να γίνει η αλλαγή των DJ, επισκέφτηκα την ακριβώς διπλανή σκηνή, την Republic Stage, που έπαιζαν οι δικοί μας Holy Monitor. Με ωραίες κιθάρες, διακριτική παρουσία των πλήκτρων και αρκετή όρεξη και ζωντάνια, μας έκαναν να λικνιστούμε στις μελωδίες τους υπό το ψιλόβροχο που έριχνε εκείνη την ώρα. Μην χάσετε τον καινούριο δίσκο που θα κυκλοφορήσουν στις αρχές του επόμενου χρόνου!
Με το που ολοκλήρωσαν οι Holy Monitor την εμφάνισή τους, επέστρεψα στον κλειστό χώρο της Tunnel Stage, όπου μόλις είχε ξεκινήσει το set του Νέγρου του Μοριά. Με αλλαγμένο μαλλί και τρομερή όρεξη δεν σταμάτησε τις ρίμες, ενώ συνεχώς παρακινούσε το κοινό να συμμετέχει μαζί του. Θα ήθελα να κάτσω περισσότερο αλλά κατά τις 23.10 έπρεπε να αλλάξω νούμερο στην Πειραιώς και έτσι πήγα στο 127 για τους La Femme. Το Piraeus Academy ήταν κατάμεστο από το κοινό που είχε ήδη πάρει θέση για τα δύο μεγάλα ονόματα της βραδιάς. Οι πρώτοι εξ' αυτων, οι La Femme είναι ένα συγκρότημα που δεν μετράει πολλά χρόνια ύπαρξης (δημιουργήθηκαν το 2010), αλλά έχει ήδη ταρακουνήσει τα νερά της new wave pop. Οι Γάλλοι από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή μέχρι και την τελευταία τα έδωσαν όλα. Πετώντας συνεχώς ατάκες σε σπαστά ελληνικά για να μας ευχαριστήσουν, πιστεύω πως τους συμπάθησαν όλοι όσοι τους παρακολούθησαν. Ο κόσμος χόρευε, χοροπηδούσε και ίδρωνε υπό τις ανεβαστικές μουσικές τους. Και τα έξι μέλη της μπάντας ορεξάτα, ανεβοκατέβαιναν τη σκηνή για να έχουν επαφή με το κοινό και με εξαίρεση τον ντράμερ όλοι πέρασαν από το μικρόφωνο για ένα τραγούδι. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα με τους La Femme, οι οποίοι μας αποχαιρέτησαν κάτω από έντονες επευφημίες του κόσμου.
Σειρά είχαν οι Death in Vegas για τους οποίους το Piraeus Academy είχε γεμίσει ασφυκτικά. Χωρίς πολλές φανφάρες ανέβηκαν στη σκηνή, πίσω από τα decks και ξεκίνησαν το μουσικό set τους. Πέρασε κάποια ώρα για να ζεσταθεί το κοινό, αλλά οι Death in Vegas δεν είχαν βγάλει ακόμα όλα τα χαρτιά τους στο τραπέζι. Όσο περνούσε η ώρα τόσο το ντουέτο ανέβαζε στροφές με αποτέλεσμα ο κόσμος να μπαίνει για τα καλά στο κλίμα. Οι Άγγλοι ήταν απολαυστικοί και οι προσδοκίες όλων δεν εξανεμίστηκαν. Αντιθέτως, φύγαμε όλοι ικανοποιημένοι από όσα είχαμε δει και ακούσει τις προηγούμενες ώρες.
Το Plissken ολοκληρώθηκε για φέτος και ήδη αναμένουμε το line up για του χρόνου. Ένα διήμερο γεμάτο μουσική. Αυτό είναι που θέλει κάθε μουσικόφιλος. Και το Plissken έχει καταφέρει να χτυπήσει τη φλέβα κάθε φεστιβαλικού οπαδού με την οργάνωσή του, τους χώρους που επιλέγει για τα events και φυσικά με τους καλλιτέχνες που ανεβάζει στις σκηνές του. Σίγουρα είναι πιο εύστοχη η επιλογή να γίνεται το φεστιβάλ στην καρδιά του χειμώνα, σε μια περίοδο που δεν διοργανώνονται πολλά μουσικά δρώμενα στην πόλη και να γίνει, τελικά, το αγαπημένο φεστιβάλ των Αθηναίων -και όχι μόνο. Άντε και του χρόνου λοιπόν…
[Οι φωτογραφίες προέρχονται από την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ στο Facebook]
Κατά τις 21.30 διέσχισα την είσοδο του Μεταλλουργείου κατευθυνόμενος προς την Tunnel Stage, εκεί όπου βρισκόταν πίσω από τις κονσόλες ο Lord Tusk. Η ηλεκτρονική μουσική μαζί με το dub που έπαιζε ήταν αρκετά συμπαθητική και αποτέλεσε ένα εξαιρετικό ζέσταμα για τον Νέγρο του Μοριά που ακολουθούσε. Μέχρι να γίνει η αλλαγή των DJ, επισκέφτηκα την ακριβώς διπλανή σκηνή, την Republic Stage, που έπαιζαν οι δικοί μας Holy Monitor. Με ωραίες κιθάρες, διακριτική παρουσία των πλήκτρων και αρκετή όρεξη και ζωντάνια, μας έκαναν να λικνιστούμε στις μελωδίες τους υπό το ψιλόβροχο που έριχνε εκείνη την ώρα. Μην χάσετε τον καινούριο δίσκο που θα κυκλοφορήσουν στις αρχές του επόμενου χρόνου!
Με το που ολοκλήρωσαν οι Holy Monitor την εμφάνισή τους, επέστρεψα στον κλειστό χώρο της Tunnel Stage, όπου μόλις είχε ξεκινήσει το set του Νέγρου του Μοριά. Με αλλαγμένο μαλλί και τρομερή όρεξη δεν σταμάτησε τις ρίμες, ενώ συνεχώς παρακινούσε το κοινό να συμμετέχει μαζί του. Θα ήθελα να κάτσω περισσότερο αλλά κατά τις 23.10 έπρεπε να αλλάξω νούμερο στην Πειραιώς και έτσι πήγα στο 127 για τους La Femme. Το Piraeus Academy ήταν κατάμεστο από το κοινό που είχε ήδη πάρει θέση για τα δύο μεγάλα ονόματα της βραδιάς. Οι πρώτοι εξ' αυτων, οι La Femme είναι ένα συγκρότημα που δεν μετράει πολλά χρόνια ύπαρξης (δημιουργήθηκαν το 2010), αλλά έχει ήδη ταρακουνήσει τα νερά της new wave pop. Οι Γάλλοι από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή μέχρι και την τελευταία τα έδωσαν όλα. Πετώντας συνεχώς ατάκες σε σπαστά ελληνικά για να μας ευχαριστήσουν, πιστεύω πως τους συμπάθησαν όλοι όσοι τους παρακολούθησαν. Ο κόσμος χόρευε, χοροπηδούσε και ίδρωνε υπό τις ανεβαστικές μουσικές τους. Και τα έξι μέλη της μπάντας ορεξάτα, ανεβοκατέβαιναν τη σκηνή για να έχουν επαφή με το κοινό και με εξαίρεση τον ντράμερ όλοι πέρασαν από το μικρόφωνο για ένα τραγούδι. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα με τους La Femme, οι οποίοι μας αποχαιρέτησαν κάτω από έντονες επευφημίες του κόσμου.
Σειρά είχαν οι Death in Vegas για τους οποίους το Piraeus Academy είχε γεμίσει ασφυκτικά. Χωρίς πολλές φανφάρες ανέβηκαν στη σκηνή, πίσω από τα decks και ξεκίνησαν το μουσικό set τους. Πέρασε κάποια ώρα για να ζεσταθεί το κοινό, αλλά οι Death in Vegas δεν είχαν βγάλει ακόμα όλα τα χαρτιά τους στο τραπέζι. Όσο περνούσε η ώρα τόσο το ντουέτο ανέβαζε στροφές με αποτέλεσμα ο κόσμος να μπαίνει για τα καλά στο κλίμα. Οι Άγγλοι ήταν απολαυστικοί και οι προσδοκίες όλων δεν εξανεμίστηκαν. Αντιθέτως, φύγαμε όλοι ικανοποιημένοι από όσα είχαμε δει και ακούσει τις προηγούμενες ώρες.
Το Plissken ολοκληρώθηκε για φέτος και ήδη αναμένουμε το line up για του χρόνου. Ένα διήμερο γεμάτο μουσική. Αυτό είναι που θέλει κάθε μουσικόφιλος. Και το Plissken έχει καταφέρει να χτυπήσει τη φλέβα κάθε φεστιβαλικού οπαδού με την οργάνωσή του, τους χώρους που επιλέγει για τα events και φυσικά με τους καλλιτέχνες που ανεβάζει στις σκηνές του. Σίγουρα είναι πιο εύστοχη η επιλογή να γίνεται το φεστιβάλ στην καρδιά του χειμώνα, σε μια περίοδο που δεν διοργανώνονται πολλά μουσικά δρώμενα στην πόλη και να γίνει, τελικά, το αγαπημένο φεστιβάλ των Αθηναίων -και όχι μόνο. Άντε και του χρόνου λοιπόν…
[Οι φωτογραφίες προέρχονται από την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ στο Facebook]