Eίδα τις προάλλες το Sex & Drugs & Rock & Roll στις Νύχτες Πρεμιέρας και αυτή η ωραιοποιημένη βιογραφία του Ian Dury με έστειλε στο D της δισκοθήκης μου για μια σύντομη και ικανοποιητική αναδρομή στον καλλιτέχνη που κάποιος κριτικός είχε χαρακτηρίσει ''punk για νοικοκυρές'' λόγω της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας και της χρονιάς που κυκλοφόρησε το περίφημο New Boots and Panties!!!, τo 1977. Φυσικά και ο ιδιόρυθμος αυτός μουσικός δεν ήταν punk, όμως η συμπεριφορά του και η ''άντε γαμηθείτε όλοι'' στάση του τον έκανε πιο punk από πολλούς μιμητές του κυρίου Rotten. Έτσι κι αλλιώς εκείνη την εποχή οποιοσδήποτε βρισκόταν πάνω στη σκηνή και δεν είχε μακριά μαλλιά ή δεν έκανε εικοσάλεπτα σόλο στην κιθάρα κατατασσόταν αυτόματα στην κατηγορία ''punk''.
Η συμπαθέστατη ταινία του Mat Whitecross ζωγραφίζει τον Dury με πολύ κολακευτικά χρώματα. Στον πυρήνα της αφήγησης είναι η προσπάθειά του να ξεπεράσει την αναπηρία που κουβαλούσε από τα εννέα του χρόνια, όταν προσβλήθηκε από την πολυομυελίτιδα που είχε σακατέψει χιλιάδες παιδιά της μεταπολεμικής Αγγλίας. Το πείσμα του για ζωή και η σκληρή ανατροφή από τον πατέρα του που τον ενθάρρυνε να ''σταθεί'' στα πόδια του και να τα βγάλει πέρα μόνος του σε αυτόν το σκληρό κόσμο είναι εκείνα που τον κράτησαν και τον έκαναν την ιδιόμορφη φιγούρα που μεσουράνησε στα τσαρτς στα τέλη της δεκαετίας του '70. Αυτά μαζί με την αγάπη του για τον Gene Vincent, τις γυναίκες και τις ψυχοτροπικές ουσίες. ''Δεν είμαι εδώ για να με θυμούνται, είμαι εδώ για να ζήσω'' φωνάζει σε μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές ατάκες της ταινίας.
Ο Andy Serkis είναι εξωφρενικά πειστικός στο ρόλο του και βγάζει με περίσσιο ταλέντο το θράσος, την ευχέρεια του λόγου, τη χαρισματική προσωπικότητα και τον τσαμπουκά του Dury.
Και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, ο θαυμαστός αυτός μουσικός τα είχε δείξει μέσα σε μια ώρα σε μια συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει πρν από μια συναυλία του (πού αλλού) στο Σπόρτινγκ το 1983. Ήμουν ένας από τους λιγοστούς αρθρογράφους που είχαμε μαζευτεί σε μια γωνιά του λόμπι του ξενοδοχείου για να υποδεχτούμε τον Ian Dury και να πούμε μερικές κουβέντες μαζί του.
Ο Ian κατέβηκε από το δωμάτιό του, στηριζόμενος από το μπαστούνι του από τη μια πλευρά και από μια φοβερή ξανθιά από την άλλη. Συνοδευόταν επίσης και από τον μάνατζέρ του. Φορούσε το κλασικό τζιν με το γυρισμένο ρεβέρ και ένα τεντιμποϊστικο σακάκι. Ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος και χαμογελαστός και έδειξε αμέσως ότι τη βαθιά, γρυλιστή φωνή του δεν τη χρησιμοποιούσε μόνο στα τραγούδια ή όταν την έπεφτε σε γκόμενες. Μας χαιρέτισε και κάθισε για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ο εκπρόσωπος της δισκογραφικής εταιρείας έδωσε πρώτα το λόγο σε έναν γνωστό μουσικό αρθρογράφο. Πολύ μεγάλος ως όνομα, νάνος όμως ως άνθρωπος. Με όλη την τυπική ελληνική μιζέρια που κουβαλούσε, ο μικρός αυτός άνθρωπος συστήθηκε και φρόντισε να κάνει την εξής ερώτηση στον Άγγλο μουσικό. ''Πώς αποφάσισες να γράφεις χορευτική μουσική στην κατάσταση που είσαι;''
Ο Dury φάνηκε να σαστίζει για μια στιγμή. Διατηρώντας όμως το χαμόγελό του, απάντησε επί λέξει: "Κοίτα να δεις _____ (δε χρειάζεται να πω το όνομά του). Είμαι κι εγώ σαν εσένα. Πλένω το πουλί μου κάθε πρωί, πηδάω τη γκόμενά μου, ακούω μουσική, χορεύω.'' Ο Dury τον διάβασε αμέσως. Αναγνώρισε τη ζήλεια του. Κατάλαβε ότι ο τύπος που του έκανε αυτή την αγενή ερώτηση δεν είχε πηδήξει ποτέ στη ζωή του μια γκομενάρα σαν αυτή που είχε δίπλα του, ούτε είχε χορέψει ποτέ. Ο σαρκασμός του προς τον ανθρωπάκο που δε βίωσε ποτέ του ούτε το ένα εκατομμυριοστό από τις απολαύσεις που βίωσε ο ίδιος, έφερε τον αρθρογράφο σε αμηχανία.
Ο Άγγλός μουσικός κατάλαβε ότι είχε μπροστά του έναν τύπο που έγραφε για το rock χωρίς να έχει καθόλου βιώματα. Μόνο μουχλιασμένες θεωρητικές απόψεις περί αυτού. Ένας τύπος που άκουγε μόνο δίσκους, τους ανέλυε, έψαχνε να βρει μηνύματα, πολιτικά κυρίως. Ένας τύπος που ''βίωνε'' το rock κλεισμένος μονάχος στο δωμάτιό του με τους δίσκους του, ενώ το rock είναι κάτι ζωντανό, κάτι που γίνεται έξω, στους δρόμους, στα βρώμικα κλαμπάκια, με άλλους ανθρώπους, με πάθος, με λύσσα. Με αγάπη.
Η συμπαθέστατη ταινία του Mat Whitecross ζωγραφίζει τον Dury με πολύ κολακευτικά χρώματα. Στον πυρήνα της αφήγησης είναι η προσπάθειά του να ξεπεράσει την αναπηρία που κουβαλούσε από τα εννέα του χρόνια, όταν προσβλήθηκε από την πολυομυελίτιδα που είχε σακατέψει χιλιάδες παιδιά της μεταπολεμικής Αγγλίας. Το πείσμα του για ζωή και η σκληρή ανατροφή από τον πατέρα του που τον ενθάρρυνε να ''σταθεί'' στα πόδια του και να τα βγάλει πέρα μόνος του σε αυτόν το σκληρό κόσμο είναι εκείνα που τον κράτησαν και τον έκαναν την ιδιόμορφη φιγούρα που μεσουράνησε στα τσαρτς στα τέλη της δεκαετίας του '70. Αυτά μαζί με την αγάπη του για τον Gene Vincent, τις γυναίκες και τις ψυχοτροπικές ουσίες. ''Δεν είμαι εδώ για να με θυμούνται, είμαι εδώ για να ζήσω'' φωνάζει σε μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές ατάκες της ταινίας.
Ο Andy Serkis είναι εξωφρενικά πειστικός στο ρόλο του και βγάζει με περίσσιο ταλέντο το θράσος, την ευχέρεια του λόγου, τη χαρισματική προσωπικότητα και τον τσαμπουκά του Dury. Και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, ο θαυμαστός αυτός μουσικός τα είχε δείξει μέσα σε μια ώρα σε μια συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει πρν από μια συναυλία του (πού αλλού) στο Σπόρτινγκ το 1983. Ήμουν ένας από τους λιγοστούς αρθρογράφους που είχαμε μαζευτεί σε μια γωνιά του λόμπι του ξενοδοχείου για να υποδεχτούμε τον Ian Dury και να πούμε μερικές κουβέντες μαζί του.
Ο Ian κατέβηκε από το δωμάτιό του, στηριζόμενος από το μπαστούνι του από τη μια πλευρά και από μια φοβερή ξανθιά από την άλλη. Συνοδευόταν επίσης και από τον μάνατζέρ του. Φορούσε το κλασικό τζιν με το γυρισμένο ρεβέρ και ένα τεντιμποϊστικο σακάκι. Ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος και χαμογελαστός και έδειξε αμέσως ότι τη βαθιά, γρυλιστή φωνή του δεν τη χρησιμοποιούσε μόνο στα τραγούδια ή όταν την έπεφτε σε γκόμενες. Μας χαιρέτισε και κάθισε για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ο εκπρόσωπος της δισκογραφικής εταιρείας έδωσε πρώτα το λόγο σε έναν γνωστό μουσικό αρθρογράφο. Πολύ μεγάλος ως όνομα, νάνος όμως ως άνθρωπος. Με όλη την τυπική ελληνική μιζέρια που κουβαλούσε, ο μικρός αυτός άνθρωπος συστήθηκε και φρόντισε να κάνει την εξής ερώτηση στον Άγγλο μουσικό. ''Πώς αποφάσισες να γράφεις χορευτική μουσική στην κατάσταση που είσαι;''
Ο Dury φάνηκε να σαστίζει για μια στιγμή. Διατηρώντας όμως το χαμόγελό του, απάντησε επί λέξει: "Κοίτα να δεις _____ (δε χρειάζεται να πω το όνομά του). Είμαι κι εγώ σαν εσένα. Πλένω το πουλί μου κάθε πρωί, πηδάω τη γκόμενά μου, ακούω μουσική, χορεύω.'' Ο Dury τον διάβασε αμέσως. Αναγνώρισε τη ζήλεια του. Κατάλαβε ότι ο τύπος που του έκανε αυτή την αγενή ερώτηση δεν είχε πηδήξει ποτέ στη ζωή του μια γκομενάρα σαν αυτή που είχε δίπλα του, ούτε είχε χορέψει ποτέ. Ο σαρκασμός του προς τον ανθρωπάκο που δε βίωσε ποτέ του ούτε το ένα εκατομμυριοστό από τις απολαύσεις που βίωσε ο ίδιος, έφερε τον αρθρογράφο σε αμηχανία. Ο Άγγλός μουσικός κατάλαβε ότι είχε μπροστά του έναν τύπο που έγραφε για το rock χωρίς να έχει καθόλου βιώματα. Μόνο μουχλιασμένες θεωρητικές απόψεις περί αυτού. Ένας τύπος που άκουγε μόνο δίσκους, τους ανέλυε, έψαχνε να βρει μηνύματα, πολιτικά κυρίως. Ένας τύπος που ''βίωνε'' το rock κλεισμένος μονάχος στο δωμάτιό του με τους δίσκους του, ενώ το rock είναι κάτι ζωντανό, κάτι που γίνεται έξω, στους δρόμους, στα βρώμικα κλαμπάκια, με άλλους ανθρώπους, με πάθος, με λύσσα. Με αγάπη.
Σχετικό θέμα