Νίκος Δ. Καρούζος, ΙΙ
Νίκος Καρούζος: Φωνές αγάπης/ πανικού/ μεγάλες φλόγες ματαιότητας/ αν και δεν έχω/ τα γυαλιά μου. [22.12.1984].
* * *
Ο Καρούζος γυμνάζει τη σκέψη σε απογύμνωση, σύμφωνα μάλιστα με το Credo του. Και σκέψη σημαίνει ιδέες και μάλιστα ιδέες μιας τεράστιας και πολυπρισματικής παράδοσης – της παράδοσης του ελληνοδυτικού πολιτισμού, στην οποία ανήκει ο Καρούζος και η οποία ακριβώς του δίνει (και μας δίνει) το δικαίωμα της καρποφόρας ερωτοτροπίας με ό,τι πιο πλούσιο έχει να κομίσει ο Ζεν βουδισμός, φερ’ ειπείν, ή ο ινδουισμός• ή ακόμα να οδηγήσουμε τα πράγματα στις έσχατες άκρες τους, να επιχειρήσουμε μιαν εγγύτητα με το Μηδέν, ένα αλισβερίσι με το Τίποτα. Ο Καρούζος δείχνει, συνδυάζοντας λέξεις πάντα, ότι ακόμα και η καταβύθιση στο παράλογο είναι εσκεμμένα λογικό εγχείρημα, είναι μια ηθελημένη απόπειρα να διευρύνουμε την εμπειρία, να εμπλουτίσουμε τη γνώση, να επανεφοδιάσουμε τον οπλισμό των ερμηνευτικών μας επιδρομών στο άγνωστο.
* * *
Νίκος Καρούζος: Όταν έχουμε ομορφιά/ στο ποτήρι μας/ νοσταλγούμε σπαραχτικά/ λαϊκά τραγούδια/ της αληθινής εποχής/ που πέρασε για πάντα. [24.10.1986]* * *
Πώς να είναι τυχαίο ότι τιτλοφορεί την τελευταία ολοκληρωμένη ποιητική του συλλογή Λογική Μεγάλου Σχήματος; Πώς να είναι τυχαίο ότι δύο χρόνια πριν από τη συλλογή αυτή, στα 1987, επιχειρεί μια αληθινά μεγαλειώδη επαναφορά στη μνήμη ενός από τα συναρπαστικότερα σκιρτήματα του ανθρώπου προς την πραγματωμένη ελευθερία, συνθέτοντας τη Νεολιθική Νυχτωδία στην Κρονστάνδη; Ας ειπωθεί παρενθετικά ότι για τους θιασώτες του μη νοήματος, για εκείνους που αρνούνται τη σημασία, το εγχείρημα των ναυτών της Κρονστάνδης ίσως και να μη συντελέστηκε ποτέ – όπως και τόσα άλλα γεγονότα-οδοδείκτες όσων επιμένουν (μαζί με τον Καρούζο) να είναι καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού.
* * *
Νίκος Καρούζος: Πάντα πίναμε, πάντα/ θρηνούσαμε/ ωστόσο δρεπανίζει/ ο θάνατος/ χαρές και λύπες και διάρκειες/ εμβυθίζοντας την/ αγάπη/ στο τίποτα. [24.10.1986]
* * *
Η διαλεκτική του Νίκου Καρούζου τον οδήγησε πέρα από το καλό και το κακό των ιδεών, τον έφερε στο αγέρινο σκυλάδικο όπου μπορούμε να ξαναχορέψουμε, λυτρωμένοι πια από το άχθος, με τις ιδέες. Και τον έφερε εκεί -ύστερα από τόσες και τόσες καταστροφές- με ένα ταπεινό αλλά (για όσους το ξέρουν και το θυμούνται) σπαρακτικά όμορφο, πεισματικά ρομαντικό και υπέροχα ανθεκτικό μέσα στο χρόνο όχημα, με μια παμπάλαια χακί ντακότα: την Ποίηση.
Σχετικό θέμα