Μιχάλης Τσαντίλας: Μακάρι περισσότερος κόσμος να αναζητήσει την άγρια δημιουργικότητα

Ο Μιχάλης Τσαντίλας είναι μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική φυσιογνωμία και είναι γνωστός στον χώρο για την ιδιότητα του μουσικού δημοσιογράφου. Έχει δημοσιεύσει κείμενα και κριτικές σε διάφορα μέσα, ενώ χαιρόμαστε ιδιαίτερα που τον έχουμε ως συνεργάτη και εδώ στο MixGrill. 

Πέρα από την παραπάνω ιδιότητα, κατέχει κι αυτή του μουσικού δημιουργού. Από το 2007 που έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως τραγουδοποιός μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικές δουλειές: Σκιά Στο Μυαλό (2012) και What You See Is Just A Lie (2015). Έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα αποχής από την σκηνή, ο Μιχάλης επιστρέφει με ένα live στο GiocondArt στις 5 Μαρτίου και με αφορμή αυτό είχαμε μια όμορφη κουβέντα μαζί του.

Μιχάλη, επιστρέφεις στις ζωντανές εμφανίσεις μετά από 3 χρόνια. Γιατί υπήρξε αυτή η αποχή;

Η αποχή υπήρξε διότι η μπάντα με την οποία έπαιζα, παρουσιάζοντας το πρώτο μου άλμπουμ, σκόρπισε έπειτα από ένα τελευταίο live στις αρχές του 2014. Με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου, το 2015, αποπειράθηκα να πείσω κάποιους από τους φίλους να προσπαθήσουμε ξανά, όμως οι διάφορες δυσκολίες και η διαφορετική κατεύθυνση που είχε εκείνη η δουλειά απέτρεψαν μια επανεκκίνηση. Οπότε άλλαξα κι εγώ σκέψεις και επικεντρώθηκα στο να ετοιμάσω κάτι πιο «μοναχικό».

Για μένα είναι μια χαρά. Από τη στιγμή που βγαίνω να παρουσιάσω τα τραγούδια μου,  διεκδικώντας δημόσιο χώρο, το να δεχτώ κριτική είναι το απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο. Φυσικά, όπως όλοι, βρίσκω πιο ευχάριστες τις θετικές κριτικές. Αλλά θα ανησυχούσα αν λάμβανα μόνο τέτοιες.

Είχα μπει στη διαδικασία να το σκεφτώ, το 2012, όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος μου δίσκος. Τότε υπήρξαν κάποιοι γνωστοί μου δημοσιογράφοι του χώρου, οι οποίοι με συμβούλευαν να σταματήσω τη μουσική δημοσιογραφία, τουλάχιστον γύρω από το ελληνικό τραγούδι. Κατέληξα, όμως, ότι δεν υπάρχει «ασυμβίβαστο». Αρκεί να μπορείς να κρατήσεις τις ισορροπίες και να κάνεις τη δουλειά όπως πρέπει.

Νομίζω ότι δεν είμαι ο καταλληλότερος να απαντήσω το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος. Υπάρχει, δεν υπάρχει, πάντως, μια τέτοια σκηνή, δεν με πολυενδιαφέρει κιόλας. Περισσότερο με ενδιαφέρει αν υπάρχει μια επαφή ανάμεσα στους μουσικούς, αν συναντιούνται, αν συζητάνε, αν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ τους, ανεξάρτητα από το στυλ ή την γλώσσα που χρησιμοποιούν. Η εικόνα, πάντως, είναι πολυσύνθετη, λόγω ταξικών, ιδεολογικών, υφολογικών κλπ. διαχωρισμών, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για «σκηνές». Σχετικά με το πρώτο σκέλος, για την ελληνική μουσική, βλέπω πολλά θετικά πράγματα, και αισιοδοξώ. Μακάρι περισσότερος κόσμος να πάει πέρα από το τηλεοπτικό δίπολο Στην Υγειά Μας Ρε Παιδιά/Talent shows και να αναζητήσει την άγρια δημιουργικότητα που ανθεί εκεί έξω.

Καταλαβαίνω ότι σε εκείνο το άλμπουμ φάνηκε να κάνω στροφή προς τον αγγλόφωνο στίχο, αλλά στην πραγματικότητα έκανα απλώς μια τελευταία (;) δισκογραφική επίσκεψη σε αυτού του είδους την έκφραση. Είχα από παλιά εκείνα τα 4 τραγούδια, τα οποία μου άρεσαν πολύ αλλά δεν έβλεπα πώς θα μπορούσα να τα εντάξω σε έναν μελλοντικό δίσκο. Οπότε τους έδωσα την ευκαρία τους, κυκλοφορώντας τα με τη μορφή του εν λόγω EP. Πάνε χρόνια πια που μου βγαίνει αβίαστα μόνο ο ελληνικός στίχος και με αυτόν θα πορευτώ στη συνέχεια. Χωρίς να αποκλείω τίποτα για το απώτερο μέλλον.

Στη ζωή μου μέχρι στιγμής έχω ακούσει πολύ τους Pink Floyd, Radiohead, Bob Dylan, Blur, Oasis, Διονύση Σαββόπουλο, Φοίβο Δεληβοριά, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Μίκη Θεοδωράκη... Και πολλούς ακόμα, βέβαια.

Ετοιμάζω έναν δίσκο, στον οποίο θα βάλω πρόσφατα τραγούδια – γιατί στους προηγούμενους λίγο-πολύ ασχολήθηκα με εκείνα που είχαν συσσωρευθεί από τα πολύ νεανικά μου χρόνια. Επίσης έχω στο νου μου ένα βιβλίο-έρευνα, με μουσικό θέμα. Τα δουλεύω πιο πολύ στο μυαλό μου όλα αυτά, και φοβάμαι ότι θα αργήσουν. Οπότε μην κρατήσετε την αναπνοή σας.

Έχω ετοιμάσει ένα πρόγραμμα που συνδυάζει διάφορα τραγούδια, ελληνικά και ξένα, μαζί με κάποια από τα δικά μου. Πρόκειται για κομμάτια που αγαπώ, που με διαμόρφωσαν ως ακροατή και μουσικό, και που μου αρέσει να τα τραγουδώ και να τα παίζω, στο πιάνο ή στην κιθάρα. Ενδιάμεσα θα πω και κάποιες ιστορίες, ανέκδοτα και ό,τι άλλο μου κατέβει στο μυαλό. Επίσης, θα έχω ως επίσημη προσκεκλημένη την ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό Καλλιόπη Ηλιοπούλου, η οποία θα παρουσιάσει κι εκείνη διάφορα τραγούδια, δικά της και άλλων. Ελπίζω πράγματι να προκύψει μια απολαυστική βραδιά, όπως λες. Θα φανεί στο χειροκρότημα.

Κοίτα, το συγκεκριμένο τόλμημα, να βγω να παίξω εντελώς μόνος δηλαδή, το σκεφτόμουν έντονα για παραπάνω από ενάμιση χρόνο, αλλά δίσταζα. Από τη μία ήθελα πολύ να το κάνω, γιατί απολαμβάνω πάρα πολύ το να βρίσκομαι στη σκηνή, αλλά από την άλλη αναρωτιόμουν αν θα είχε νόημα, αν θα μπορούσα να έχω ένα καλό αποτέλεσμα, καθότι οι τεχνικές μου δυνατότητες είναι περιορισμένες. Όταν, λοιπόν, πήρα την απόφαση να προχωρήσω, σκέφτηκα την εν λόγω φράση, η οποία, έτσι όπως την εννοώ, αποτυπώνει την διελκυστίνδα ανάμεσα στους περιορισμούς μου («κρύα χέρια») και την αγάπη μου για τη μουσική («ζεστή καρδιά»). Εν ολίγοις, σε αυτά τα live το κάθε τραγούδι θα είναι το πεδίο μιας σκληρής αναμέτρησης ανάμεσα σε αυτούς τους δύο παράγοντες. Για να δούμε ποιος θα νικήσει...

Αυτό είναι το σχέδιο, ναι. Αν πάει καλά αυτή η πρώτη βραδιά, θα επιδιώξω να ξαναπαίξω, και στο GiocondArt, που είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, αλλά και σε άλλα φιλόξενα μέρη, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Το να βγω έξω και να συναντήσω τους ανθρώπους που ενδεχομένως ενδιαφέρονται για αυτό που κάνω είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο και αναζωογονητικό για μένα.

Πληροφορίες για το επερχόμενο live μπορείτε να βρείτε εδώ.

Σχετικό θέμα

συνεντεύξεις 2023

Δημήτρης Πουλικάκος: Καριέρα δεν έκανα ποτέ!