Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Δημήτρη Μακρή, τον οποίο ευχαριστούμε πάρα πολύ!
Ο αγαπημένος τραγουδοποιός Παύλος Παυλίδης, τον οποίο τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει πλαισιωμένο από τους B-Movies στις συναυλίες του, αποφάσισε τη φετινή άνοιξη να επιχειρήσει κάτι διαφορετικό. Επέλεξε να παρουσιάσει μια μουσική παράσταση για δυο βραδιές στο Main Stage του Gazarte, που φέρει τον τίτλο «Strings & Voices» και περιλαμβάνει μία μεγάλη γκάμα έγχορδων οργάνων (βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο) αλλά και γυναικείες φωνές. Παρέα με το κουαρτέτο Aenaon 4tet της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και τις fonέs, το συγκρότημα της Μαρίνας Σάττι, προσφέρει μια νέα και αλλιώτικη πρόταση στο κοινό. Εμείς παρευρεθήκαμε στη βραδιά Δίεση την 1/3, πριν από την πρεμιέρα, και ήταν, πραγματικά, ο καλύτερος τρόπος για να καλωσορίσουμε την άνοιξη.
Ο Παύλος εμφανίστηκε καθισμένος στη μέση της σκηνής με την κιθάρα του και περιμετρικά τον «αγκάλιαζαν» τα υπόλοιπα όργανα. Ακόμη και η θέση που είχε στη σκηνή ήταν κάτι το ασυνήθιστο, εφόσον τον παρακολουθούμε πάντοτε όρθιο να ροκάρει. Ήρεμος, γλυκός και χαμογελαστός μας καλωσόρισε και μας είπε να τους συγχωρέσουμε για τυχόν λάθη, μιας και η συγκεκριμένη βραδιά ήταν κάτι σαν πρόβα τζενεράλε. Στον χώρο του Gazarte επικρατούσε άκρατη σιγή και ήταν εμφανής η σιωπηλή περιέργεια μα και η καρτερική ανυπομονησία όλων μας, να δούμε και να ακούσουμε τον Παύλο Παυλίδη…αλλιώς!
Από τις πρώτες νότες δημιουργήθηκε μια μαγική και σχεδόν παραμυθένια ατμόσφαιρα, που κράτησε μέχρι και την εκπνοή της παράστασης. Σαφώς και σε μια συναυλία παίζουν ρόλο πολλά πράγματα: ο καλλιτέχνης και η ενέργειά του, τα τραγούδια, ο ήχος, το κοινό κλπ. Αυτό, όμως, που πολλές φορές ξεχνάμε και το οποίο θεωρώ πολύ δύσκολο να συμβεί, είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας.
Πόσοι το καταφέρνουν αυτό;
Πόσες φορές νιώσαμε ότι βρισκόμαστε σε μια άλλη διάσταση, σε ένα μαγικό σύμπαν;
Πόσες φορές κατόρθωσε ο καλλιτέχνης να δημιουργήσει το δικό του κλίμα και να μας βυθίσει σ’ αυτό;
Πόσες φορές αισθανθήκαμε πως αυτό που ζούμε εκείνη τη στιγμή είναι μοναδικό και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μας;
Αυτή την απόσχιση από την πραγματικότητα και την εισχώρηση σε μια μαγική στιγμή δύο ωρών, μας χάρισε ο Παύλος.
Στην παράσταση αυτή ο Παύλος στήριξε το πρόγραμμά του μόνο σε τραγούδια από τη solo πορεία του, από τους δίσκους της μετά των «Ξύλινων Σπαθιών» εποχής, εντείνοντας τον εσωστρεφή χαρακτήρα του εγχειρήματος. Το πιο όμορφο και εντυπωσιακό στο γεγονός αυτό, ήταν η επιλογή τραγουδιών που δεν παίζει σχεδόν ποτέ στις εμφανίσεις του. Μουσικές που δεν «βλέπουν» συχνά το φως της σκηνής, που δεν φτάνουν στα αυτιά του κοινού ζωντανά πάρα μόνο μέσα από τους δίσκους, λέξεις που δεν είχαν την ευκαιρία να ειπωθούν και να ακουστούν μέσα από το μικρόφωνο, τραγούδια που καταχωνιάστηκαν στην άκρη του μυαλού μας ή που προσπεράσαμε σε συναυλίες μεγαλύτερου βεληνεκούς.
Ο «Κοραλλένιος βυθός», τα ελεύθερα «Περιστέρια», τα μεγάλα «Δέντρα», η «Ήσυχη βροχή», το παιχνιδιάρικο «Ποδήλατο», η «Ανάμνηση της ευτυχίας», η μελαγχολική «Κούκλα»: διαμαντάκια που βρήκαν τη θέση τους και την ευκαιρία να λάμψουν. Όπως και τα αγαπημένα «Σε ζωγράφισα» και «Όλα όσα αγάπησα», μα και ο «Κηπουρός», τον οποίο ακούσαμε σε μια εξαιρετική εκτέλεση. Η ορχήστρα που «έντυσε» τα τραγούδια και συνόδευσε τη φωνή του Παύλου ήταν αρμονική κι υπέροχη. Οι γλυκιές μελωδίες του βιολιού, της βιόλας και του βιολοντσέλου ταίριαξαν απόλυτα με τα τραγούδια –ειδικά με τις συγκεκριμένες επιλογές- και τους έδωσαν ένα άλλο χρώμα. Η ονειρική διάσταση που ενυπάρχει στους στίχους και τις μουσικές του Παύλου, ενσαρκώθηκε μέσα από τις ενορχηστρώσεις και με τη συμβολή όλων των οργάνων. Ευτυχές ήταν επίσης, το γεγονός ότι ακούσαμε μερικά πανέμορφα ακυκλοφόρητα τραγούδια.
Σε πολλά από τα τραγούδια συμμετείχαν, πέρα από την Μαρίνα Σάττι με τη βελούδινη χροιά της, άλλες τρεις γυναικείες φωνές που μας ταξίδεψαν με τα φωνητικά τους. Συγχρονισμένες και συντονισμένες στο ίδιο μήκος κύματος, έδεσαν με το σύνολο, ταίριαξαν άρτια με την απόκοσμα παραμυθένια μουσική και ενέτειναν το ατμοσφαιρικό κλίμα.
Η Μαρίνα Σάττι (που οι περισσότεροι τη γνωρίσαμε με τη διασκευή του τραγουδιού «Κούπες») έχει μια υπέροχη φωνή, την οποία απολαύσαμε στη διασκευή της «Σιωπής» στο encore. Στο μοναδικό τραγούδι από Ξύλινα Σπαθιά που υπήρχε στο πρόγραμμα, η Μαρίνα μας χάρισε μια ξωτική ερμηνεία, μεταφέροντάς μας σε ένα νεραϊδένιο τοπίο. Η ιδανική, ίσως, γυναικεία φωνή που μπορώ πια να φανταστώ στο τραγούδι αυτό.
Η παράσταση του Παύλου Παυλίδη κινείται σε ένα αλλιώτικο μουσικό περιβάλλον και σε μια διαφορετική σκηνική παρουσία, θα μπορούσε να πει κανείς, και η αλήθεια είναι ότι του ταιριάζει πολύ το συγκεκριμένο concept. Μάλιστα, μου θύμισε έντονα τις εμφανίσεις του στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το 2012, ως προς το ύφος και τη γενικότερη αίσθηση. Πάντως, διατηρεί όλα του τα χαρακτηριστικά προσαρμοσμένα και δεν λείπει τίποτα από το προσωπικό του στίγμα. Ναι. Δεν θα χορέψεις, δεν θα εκτονωθείς, δεν θα φύγεις ιδρωμένος. Θα φύγεις, όμως, γεμάτος, νιώθοντας την ψυχή σου να απαλύνεται και το μυαλό σου να γαληνεύει. Για μια στιγμή μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ποιο είδος εμφάνισής του προτιμώ περισσότερο, καταλήγοντας και στα δύο. Στην τελική δεν έχει σημασία. Με νοιάζει μόνο που έδωσε νόημα στο «Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί / κάτι νύχτες σαν αυτή, με το βλέμμα καρφωμένο…»
Όμορφα πράγματα συμβαίνουν.
Παίζουν οι μουσικοί:
Μαρίνα Σάττι - vocals (live loops )
Ορέστης Μπενέκας - keyboards, vocals
Αλέκος Βουλγαράκης - guitars
Aenaon 4tet της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών
Γιώργος Μάνδυλας, βιολί
Βασίλης Σούκας, βιολί
Μάνος Γουβέλης, βιόλα
Αστέριος Πούφτης, βιολοντσέλο
Ενορχήστρωση εγχόρδων
Αλέξανδρος Τράμπας
Τελευταία παράσταση: Παρασκευή 10 Μαρτίου
Ο αγαπημένος τραγουδοποιός Παύλος Παυλίδης, τον οποίο τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει πλαισιωμένο από τους B-Movies στις συναυλίες του, αποφάσισε τη φετινή άνοιξη να επιχειρήσει κάτι διαφορετικό. Επέλεξε να παρουσιάσει μια μουσική παράσταση για δυο βραδιές στο Main Stage του Gazarte, που φέρει τον τίτλο «Strings & Voices» και περιλαμβάνει μία μεγάλη γκάμα έγχορδων οργάνων (βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο) αλλά και γυναικείες φωνές. Παρέα με το κουαρτέτο Aenaon 4tet της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και τις fonέs, το συγκρότημα της Μαρίνας Σάττι, προσφέρει μια νέα και αλλιώτικη πρόταση στο κοινό. Εμείς παρευρεθήκαμε στη βραδιά Δίεση την 1/3, πριν από την πρεμιέρα, και ήταν, πραγματικά, ο καλύτερος τρόπος για να καλωσορίσουμε την άνοιξη.
Ο Παύλος εμφανίστηκε καθισμένος στη μέση της σκηνής με την κιθάρα του και περιμετρικά τον «αγκάλιαζαν» τα υπόλοιπα όργανα. Ακόμη και η θέση που είχε στη σκηνή ήταν κάτι το ασυνήθιστο, εφόσον τον παρακολουθούμε πάντοτε όρθιο να ροκάρει. Ήρεμος, γλυκός και χαμογελαστός μας καλωσόρισε και μας είπε να τους συγχωρέσουμε για τυχόν λάθη, μιας και η συγκεκριμένη βραδιά ήταν κάτι σαν πρόβα τζενεράλε. Στον χώρο του Gazarte επικρατούσε άκρατη σιγή και ήταν εμφανής η σιωπηλή περιέργεια μα και η καρτερική ανυπομονησία όλων μας, να δούμε και να ακούσουμε τον Παύλο Παυλίδη…αλλιώς!
Από τις πρώτες νότες δημιουργήθηκε μια μαγική και σχεδόν παραμυθένια ατμόσφαιρα, που κράτησε μέχρι και την εκπνοή της παράστασης. Σαφώς και σε μια συναυλία παίζουν ρόλο πολλά πράγματα: ο καλλιτέχνης και η ενέργειά του, τα τραγούδια, ο ήχος, το κοινό κλπ. Αυτό, όμως, που πολλές φορές ξεχνάμε και το οποίο θεωρώ πολύ δύσκολο να συμβεί, είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας.
Πόσοι το καταφέρνουν αυτό;
Πόσες φορές νιώσαμε ότι βρισκόμαστε σε μια άλλη διάσταση, σε ένα μαγικό σύμπαν;
Πόσες φορές κατόρθωσε ο καλλιτέχνης να δημιουργήσει το δικό του κλίμα και να μας βυθίσει σ’ αυτό;
Πόσες φορές αισθανθήκαμε πως αυτό που ζούμε εκείνη τη στιγμή είναι μοναδικό και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μας;
Αυτή την απόσχιση από την πραγματικότητα και την εισχώρηση σε μια μαγική στιγμή δύο ωρών, μας χάρισε ο Παύλος.
Στην παράσταση αυτή ο Παύλος στήριξε το πρόγραμμά του μόνο σε τραγούδια από τη solo πορεία του, από τους δίσκους της μετά των «Ξύλινων Σπαθιών» εποχής, εντείνοντας τον εσωστρεφή χαρακτήρα του εγχειρήματος. Το πιο όμορφο και εντυπωσιακό στο γεγονός αυτό, ήταν η επιλογή τραγουδιών που δεν παίζει σχεδόν ποτέ στις εμφανίσεις του. Μουσικές που δεν «βλέπουν» συχνά το φως της σκηνής, που δεν φτάνουν στα αυτιά του κοινού ζωντανά πάρα μόνο μέσα από τους δίσκους, λέξεις που δεν είχαν την ευκαιρία να ειπωθούν και να ακουστούν μέσα από το μικρόφωνο, τραγούδια που καταχωνιάστηκαν στην άκρη του μυαλού μας ή που προσπεράσαμε σε συναυλίες μεγαλύτερου βεληνεκούς.
Ο «Κοραλλένιος βυθός», τα ελεύθερα «Περιστέρια», τα μεγάλα «Δέντρα», η «Ήσυχη βροχή», το παιχνιδιάρικο «Ποδήλατο», η «Ανάμνηση της ευτυχίας», η μελαγχολική «Κούκλα»: διαμαντάκια που βρήκαν τη θέση τους και την ευκαιρία να λάμψουν. Όπως και τα αγαπημένα «Σε ζωγράφισα» και «Όλα όσα αγάπησα», μα και ο «Κηπουρός», τον οποίο ακούσαμε σε μια εξαιρετική εκτέλεση. Η ορχήστρα που «έντυσε» τα τραγούδια και συνόδευσε τη φωνή του Παύλου ήταν αρμονική κι υπέροχη. Οι γλυκιές μελωδίες του βιολιού, της βιόλας και του βιολοντσέλου ταίριαξαν απόλυτα με τα τραγούδια –ειδικά με τις συγκεκριμένες επιλογές- και τους έδωσαν ένα άλλο χρώμα. Η ονειρική διάσταση που ενυπάρχει στους στίχους και τις μουσικές του Παύλου, ενσαρκώθηκε μέσα από τις ενορχηστρώσεις και με τη συμβολή όλων των οργάνων. Ευτυχές ήταν επίσης, το γεγονός ότι ακούσαμε μερικά πανέμορφα ακυκλοφόρητα τραγούδια.
Σε πολλά από τα τραγούδια συμμετείχαν, πέρα από την Μαρίνα Σάττι με τη βελούδινη χροιά της, άλλες τρεις γυναικείες φωνές που μας ταξίδεψαν με τα φωνητικά τους. Συγχρονισμένες και συντονισμένες στο ίδιο μήκος κύματος, έδεσαν με το σύνολο, ταίριαξαν άρτια με την απόκοσμα παραμυθένια μουσική και ενέτειναν το ατμοσφαιρικό κλίμα.
Η Μαρίνα Σάττι (που οι περισσότεροι τη γνωρίσαμε με τη διασκευή του τραγουδιού «Κούπες») έχει μια υπέροχη φωνή, την οποία απολαύσαμε στη διασκευή της «Σιωπής» στο encore. Στο μοναδικό τραγούδι από Ξύλινα Σπαθιά που υπήρχε στο πρόγραμμα, η Μαρίνα μας χάρισε μια ξωτική ερμηνεία, μεταφέροντάς μας σε ένα νεραϊδένιο τοπίο. Η ιδανική, ίσως, γυναικεία φωνή που μπορώ πια να φανταστώ στο τραγούδι αυτό.
Η παράσταση του Παύλου Παυλίδη κινείται σε ένα αλλιώτικο μουσικό περιβάλλον και σε μια διαφορετική σκηνική παρουσία, θα μπορούσε να πει κανείς, και η αλήθεια είναι ότι του ταιριάζει πολύ το συγκεκριμένο concept. Μάλιστα, μου θύμισε έντονα τις εμφανίσεις του στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το 2012, ως προς το ύφος και τη γενικότερη αίσθηση. Πάντως, διατηρεί όλα του τα χαρακτηριστικά προσαρμοσμένα και δεν λείπει τίποτα από το προσωπικό του στίγμα. Ναι. Δεν θα χορέψεις, δεν θα εκτονωθείς, δεν θα φύγεις ιδρωμένος. Θα φύγεις, όμως, γεμάτος, νιώθοντας την ψυχή σου να απαλύνεται και το μυαλό σου να γαληνεύει. Για μια στιγμή μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ποιο είδος εμφάνισής του προτιμώ περισσότερο, καταλήγοντας και στα δύο. Στην τελική δεν έχει σημασία. Με νοιάζει μόνο που έδωσε νόημα στο «Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί / κάτι νύχτες σαν αυτή, με το βλέμμα καρφωμένο…»
Όμορφα πράγματα συμβαίνουν.
Παίζουν οι μουσικοί:
Μαρίνα Σάττι - vocals (live loops )
Ορέστης Μπενέκας - keyboards, vocals
Αλέκος Βουλγαράκης - guitars
Aenaon 4tet της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών
Γιώργος Μάνδυλας, βιολί
Βασίλης Σούκας, βιολί
Μάνος Γουβέλης, βιόλα
Αστέριος Πούφτης, βιολοντσέλο
Ενορχήστρωση εγχόρδων
Αλέξανδρος Τράμπας
Τελευταία παράσταση: Παρασκευή 10 Μαρτίου