Ο George Gaudy ή αλλιώς Γιώργος Γουδής, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη. Τον γνωρίσαμε μέσα από το άλμπουμ του "Μillionaire", ενώ τώρα ετοιμάζεται για τον δεύτερο δίσκο του. Την Πέμπτη 6 Απριλίου θα εμφανιστεί στο Gagarin με τη μπάντα του Sun, καθώς και με πολλούς άλλους καλλιτέχνες με τους οποίους θα μοιραστεί τη σκηνή. Με αφορμή αυτό ή και χωρίς, αφού δεν χρειάζονται αφορμές για να συνομιλήσεις με ένα μουσικό σαν τον Γιώργο, είχαμε μια πολύ ωραία κουβέντα κάπου στο κέντρο.
Αρχικά πώς προτιμάς να σε προσφωνούν; Γιώργο Γουδή ή George Gaudy;
Γιώργο, γιατί αυτό είναι το όνομά μου. Απ’ την άλλη το Gaudy έχει κολλήσει σαν «παρατσούκλι» κι έχει πλάκα γιατί κι οι φίλοι μου με φωνάζουν έτσι πια, μέχρι κι η αδερφή μου.
Σε έχουν χαρακτηρίσει ως ένα «urban τραγουδοποιό με ιδιοσυγκρασιακό και μελαγχολικό ήχο». Ενστερνίζεσαι τον ορισμό αυτό;
Αυτό είναι από το Δελτίο Τύπου του περασμένου άλμπουμ και επιβίωσε και σε κάποια τωρινά. Κοίτα, συμφωνώ. Με την έννοια ότι τα θέματά μου είναι αστικά, κυρίως, αν και στο νέο δίσκο δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Μελαγχολικό ήχο εκ των πραγμάτων έχω. Όσο και να το πάλεψα πάλι σ’ αυτόν περίπου θα κυμαίνεται το νέο άλμπουμ, παρόλο που είναι πιο δυνατό από το προηγούμενο σίγουρα, με την έννοια ότι έχει πιο δυνατές ενορχηστρώσεις. Το ιδιοσυγκρασιακό δεν μπορώ να το πω εγώ, γιατί εγώ είμαι αυτός που είμαι η «ιδιοσυγκρασία» υποτίθεται. (γέλια)
Πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου; Πώς θα σε χαρακτήριζες;
Το μπέρδεμα είναι ότι επειδή έχω ασχοληθεί με διάφορα πράγματα τα οποία έχουν σχέση με τη μουσική, δηλαδή έχω πτυχίο κλασικού πιάνου, έχω παίξει τζαζ σε ξενοδοχεία, έχω γράψει μουσική, έχω παίξει ηλεκτρική κιθάρα, έχω αρχίσει να καταπιάνομαι με τις παραγωγές, οπότε δεν ξέρω πού ακριβώς να βάλω το στίγμα. Προσπαθώ να μην χάσω την υπόσταση του καθαρά μουσικού, παρόλο που θεωρώ ότι αν είσαι τελείως μουσικός δεν μπορείς να κάνεις κάτι το οποίο να είναι εναρμονισμένο με την εποχή. Νομίζω ότι δεν υπάρχει αυτό μόνο του πια.
Στη μουσική σου παρατηρείται μια ποικιλία επιρροών, από την ψυχεδελική ροκ μέχρι την κλασική μουσική. Πώς διαχειρίζεσαι όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία και πώς καταφέρνεις να τα παντρέψεις;
Το θέμα είναι ότι δεν το καταλαβαίνω όταν το κάνω, απλώς βάζω στοιχεία που μου αρέσουν και το αποτέλεσμα προκύπτει. Δηλαδή, δεν κάνω ακριβώς «διαχείριση» και γενικά προσπαθώ να έχω μια εσωτερική συνοχή ανάμεσα στα κομμάτια, γιατί ως φόρμες –εκτός από τραγούδια, καθώς το τραγούδι είναι από μόνο του μια φόρμα- δεν είναι πάντα σχετικές μεταξύ τους και ως είδη. Δεν μπορώ να πω ότι έχω ένα καθαρό στίγμα σε σχέση με το είδος μουσικής που παίζω, προσπαθώ, όμως, να έχω ένα καθαρό αισθητικό στίγμα.
Άρα δεν υπάρχει κάποιο είδος στο οποίο να θεωρείς ότι είσαι πιο κοντά.
Ενίοτε, όπως στον προηγούμενο δίσκο, ήμουν πιο κοντά στην τζαζ. Σ’ αυτό τον δίσκο, ένα τραγούδι έχει τέτοια επιρροή. Οπότε, μάλλον, έχω φύγει αρκετά από εκεί και θέλω να κάνω ένα δίσκο που να είναι πιο κλασικός δίσκος ενός τραγουδοποιού, παρά να έχει συνθετικό απωθημένο, όπως μπορεί να είχε ο προηγούμενος, μπορεί να έχει κι αυτός σε κάποια σημεία, αλλά σε πολύ λιγότερα.
Δεν συμφωνείς ότι τα χρόνια της κρίσης έχουν δώσει ευκαιρίες σε νέους μουσικούς σαν κι εσένα, για να εμφανιστείτε σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους ή φεστιβάλ;
Συμφωνώ, αλλά δεν θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει με την κρίση. Θεωρώ ότι ήταν έτοιμο να γίνει και ότι ετοιμάστηκε πριν την κρίση. Για παράδειγμα, η Monika βγήκε περίπου το 2008, ένα χρόνο πριν το πρώτο μνημόνιο. Έχει να κάνει με το ότι έγινε μια μεταστροφή, έχει να κάνει με το ότι η Αθήνα κάποια στιγμή παραλίγο να γίνει η Μητρόπολη, με το ότι τραγουδήσαμε στα αγγλικά –γιατί υπάρχει το internet πια, γιατί θέλαμε να κάνουμε την έξοδο προς τα έξω- και δεν θεωρώ ότι είναι ευκαιρία λόγω της κρίσης. Θεωρώ ότι παρά την κρίση, υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για εμάς, αλλά μικρότερος ορίζοντας.
Πολλοί τραγουδοποιοί με αγγλόφωνο στίχο έχουν στραφεί προς τον ελληνόφωνο, αλλά και το αντίστροφο. Εσύ θα έκανες ή έχεις σκοπό να κάνεις κάτι τέτοιο;
Έχω σκοπό να το κάνω, αλλά δεν το προδικάζω. Με αγγίζει φυσικά και με αγγίζουν τα δικά μας όργανα και οι δικές μας φόρμες, αλλά προς το παρόν παίζω σ’ αυτές τις φόρμες. Αυτό δεν ξέρω πότε και αν θα αλλάξει και τι θα κάνω ακριβώς, απλώς προς το παρόν θέλω να «βγάλω από πάνω μου», δηλαδή να κυκλοφορήσει, αυτό το άλμπουμ και να ξεκινήσω το επόμενο, το οποίο δεν ξέρω τι θα είναι.
Πριν από αρκετούς μήνες, κυκλοφόρησες δύο singles, το “Mother” και το "Why (Oh why)" ως «προάγγελους» του νέου σου δίσκου. Πότε να τον περιμένουμε;
Θα κυκλοφορήσουμε άλλα δύο κομμάτια πριν το live και ο δίσκος θα βγει μέσα στον επόμενο μήνα. Αυτό έχει να κάνει και με κάποιες ατυχίες που είχαμε στη διαδικασία της παραγωγής, αλλά είναι έτοιμος και περιμένει.
Εντοπίζεις διαφορές στο νέο σου εγχείρημα σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο σου “Millionaire”;
Έχει διαφορές, σίγουρα. Καταρχάς, προσπαθώ να βρω μια πιο δική μου φωνή. Το “Mother”, συγκεκριμένα, είναι blues, το οποίο είναι κάτι που το χαρακτηρίζει πάρα πολύ και δεν μπορείς να το αποφύγεις. Παρόλα αυτά, δεν είχα κάτι τόσο καθαρό στον προηγούμενο δίσκο, γι’ αυτό και μου βγήκε έτσι και το «why” είναι, μάλλον, πιο κοντά στη ιδιοσυγκρασία μου, έχει λιγότερα ακόρντα από το προηγούμενο ή μεγαλύτερο «χάσιμο». Προσπάθησα να αφεθώ λίγο πιο ελεύθερος. Έχει μεγάλη διαφορά αυτός ο δίσκος από τον προηγούμενο και για μένα προς το καλύτερο.
Είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα;
Ναι, είμαι! Και είμαι ευχαριστημένος γιατί από τα τραγούδια αυτά, ίσως μόνο ένα θα μπορούσε να κολλήσει στο προηγούμενο άλμπουμ. Τα υπόλοιπα είναι άλλο πράγμα.
Πιστεύεις πως όσο ωριμάζεις ως άνθρωπος, ωριμάζεις και ως δημιουργός; Και πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ την ωριμότητα στο κομμάτι της μουσικής;
Έχω την αίσθηση ότι μεγαλώνοντας θέλεις να αποφεύγεις ότι είναι περιττό κι ότι, κυρίως, αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ωριμότητας, μαζί με μια αποδραματοποίηση η οποία σίγουρα φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο γράφεις. Δεν θεωρώ ότι μπορείς να γράφεις όπως στην εφηβεία ή στην πρώτη νιότη. Ίσα ίσα θεωρώ ότι η pop μουσική αφορά αυτές τις ηλικίες και για να κάνεις κάτι σοβαρότερο, είναι προαπαιτούμενο να εξελιχθείς ως άνθρωπος. Επηρεάζει σίγουρα.
Είσαι υπέρ των πειραματισμών ή θεωρείς πως όταν κάποιος βρει τη «συνταγή» που του ταιριάζει, είναι προτιμότερο να αφοσιωθεί εκεί;
Ξέρεις τι γίνεται; Μου αρέσει πολύ να έχω μια παραδοσιακότητα σ’ αυτό που κάνω. Ακόμη και στη διαδικασία της παραγωγής δεν χρησιμοποιώ νεωτερισμούς, αλλά για τα τραγούδια νομίζω ότι το βασικό τους υλικό είναι κάτι το οποίο δεν έχει, τουλάχιστον έντονα, την πειραματική διάθεση. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να κάτσεις όταν βρεις μια συνταγή και μάλιστα κάνω παράλληλα πειράματα, τα οποία δεν κυκλοφορώ ακόμα, για να βρω κι άλλους δρόμους. Όπως και στη μαγειρική, πολλές φορές πειραματίζεσαι αλλά κάποιες φορές θες να φας το κλασικό φαγητό έτσι όπως είναι. Αυτό, πιστεύω, ισχύει και με τη μουσική, κάποιες φορές θες να ακούσεις ένα τραγούδι που να είναι «έτσι». Δεν υπάρχει για μένα κανόνας σ’ αυτό. Σίγουρα, προς το παρόν, δεν θεωρώ ότι έχω ανακαλύψει την Αμερική σε καμία περίπτωση, αλλά θέλω να κάνω πράγματα τα οποία μου είναι οικεία.
Πέρυσι τον Μαϊο ήσουν ένας εκ των συμμετεχόντων στο tribute στον David Bowie με άλλους εξαιρετικούς μουσικούς. Μάλιστα, επαναλάβατε το αφιέρωμα και τον Νοέμβριο. Πώς ήταν η συνεργασία σας και γενικότερα η εμπειρία αυτή;
Η συνεργασία ήταν πάρα πολύ καλή. Ήταν από τις πιο ωραίες συνεργασίες και εμπειρίες που είχαμε γενικά. Έχει σχέση με το live στο Gagarin αυτό, περιέργως. Εκεί γνώρισα τον Theodore κι αναπτύχθηκε έτσι μια σχέση. Ο Τόλης Φασόης, τον οποίο επίσης γνώρισα εκεί, θα είναι και guest στο δικό μου live. Γενικώς, είχαμε την ευκαιρία να δουλέψουμε με ένα μεγάλο διεθνή οργανισμό και ήταν μια συναυλία για καλό σκοπό. Επίσης, είχαμε την ευκαιρία να εμβαθύνουμε και στη μουσική του Bowie με ένα τρόπο που δεν γίνεται να το κάνεις ως ακροατής. Είχαμε να διαχειριστούμε και το υλικό αυτό, το οποίο είναι ιδιοφυές από όλες τις πλευρές, και αυτό μας έκανε, νομίζω, και καλύτερους μουσικούς.
Η νέα σου μπάντα ονομάζεται “Sun”! Μίλησέ μου για αυτήν.
Οι Sun δεν είναι ένα σχήμα συγκεκριμένο, δεν είναι μία μπάντα. Είναι το όνομα της μπάντας που πλαισιώνει αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή, ένα project το οποίο είναι κάπως ευμετάβλητο. Δεν σημαίνει ότι είναι όλοι σταθεροί ή όλοι μόνιμοι. Είναι πραγματικά η καλύτερη μπάντα που είχα μέχρι στιγμής και είχαμε και την ευκαιρία να έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία που αναφέραμε πριν με τον σωστό τρόπο. Θα έχουμε τα σαξόφωνα εκεί που πρέπει να είναι, Όλα θα είναι στη θέση τους. Θα παρουσιάσουμε τη μουσική που έχω γράψει, πολύ κοντά στον τρόπο που την έχω γράψει.
Υπάρχει κάτι που σε οδήγησε στη δημιουργία ενός πιο συλλογικού project;
Ναι. Γενικά, θέλω να πιστεύω ότι είναι το τελευταίο άλμπουμ που κάνω κυρίως εγώ, δηλαδή που έχει πέσει κυρίως πάνω μου στη δημιουργική διαδικασία. Θέλω πολύ να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους ιδέες και να φτάσουμε σε αποτελέσματα που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις δικές μου εμμονές, να μπορούν να χωράνε και να αφορούν και άλλους.
Στις 6 Απριλίου, θα εμφανιστείς για πρώτη φορά στο Gagarin για μια μεγάλη συναυλία, παρέα με τους Sun αλλά και μια πληθώρα καλεσμένων. Ποιοι θα είναι αυτοί;
Θα είναι ο Τζακ Χαρτ (Νικόλας Κοκολάκης) ο οποίος βγάζει τον πρώτο του δίσκο σύντομα και έχει καταπληκτικό υλικό, ο Πάνος Μπίρμπας, ο οποίος βγάζει τον δεύτερο του δίσκο και έχει κι αυτός καταπληκτικό υλικό. Και με τους δυο νιώθω συγγένεια ως τραγουδοποιός και με τους δυο είμαστε φίλοι και συνεργαζόμαστε και περαιτέρω. Η Εστερίνα, με την οποία έχουμε ιστορία, είχαμε κάνει αρκετά πράγματα και την θεωρώ από τις καλύτερες φωνές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα και είναι και πολύ καλό παιδί. Και ο Τόλης Φασόης ο οποίος είναι ο πατέρας της σκηνής, από τον οποίο έχω πάρει πολλές συμβουλές και μέσα από τη συνεργασία που κάναμε για το tribute που έμαθε και πράγματα. Opening act είναι οι Dapnhe and the Fuzz που τους διαλέξαμε από κοινού με την εταιρεία αλλά είναι προσωπική επιλογή, γιατί μ’ αρέσει πολύ ο ήχος τους. Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται τα στοιχεία που έχουν βάλει. Κάποια είναι κοινά με αυτά που έχω εγώ, παρόλα αυτά ο ήχος είναι εντελώς διαφορετικός. Αυτό μας άρεσε , τους το προτείναμε και με μεγάλη μας χαρά δέχτηκαν.
Τι θα ακούσουμε την Πέμπτη 6 Απριλίου;
Θα ακούσουμε σχεδόν όλο τον πρώτο δίσκο και σχεδόν όλο τον δεύτερο. Και λέω σχεδόν γιατί κάποια πράγματα δεν μεταφράζονται σωστά στη σκηνή, οπότε αποφασίσαμε να είναι πιο σφιχτό το σετ και να είναι τα καλύτερα, τα πιο συναυλιακά τραγούδια. Έχουμε και έχω την αυτοπεποίθηση ότι θα διαχειριστούμε πολλά είδη με πολύ ωραίο τρόπο. Έχουμε από βαριά ατμοσφαιρικά και ψυχεδελικά μέχρι ροκ και σόουλ και γενικά θεωρώ ότι έχουμε καταφέρει έναν ιδιαίτερο ήχο ο οποίος αξίζει να ακουστεί και κάποια πράγματα δεν θυμίζουν και κάποια άλλα, το οποίο είναι για μένα πάρα πολύ σημαντικό το ότι το καταφέραμε.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Αρχικά είναι ο δίσκος. Μετά είναι το Φεστιβάλ Κιονίου Ιθάκης στις 9 Αυγούστου μαζί με τους Dustbowl και τον Παύλο Παυλίδη. Περιμένουμε ημερομηνίες για άλλα Φεστιβάλ του καλοκαιριού και μετά από Σεπτέμβριο θέλω να μπω να γράψω τον τρίτο δίσκο. Δηλαδή, αρχικά είναι οι συναυλίες του καλοκαιριού και παράλληλα μαζεύω υλικό για τον επόμενο δίσκο.
Σχετικό θέμα