Ανέκαθεν μου άρεσε να παρακολουθώ παιδικό θέατρο. Ακόμη και τώρα, ως ενήλικας,το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, πιστεύοντας πως, ανεξάρτητα από το μέγεθος της παραγωγής ή του κειμένου-σεναρίου, μία παράσταση παιδική είναι πιο απαιτητική από κάθε άλλη, αφού έχει απέναντι τον πιο αυστηρό κριτή: το παιδί. Οι μικροί θεατές, ειλικρινέστατα, θα εκφράσουν την όποια δυσαρέσκεια ή ευχαρίστηση και σε αντίθεση με το ενήλικο κοινό είναι ικανά να αποχωρήσουν, αν αυτό που παρακολουθούν δεν πληροί τις προσδοκίες τους. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει πληροφόρηση όσον αφορά στις παιδικές παραστάσεις. Τα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό να παρακολουθούν θέατρο, επομένως πρέπει να υπάρχουν αναφορές και σχετικές πληροφορίες.
Ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει όσο κανείς άλλος να κεντρίζει το ενδιαφέρον των παιδιών είναι ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο οποίος έχει την ικανότητα να τα αφυπνίζει και να τους προσφέρει αυτό που τους λείπει: φαντασία, ερεθίσματα, κίνητρα. Το μυθιστόρημά του «Η τελευταία μαύρη γάτα» πήρε σάρκα και οστά στο Θέατρο Άλφα από έναν ταλαντούχο θίασο, που μάγεψε μικρούς και μεγάλους, τους εξέπληξε θετικά και τους ενθουσίασε.
Ας θυμηθούμε όμως λίγο την ιστορία:
Σε ένα νησί μια μυστική αδελφότητα προληπτικών είναι αποφασισμένη να εξοντώσει όλες τις μαύρες γάτες για να απαλλάξει τον τόπο από τη μάστιγα της γρουσουζιάς. Σχεδόν πετυχαίνει τον σκοπό της. Μια μόνο γάτα απομένει ζωντανή. Μία γάτα που γνωρίζει ένα φοβερό μυστικό.
Οι διώκτες της είναι αποφασισμένοι να τη βρουν, να την παγιδέψουν και να την εξοντώσουν. Είναι αδίστακτοι! Είναι οργανωμένοι! Είναι ανελέητοι! Αλλά και η τελευταία μαύρη γάτα έχει τα δικά της όπλα: έχει μεγάλη καρδιά! Έχει γατίσιο πάθος! Έχει πίστη στο καλό!
Η παράσταση ήταν εξαιρετική! Δεν χρειάστηκαν πολλά μέσα για να εμπλουτίσουν το καθόλα εντυπωσιακό και πλούσιο βιβλίο του Τριβιζά, παρόλα αυτά οι όποιες προσθήκες και αλλαγές, έγιναν με απλότητα και σεβασμό - τουλάχιστον αυτό εξέλαβαν όσοι παρευρέθηκαν στην παράσταση.
Ήταν εντυπωσιακό που, ενώ η παράσταση ήταν δίωρη με διάλειμμα μισή ώρα πριν το τέλος, δεν κούραζε. Σύγχρονη και διασκεδαστική. Έθιγε το θέμα του ρατσισμού και της διαφορετικότητας με τρόπο που τα παιδιά μπορούν να το καταλάβουν. Ταυτοχρόνως η μουσική έδενε με τα διαλογικά μέρη. Οι στίχοι των τραγουδιών που παρεμβάλλονταν στα κείμενα ήταν διασκεδαστικοί και διδακτικοί. Πολλές από τις μελωδίες μας ήταν γνώριμες, όπως η μελωδία από το "Nothing else matters" και το «Zεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
Η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν αξιοπρόσεχτη και το δύσκολο εγχείρημα ήταν άψογο. Ιδιαίτερα ο συντονισμός των ηθοποιών στο τραγούδι και τον χορό ήταν εκπληκτικός. Σπάνια διακρίνει κανείς τόση αρμονία και συνοχή.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στα διαδραστικά στοιχεία που υπήρχαν στην παράσταση. Τα κουστούμια απλά, λιτά, έδιναν το χαρακτηριστικό κάθε ήρωα, χωρίς να υπερβάλλουν. Οι ηθοποιοί, νέα παιδιά με ωραίες φωνές, ερμήνευσαν όμορφα τους ρόλους και τα κομμάτια. Νιαούριζαν και τραγουδούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν αστείο και συνάμα συγκινητικό και διδακτικό.
Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση έφυγαν λίγο πιο ολοκληρωμένοι και σίγουρα με πολλή τροφή για σκέψη! Γι΄αυτό ποτέ να μην υποτιμάτε μία παιδική παράσταση, πόσω μάλλον μία μεταφορά ενός από τα πιο όμορφα βιβλία.
Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση έφυγαν λίγο πιο ολοκληρωμένοι και σίγουρα με πολλή τροφή για σκέψη! Γι΄αυτό ποτέ να μην υποτιμάτε μία παιδική παράσταση, πόσω μάλλον μία μεταφορά ενός από τα πιο όμορφα βιβλία.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνική προσαρμογή: Βένια Σταματιάδη
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Μουσική παραγωγή – Σχεδιασμός ήχων: Στέφανος Τορτόπογλου
Σκηνικά-video: Μικαέλα Λιακατά
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Κώστας Γάκης
Μουσικός επί σκηνής- Live electronics: Στέφανος Τορτόπογλου
Κίνηση: Κική Μπάκα
Δ/νση – Οργάνωση Παραγωγής: Λευτέρης Πλασκοβίτης
Παραγωγή: K2L ΑΛΦΑ Ιδέα Ε.Ε
Ηθοποιοί : Άρτεμις Γρύμπλα, Κλείτος Κωμοδίκης, Κώστας Μαγκλάρας, Σωτηρία Μαράθου, Αλκιβιάδης Μπακογιάννης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Βίκτωρας Πέτσας.