Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, ένας από τους πιο άρτιους χώρους για μουσικές και όχι μόνο παραστάσεις που διαθέτουμε στην Αθήνα, έγινε 20 χρονών και το γιόρτασε για τρεις συνεχόμενες ημέρες με περισσότερους από 80 καλλιτέχνες που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια από τη σκηνή του και μάλιστα για καλό σκοπό. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τις συναυλίες των 9,10 και 11 Οκτωβρίου και στα δύο stages του θα διατεθούν με πολλή χαρά στην Κιβωτό του Κόσμου. Το Mixgrill έδωσε το παρόν την πρώτη ημέρα της τριήμερης γιορτής και ευχήθηκε στο Γυάλινο!
Πάντα μου αρέσει να παρευρίσκομαι σε τέτοια πολυσυμμετοχικά μουσικά events, γιατί πραγματικά μού μεταδίδουν την αίσθηση της γιορτής αλλά και μια δόση νοσταλγίας, γι' αυτά που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν. Αγαπημένοι καλλιτέχνες μαζεμένοι σε συχνά ανατρεπτικές συνεργασίες, χωρίς σκαλέτα, πιο χαλαροί και πιο ελεύθεροι, συνομιλούν, θυμούνται ιστορίες και καταστάσεις και γίνονται ένα με το κοινό. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα και στην Κεντρική Σκηνή του Γυάλινου τη Δευτέρα το βράδυ.
Το video wall είχε στηθεί από νωρίς προβάλλοντας βίντεο από καλλιτέχνες που έχουν παίξει στο Μουσικό Θέατρο από το 1997 μέχρι σήμερα (ανεξάρτητα από το αν θα ελάμβαναν μέρος ή όχι στο event) και μας έβαζαν στο κλίμα. Πρώτος σήμανε την έναρξη της βραδιάς ο πιανίστας Αχιλλέας Wastor που μας καλησπέρισε με δύο μελωδικά κομμάτια. Στη συνέχεια, η Αναστασία Μουτσάτσου ήταν εκείνη που «άνοιξε» το τραγουδιστικό μέρος με το «Βαλς της ζωής» του Νότη Μαυρουδή, που ερμήνευσε πρώτη η Μαίρη Έσπερ. Η Αναστασία Μουτσάτσου, που βρίσκεται για δεύτερη χρονιά στο Γυάλινο μαζί με τις Φωτεινή Βελεσιώτου και Μυρτώ Αλικάκη στην παράσταση «Γυναίκες» (διαβάστε εδώ την κριτική του Mixgrill) είπε χαρακτηριστικά πως είναι ένας χώρος στον οποίο νιώθει πληρότητα και ευχήθηκε οι θαμώνες να ζουν σε αυτόν ό,τι καλύτερο. Συνέχισε με το «Στης νύχτας το μπαλκόνι» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Νίκου Γκάτσου και φυσικά το «Πέρασε η μπόρα» (χωρίς την παρέα του Νίκου Ζιώγαλα), για να υποδεχτεί την έτερη «γυναίκα», Φωτεινή Βελεσιώτου. Είπαν μαζί τα «Διόδια» και η βαριά φωνή της δεύτερης ήρθε για να ζεστάνει τη βραδιά και εμάς τους ίδιους. Μόνη της πλέον στη σκηνή ερμήνευσε τις «Μέλισσες», το «Μ' αεροπλάνα και βαπόρια» από τη δισκογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου που πάντα επιλέγει και το «Έχω έναν καφενέ», ενώ δεν παρέλειψε να ευχηθεί τα καλύτερα στον ιδιοκτήτη του Γυάλινου, Βαγγέλη Κοντομηνά.
Ο πάντα ευγενής και γλυκύτατος Βασίλης Σκουλάς μαζί με τη λύρα του πήρε τη σκυτάλη και μας χάρισε τα μελωδικά «Θα σε φιλέψω στεναγμέ» και «Ήλιο Θεό» και εισέπραξε δικαίως το πολύ μεγάλο χειροκρότημά μας. Κάλεσε τον συνονόματο Βασίλη Λεκκά και ερμήνευσαν μαζί κινούμενοι σε νότες παραδοσιακές. Ο νεαρότερος Βασίλης υποσχέθηκε πως ήρθε για να «σπάσει» το Γυάλινο και συνέχισε σε αντίστοιχους ρυθμούς. Με τον γνωστό πομπώδη και με ιδιαίτερο τρόπο του επί σκηνής είπε τα «Κοίτα με στα μάτια», «Μάνα μου Ελλάς», «Πριγκιπέσσα» και «Γυρίζω απ' τη νύχτα», τραγούδι του Πυθαγόρα και του Χρήστου Νικολόπουλου από τον δίσκο του «Να σου δώσω μια να σπάσεις» (2015) στον οποίο τιμά τον Στέλιο Καζαντζίδη. Αν και προσωπικά δεν είναι ο αγαπημένος μου, ομολογώ πως τήρησε την υπόσχεσή του και «άναψε» το κέφι. Σε αυτό συμφώνησε και η Ελένη Τσαλιγοπούλου που τον διαδέχτηκε. «Χίλιες σιωπές», «Εγώ σ' αγάπησα εδώ» και «Να μ' αγαπάς» ακούστηκαν από την υπέροχη φωνή της που είναι πράγματι σαν να την ακούς κατευθείαν από τον δίσκο.
Ανατρεπτικός καλεσμένος στη συνέχεια ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, χωρίς τους Άγαμους, ο οποίος θα εμφανιστεί στην πορεία της σεζόν μαζί με την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Μπορεί να μην τραγούδησε αλλά διηγήθηκε μια απολαυστική ιστορία για το Γυάλινο, η οποία έχει ως εξής: Το 1997 οι Άγαμοι Θύται σημείωναν μεγάλη επιτυχία στο Ζουμ. Το Ζουμ ήταν μικρό για να υποδεχτεί όλο τον κόσμο που ήθελε να τους απολαύσει και έτσι βρίσκονταν σε αναζήτηση νέου χώρου. Ο Γιάννης Ζουγανέλης -γιατί παντού υπάρχει ένας Γιάννης Ζουγανέλης!- πρότεινε τότε στον Ιεροκλή έναν νέο χώρο, το Γυάλινο, που ονομαζόταν προσωρινά «Κούρος». Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης που απόρησε με την τοποθεσία γιατί στη Συγγρού υπήρχαν μόνο μπουζούκια τότε, δεν ενθουσιάστηκε με το όνομα και πρότεινε την αλλαγή του σε «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο». Ο Βαγγέλης Κοντομηνάς, κόντρα στους λοιπούς, τον άκουσε και έτσι το Γυάλινο απέκτησε όνομα, νονό και πρώτο σχήμα. Δεν χρειάστηκε ούτε αφίσα, ούτε φωτογραφίες. Έγραψαν απλά «Άγαμοι Θύται στη Συγγρού» και... δεν πέρασαν απαρατήρητοι!
Ένα μικρό διάλειμμα και το video wall επανεμφανίστηκε για να στείλουν τις ευχές τους και άλλοι καλλιτέχνες. Ο Φοίβος Δεληβοριάς διηγήθηκε και μια συγκινητική στιγμή από εμφάνιση του με την Αρλέτα που «έφυγε» πριν λίγο καιρό, ο Σωτήρης Καλιβάτσης, ο Νίκος Πορτοκάλογλου τραγούδησε το ρεφρέν από το «Ταξίδι», ο Γιώργος Μαργαρίτης και άλλοι...
Οι προβολείς έδειξαν λοιπόν ξανά τη σκηνή και τον Δημήτρη Μυστακίδη επί αυτής, -νομίζω-, μαζί με την Ηλιάνα Τσαπατάρη των Gadjo Dilo. «Αργοσβήνεις μόνη» σε μία από τις πιο ωραίες κατ' εμέ στιγμές της βραδιάς, «Το Βουνό», «Η Ταμπακιέρα», «Παρτίδες (Βρε μάγκα το παράκανες), τραγούδια στη σωστή στιγμή και στο σωστό μέρος. Ο Δημήτρης Μυστακίδης κάλεσε τότε έναν νεαρό καλλιτέχνη να τον συνοδεύσει, ονόματι... Χρήστο Θηβαίο. Ενθουσιασμός από την πλευρά του κοινού που είχε τη χαρά να ακούσει τα «Σκότωσέ με (Το μαχαίρι)» και τον «Πασατέμπο» μαζί και με την Ελένη Τσαλιγοπούλου που ξανανέβηκε.
Αν και σε μια τέτοια βραδιά δεν υπάρχουν «μεγάλα» ονόματα καθώς όλοι εμφανίζονται επί ίσοις όροις με ενθουσιασμό και πάντα για καλό σκοπό, δεν θα μπορούσε ωστόσο να μην κλείσει με την κυρία Ελένη Βιτάλη. Πήρε την «Ταχεία» της καρδιάς μας και ξεκίνησε...
Παράλληλα, στην UΡ Stage εμφανίστηκαν καλλιτέχνες όπως οι Λένα Αλκαίου, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Γιάννης Κούτρας, Ζωή Τηγανούρια και πολλοί άλλοι με το ενδιαφέρον και το κέφι και εκεί αμείωτα.
Το Mixgrill εύχεται με τη σειρά του χρόνια πολλά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και τους ανθρώπους του. Πολλές επιτυχίες, νέες μουσικές προτάσεις, υγεία, έμπνευση, χαρά για δημιουργία. Και να θυμάστε το εξής για κάθε τι «Γυάλινο»: Πολλές φορές το εύθραυστο, μοιάζει αδύναμο γιατί μπορεί να σπάσει. Τα εύθραυστα όμως είναι τα πιο «ακριβά» και πολύτιμα! Τα λέμε στα 30 χρόνια!