Η Σπείρα - Σπείρα είναι η μακροβιότερη ομάδα μουσικού θεάτρου. Από το 1999, με ασταμάτητες παραστάσεις μέχρι και σήμερα, συνεχίζει δυναμικά προσφέροντας γέλιο, δάκρυ, έρωτα, σουρεαλισμό και άλλοτε στυγνή πραγματικότητα. Όλα αυτά με τη μαγική ματιά του Σταμάτη Κραουνάκη να ακολουθεί βήματα, νότες και χτυποκάρδια.
Η νέα παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη και των Σπείρα -Σπείρα, «Τα παιδιά της Σφίγγας» στη μουσική σκηνή Σφίγγα, ξεκινά τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου και για κάθε Δευτέρα για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων.
Προσπαθήσαμε να λύσουμε τους γρίφους της Σφίγγας παρέα με τα τρία από «Tα παιδιά της Σφίγγας»: τον Χρήστο Γεροντίδη, τον Σάκη Καραθανάση και τον Κώστα Μπουγιώτη.
Πώς νιώθετε που βιώσατε όλη αυτή την τεράστια επιτυχία της παράστασης «"Όλοι ένα" - Φίλα με», τι κρατήσατε από αυτή και τι θα μεταφέρετε τώρα στα «Παιδιά της Σφίγγας»;
Χρήστος Γεροντίδης: Μόνο ωραία μπορεί να νιώθει ένας καλλιτέχνης όταν η παράσταση που συμμετέχει πάει καλά, πόσο μάλλον όταν πηγαίνει πολύ καλά, όπως συνέβη με το «Όλοι Ένα». Αυτό που κρατώ είναι κάποιες στιγμές συγκίνησης, διαφορετικές κάθε φορά, σε όποια μέρη κι αν πήγαμε και βέβαια τη θετική ενέργεια που πήραμε από τον κόσμο. Μ' αυτή την ενέργεια ελπίζω να φορτίσουμε και τη Σφίγγα.
Σάκης Καραθανάσης: Το «Όλοι Ένα» ήταν ένα μεγάλο ταξίδι και μια μεγάλη εμπειρία για όλους μας. Ξεκινήσαμε για 40 παραστάσεις και φτάσαμε στις 103 με «γκραντ φινάλε» στην αγαπημένη Κύπρο, όπου το θέατρο είχε σηκωθεί και χειροκροτούσε επί πέντε λεπτά. Με αυτή τη φόρα, λοιπόν, ο χειμώνας μάς βρίσκει στη μουσική σκηνή Σφίγγα, όπου στήνουμε ένα νέο ταξίδι.
Κώστας Μπουγιώτης: Ήταν κάτι μαγικό πραγματικά, μια δικαίωση για τη σκληρή δουλειά που κάναμε για αυτή την παράσταση. Κρατώ την απόλυτη ομαδικότητα που πετύχαμε με αυτή την παράσταση.
Η «Σπείρα» είναι μια ομάδα, που όμως έχω την αίσθηση πως στηρίζεται στη διαφορετικότητα του καθενός. Πώς επιτυγχάνεται η ισορροπία ανάμεσα σε πέντε τόσο έντονες προσωπικότητες;
Χρήστος Γεροντίδης: Μα η διαφορά έχει το ενδιαφέρον! Μην νομίζετε δεν είμαστε πάντα τόσο ισορροπημένοι μεταξύ μας όσο φαίνεται στη σκηνή. Όμως, αφού καταφέρνουμε να μην δείχνουμε ανισόρροποι, μάλλον οφείλεται στον επαγγελματισμό μας.
Κώστας Μπουγιώτης: Μέσα από την κοινή άσκηση και το σεβασμό για τον συνάδελφο.
Όταν ο στόχος είναι ξεκάθαρα κοινός, τα πάντα εξισορροπούνται.
Θυμάστε την πρώτη σας εμπειρία με τη Σπείρα; Πείτε μου μια ιδιαίτερη ανάμνηση, κάτι που δεν θα ξεχάσετε ποτέ
Χρήστος Γεροντίδης: Όλα τα θυμάμαι, από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Είναι τόσα πολλά, όμως, που ειλικρινά δεν θα έφτανε μια μέρα να μιλάμε γι' αυτά, πόσο μάλλον να τα γράψουμε σε μερικές σειρές. Οπότε θα πω το προφανές: είχα πολύ άγχος και τρακ.
Σάκης Καραθανάσης: Τον Μάρτιο του 2010 πήρα την πρώτη μου γεύση, με το «Αριστοφάνους 11». Σίγουρα θα θυμάμαι για πάντα την τελευταία παράσταση από το «Σιγά τα αίματα».
Κώστας Μπουγιώτης: Η επί σκηνής πρώτη μου εμπειρία με τη Σπείρα ήταν το 2008 στην παράσταση «Χ ΣΚΗΝΗΣ - Αυτά που κάψαν το σανίδι». Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μπέρδεμα με την καρέκλα (εσωτερικό αστείο).
Μεγάλη υπόθεση να είσαι δίπλα σε έναν από τους σπουδαιότερους δημιουργούς της Ελλάδας. Πώς το βιώνετε όλο αυτό; Τι θα κρατήσετε για πάντα από εκείνον; Πείτε μου και μια φράση ίσως που θα σας μείνει.
Χρήστος Γεροντίδης: Δύσκολο ν' απαντήσω και σ' αυτό, γιατί όταν έχεις να κάνεις με τέτοια προσωπικότητα... Θα κρατήσω τη μουσική διδασκαλία που κάνει κάθε φορά και τη φράση «έλααα πάμε ομάδααα».
Σάκης Καραθανάσης: Η ταπεινότητα του είναι τόση, που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είναι,
σε φέρνει κοντά του και από εκεί και πέρα παραδίνεσαι στον οίστρο του. Όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα έχεις να μάθεις και κάτι καινούργιο δίπλα του.
Κώστας Μπουγιώτης: Σαν τραγουδιστής θεωρώ πως η θέση μου είναι δίπλα σε έναν δημιουργό. Το να είμαι δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους, κατά τη γνώμη μου, δημιουργούς της χώρας μας, είναι πραγματική ευλογία. Κρατώ από τον Σταμάτη την ουσιαστική του γενναιοδωρία και σεμνότητα. Μια φράση που θα μου μείνει είναι πως «ο καλλιτέχνης είναι ένα μοναχικό πλάσμα που πορεύεται στο σκοτάδι και με μόνο πραγματικό του σπίτι τη σκηνή».
Ποια παράσταση σε όλη την πορεία της ομάδας «Σπείρα- Σπείρα» θα θέλατε να αναβιωθεί; Ποια «ζηλέψατε» και θα θέλατε να ήσασταν εκεί;
Χρήστος Γεροντίδης: Νομίζω ότι δεν έχω «ζηλέψει» κάποια που δεν ήμουν. Εννοώ ότι έχω πάρει μέρος σε πολλές, άρα δεν μου έχει μείνει κάποιο απωθημένο. Τώρα, σ' ότι αφορά την αναβίωση κάποιας παράστασης, δεν είμαι απ' αυτούς που αρέσκονται στα remake. Θέλω νέα, φρέσκα πράγματα!
Σάκης Καραθανάσης: «Ζήλεψα» και θα ήθελα να είμαι σε όλες από τις οποίες έλειπα, με ιδιαίτερη επιθυμία το «Μπιμπερό».
Κώστας Μπουγιώτης: «Τις Δουλάρες».
Με ποιο τραγούδι θα περιέγραφε ο καθένας σας τη σχέση του με τον Σταμάτη Κραουνάκη συγκεκριμένα και με ποια λέξη την «Σπείρα - Σπείρα» γενικά;
Χρήστος Γεροντίδης: Είναι ένα τραγούδι που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Είχε γραφτεί για μια παιδική παράσταση, όπου σκηνοθετούσε και είχε γράψει φυσικά και τη μουσική ο ίδιος. Ήταν το τραγούδι του Τζακ από το παραμύθι «Ο Τζακ και η φασολιά» και οι στίχοι έλεγαν: «πέντε μαγικά φασόλια που φυτρώσαν απ' το χώμα πάνω, απ' τα σύννεφα πιο πάνω και απ’ τον ουρανό πιο παραπάνω. Άσε εκεί τη φασολιά μου, σκάλα για τα όνειρά μου, φτάνω. Σκαρφαλώνω απ' το χώμα, πιάνω τ' ουρανού το χρώμα, πιάνω».
Λέξη για τη Σπείρα θα έλεγα την «κολεκτίβα».
Σάκης Καραθανάσης:
«Τέτοια νύχτα μην τελειώσει ποτέ,
λέει το αηδόνι τραγουδώ περάστε
απ' το χιόνι φεύγω κι όλο καταφεύγω,
σε μιαν αγκαλιά σαν πατρίδα».
Η Σπείρα…«μπουλούκι»!
Κώστας Μπουγιώτης: "You are my destiny..." και η Σπείρα «οικογένεια».
Στις 6/11 και για κάθε Δευτέρα θα είστε όλοι στη μουσική σκηνή «Σφίγγα». Τι έκπληξη θα μας κάνουν «Τα παιδιά της Σφίγγας» για φέτος; Θα μου μαρτυρήσετε κάτι;
Χρήστος Γεροντίδης: Ότι αυτό το «μυστικό» της Σφίγγας θα το ανακαλύψουμε μαζί!
Σάκης Καραθανάσης: Έρωτας, πάθος, γλέντι, παρέα, μαζί!
Κώστας Μπουγιώτης: Άμα σας το μαρτυρήσω δεν θα είναι έκπληξη.