Στη δουλειά τα λόγια περισσεύουν, κάνεις αυτό που είναι να κάνεις μετρώντας τις ώρες για να ζήσεις. Στη σχολή τα λόγια υπερβάλλουν, ψάχνεις μανιωδώς τρόπους να ταυτοποιηθείς στον χώρο μιλώντας για μανιφέστα, κανονίζοντας πρώτο τραπέζι πίστα ή συζητώντας ατελείωτες ώρες επί παντός επιστητού για να βρεις τι είναι αυτό που ψάχνεις τελικά. Στο σχολείο όσο τα λόγια και να φωνάζουν, περιορίζονται σε μία άσκοπη επίδειξη περιορισμένων γνώσεων.
Όπως και να πέρασε ο καθένας την βδομάδα του, σίγουρα το Σάββατο στο Κύτταρο θα πεις αυτό που είναι να πεις, θα ακούσεις αυτό που σκέφτεσαι και θα δεις ότι «Όλοι οι χαζοί μπορούμε» τελικά. Μόνο «μη (γ)λείψει κανείς», όχι τουλάχιστον για τα Παρασκευοσάββατα του Νοεμβρίου στο Κύτταρο, όπου θα βρίσκεται ο Τζίμης Πανούσης εκτός φυσικά από την 17η Νοεμβρίου.
Πηγμένη από τα απόβλητα της καθημερινότητας ανυπομονούσα για το live του Σαββάτου στο Κύτταρο, κατηφόρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα την Ηπείρου και βρέθηκα σε μία ουρά γενναίου μήκους, που περίμενε στα εκδοτήρια. Ένα τεταρτάκι αργότερα, είχαμε βρει την γωνιά μας και περιμέναμε με ανυπομονησία, απολαμβάνοντας μια οντισιόν για πορνό, με κορίτσια πιθανότατα από τα 70s, σε video wall. Ο κόσμος πολύς και διαφόρων ηλικιών, συνωστισμένος μεν αλλά ήδη κεφάτος, έριχνε κλεφτές ματιές στις κοπέλες του «τοίχου», έχοντας μία χαλαρή έκφραση.
Κοντά στις έντεκα ανέβηκε στη σκηνή ο Τζίμης Πανούσης με το ροκ κουαρτέτο «Πεταμένα λεφτά» που αποτελείται από τον Βασίλη Γκίνο στα πλήκτρα, τον Στέλιο Φράγκο στην ηλεκτρική κιθάρα, στο ηλεκτρικό μπάσο τον Αλέκο Αράπη και στα τύμπανα τον Βασίλη Κοκκώνη. Στη σκηνή πέντε πλήκτρα στημένα που αγκάλιαζαν τον Βασίλη Γκίνο, ένα drumset, πεταλιέρες και πετάλια γύρω από την ηλεκτρική κιθάρα του Στέλιου Φράγκου, ο οποίος τα χειριζόταν με μεγάλη μαεστρία κάνοντας εξαιρετικά εφέ. Όλη η μπάντα δημιουργούσε την καταλληλότερη ατμόσφαιρα ηχητικά, για να αναδείξει ακόμα περισσότερο και την πρόζα του Τζίμη Πανούση, αλλά και τα τραγούδια του, δίνοντας την ροκιά που τους αξίζει.
Δεν πέρασε λεπτό από πάνω του, ανανεωμένος χρόνο με το χρόνο, δριμύτερος και καυστικότερος με χιούμορ που τρυπάει ζωτικά όργανα από τα γέλια και καταλήγει άλλοτε σε δάκρυα συνειδητοποίησης. Σατιρίζει την πραγματικότητα και την ξορκίζει βωμολοχώντας, με την έννοια της αρχαίας λέξης «ενεδρεύω», καθώς στήνει ενέδρα στον ρεαλισμό και φέρνει την κάθαρση μέσω της εκτόνωσης: τη μια βρίζοντας και την άλλη ερμηνεύοντας τραγούδια μέγιστης κοινωνικής ενσυναίσθησης, όπως το «Γυφτάκι», εγείροντας προβληματισμούς.
Τίποτα δεν έλειψε από την παράσταση. Ακούστηκαν αρκετά γνωστά αστεία του, που πλέον θεωρούνται κλασικά και ξεχύθηκε στον κόσμο κάποια στιγμή διαλέγοντας τις πιο "comme il faut" παρουσίες, είτε για να κάνει το αγαπημένο ψαχούλεμα τσάντας, είτε απλά για τους ενοχλήσει χαριτωμένα προσφέροντας τους πλαστικά πέη. Πάντα με το ύφος του παιδιού που έφαγε όλο το γλυκό, ενώ περιμένει η μαμά στο σπίτι επισκέψεις, έβγαλε το άχτι του για την κυβέρνηση, έκανε ιδιαίτερη μνεία στους νόμους περί γάμου ομοφύλων και περί επαναπροσδιορισμού του φύλου και αλλαγή στοιχείων ταυτότητας. Έβγαλε τον πόνο του για την χαμένη Αριστερά και μας παρουσίασε ένα εξαιρετικό και πολύ χρήσιμο γκάτζετ, φορητό, με μεγάλη χωρητικότητα που λειτουργεί χωρίς ρεύμα και μπαταρία, το «βιβλίο».
Τραγουδήσαμε όλα τα αγαπημένα κομμάτια του που αποδεικνύονται διαχρονικά, όχι μόνο λόγω της αγάπης του κόσμου γι' αυτά, αλλά και λόγω νοήματος. Το επίκαιρο «Το τραγούδι του χειμώνα», ο «Νεοέλληνας», το «Αχ Ευρώπη», η «Ανακωχή», το «Γαμάτε γιατί χανόμαστε», αλλά και το «Ερωτικό», στο οποίο ο κιθαρίστας έκανε ένας εξαιρετικό σόλο με πολλά εφέ απογειώνοντας το κομμάτι. Το «Χρώματα και αρώματα», η «Κανελόριζα» και το «Κάτω απ' το πουκάμισο μου», είναι κάποια απο τα τραγούδια που το κοινό τραγούδησε με κάθε του «κύτταρο». Παράλληλα στον τοίχο προβάλλονταν εικόνες, άλλοτε ερωτικές και άλλοτε σκληρές σκηνές πολέμου.
Μια παράσταση πολυδιάσταση που σε ψυχαγωγεί, σε εκτονώνει, σε προβληματίζει και μπορεί να σε αφυπνίσει, αρκεί να ακούς με ανοιχτή καρδιά και να αντιλαμβάνεσαι πέρα από τις λέξεις που στην τελική είναι απλώς περιγραφικές, όπως έχει πει άλλωστε ο ίδιος πριν χρόνια «Χρησιμοποιώ τις λέξεις με το όνομα τους, σαν απάντηση στη χυδαιότητα των υπονοούμενων που κυριαρχούν στη ζωή μας».
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωνσταντίνο Σαλασίδη και το Κύτταρο Live και προέρχονται από την επίσημη σελίδα του Κυττάρου στο Facebook.