Άνοιξη του 2009 στην Κρήτη, ήταν στη πενθήμερη του σχολείου όταν άκουσα πρώτη φορά τον Χρήστο Θηβαίο από κοντά. Είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τη φωνή του, τη χροιά του, με συνεπήρε σε σημείο που παρέμεινα σιωπηλή όλο το βράδυ.
Τώρα στην εκπνοή του 2017, στο Σταυρό του Νότου στη σκηνή του Club δεν διέφερε διόλου εκείνο το συναίσθημα.
Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία του Χρήστου Θηβαίου με την Μαρία Παπαγεωργίου, ενθουσιάστηκα πάρα πολύ. Ήταν κάτι που έλεγα εδώ και χρόνια, πως θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα να συνυπάρξουν οι δυο τους στη σκηνή, άλλωστε η Μαρία Παπαγεωργίου είναι μια από τις πιο αισθαντικές γυναικείες φωνές και με μία εξίσου ιδιαίτερη χροιά. Άλλος ένας τέτοιος ευσεβής μου πόθος, είναι να υπάρξει και μια παρόμοια συνεργασία με τον Απόστολο Ρίζο, γιατί τους θεωρώ κατά κάποιον τρόπο συγγενείς ερμηνευτικά.
Κοντά στις έντεκα, αφού ο χώρος είχε γεμίσει και ενώ ακούγονταν ρυάκια, άνεμοι και άλλοι φυσικοί ήχοι, ανέβηκαν στη σκηνή με φανερή ευφορία ο Χρήστος Θηβαίος και η Μαρία Παπαγεωργίου μαζί με την μπάντα τους, που την αποτελούν ο Μάξιμος Δράκος στο πιάνο, ο Σταύρος Ρουμελιώτης στις κιθάρες, ο Καλλίστρατος Δρακόπουλος στα τύμπανα και ο Άγγελος Παπαδάτος στο κοντραμπάσο.
Το πρόγραμμα άγγιζε όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους, από τα γνώριμα και αγαπημένα μέχρι και ακυκλοφόρητα. Μας υποδέχτηκαν μ' ένα τραγούδι από την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Χρήστου Θηβαίου «Το Σιδερένιο Νησί», το οποίο τραγούδησαν μαζί στα ρεφρέν ενώ η Μαρία Παπαγεωργίου τον συνόδευε στη κιθάρα. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, οι δυο τους μαζί θα μοιράζονταν τη σκηνή επί ίσοις όροις, θα αλληλοσυμπληρώνονταν, θα έδιναν τα τραγούδια τους ο ένας στον άλλον. Έτσι κι έγινε!
Η Μαρία Παπαγεωργίου με τη σειρά της μας καλωσόρισε με την «Ιαχή» του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Από τον τελευταίο δίσκο του Θηβαίου ακούσαμε επίσης και το «Ένας άγγελος», που έχει ξεχωρίσει και φάνηκε να το έχει ήδη αγαπήσει το κοινό. Καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς ήταν και οι δυο πάνω στη σκηνή και συμμετείχαν ο ένας στα τραγούδια του άλλου, είτε παίζοντας κιθάρα είτε κάνοντας δεύτερες φωνές. Τις φορές που δεν συνέβαινε αυτό, κάθονταν κάτω στη σκηνή κι άλλοτε στο πλάι και σιγοτραγουδούσαν. Το «Πουλάκι» από την τελευταία δουλειά της Μαρίας Παπαγεωργίου το τραγουδήσαμε όλοι μαζί της, όπως και τη γλυκόπικρη «Μαρκίζα».
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, κόπασε το πλήθος και τραγούδησε σύσσωμο το «Ημερολόγιο» και δεν σταμάτησε καθόλου, καθώς το δεύτερο μέρος του προγράμματος ήταν γεμάτο αγαπημένα τραγούδια. Αστεία ήταν μια ιστορία που μας διηγήθηκε ο Χρήστος Θηβαίος για το τραγούδι «Ας χαθείς» και έναν οδηγό ταξί που είχε παραφράσει και παρερμηνεύσει τους στίχους. Από τη βραδιά δεν έλειψαν οι προσωπικές ιστορίες του καθένα, η Μαρία Παπαγεωργίου μας αποκάλυψε τι άκουγε στο εφηβικό της δωμάτιο και μας μίλησε για τη φοιτητική της ζωή στο Πανεπιστήμιο Πειραιά,ενώ ο Χρήστος Θηβαίος αναπόλησε τα παιδικά του χρόνια που έκανε παρέα με τον Τάκη Λεμονή (προπονητής του Ολυμπιακού), ο οποίος παρευρισκόταν εκεί και φαντάζονταν να γίνει ο ένας μουσικός και ο άλλος ποδοσφαιριστής.
Δεν έλειψαν οι αφιερώσεις, καθώς τραγούδησε το «Πόσο πολύ σ' αγάπησα» με τη Μαρία Παπαγεωργίου στο ακορντεόν, για χάρη του πρώην τερματοφύλακα Δημήτρη Ελευθερόπουλου που τον τίμησε και αυτός με τη παρουσία του. Ευχάριστη έκπληξη, ήταν ένα νέο τραγούδι που ακούσαμε από τη Μαρία Παπαγεωργίου που έγραψε ο κιθαρίστας του σχήματος, Σταύρος Ρουμελιώτης με τίτλο «ο Σπόρος» με ιδιαίτερο κοινωνικό στίχο. Άλλο ένα ευχάριστο απροσδόκητο γεγονός, ήταν η παρουσία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου για χάρη του οποίου, ο Χρήστος Θηβαίος κατέβηκε από τη σκηνή κατευθύνθηκε προς το κέντρο του μαγαζιού και τραγούδησε τη «Μικρή Πατρίδα».
Τώρα στην εκπνοή του 2017, στο Σταυρό του Νότου στη σκηνή του Club δεν διέφερε διόλου εκείνο το συναίσθημα.
Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία του Χρήστου Θηβαίου με την Μαρία Παπαγεωργίου, ενθουσιάστηκα πάρα πολύ. Ήταν κάτι που έλεγα εδώ και χρόνια, πως θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα να συνυπάρξουν οι δυο τους στη σκηνή, άλλωστε η Μαρία Παπαγεωργίου είναι μια από τις πιο αισθαντικές γυναικείες φωνές και με μία εξίσου ιδιαίτερη χροιά. Άλλος ένας τέτοιος ευσεβής μου πόθος, είναι να υπάρξει και μια παρόμοια συνεργασία με τον Απόστολο Ρίζο, γιατί τους θεωρώ κατά κάποιον τρόπο συγγενείς ερμηνευτικά.
Κοντά στις έντεκα, αφού ο χώρος είχε γεμίσει και ενώ ακούγονταν ρυάκια, άνεμοι και άλλοι φυσικοί ήχοι, ανέβηκαν στη σκηνή με φανερή ευφορία ο Χρήστος Θηβαίος και η Μαρία Παπαγεωργίου μαζί με την μπάντα τους, που την αποτελούν ο Μάξιμος Δράκος στο πιάνο, ο Σταύρος Ρουμελιώτης στις κιθάρες, ο Καλλίστρατος Δρακόπουλος στα τύμπανα και ο Άγγελος Παπαδάτος στο κοντραμπάσο.
Το πρόγραμμα άγγιζε όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους, από τα γνώριμα και αγαπημένα μέχρι και ακυκλοφόρητα. Μας υποδέχτηκαν μ' ένα τραγούδι από την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Χρήστου Θηβαίου «Το Σιδερένιο Νησί», το οποίο τραγούδησαν μαζί στα ρεφρέν ενώ η Μαρία Παπαγεωργίου τον συνόδευε στη κιθάρα. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, οι δυο τους μαζί θα μοιράζονταν τη σκηνή επί ίσοις όροις, θα αλληλοσυμπληρώνονταν, θα έδιναν τα τραγούδια τους ο ένας στον άλλον. Έτσι κι έγινε!
Η Μαρία Παπαγεωργίου με τη σειρά της μας καλωσόρισε με την «Ιαχή» του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Από τον τελευταίο δίσκο του Θηβαίου ακούσαμε επίσης και το «Ένας άγγελος», που έχει ξεχωρίσει και φάνηκε να το έχει ήδη αγαπήσει το κοινό. Καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς ήταν και οι δυο πάνω στη σκηνή και συμμετείχαν ο ένας στα τραγούδια του άλλου, είτε παίζοντας κιθάρα είτε κάνοντας δεύτερες φωνές. Τις φορές που δεν συνέβαινε αυτό, κάθονταν κάτω στη σκηνή κι άλλοτε στο πλάι και σιγοτραγουδούσαν. Το «Πουλάκι» από την τελευταία δουλειά της Μαρίας Παπαγεωργίου το τραγουδήσαμε όλοι μαζί της, όπως και τη γλυκόπικρη «Μαρκίζα».
Στο πρώτο πρόγραμμα, αγαπημένη στιγμή ήταν όταν η Μαρία Παπαγεωργίου τραγούδησε το «Κορώνα γράμματα» από τον δίσκο «Μέρες αδέσποτες» αλλά και την διασκευή που έχει κάνει στο καταπληκτικό τραγούδι του Κώστα Μπαλταζάνη «Αντίθετα πια», που του έδωσε αισθητικά μια πιο ταιριαστή ενορχηστρωτική ματιά. Ιδιαίτερη ήταν, η εκτέλεση του κομματιού «Ξημέρωμα στην Εθνική οδο», καθώς παρακολουθήσαμε έναν ωραίο διάλογο κοντραμπάσου-φωνής που ξαφνικά εξελίχθηκε στο «Billiy Jean», του Michael Jackson. Το πρώτο μέρος του προγράμματος τελείωσε πολύ δυναμικά, με τον Χρήστο Θηβαίο να τραγουδά το «Θέλω τη μέρα που θα φύγεις» που το ένωσε με τον «Άμλετ» και κατέληξε σε μια ανατριχιαστική κραυγή.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, κόπασε το πλήθος και τραγούδησε σύσσωμο το «Ημερολόγιο» και δεν σταμάτησε καθόλου, καθώς το δεύτερο μέρος του προγράμματος ήταν γεμάτο αγαπημένα τραγούδια. Αστεία ήταν μια ιστορία που μας διηγήθηκε ο Χρήστος Θηβαίος για το τραγούδι «Ας χαθείς» και έναν οδηγό ταξί που είχε παραφράσει και παρερμηνεύσει τους στίχους. Από τη βραδιά δεν έλειψαν οι προσωπικές ιστορίες του καθένα, η Μαρία Παπαγεωργίου μας αποκάλυψε τι άκουγε στο εφηβικό της δωμάτιο και μας μίλησε για τη φοιτητική της ζωή στο Πανεπιστήμιο Πειραιά,ενώ ο Χρήστος Θηβαίος αναπόλησε τα παιδικά του χρόνια που έκανε παρέα με τον Τάκη Λεμονή (προπονητής του Ολυμπιακού), ο οποίος παρευρισκόταν εκεί και φαντάζονταν να γίνει ο ένας μουσικός και ο άλλος ποδοσφαιριστής.
Δεν έλειψαν οι αφιερώσεις, καθώς τραγούδησε το «Πόσο πολύ σ' αγάπησα» με τη Μαρία Παπαγεωργίου στο ακορντεόν, για χάρη του πρώην τερματοφύλακα Δημήτρη Ελευθερόπουλου που τον τίμησε και αυτός με τη παρουσία του. Ευχάριστη έκπληξη, ήταν ένα νέο τραγούδι που ακούσαμε από τη Μαρία Παπαγεωργίου που έγραψε ο κιθαρίστας του σχήματος, Σταύρος Ρουμελιώτης με τίτλο «ο Σπόρος» με ιδιαίτερο κοινωνικό στίχο. Άλλο ένα ευχάριστο απροσδόκητο γεγονός, ήταν η παρουσία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου για χάρη του οποίου, ο Χρήστος Θηβαίος κατέβηκε από τη σκηνή κατευθύνθηκε προς το κέντρο του μαγαζιού και τραγούδησε τη «Μικρή Πατρίδα».
Μετά από επιμονή του κοινού, ανέβηκε στη σκηνή τραγουδήσαμε την «Όμορφη πόλη» και το «Τρενάκι» στο οποίο είχαμε τη χαρά να ακούσουμε και τους ιταλικούς στίχους από τον Χρήστο Θηβαίο. Μια βραδιά συναισθηματικής ανάτασης, με τις φωνές τους να μπλέκονται και να ταιριάζουν απόλυτα. Δεν ήταν όμως μόνο οι φωνές, ήταν και η χημεία τους πάνω στη σκηνή, συνομιλούσαν, χαμογελούσαν, αγκαλιάζονταν και ήταν αυθόρμητοι και πηγαίοι. Πέρα από καλλιτεχνική ταύτιση υπήρξε και κάτι ακόμα, μία κοινή εσωτερικότητα, μία συμφωνία διάχυτη σε όλους πάνω στη σκηνή.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το MixGrill.