Πριν από δύο μήνες, ο Neil Young έβγαλε (άλλον) ένα δίσκο αφιερωμένο στην κιθάρα. Το Le Noise είναι μια ερωτική επιστολή στην ηλεκτρική κιθάρα, το όργανο που εκτός από τις άπειρες και ανείπωτες συγκινήσεις που μας έδωσε, άλλαξε την ιστορία της μουσικής, και την ίδια την ιστορία σε μεγάλο βαθμό. Άλλωστε πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα αν δεν υπήρχε το rock 'n' roll;
Καθαρά συνειρμικά, και επειδή τις δύο προηγούμενες εβδομάδες μιλούσαμε για το 1991 και τους Nirvana, θα μείνω λίγο ακόμα σ' εκείνη την τόσο σημαντική χρονιά. Ένα χρόνο πριν, ο πολύς κύριος Young είχε μαζέψει τους Crazy Horse (Frank Sampredo, Billy Talbot, Ralph Molina) και έβγαλε τον γκαράζ δυναμίτη που λεγόταν Ragged Glory, το πιο δυνατό και συμπαγές άλμπουμ από το Rust Never Sleeps δώδεκα χρόνια νωρίτερα. Ήταν φυσικό λοιπόν να ακολουθήσει μια τουρνέ που θα έβγαζε ζωντανά την ένταση και την ορμή αυτού του τόσο σπουδαίου δίσκου. Και επειδή ο Neil ακολουθούσε πάντα από κοντά τα μουσικά δρώμενα, είχε επιλέξει δύο σημαντικά για την εποχή γκρουπ να ανοίγουν γι' αυτόν. Και όταν η είδηση ότι ο Young έρχεται στο Ντάλας με τους Crazy Horse και τους Sonic Youth και τους Social Distortion για σαπόρτ, χρειάστηκαν βαρέλια μπίρας για τους πανηγυρισμούς. Όχι ότι οι δύο τελευταίοι δεν επισκέπτονταν συχνά την πόλη μας, αλλά το να τους βλέπαμε το ίδιο βράδυ με τον θείο Neil ήταν το extra super bonus.
Η Reunion Arena ήταν τίγκα εκείνο το βράδυ. Το (τότε) σπίτι των Ντάλας Μάβερικς γέμιζε μόνο σε συναυλίες. Η πορεία της τοπικής ομάδας του μπάσκετ εκείνη την εποχή έμοιαζε με την πορεία του Τιτανικού. μόνο προς τα κάτω. Ο Neil ήταν (και είναι) ένα ιερό τέρας που μπορούσε να γεμίσει οποιοδήποτε στάδιο. Ωστόσο όταν οι Social Distortion βγήκαν στη σκηνή το γήπεδο ήταν σχεδόν άδειο ακόμα και η υποδοχή έγινε με χασμουρητά και βλέμματα απάθειας. Όταν ήρθε η ώρα των Sonic Youth, oι σκληροπυρηνικοί φαν του Young έδειξαν να ξενίζονται αφόρητα. Κολλημένοι στα 70s, oρκισμένοι στις ιερές αγελάδες του κλασικού rock, δυσκολεύονταν να ακούσουν οποιονδήποτε καλλιτέχνη ήταν γεννημένος μετά το 1950. Λίγοι κατάλαβαν ότι αυτή η νέα μπάντα στην ουσία συνέχιζε την περιπέτεια της εξερεύνησης των δυνατοτήτων της ηλεκτρικής κιθάρας όπως έκανε και το ίνδαλμά τους. Μάλιστα όταν πήγα στην τουαλέτα μετά το σετ των Youth άκουσα έναν redneck να αναφωνεί στους συγκατουρώντες του: "What the heeeeell was that!" Και οι περισσότεροι συγκατουρώντες έδειξαν να συμφωνούν με την απορία του. ''Οld Neil is crazy!" είπε κάποιος άλλος.
Και ευτυχώς που ο γερο-Neil είναι τρελός και γουστάρει να πειραματίζεται γιατί μόνο ένας τρελός θα έπαιζε τόσο δυνατά, με τόση λύσσα και με τόσο feedback. Από τις πρώτες νότες του ''Ηey Hey My My (Into the Black)'' καταλάβαινες ότι αυτοί οι τέσσερις τύποι είχαν βγει στη σκηνή για να φτάσουν τον ήχο του Ragged Glory στα άκρα, να φτάσουν μέχρι τα όρια του volume και της παραμόρφωσης. Μπροστά σε ένα σκηνικό από γιγαντιαίες απομιμήσεις ενισχυτών Marshall ένιωθες ότι ο ήχος έβγαινε από εκείνα τα τέρατα. Η ένταση έκανε τις συναυλίες των Motοrhead να ακούγονται σαν μουσική για ασανσέρ. Ήταν κάτι σαν μια τελετή θυσίας των αυτιών μας στους θεούς του rock 'n' roll. Τα τραγούδια τεντώνονταν σε δεκάλεπτα τζαμαρίσματα, συριστικά σόλο και τόνους feedback. Μελωδικά κoμμάτια όπως το ''Love and Only Love'' και ''Mansion on the Hill''αποκτούσαν περισσότερο όγκο και βάρος και άλλαζαν υπόσταση ενώ άλλα πιο δυναμικά όπως τα "Fuckin' Up'' και ''Rockin' in the Free World'' ξεπερνούσαν τα όρια του μεταλλικού θορύβου. Bγήκα από τη Reunion Arena με ένα κεφάλι καζάνι και μια καρδιά γεμάτη άγρια ευφορία. Ο κόσμος γύρω μου ήταν σιωπηλός, αμίλητος, υπνωτισμένος ακόμα από ένα εκκωφαντικό και απόλυτα επιβλητικό δύωρο. Ένα δύωρο ολοκληρωτικής υποταγής στον θεό που ονομάζεται ηλεκτρική κιθάρα.
Εκείνη η αξέχαστη τουρνέ δεν μπορούσε παρά να έχει το ντοκουμέντο της. Το Weld, το διπλό live άλμπουμ που ακολούθησε είναι ένα από τα καλύτερα live πoυ κυκλοφόρησαν ποτέ. Ένας ζωντανός δίσκος που εξερευνά τα όρια του θορύβου της ηλεκτρικής κιθάρας. Δεκαέξι κομμάτια που διαρκούν 115 λεπτά. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει μπει πολλή περίσσια κιθάρα μέσα, παραμορφωμένη κυρίως. Μάλιστα υπάρχει και ένα συνοδευτικό CD μαζί με το διπλό live, το περιβόητο Arc, ένα 35 λεπτό κολάζ από feedback από τα τελειώματα των τραγουδιών. Το Arc ήταν μια ιδέα των Sonic Youth. O Young την έβαλε σε εφαρμογή, κάτι σαν το δικό του Metal Machine Music.
Ο ισχυρισμός του ίδιου του Neil ότι όταν έκανε τη μίξη του Weld η ακοή του έπαθε ανεπανόρθωτη ζημιά δεν ακούγεται υπερβολικός.
Hey Hey, My My.
Σχετικό θέμα