Βασιλιάς
Το ντεμπούτο του Steven Ellison για τη Warp και δεύτερο στη καριέρα του, το Los Angeles, ήταν σίγουρα μέσα στα 2-3 καλύτερα album του 2008. Το Cosmogramma σαν δεύτερο συνεχόμενο classic, τον ανεβάζει κατηγορία και τον φέρνει στην ευχάριστη θέση να καταλαμβάνει επάξια τον άδειο θρόνο του Richard D. James. Γεμάτο από επιρροές, ανακατεύει όλα τα είδη της electronica και του hip-hop και βαθμιαία μεταμορφώνεται σε ένα μαγευτικό κολάζ από συμπαγή hip-hop beats, φευγαλέες εγκεφαλικές συνθέσεις, απόκοσμες ambient λούπες και κομματιασμένα φωνητικά, όλα αυτά χωρίς καμία ιδιοτροπία και παραξενιά και χωρίς ξερό παρορμητισμό. Αυτή η εκκεντρική συγκέντρωση στοιχείων ανθεί τελικά με χαρακτηριστική ευκολία, συνεισφέροντας στο εκπληκτικό -από κάθε άποψη- αποτέλεσμα. Στις πρώτες επιλογές μας το Picled!, που μας βάζει αμέσως στο νόημα με το βομβαρδισμό του πυκνού μπάσου, τις σειρήνες και τα αλλόκοτα κρουστά του που να μας κοπανάνε χωρίς οίκτο. Το Satelllliiiiiteee, με το χαρακτηριστικό απαλό του μουρμούρισμα, το αραχνούφαντο Mmmhmm και βέβαια τα εγκεφαλικά Zodiac Shit και Do The Astral Plane. Απλά αριστούργημα.
8.8site
Javelin - No MasΡετρό
Ο Tom Van Buskirk και ο George Langford είναι ξαδέλφια από το Brooklyn και για φέτος σκάρωσαν ένα εκκεντρικό, πολυσυλλεκτικό, ρετρό και άκρως καλοκαιρινό album το οποίο ακούγεται καλύτερα μέσα σε καμπριολέ και κάτω από τον καυτό ήλιο. Δεκαπέντε χειροποίητοι αυτοσχεδιασμοί, γεμάτοι από τη minimal low-fi flat electronica που αποδίδει φόρο τιμής στο ζεστό και νωθρό καλοκαίρι, ένα sexy και χιουμοριστικό ταξίδι σε δεκαετίες εκκεντρικής ποπ. Περιέχει nitendo pop από δύο ερωτευμένα μεταξύ τους robot στο Oh! Centra, 80'ς (πολύ eighties όμως, με κανονικά λέιζερ μπαρμπαρέλας δηλαδή) στο On It On It αλλά και αρκετά instrumental, όπως την υπέροχη κινηματογραφική soul (από τα 60's αυτή τη φορά, με τη φοβερή φαρφίσα) στο Shadow Heart, αλλά και παλιό ξεχασμένο TV-surf theme στο Tell Me What Will It Be? Και βέβαια κορυφαίες μελωδίες σαν αυτή του The Moosy Woodland που βάζει υποψηφιότητα για ένα από τα τραγούδια της χρονιάς.
8.2
site
Sufjan Stevens - The Age of AdzΚυκεώνας
Το εναρκτήριο Futile Devices είναι χαρακτηριστικό της κατάθεσης ψυχής που κάνει ο Sufjan σε όλη τη διάρκεια του The Age of Adz. Και βέβαια το συναίσθημα δεν είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό του δίσκου, υπάρχει και η έμφυτη τρέλα που τον διακρίνει και η οποία τον έκανε διάσημο. Το τελευταίο μέρος του Too Much, ή το φαινομενικά παράλογο ξεχείλωμα του Impossible Soul είναι χαρακτηριστικές στιγμές παραφροσύνης. Σε σχέση με το Illinois, ο Sufjan εδώ είναι πιο απομονωμένος, αφήνει στην άκρη ορχηστρικά μέρη και συμφωνικά ρεφρέν και χρησιμοποιεί περισσότερα πλήκτρα, ενώ το μουσικό κλίμα εναλλάσεται πετυχημένα, μεταξύ ήρεμων μελωδιών και ηλεκτρονικών εξάρσεων. Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα παραμένει δυνατό και στο The Age of Adz, η ικανότητα του δηλαδή να συλλαμβάνει μια μελωδία και να προσθέτει πάντα το κάτι παραπάνω που την απογειώνει. Συμβαίνει στο Get Real Get Right, επαναλαμβάνεται λίγο αργότερα στο Vesuvius και ξανά στον εικοσιπεντάλεπτο λαβύρινθο του Impossible Soul, θα συμβεί σίγουρα και στο μέλλον.
8.3
site
Σχετικό θέμα