![2020 top 50 - [20-11] _cover](img88434-80778287ff2769c4f9761dd8fdd90623-1200.jpg)
Μια μέρα πριν φτάσουμε στην κορυφή, σήμερα, συνεχίζουμε την Ανασκόπηση των Δίσκων της χρονιάς με τις θέσεις #11-#20.
Είχαμε αξιόλογους δίσκους μέσα στο 2020;
Ποιοι βρίσκονται στο Top 10;
Ποιο album είναι στην κορυφή;
Αναμένουμε τις παρατηρήσεις σας στα σχόλια αυτού του άρθρου.
20. Marilyn Manson - We Are Chaos
[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος]
Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης με τα πολλά σκαμπανεβάσματα τα τελευταία πολλά χρόνια, δύσκολα μας τραβάει την προσοχή πλέον. Και εκεί που το 2015 μας κέντρισε λίγο το ενδιαφέρον με τον δρόμο που πήρε με το “The Pale Emperor”. Μας τα χάλασε πάλι με το αποτυχημένο πισωγύρισμα του “Heaven Upside Down”. Φέτος όμως έκανε την διαφορά. Το “We Are Chaos” είναι ένας δίσκος που αντιπροσωπεύει τον Manson του 2020. Ολοκληρωμένες ιδέες, τραγούδια που αλληλοσυμπληρώνονται με εμφανείς επιρροές από David Bowie, Beatles αλλά και την glam σκηνή. Ο δίσκος μοιάζει να είναι ότι πιο ώριμο και ειλικρινές έχει κυκλοφορήσει ο καλλιτέχνης μέχρι σήμερα. Και αυτό θέλουμε, μια καινούργια κατεύθυνση. Όχι αναμάσηση του παρελθόντος.
Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης με τα πολλά σκαμπανεβάσματα τα τελευταία πολλά χρόνια, δύσκολα μας τραβάει την προσοχή πλέον. Και εκεί που το 2015 μας κέντρισε λίγο το ενδιαφέρον με τον δρόμο που πήρε με το “The Pale Emperor”. Μας τα χάλασε πάλι με το αποτυχημένο πισωγύρισμα του “Heaven Upside Down”. Φέτος όμως έκανε την διαφορά. Το “We Are Chaos” είναι ένας δίσκος που αντιπροσωπεύει τον Manson του 2020. Ολοκληρωμένες ιδέες, τραγούδια που αλληλοσυμπληρώνονται με εμφανείς επιρροές από David Bowie, Beatles αλλά και την glam σκηνή. Ο δίσκος μοιάζει να είναι ότι πιο ώριμο και ειλικρινές έχει κυκλοφορήσει ο καλλιτέχνης μέχρι σήμερα. Και αυτό θέλουμε, μια καινούργια κατεύθυνση. Όχι αναμάσηση του παρελθόντος.
19. Jarv Is - Beyond The Pale
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος - Δισκοκριτική ]
Οι Jarv Is… δημιουργήθηκαν το 2017 από τον Jarvis Cocker, τραγουδιστή των Pulp, με τη συμμετοχή των Serafina Steer (keyboards, φυσαρμόνικα), Emma Smith (βιολί, κιθάρα), Andrew McKinney (μπάσο), Jason Buckle (συνθεσάιζερ) και Adam Betts (ντραμς). Η μπάντα σχηματίστηκε αρχικά για να παίζει μόνο live, αρχής γενομένης με μία εμφάνιση στην Ισλανδία, στο Norður og Niður festival με τους Sigur Ros. Τελικά ετοίμασαν μετά από σχεδόν τρία χρόνια την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά που ηχογραφήθηκε ζωντανά και επεξεργάστηκε στη συνέχεια στο studio από τον Geoff Barrow των Portishead.
Αν είστε ένας από αυτούς που λάτρεψαν την μουσική των Pulp και την ιδιαίτερη αισθητική του Jarvis, ακούστε και απολαύστε το "Beyond The Pale" και ξεφυλλίστε τις αναμνήσεις σας! Αν είστε σαφώς νεότεροι, δώστε μία ευκαιρία.
18. Will Butler - Generations
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Οι προσωπικές δουλειές των μελών των Arcade Fire έχουν αρχίσει να πληθαίνουν τελευταία. Μια σκέψη με βάση τα όλα όσα έχουν κυκλοφορήσει είναι πως παρά την επιτυχία των Arcade Fire, καλλιτεχνική και εμπορική, το συγκρότημα δεν μπορεί να χωρέσει όλα όσα έχουν να πουν τα μέλη του. Ο Will Butler μάλλον είναι ο πιο αναγνωρίσιμος από όσους και όσες δραστηριοποιούνται και εκτός της μεγάλης παρέας και το "Generations" είναι τόσο καλό όσο ήταν και το ντεμπούτο του, "Policy", το 2015. Κατάφερε να φτιάξει ένα σύνολο που και την «καταγωγή» του να θυμίζει και μια φρεσκάδα να διατηρεί, ενώ ταυτόχρονα περιέχονται ορισμένα πολύ καλά τραγούδια ("Close My Eyes", "Surrender") χωρίς να κουράσει στιγμή.
17. Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης - Δισκοκριτική]
Ούτε ο ίδιος ο Bob δεν περίμενε πως το δεκαεπτάλεπτο "Murder Most Foul", μία πρόζα που μιλάει για τη δολοφονία του JFK, θα είναι το πρώτο του νούμερο ένα στα charts του Billboard στην καριέρα του. Και όμως, ο Dylan κατάφερε στα 79 του χρόνια να εντυπωσιάσει με τη στιχουργική του δύναμη και τις συνθετικές του δυνατότητες, και πέτυχε να είναι ο γηραιότερος μουσικός που έφτασε στο νούμερο ένα των charts της Αγγλίας με καινούριες συνθέσεις του. Το "Rough And Rowdy Days" δεν είναι βασισμένο τόσο στις μελωδίες που τραγουδάει ο Dylan όσο στους στίχους και στη βαρύτητά τους. Αυτό το στοιχείο το διαφοροποιεί από τις τελευταίες του κυκλοφορίες: Είναι σαν να ακούς έναν παλιό bluesman που η φωνή του δεν έχει ελαστικότητα, αλλά στη βαθιά βραχνάδα με την οποία τυλίγει τις λέξεις νιώθεις την αυθεντικότητα των συνθέσεων.
Ούτε ο ίδιος ο Bob δεν περίμενε πως το δεκαεπτάλεπτο "Murder Most Foul", μία πρόζα που μιλάει για τη δολοφονία του JFK, θα είναι το πρώτο του νούμερο ένα στα charts του Billboard στην καριέρα του. Και όμως, ο Dylan κατάφερε στα 79 του χρόνια να εντυπωσιάσει με τη στιχουργική του δύναμη και τις συνθετικές του δυνατότητες, και πέτυχε να είναι ο γηραιότερος μουσικός που έφτασε στο νούμερο ένα των charts της Αγγλίας με καινούριες συνθέσεις του. Το "Rough And Rowdy Days" δεν είναι βασισμένο τόσο στις μελωδίες που τραγουδάει ο Dylan όσο στους στίχους και στη βαρύτητά τους. Αυτό το στοιχείο το διαφοροποιεί από τις τελευταίες του κυκλοφορίες: Είναι σαν να ακούς έναν παλιό bluesman που η φωνή του δεν έχει ελαστικότητα, αλλά στη βαθιά βραχνάδα με την οποία τυλίγει τις λέξεις νιώθεις την αυθεντικότητα των συνθέσεων.
Δεν είναι το αριστούργημα όπως θέλει να το χαρακτηρίζει ο διεθνής μουσικός τύπος, καθώς η μελωδικότητα που λείπει το καθιστά πιο στεγνό και αργόσυρτο από τα υπόλοιπα albums του που κυκλοφόρησαν μετά το 2000. Παρόλ' αυτά, πρόκειται για μία δουλειά με βάθος, έναν δίσκο παλαιάς κοπής από μία διαχρονική φιγούρα που στέκεται όρθια όταν η ποιότητα στη μουσική παραπαίει.
16. Perfume Genius - Set My Heart On Fire Immediately
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
O
Αμερικάνος Michael Alden Hadreas ή αλλιώς Perfume Genius ανήκει στην
κατηγορία των τραγουδοποιών, που ανακαλύπτει φρέσκες μουσικές προτάσεις
στις παρυφές της art pop, disco και synth pop μουσικής. Με οδηγό την
ιδιαίτερη και ξεχωριστή μπάσα φωνή και τις μελωδίες από τα πλήκτρα και
τα εφέ του, ο Perfume Genius συνέθεσε την καλύτερη δισκογραφική δουλειά
του, μετά το “Too Bright” (2014). Οι αναφορές σε Cocteau Twins και
Eurythmics είναι εμφανείς, αλλά η συνολική πρόταση είναι 100% δικιά
του.Ακόμα κι αν έχει όμορφες μελωδίες, δεν είναι ένας εύκολος κι
εύπεπτος δίσκος, αλλά θέλει προσοχή και μπόλικα ακούσματα για να σε
κερδίσει.
15. AC/DC - Power Up
[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος - Δισκοκριτική]
Οι AC/DC δεν δηλώνουν απλά το παρόν με το "Power Up" αλλά θα λέγαμε ότι αναστήθηκαν. Όλοι είναι εδώ. Και ο Rudd, και ο Johnson, ακόμα και ο Malcom Young εν μέρει μέσω των riffs που έγραψε κατά την διάρκεια της "Black Ice" εποχής. Το "Power Up" καθιστάται έτσι ως το σύγχρονο "Black In Black". Όπως τότε έτσι και τώρα ένα βασικό μέλος της μπάντας έφυγε από την ζωή αλλά οι υπόλοιποι ανασυντάσσονται και σερβίρουν έναν δυνατό δίσκο δηλώντας σε όλους ότι όχι μόνο είναι ακόμα εδώ, αλλά είναι οι καλύτεροι στο είδος.
Το "Power Up" ήρθε την κατάλληλη χρονική στιγμή τόσο για τους AC/DC όσο και για όλους εμάς στο σκοτεινό και μίζερο αυτό έτος. Ήρθε να μας χτυπήσει κατακούτελα και να μας θυμίσει το βάθρο στο οποίο ανήκει αυτό το συγκρότημα όσες αναποδιές και αν του τύχουν. Το "Power Up" είναι ο καλύτερος δίσκος των AC/DC εδώ και τριάντα χρόνια! Ναι, δεν έχουν βγάλει τέτοιο δίσκο από την εποχή του "The Razors Edge" και το λέω με μεγάλη σιγουριά.
14. Sufjan Stevens - The Ascension
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης - Δίσκος του μήνα για το Σεπτέμβριο 2020 ]
Ενώ το "The Ascension" φαίνεται να αντλεί από τα ηλεκτρονικά ηχητικά τοπία που ήταν τόσο διαδεδομένα στο "The Age Of Adz", θα ήταν ανακριβές και κοντόφθαλμο να ονομάσουμε αυτό το έργο "Age of Adz 2.0". Η παλέτα ήχου των συνθεσάιζερ και των τυμπάνων δημιουργεί μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα αυτή τη φορά, πολύ πιο οικεία και αιθέρια. Τα φωνητικά του Sufjan συμβάλλουν σταθερά σε αυτήν την ατμόσφαιρα, καθώς οι φωνητικές του μελωδίες ίπτανται ανεπαίσθητα πάνω στην ενορχήστρωση. Σε 15 κομμάτια και 80 λεπτά χρόνου εκτέλεσης, μεταφέρεται μια εκπληκτική ποικιλία αντιπαρατιθέμενων συναισθημάτων: θρίαμβος και ήττα, ελπίδα και απελπισία, χαρά και θλίψη, έκσταση και μούδιασμα και η λίστα συνεχίζεται.
Το "The Ascension" μπορεί να είναι δύσκολο να αφομοιωθεί και να μην επηρεάσει όλους με τον ίδιο τρόπο, και αυτό πρέπει να αναμένεται με τη μουσική και την τέχνη στο σύνολό της. Αν και σίγουρα πυκνό και απαιτητικό, το τελευταίο άλμπουμ του Sufjan στον μεγάλο κατάλογό του είναι μια ικανοποιητική ακρόαση και ένα ταξίδι που αξίζει να ακολουθήσετε, με έναν από τους πιο ταλαντούχους και δημιουργικούς μουσικούς των τελευταίων 20 ετών.
13. Lady Gaga - Chromatica
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης - Δισκοκριτική]
To "Chromatica" μια επιστροφή στην ηλεκτρονική dance pop μουσική με την οποία ξεκίνησε την εμπορική της καριέρα, αν και εδώ συναντάμε 90s στοιχεία ως επί το πλείστον, σε ένα retro house δίσκο στον οποίο θα συναντήσετε πολύ γνωστά ονόματα της μουσικής, από την Ariana Grande μέχρι τις Νοτιοκορεάτισσες Blackpink και τον Elton John.
Παρόλο που δεν έχει να πει κάτι ιδεολογικά σα concept δίσκος, η επιστροφή στο house ήχο των 90s καθιστά το "Chromatica" ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα που έχει στιχουργικό υπόβαθρο, όντας παράλληλα αρκετά δουλεμένο. Ποιοτικά πλησιάζει το επίπεδο της πρώτης περιόδου της Gaga: Ευχάριστη pop με τον χαρακτήρα της δημιουργού και εμμονή στη λεπτομέρεια. Η μόδα στη μουσική (και γενικά στη ποπ κουλτούρα) κάνει κύκλους, και αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλά η Gaga και οι (πολλοί) συνεργάτες της. Το "Chromatica" θα βρει πρόσφορο έδαφος στους νεότερους που δεν έχουν επαφή με τον Dimis MC του παλιού ραδιοφωνικού σταθμού Jeronimo Groovy - αλλά ούτε και με τη dance σκηνή της δεκαετία των 90s - μέχρι τους μεγαλύτερους που θα τους χτυπήσει στη νοσταλγία (και στις βραδιές που πέρασαν στο παλιό King Size) χωρίς να το ξέρουν.
12. Taylor Swift - Folklore
Μπορεί να μην έχει την απήχηση που της αξίζει στην Ελλάδα, αλλά η Taylor Swift είναι πολύ μεγάλο όνομα στις Η.Π.Α. και σε πολλές άλλες χώρες ανά τον κόσμο. Αν εξαιρέσεις το ομώνυμο ντεμπούτο album της, όλα τα υπόλοιπα (και το “folklore”) έχουν πιάσει την κορυφή του Billboard Chart των Η.Π.Α. Δεν γνωρίζω πόσα από τα τραγούδια του “folklore” θα μπουν στο setlist των συναυλιών της, όταν θα ξανανοίξουν τις πόρτες τους οι συναυλιακοί χώροι, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτή η κίνηση της Αμερικανίδας ήταν ευφυής, γιατί με σεβασμό στο ακροατήριο της, κατάφερε κι άνοιξε νέες «πόρτες» και κέρδισε νέους φίλους.
Τους έχει ανάγκη; Αν λάβεις υπόψη τις sold out συναυλίες της με χιλιάδες fans, είναι προφανές ότι δεν τους χρειάζεται. Όμως, εδώ φαίνεται η εξυπνάδα και διορατικότητα ενός καλλιτέχνη που κοιτάει ψηλά και σε βάθος χρόνου. Η Swift έδωσε τα κλειδιά του “folklore” στους Aaron Dessner (The National) και Jack Antonoff (Bleachers), οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική της. Η επιρροή τους στον δίσκο είναι εμφανής, αλλά όχι με τρόπο που να ξεφεύγει εντελώς από το μουσικό προφίλ της Taylor. Οι μελωδίες έχουν κεντρικό ρόλο στο αργόσυρτο “folklore”, μαζί με την πανέμορφη και γλυκιά φωνή της, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα βαδίζει στα γνώριμα μονοπάτια της folk και country rock.
11. Future Islands - As Long As You Are
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δισκοκριτική ]
Στο "As Long As You Are" Όλα λειτουργούν σε απόλυτη ισορροπία, οι ερμηνείες, οι στίχοι, τα σύνθια και τα μπάσα, ακόμη και τα ζωντανά drums, που αντικαθιστούν σε κάποια τραγούδια τις μηχανές. Οι έντονες synth-wave στιγμές αλλά και πιο αργόσυρτα τραγούδια, μέχρι και μπαλάντες θα ακούσεις, με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Μα πάνω από όλα το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει ψυχή και καρδιά. Είναι κάτι που το νοιώθεις σε όλη τη διάρκεια του, σε όποιο τραγούδι κι αν πέσεις. Εννοείται πως θα σε κερδίσει ο ρυθμός των "For Sure", "Plastic Beach", "Born In A War" και "Hit The Coast", αλλά είναι κι εκείνες οι μελωδικότατες και μαγικές στιγμές του "Moonlight", του "Thrill" ή του "The Painter", που μπορούν να σε καθηλώσουν.
Δε μπορώ να βρω ψεγάδια εύκολα στο "As Long As You Are", έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχουν τέτοια. Μόνο καλές, πολύ καλές ή εξαιρετικές στιγμές. Είναι ένας δίσκος που ακούγεται μονορούφι, ολόκληρο, αλλά κι αποσπασματικά.
Φαίνεται κι ακούγεται σε αυτό το άλμπουμ πως οι Future Islands θα μπορούσαν να γίνουν το αγαπημένο συγκρότημα των απανταχού indie kids ανά τον κόσμο. Αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουν, μπορούν απλά να γράφουν υπέροχα άλμπουμ όπως αυτό, γεμάτα συναισθηματικές κορυφές.