Σοκ. Ήταν μόλις 46. Δεν υπάρχουν στ' αλήθεια λόγια. Μια μοναδική φωνή, απο τις σημαντικότερες των τελευταίων δεκαετιών.
Πρώτη Ιουλιόυ του μακρινού 2000, 18 ολόκληρα χρόνια πίσω δηλαδή, οι Cranberries παίζουν στον Πειραιά. Το τηλέφωνό μου χτυπάει και είναι η Ρένα Οροκλού.
«Δημήτρη, βάλε σε παρακαλώ ένα διαγωνισμό στην εκπομπή σου, ώστε δύο ακροατές να γνωρίσουν την μπάντα απο κοντά πριν την συναυλία...» μου λέει η Ρένα.
Μεσημέρι τότε η εκπομπή, νομίζω 3-4, κάτι τέτοιο. Οι νικητές (δεν θυμάμαι τον διαγωνισμό) έχουν βρεθεί, το τηλεφωνικό κέντρο έχει πάρει φωτιά, το τραγούδι ακόμη παίζει και σε λίγο θα βγω στον αέρα να πω τα ονόματα.
Ακόμη μια φωνή στην άκρη της γραμμής. «Έχει τελειώσει ο διαγωνισμός, βρέθηκαν οι νικητές'», λέω στην ακροάτρια. Καταλαβαίνω πως είναι σε μαύρο χάλι. Απελπισία. Είναι (φαίνεται) φανατική οπαδός.
Άφησε μου τα στοιχεία σου της λέω και θα δω τι θα κάνω.
«Ρε Ρένα, κάνε μου μια χάρη, τι 2 τι 3, βάλε και την κοπέλα αυτή να βγει φωτογραφίες με την μπάντα και να τους γνωρίσει, φοιτήτρια είναι στην Αθήνα, ας την κάνουμε χαρούμενη».
Παίρνω το οκ.
Λίγο πριν το live (ήμουν με τον Γιώργο Πατριάρχη εκείνη τη μέρα, αγαπημένο συνάδελφο) βλέπω την Ρένα να μου φωνάζει πίσω απο την σκηνή: «Έλα, έλα εδώ!!»
Ήταν η ώρα των φωτογραφιών και της γνωριμίας των ακροατών με την μπάντα. Ανάμεσα τους και η ακροάτρια που μπήκε απο σπόντα ως τρίτη.
Για τα επόμενα δέκα χρόνια, με έπαιρνε πάντα τηλέφωνο την ημέρα της γιορτής μου, για να με ευχαριστήσει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά για εκείνο το δώρο μου.
Για αυτήν την ακροάτρια έπαιζε μουσική η Dolores O' Riordan.
Ακριβώς για αυτήν. Για όλους όσους άδολα ερωτεύονται τραγούδια και μουσικές.
Πρώτη Ιουλιόυ του μακρινού 2000, 18 ολόκληρα χρόνια πίσω δηλαδή, οι Cranberries παίζουν στον Πειραιά. Το τηλέφωνό μου χτυπάει και είναι η Ρένα Οροκλού.
«Δημήτρη, βάλε σε παρακαλώ ένα διαγωνισμό στην εκπομπή σου, ώστε δύο ακροατές να γνωρίσουν την μπάντα απο κοντά πριν την συναυλία...» μου λέει η Ρένα.
Μεσημέρι τότε η εκπομπή, νομίζω 3-4, κάτι τέτοιο. Οι νικητές (δεν θυμάμαι τον διαγωνισμό) έχουν βρεθεί, το τηλεφωνικό κέντρο έχει πάρει φωτιά, το τραγούδι ακόμη παίζει και σε λίγο θα βγω στον αέρα να πω τα ονόματα.
Ακόμη μια φωνή στην άκρη της γραμμής. «Έχει τελειώσει ο διαγωνισμός, βρέθηκαν οι νικητές'», λέω στην ακροάτρια. Καταλαβαίνω πως είναι σε μαύρο χάλι. Απελπισία. Είναι (φαίνεται) φανατική οπαδός.
Άφησε μου τα στοιχεία σου της λέω και θα δω τι θα κάνω.
«Ρε Ρένα, κάνε μου μια χάρη, τι 2 τι 3, βάλε και την κοπέλα αυτή να βγει φωτογραφίες με την μπάντα και να τους γνωρίσει, φοιτήτρια είναι στην Αθήνα, ας την κάνουμε χαρούμενη».
Παίρνω το οκ.
Λίγο πριν το live (ήμουν με τον Γιώργο Πατριάρχη εκείνη τη μέρα, αγαπημένο συνάδελφο) βλέπω την Ρένα να μου φωνάζει πίσω απο την σκηνή: «Έλα, έλα εδώ!!»
Ήταν η ώρα των φωτογραφιών και της γνωριμίας των ακροατών με την μπάντα. Ανάμεσα τους και η ακροάτρια που μπήκε απο σπόντα ως τρίτη.
Για τα επόμενα δέκα χρόνια, με έπαιρνε πάντα τηλέφωνο την ημέρα της γιορτής μου, για να με ευχαριστήσει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά για εκείνο το δώρο μου.
Για αυτήν την ακροάτρια έπαιζε μουσική η Dolores O' Riordan.
Ακριβώς για αυτήν. Για όλους όσους άδολα ερωτεύονται τραγούδια και μουσικές.